Χρεωκοπώντας ταχύτατα καὶ …ἐπώδυνα!!!

Τὸν περασμένο Αὔγουστο, συζητώντας μὲ φίλους γιὰ τὶς σημερινὲς συνθῆκες διαβιώσεώς μας, ἐξέφρασα κάποιες ἀπόψεις μου γύρω ἀπὸ τὴν πιθανότητα μίας ἀτάκτου χρεωκοπίας. Ὅλοι τους (μὰ ὅλοι τους), μὲ διαφορετικὰ ἐπιχειρήματα ὁ καθείς, ἰσχυρίσθησαν πὼς αὐτὸ ποὺ σκέπτομαι εἶναι ἀπάνθρωπο καί, ἐὰν συμβῇ, θὰ προκύψουν ἀμέτρητοι θάνατοι ἀθῴων. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο μάλιστα ἦταν κι ἕνα σημεῖον «κλειδί», γιὰ νὰ παραμείνουν σχεδὸν ἀμετακίνητοι στὶς θέσεις τους. 

Ἂν καὶ καταληκτικῶς φθάσαμε σχεδὸν στὸ νὰ συμφωνοῦμε ἅπαντες μεταξύ μας, ὅταν τοὺς παρέθεσα ὅλα μου τὰ ἐπιχειρήματα, ἐν τούτοις, ἀπὸ τὴν μία οἱ ἴδιες οἱ λέξεις (ὄχι αὐτὸ ποὺ ὁ καθεὶς ἐξ αὐτῶν ἀντιλαμβάνετο), μαζὺ κι ὁ φόβος τῶν τυχαίων (καὶ πολλῶν) θανάτων, ποὺ λογικὰ θὰ προήρχοντο ἀπὸ μίαν τέτοιαν βιαία χρεωκοπία, ἔμπαινε ἀνάμεσά μας καὶ μὲ κυττοῦσαν περίεργα. Πολλὲς φορὲς τοὺς εἶπα πὼς ὅταν ἕνα πλοῖο βουλιάζῃ, ὁ καπετάνιος πετᾶ στὴν θάλασσα πρῶτα τὴν σαβούρα, μετὰ τοὺς λαθρεπιβάτες καί, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, πρὸ κειμένου νὰ ἐλαφρώσῃ τὸ πλοῖο του, ἀκόμη καὶ μέλη τοῦ πληρώματος, ποὺ ὑπερβαίνουν τὸν ἀναγκαῖο ἀριθμὸ γιὰ νὰ πλέῃ τὸ πλοῖον μὲ ἀσφάλεια. 

Ἐφ΄ ὅσον ὅμως συζητούσαμε ὄλην αὐτὴν τὴν ὤρα, ἐμμέσως ἀλλὰ σαφῶς, γιὰ θάνατο (ὡς ἀναγκαῖον κακὸν ἐπακόλουθον μίας βιαίας χρεωκοπίας), αὐτὸς ὀ θάνατος ἦταν, ἀκόμη καὶ ὡς πιθανότης, τρομακτικός. Μιλούσαμε, στὴν οὐσία, γιὰ νεκροὺς ἀνθρώπους, συμπολῖτες μας, συμπατριῶτες μας, φίλους μας, συγγενεῖς μας ἢ ἀκόμη καὶ τὰ παιδιά μας. Κι ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ συνειδητοποίησις πονοῦσε τόσο, ποὺ τοὺς σταματοῦσε ἀπὸ τὸ νὰ ὁμολογήσουν μίαν διεπιστωμένη ἀλήθεια: μόνον ὁ μηδενισμὸς (τῶν πάντων) θὰ ἐπιφέρη, ἐξ ἀνάγκης, κίνησιν, πρὸ κειμένου νὰ διασωθῇ, ὅπως ὅπως, ὅποιος κι ὅ,τι μπορεῖ, μὰ κυρίως αὐτὸ ποὺ πράγματι χρειάζεται.

