Κυττᾶς γύρω σου λοιπόν, αὐτὲς εἰδικῶς τὶς ἡμέρες, γιὰ νὰ ἀνακαλύψῃς, ἔκπληκτος, πὼς κάτι ἔχει ξυπνήση μέσα μας. Κάτι μεγάλο ἔχει ἀνοίξη στὶς καρδιές μας. Κάτι ποὺ ἐὰν τὸ συντηρήσουμε καταλλήλως, μπορεῖ νὰ μᾶς ὁδηγήσῃ ταχύτερα στὴν Ἐλευθερία. Ἀλλὰ γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ πρέπει πρῶτα καὶ κύρια ἐμεῖς νὰ τὸ τροφοδοτήσουμε, διότι ἐὰν περιμένουμε ἀπὸ ἄλλους, τοὺς ὁποιουσδήποτε ἄλλους, θὰ καταλήξουμε (τί περίεργον…!!!) μὲ νέα ἀφεντικά…!!!

Αὐτὸ τὸ …«κάτι», ξεκίνησε μὲ τὴν Μακεδονία, τὶς κινητοποιήσεις καὶ τὰ συλλαλητήρια, ποὺ παρὰ τὶς προσπάθειες καπελώματος ὁ πολὺς κόσμος παρέμεινε μακρὰν τῶν κομματομάγαζων……
Ἐξηκολούθησε νὰ συντηρεῖται σιωπηλὰ ὅταν μᾶς ἔδεσε ὁ πόνος τῆς ἀπωλείας, ὡς κοινωνίας, ὅταν ἡ φρίκη μὲ τὶς πυρκαϊὲς τῆς Δυτικῆς Ἀττικῆς ἄφησε πίσω της ἕνα Ὁλοκαύτωμα…
….καὶ κατέληξε, ἐχθές, μὲ τὴν κηδεία τοῦ Ἐθνομάρτυρος Κωνσταντίνου Κατσίφα, νὰ μᾶς πλημμυρίζῃ, διότι ἡ ἐν λόγῳ ἀπώλεια ἦταν μεγίστη, ἐνᾦ φθάσαμε στὸ σημεῖον νὰ αἰσθανόμεθα ἐπὶ πλέον καὶ ἐθνικὰ προσβεβλημένοι, ποδοπατημένοι καὶ προδομένοι, ἰδίως ἀπὸ τὰ ἐγχώρια ἑλληνόφωνα κουδουνισμένα σαπρόφυτα.
Αὐτὸ τὸ τελευταῖο ἐπὶ προσθέτως μᾶς ὑπεχρέωσε νὰ θυμηθοῦμε τὴν ξεχασμένη, ἀπὸ ὅλους μας, ἀδελφὴ, καταπατημένη Πατρίδα, Βόρειο Ἤπειρο, ποὺ ὑπάρχει ἀκόμη, εἰς πείσμα τῶν γραικύλων καὶ τῶν διεθνῶν συμφερόντων…

Ἀλλὰ κακῶς ξεκίνησα ἔτσι.
Ἔπρεπε νὰ ξεκινήσω ἀλλοιῶς. Ἔπρεπε λοιπὸν νὰ ξεκινήσω ἀπὸ κάτι ἄλλο, ποὺ καθημερινῶς (καί πάλι) διαπιστώνουμε νὰ ὑφίσταται στὴν πραγματικότητά μας, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐννοοῦμε τὴν κοινωνία μας διαφορετικῶς ἀπὸ αὐτὸ ποὺ τῆς χρειάζεται. Ἔπρεπε νὰ ξεκινήσω ἀπὸ τὶς ἀτομικὲς ὑπαναχωρήσεις μας καὶ τοὺς συμβιβασμούς μας, διότι αὐτὴ ἡ νέα, σὲ ἔναν βαθμὸ πρωτόγνωρος συνθήκη, δὲν μᾶς προέκυψε ἔτσι ξαφνικά. Κρύβει πίσω της πολλές, ἀμέτρητες, δικές μας ὑποχωρήσεις καὶ μικρότητες. Τόσο πολλὲς ποὺ δὲν ξέρω ἐὰν μποροῦμε πλέον νὰ ἀναστρέψουμε ὁριστικῶς καὶ πρὸς ὄφελός μας τὶς καταστάσεις. Εἰδικῶς δὲ γιὰ τὸ ζήτημα τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἔφθασε, κάπως ἀργοπορημένα ἀλλὰ ἔφθασε, ἡ στιγμὴ νὰ ἀποφασίσουμε ἐμεῖς γιὰ τὸ μέλλον της.

