Τὸ πιὸ ἐνδιαφέρον στιγμιότυπο ἀπὸ τὴν «εἰσβολὴ» στὸ ὑπουργεῖο παιδείας εἶναι αὐτὸ ποὺ οἱ «εἰσβολεῖς» ἔχουν μαζευθῇ πίσω ἀπὸ μία πόρτα, φωνάζουν ρυθμικὰ «ἕνα… δύο… τρία…» καὶ μὲ τὴν λήξη τῆς μετρήσεως ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς τὴν παραβιάζει ἐντυπωσιακὰ μὲ μία κλωτσιά.

Τὸ πιθανότερο εἶναι πὼς ἡ πόρτα δὲν ἦταν κἂν κλειδωμένη. Μποροῦσαν νὰ τὴν ἀνοίξουν μὲ ἕνα ἁπλὸ γύρισμα τῆς μπετούγιας. Ὅμως αὐτὸ δὲν θὰ ἦταν καθόλου δραματικό. Τὸ γύρισμα τοῦ πομόλου τῆς πόρτας εἶναι μία παραδειγματικὰ εὔκολη πράξις, σὲ σχεδὸν παροιμιακὸ βαθμό· δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι «μπετούγια» εἶναι slang term γιὰ τὴν εὔκολη γυναίκα, αὐτὴ ποὺ κάθεται σὲ ὅλους.

Γιὰ νὰ ὑπάρξῃ περφόρμανς ἡ πόρτα πρέπει νὰ ὑποχωρήσῃ βιαίως, νὰ παραβιασθῇ. Νὰ δοθῇ ἡ ἐντύπωσις τοῦ ὀχυροῦ ποὺ «πέφτει». Κι ἂς ἦταν ξεκλείδωτη.
Φθάνουμε λοιπὸν στὸν πυρήνα τοῦ συλλογισμοῦ μας. Ὅλες αὐτὲς οἱ «εἰσβολὲς» εἶναι σκηνοθετημένα ἐπεισόδια τοῦ σεναρίου «δημοκρατία». Ἡ δημοκρατία εἶναι πονηρὴ καὶ ξέρει νὰ ἀφήνῃ τὴν πόρτα ξεκλείδωτη. Ἐπιζητᾶ τὴν «ἀντιπαράθεση» καὶ τὴν «σύγκρουση» γιατί ἔτσι διαιωνίζεται ὁ μύθος τοῦ πλουραλισμοῦ, τῆς πολυφωνίας, τοῦ σεβασμοῦ στὴν ἄλλη ἄποψη. Ἡ δημοκρατία εἶναι τὸ πολίτευμα ὅπου ἡ ἐξουσία ἀναδιπλασιάζει τὸν ἑαυτό της μὲ τὴν μορφὴ τῆς «ἀντιπολιτεύσεως» -κοινοβουλευτικῆς ἢ ἐξωκοινοβουλευτικῆς, μικρὴ σημασία ἔχει- μέσα ἀπὸ ἐπαναλαμβανόμενες τελετουργίες «διαφωνίας».

Αὐτὲς οἱ τελετουργίες δανείζονται τὴν γραμματική τους ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦ μαζικοῦ θεάματος: θεατρικοὶ διαξιφισμοὶ στὴν αἴθουσα τοῦ κοινοβουλίου, σὰν αὐτοὺς ποὺ βλέπουμε σὲ ἀμερικάνικα courtroom dramas, ἢ βίαια λακτίσματα σὲ θύρες ποὺ ὑποχωροῦν λὲς καὶ εἶναι ἀπὸ χαρτόνι, σὰν αὐτὰ ποὺ βλέπουμε σὲ ταινίες δράσεως ἢ ἀστυνομικές. Στὶς δημοκρατίες ἡ πολιτικὴ ξεπέφτει στὸ ἐπίπεδό του θεάματος, καὶ αὐτὸ τὸ ξέρουν καλὰ οἱ «ἐξεγερμένοι μαθητὲς» ποὺ φροντίζουν εὐλαβικὰ νὰ καταγράφουν τὰ πάντα μὲ τὶς κάμερες ἀπὸ τὰ κινητά τους. Ἀκολουθώντας τοὺς ἄγραφους κανόνες τοῦ στούντιο, αὐτοὶ οἱ κομπάρσοι τῆς ὑπερπαραγωγῆς προσφέρουν τὴν καλλίτερη ὑπηρεσία στὸ ἀστικὸ καθεστὼς καὶ τὸ νομιμοποιοῦν, ἐμφανίζοντάς το ἱκανὸ νὰ ἐνσωματώνῃ ὁμαλὰ τὴν «διαφωνία» καὶ τὸ «διαφορετικό».

Ἐξοργισμένος Ἕλλην