Ἦταν εὔκολο νὰ παραδεχθοῦν πὼς πράγματι, λογικά, αὐτὸ ποὺ ἰσχυριζόμουν ἔστεκε, ἰδίως ὅταν καταληκτικῶς τοὺς εἶπα πὼς ἡ χώρα μας, ὡς κάποιος βεβαιωμένα κλινικὰ νεκρὸς (καὶ τελικῶς ἐτοιμοθάνατος) ἀσθενής, διαβιεῖ μόνον μὲ μηχανικὴ ὑποστήριξιν, ἀλλὰ οὐδεὶς τολμᾶ νὰ σβήσῃ τὰ μηχανήματα (δάνεια). Ὅλοι μας ἐλπίζουμε στὴν ἐπομένη ἀνάσα του (τῆς χώρας), ποὺ ὅμως ἔρχεται μόνον ἐξ αἰτίας τῶν μηχανημάτων (δανείων), δίδοντας πρόσκαιρες καὶ ἀπολύτως ψευδεῖς ἐλπίδες. Ὁ ἀσθενὴς -ἡ χώρα μας- εἶναι κλινικὰ νεκρὸς ἀλλὰ δὲν θέλουμε (καὶ δὲν μποροῦμε) νὰ τὸ παραδεχθοῦμε. Καταλήγουμε λοιπὸν νὰ κάνουμε ἀκραία σπατάλη (δικῶν μας) δυνάμεων (καὶ πόρων), πρὸ κειμένου νὰ παρατείνουμε τὴν (τύποις) διάρκεια ζωῆς τοῦ ἀσθενοῦς (τῆς χώρας), ἀπομειώνοντας διαρκῶς τὶς πιθανότητες ἐπιβιώσεως ὅλων αὐτῶν ποὺ συντηροῦν τὰ μηχανήματα, δῆλα δὴ ἐπὶ τῆς οὐσίας τῶν ἰδίων τῶν παιδιῶν μας. Παραλλήλως, χάνοντας χρόνο (καὶ πριονίζοντας τὸ μέλλον τῶν ἐπομένων γενεῶν) ἐλπίζουμε γιὰ νὰ …ἐλπίζουμε, ἂν καὶ ἡ λογική μας μᾶς ὑποδεικνύει ἄλλα. Τέλος, πολὺ συνειδητῶς, ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας ἀπὸ τὴν μία, ἀκραία ἀλλὰ καὶ μόνη πιθανὴ ὁδὸ σωτηρίας της: τὸ σβήσιμο τῶν μηχανημάτων, διότι φοβόμαστε τὸν πόνο τῆς ἀπωλείας.

Ἐὰν ἔχῃ ὅμως κάποιες ἐλπίδες ἕνας τέτοιος ἀσθενὴς γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ, αὐτὸ θὰ φανῆ μόνον ὄταν τὰ μηχανήματα θὰ σβήσουν.
Κι ὅσο ἐμεῖς ἀρνούμεθα νὰ τὸ κάνουμε, τόσο τοῦ ἀπομειώνουμε τὶς ἐλπίδες, ἐνᾦ παραλλήλως ἐθελοτυφλοῦμε, συμμετέχοντας καὶ συνεργώντας, λόγῳ τῶν διαρκῶν παρατάσεων, στὴν σιωπηλὴ γενοκτονία ὅλων τῶν ὑπολοίπων, ποὺ συντηροῦν (μὲ τὸ αἷμα τους) αὐτὰ τὰ μηχανήματα (ἐξυπηρέτησις δανείων).
Σὲ τελικὴ ἀνάλυσιν, ἐφ΄ ὅσον οἱ λαοὶ δὲν παύουν νὰ ὑπάρχουν, λόγῳ φυσικῶν ἢ τεχνητῶν καταστροφῶν, ἀλλὰ παύουν νὰ ὑπάρχουν γιὰ ἄλλους λόγους, καλὸ εἶναι νὰ μελετήσουμε καὶ νὰ ἐρευνήσουμε τὸ ἐὰν καὶ κατὰ πόσον θὰ μποροῦσαν νὰ ταὐτισθοῦν οἱ Ἕλληνες μὲ τὴν χώρα. Ἀξίζει τόν κόπο νά θυσιάσουμε τόν Ἕλληνα στό σύνολόν του (πραγματικὴ Ἑλλάς) στόν βωμό τοῦ κράτους «Ἑλλάς» (πλαστὴ Ἑλλάς); Ἤ μήπως μέσα ἀπό τόσες γενοκτονίες ἐπέζησε κάτι ἄλλο πλήν τοῦ Ἕλληνος;

