Κατσίφας. Ἀθάνατος

Σὲ ὅλον του του τὸ βίο ὁ κάθε ἕνας μας, κουβαλᾶ στὴν πλάτη του ἕναν ἀναμμένο πυρσό.
Ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἡ φλόγα, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ τὴν δῇ. Αὐτὴ ὅμως φωτίζει καὶ ἐπιτρέπει νὰ εἴμαστε ζωντανοὶ καὶ δραστήριοι. Πρόκειται γιὰ τὴν ἀτομικὴ πηγὴ φωτὸς ἢ τὸ καντηλάκι ποὺ καίει καὶ καίει ὅσο δὲν σώνεται τὸ λαδάκι του. Εἶναι τὸ φῶς τῆς ψυχῆς, ποὺ βέβαια δὲν βλέπουμε τὴν πηγή του καὶ μᾶς ὁρίζει ἕως καὶ τὴν ὑστάτη στιγμή.
Ὅλοι μας τότε, θὰ ὑποκλιθοῦμε στὸν θάνατο (1) καὶ αὐτὸς θὰ πάρη τὸν μακρὺ πυρσὸ ἀπὸ τὴν πλάτη μας.
Σὲ μία δουλειὰ ρουτίνας γιὰ αὐτόν, θὰ σβήση τὸν πυρσὸ στὸ ἔδαφος (2). 

Ἡ συνεργασία ψυχῆς σώματος τελειώνει, σὲ μία διαδικασία ποὺ οὐδεὶς θὰ ἀποφύγη.
Σὲ κάποιους ἀνθρώπους, τὸ φῶς εἶναι ὁρατὸ καὶ μετὰ τὸν θάνατο.
Ἀθάνατος λέμε!

Θὰ ἔπρεπε μὲ ὅποιον τρόπο ὁ καθεὶς μπορεῖ, νὰ εἶναι ἐπιδίωξις ὅλων μας.
Νὰ κάνουμε ὁρατὸ τὸ πέρασμά μας ἀπὸ τὸν πλανήτη.
Ὁ Κωνσταντῖνος  τὰ κατάφερε.

Ἀθάνατος.

Ἀστέριος Τσίντσιφος.