Ναί, οἱ φίλοι μου κατετρόμαξαν μὲ τὶς διαπιστώσεις μου καὶ τὶς ἀπόψεις μου. Ναί, κάποιοι ἐξ αὐτῶν μοῦ ἐπετέθησαν νευρικὰ γιὰ νὰ καταῤῥίψουν τὶς θέσεις μου, ἂν καὶ λίγο ἀργότερα ὑπεχρεώθησαν, λόγῳ τῶν ἐπιχειρημάτων μου, νὰ συμφωνήσουν (μὲ ἐρωτηματικὰ καὶ μὲ διάφορα …«ἀλλά»-!!!-, καθαρὰ συναισθηματικῆς ἀπόψεως, ἀλλὰ νὰ συμφωνήσουν!) μαζύ μου.

Στὴν πραγματικότητα, ἡ ἐξέλιξις τῆς συζητήσεως εἶχε ὡς ἐξῆς: ἂν κι ἐτρόμαξαν πάρα πολύ, μὲ τὶς πρῶτες μου ἀναφορές, ἐν τούτοις, λόγῳ παραθέσεως τῶν ἐπιχειρημάτων μου (ποὺ δὲν ἐμπεριεῖχαν συναισθήματα, παρὰ μόνον λογικὰ συμπεράσματα), ὑπεχρεώθησαν νὰ συμφωνήσουν μαζύ μου. Μὰ ὅσο ἡ συζήτησις παρέμενε στὰ ἐπιφανειακὰ καὶ στὰ ἀναγκαία, ὅλα ἦσαν καλά. Ὅμως, πάλι, λίγο μετά, ἅμᾳ τῇ διαπιστώσει τοῦ μεγέθους ἑνὸς ἐπερχομένου (ἄνευ ὁρίων) θανατικοῦ, τὰ γνωστὰ συναισθήματα τοῦ φόβου, ποὺ μᾶς παγιδεύουν, ἐνεργοποιήθησαν καὶ προεβλήθησαν, ἀν τὶ ἐπιχειρημάτων, γιὰ νὰ διακόψουν ὁριστικῶς τὸν διάλογο, ὑψώνοντας μεταξύ μας πανήψυλα τείχη, ἐνᾦ καταφεύγοντας ἀκόμη καὶ σὲ ἀκραίους χαρακτηρισμοὺς ἢ ἀφορισμούς, ὁ ἔνας μετὰ τὸν ἄλλον, ἀποχωροῦσαν τοῦ διαλόγου. Κάποιοι μάλιστα ἐξ αὐτῶν κατέφυγαν ἀκόμη καὶ σὲ ψωῤῤαίκες …ἐλπίδες, γιὰ νὰ μὴν ὑποχρεωθοῦν νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν φρίκη τῆς σημερινῆς θέσεώς μας, μὰ κυρίως τὴν Ἀνάγκη Ἐπιβιώσεως τῆς φυλῆς, ποὺ ὑπερέχει τῆς ἀνάγκης ἐπιβιώσεως τοῦ κράτους-μορφώματος. 

Λίγες ἑβδομάδες ἀργότερα, κι ἐνᾦ μὲ αὐτοὺς τοὺς φίλους μου ἐπικοινωνοῦμε καὶ συνδιαλεγόμεθα γιὰ τὰ πάντα, τώρα πιὰ (διεπιστωμένα!!!) ἀδυνατοῦμε νὰ ἐγγίξουμε τὴν πιθανότητα μίας ἀτάκτου χρωκοπίας, πρὸ κειμένου, στοιχειωδῶς (ἐὰν εἶναι δυνατόν) νὰ προετοιμασθοῦμε.
Ὅμως τώρα πιὰ οἱ τριγμοὶ ἀπὸ τὸ χρηματιστήριο (μὲ ἀφορμή, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά) τὶς τράπεζες, οἱ κλυδωνισμοὶ τῆς «Ἡνωμένης Εὐρώπης μας» ἀπὸ τὴν Ἰταλία καὶ ἡ ὁριστικὴ κατάργησις τῶν συνόρων μας, ἐπαναφέρουν τὸ θέμα μὲ ἀποτέλεσμα ἀνησυχοῦντες ὅλοι τους νὰ διακρίνουν, ὁ καθεὶς ἐξ αὐτῶν, διαφορετικοὺς κινδύνους, ἀλλὰ οὐχὶ τὸν ἄμεσο καὶ συνολικό: αὐτὸν τῆς ἀτάκτου χρεωκοπίας, ποὺ θὰ ἐπιφέρη πολλά, ἀκόμη μεγαλύτερα, δεινὰ γιὰ ὅλους μας.

Διαπιστώνουν λοιπὸν πὼς κινδυνεύουν οἱ οἰκονομίες τῆς «Ἡνωμένης Εὐρώπης μας» ἀπὸ τὶς ἐξαγγελίες Σαλβίνι, ἀλλὰ δὲν διαπιστώνουν πιθανότητα ἑλληνικῆς χρεωκοπίας. Διαπιστώνουν ἔξοδο τῆς Ἰταλίας ἀπὸ τὴν εὐρωζώνη, ἀλλὰ ὄχι δική μας. Διαπιστώνουν τοκογλυφικὲς ἐπιθέσεις καὶ χειραγώγησιν τοῦ χρηματιστηρίου, ἀλλὰ ὄχι τελικὴ ἐπίθεσιν κατὰ τῆς χώρας. Διαπιστώνουν πὼς ἡ Τουρκία δέχεται οἰκονομικὸ πόλεμο, μὲ κίνδυνο νὰ χρεωκοπήσῃ, ἀλλὰ οὐχὶ πὼς αὐτὸ θὰ «σκάση» ἐπάνω μας. Διαπιστώνουν πὼς βιομηχανικὲς χῶρες, σὰν τὴν Τουρκία καὶ τὴν Ἰταλία, κινδυνεύουν μὲ χρεωκοπίες, ἀλλὰ ὄχι πὼς ἡ δική μας, μὴ βιομηχανικὴ ἐδῶ καὶ χρόνια χώρα, κινδυνεύει περισσότερο. Διαπιστώνουν τέλος πάντων πὼς ὁ οἰκονομικὸς πόλεμος μαίνεται ἀμείλικτος ἀλλὰ ὄχι πὼς ἀφορᾶ σὲ ἐμᾶς, ἐφ΄ ὅσον, κατὰ κάποιους ἐξ αὐτῶν, ἐξήλθαμε τῶν μνημονίων.
Τί μπορῶ νά πῶ πιά;

Αὐτὸ ποὺ ἀντιλαμβάνομαι πλέον εἶναι ἕνα: ἀνεξαρτήτως τοῦ τὶ ἐλπίζουμε, τοῦ τὶ ὀνειρευόμεθα, τοῦ τὶ πιστεύουμε, ἡ πραγματικότης, ἰδιαιτέρως πεζή, ἔρχεται νὰ μᾶς προσγειώσῃ σὲ πολὺ δυσμενεῖς, γιὰ ὅλους μας συνθῆκες. Διεπιστωμένη ἔναρξις πορείας πρὸς τὴν χρεωκοπία τῆς Ἰταλίας, καθὼς φυσικὰ καὶ τῆς Τουρκίας, εἶναι ἁπλῶς καὶ μόνον μηνύματα …συναγερμοῦ, ποὺ ὀφείλουμε νὰ λάβουμε σοβαρὰ ὑπ΄ ὄψιν μας, πρὸ κειμένου νὰ προετοιμασθοῦμε.
Τὸ παραμυθάκι τοῦ κράτους «Ἑλλάς» φθάνει (ἐπὶ τέλους στὸ πέρας του καὶ καλούμεθα, ὅλοι μας, ὄχι μόνον νὰ ἐπιβιώσουμε, μὰ κυρίως νὰ ἀντιπαλέψουμε μὲ ἕναν κακὸ ἑαυτόν μας: αὐτὸν πού, αἰῶνες τώρα, μᾶς ἀπεκοίμιζε.

Τὸ νὰ προετοιμασθοῦμε ὅμως περιλαμβάνει πολλὲς παραμέτρους, ὄχι ἀπαραιτήτως οἰκονομικῆς φύσεως.
Δὲν ξέρω, γιὰ παράδειγμα, πόσο πιὸ σημαντικὸ εἶναι τὸ νὰ σπεύσουμε γιὰ νὰ προμηθευθοῦμε τρόφιμα καὶ καύσιμα, ἢ τὸ νὰ ἐντοπίσουμε (ἐπὶ τέλους) κάποιους -κοινοῦ τόπου καὶ ἀντιλήψεως- συμπατριῶτες μας, γιὰ νὰ ἐπιχειρήσουμε (ἐπὶ τέλους) σοβαρὰ νὰ ἐντοπίσουμε κοινὲς στοχεύσεις καὶ γραμμὲς ἀμύνης.
Δὲν ξέρω ἐπίσης πόσο ἀναγκαῖον εἶναι τὸ νὰ προμηθευθοῦμε ὅπλα (πού, σαφῶς, γιὰ κάποιους εἶναι), ὅσο τὸ νὰ γνωρίζουμε ἐπακριβῶς τὸ ποῦ πρέπει νὰ πορευθοῦμε κατὰ τὴν διάρκεια τῶν κρισίμων στιγμῶν ποὺ θὰ βιώσουμε. Διότι, ἐφ΄ ὅσον, ἀποδεδειγμένα, στὸ παρελθὸν μόνον ἐπὶ τῶν κρισίμων στιγμῶν ἐπέτυχαν τὰ σαπρόφυτα νὰ ἐπικρατήσουν, ἴσως αὐτὴν τὴν φορὰ θὰ πρέπη νὰ ὑπάρχῃ συγκεκριμένο σχέδιον δράσεως γιὰ νὰ μὴν ἐπαναλάβουν τὰ ὅμοια.
Δὲν ξέρω τέλος τὸ ἐὰν πρέπῃ κάτι νὰ κάνουμε ἢ ἐὰν (ἐπὶ τέλους) πρέπει κάτι νὰ μάθουμε.

Αὐτὸ ποὺ σαφῶς ξέρω ὅμως εἶναι πὼς ὁ χρόνος προετοιμασίας μας λήγει, πὼς ἑνὸς κακοῦ μύρια ἔπονται καὶ πὼς τὰ κακὰ ποὺ ἔπονται δὲν θὰ εἶναι εὐκόλως διαχειρίσιμα.
Ὅλοι μας, μὰ ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, εἴμαστε ἐδῶ γιὰ κάποιον λόγο. Ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ κρίνω τὸ ποιὸς ῤόλος εἶναι σημαντικότερος. Μπορῶ ὅμως νὰ ἀναγνωρίσω πὼς ἔχουμε ἀπὸ κοινοῦ συμβάλλη στὴν σημερινὴ πραγματικότητα καί, κατ’ ἐπέκτασιν, πρέπει ἀπὸ κοινοῦ νὰ δράσουμε, πρὸ κειμένου νὰ ἀντιπαρέλθουμε τοὺς ὁποίους κινδύνους.

Κατὰ τὰ ἄλλα ὅσοι θέλουν μποροῦν ἐλεύθερα νὰ ἐξακολουθήσουν τὴν …Νιρβάνα τους.
Δὲν θὰ τοὺς ἐνοχλήσουμε.

Φιλονόη

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Χρεωκοπώντας ταχύτατα καὶ …ἐπώδυνα!!!

  1. Ναί, Φιλονόη, ἔτσι εἶναι. Πάντως καὶ ἀπὸ τοὺς Ἀρχαίους Χρόνους οἱ Ἕλληνες συχνὰ ἐπεδείκνυαν μία -τελικῶς ἀκατανόητη- προσήλωση στὴ ζωή.

Leave a Reply