Ἡ ἐπίσημος λοιπὸν ἱστορία μιλᾶ γιὰ κάποια γεγονότα.
Τὸ 1992, πάντα ἐπισήμως, ἄνοιξαν τὰ σύνορά μας μὲ τὴν Ἀλβανία, γιὰ νὰ μποροῦν νὰ πηγαινοέρχονται οἱ Βορειοηπειρῶτες. Στὴν πραγματικότητα ἀπὸ τὸν Αὔγουστο τοῦ 1987 (28 Αὐγούστου 1987) ἤρθη ἡ ἐμπόλεμος κατάστασις μὲ τὴν Ἀλβανία, διὰ χειρὸς τοῦ ἀνδρέα (μὲ τὶς ἐνέργειες παπούλια-ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν) καί, ἐκ τῶν ὑστέρων,  ἐπὶ κυβερνήσεως μητσοτάκη (σαμαρᾶς-ὑπουργὸς ἐξωτερικῶν), φθάσαμε στὸ νὰ μετατρέψουμε τὴν χώρα σὲ …ἀλβανικὴ ἐπαρχία. Οἱ φυλακὲς ἄνοιξαν, ἐξῆλθαν αὐτῶν οἱ ἀδελφοί μας Βορειοηπειρῶτες καὶ μαζύ τους, ὅλοι οἱ ποινικοὶ τῆς γείτονος. Ἀποτέλεσμα βέβαια ἦταν τὸ νὰ δεχθῇ ἡ χώρα μας ἕνα κύμα ἀληθῶν Βορειοηπειρωτῶν, πολλαπλασιαζόμενον κατὰ κάτι πολύ, ἀπὸ τοὺς πλαστογραφηθέντες Βορειοηπειρῶτες.

Θυμᾶμαι λοιπὸν ποὺ βλέπαμε ὅλους αὐτοὺς νὰ ἔρχονται στὰ δικά μας τὰ μέρη, μὲ προσωπεῖα ἀθώων, τὰ ὁποία κάποιες φορὲς ἦσαν καὶ ἀληθῆ. Ἀλλὰ κάποιες φορές, ὄχι ὅλες. Σιγὰ σιγά, ἐφ΄ ὅσον τὰ φθηνὰ (τότε) ἀνειδίκευτα ἀλβανικὰ (κι ὄχι βορειοηπειρωτικά) χέρια, ἀνέλαβαν νὰ κάνουν ὅλες τὶς σκληρὲς δουλειές μας καί, σιγὰ σιγά, λίγο μὲ τοὺς διορισμούς μας, λίγο μὲ τὶς διαπλοκές μας, λίγο καὶ μὲ τὴν ἔμφυτο ἀνθρώπινο ῤοπὴ πρὸς τὴν ἀδράνεια, παραδώσαμε, δίχως ἐνοχὲς καὶ δίχως νὰ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς αὐτοχειριαζόμεθα:

• ὅλην τὴν ἀγροτική μας παραγωγή,
• ὅλην τὴν κτηνοτροφική μας παραγωγή,
• ὅλην τὴν μεταποιητική μας βιοτεχνία,
• ὅλην τὴν οἰκοδομική μας συντεχνία,
• ὅλες τὶς τέχνες ἐπισκευῆς καὶ συντηρήσεως,
• ὅλην τὴν ἁλιεία μας…

…στοὺς Ἀλβανοὺς (κι ὄχι μόνον!!!).

Παρένθεσις ἀναγκαία.

Καὶ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ συζητᾶμε (ἐπὶ τοῦ πρὸ κειμένου) γιὰ τοὺς ἀλβανούς, ἂς θυμηθοῦμε καὶ αὐτό:

Ἡ παραπάνω καταγγελία ναὶ μὲν ἀναπαρήχθη ἀπὸ κάποιους …«γραφικούς», ἢ ἀκόμη καὶ κάποιους …ἐντεταλμένους, ἀλλὰ σᾶς διαβεβαιῶ πὼς εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἀληθής. Ὄχι διότι γνωρίζω τὴν ἐν λόγῳ κοπέλλα, ἀλλὰ διότι πρόσωπο τοῦ στενοῦ οἰκογενειακοῦ μου περιβάλλοντος ἀντιμετωπίσθη ἀκριβῶς ἔτσι: δὲν ἦταν ἀλβανὸς καὶ δὲν μποροῦσε νὰ ἐργασθῇ σὲ ἀλβανικὴ ἐπιχείρησιν!!!
(Ἀγνοῶ βεβαίως τὸ ἐὰν πρόκεται γιὰ τὴν ἰδίαν ἐπιχείρησιν.)
Κι ἐπεὶ δὴ τὸ ἐν λόγῳ περιστατικὸν δὲν ἀρκοῦσε γιὰ νὰ μὲ πείσῃ περὶ τῶν …«ἀγαθῶν» προθέσεων τῆς, κατὰ τὰ ἄλλα, συμπαθοῦς φάρας τῶν ἀλβανῶν, θὰ σᾶς ἀναφέρω δύο, σχετικῶς πρόσφατα, περιστατικά:

• Τὸν Ἀπρίλιο, εὐρισκομένη σὲ ἐπαρχία, ἀναζητοῦσα τρόπους νὰ προμηθευθῶ ξυλεία, ἐφ΄ ὅσον στὴν περιοχὴ δὲν ὑπῆρχαν κάποιοι ἔμποροι. Μίαν ἡμέρα ἄκουσα νὰ δουλεύουν πριόνια στὸ κοντινό μου δασάκι καὶ ἔσπευσα νὰ δῶ τὶ συμβαίνει, ὅταν ἔπεσα ἐπάνω σὲ κλιμάκιον τοῦ δασαρχείου, ποὺ εἶχε φθάση στὴν περιοχὴ γιὰ νὰ τὴν καθαρίσῃ ἀπὸ λαθρο-ὑλοτομία. Συζητώντας μὲ τὸν δασάρχη τοῦ ἀνέφερα, μετὰ ἀπὸ λίγο, τὴν ἀνάγκη μου νὰ προμηθευθῶ ξυλεία. Τότε ἐκεῖνος μοῦ ὑπέδειξε τὸ κλιμάκιο ἐργατῶν ποὺ καθάριζε τὸ δάσος ἀπὸ τὰ κομμένα δένδρα. Συνομιλώντας μαζύ τους, λίγο μετά, κατάλαβα πὼς ἐπρόκειτο γιὰ ῥατσιστὲς ἀλβανούς, ἐφ΄ ὅσον μοῦ μιλοῦσαν μόνον γιὰ συντοπῖτες τους ἐπιχειρηματίες, ποὺ ἐμπορεύοντο καύσιμο ὔλη καὶ ὄχι γιὰ ὁποιουσδήποτε ἐπιχειρηματίες, ἀνεξαρτήτως ἐθνικότητος, ποὺ πράγματι ἦσαν πλησιέστερα στὴν περιοχὴ διαμονῆς μου. Στὸ ἐρώτημά μου γιὰ τὸ ἐὰν ὑπῆρχαν ἄλλοι ἐπιχειρηματίες καυσίμου ὕλης, ἀπήντησαν ἐκνευρισμένοι πὼς ναί, ὑπῆρχαν, ἀλλὰ δὲν ἦσαν …δικοί τους!!!
• Τὸν Αὔγουστο κατέφθασαν στὴν γειτονιά μου κάποιοι οἰκοδόμοι γιὰ νὰ κάνουν προσφορὲς σὲ γείτονα γιὰ οἰκοδομικὲς ἐργασίες. Ἕνας ἐξ αὐτῶν, γνωστὸς στὴν περιοχή μας ἀλβανός, σὲ μεγάλον βαθμὸ ἀλκοολικὸς ὅμως, ἐκεῖνο τὸ πρωϊνὸ εἶχε τὸν κεντρικὸ ῤόλο στὶς διαπραγματεύσεις, ἐφ΄ ὅσον ναὶ μὲν ἦταν ὁλομέθυστος, ἀλλὰ ἦταν καὶ ὁ «συνδετικὸς κρίκος» τοῦ ἰδιοκτήτου μὲ τοὺς ἐργάτες καὶ τοὺς οἰκοδόμους τῆς περιοχῆς.
  Καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῶν διαπραγματεύσεων, πίνοντας, γελώντας δυνατὰ καὶ φωνάζοντας γιὰ τὶς «ἄκρες του» ξεσήκωσε τὴν γειτονιά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ βγοῦμε ὅλοι στὸν δρόμο, μήπως καὶ τὸν ἡρεμήσουμε.
  Ἐν μέσῳ λοιπὸν τῶν κραυγῶν τοῦ «ἐργολάβου» καὶ τῶν προσπαθειῶν τοῦ ἰδιοκτήτου νὰ συνεννοηθῇ μαζύ του, καθὼς καὶ τῶν παρεμβάσεων διαφόρων γειτόνων μας, ποὺ ἔπαυσαν νὰ διασκεδάζουν μὲ τὶς ἀρλοῦμπες τοῦ «ἐργολάβου», ἀκούσαμε καὶ διάφορα …περίεργα. Ἀκούσαμε, γιὰ παράδειγμα, τὸ πόσο κορόιδα εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, ποὺ πλέον ἀναγκαζόμεθα νὰ βασιζόμεθα μόνον σὲ ἀλβανούς, γιὰ νὰ κάνουμε τὶς δουλειές μας. Πόσο κορόιδα εἴμαστε ποὺ τοὺς ἐμπιστευόμεθα, ἀκόμη καὶ τώρα, ἐνᾦ αὐτοὶ ἔκαναν τὰ πάντα γιὰ νὰ μᾶς πάρουν, μέσα ἀπὸ τὰ χέρια τὸ ψωμὶ καί, ἐπὶ πλέον, πατώντας στοὺς «ἀνθρωπιζτές» μᾶς ὁδηγοῦσαν στὰ δικαστήρια γιὰ …ῥατσισμό!!! Πόσο κορόιδα εἴμαστε ποὺ δὲν γνωρίζουμε ὅτι μίαν νύκτα θὰ μᾶς σφάξουν ὅλους, ὅταν θὰ δοθῇ τὸ σύνθημα…
  Αὐτὰ καὶ ἄλλα παρόμοια ἔλεγε χασκογελώντας ὁ ὑπάνθρωπος ἐνᾦ χειρονομοῦσε παρανοϊκὰ καὶ ἐκραύγαζ, μά, παραλλήλως, θρασύτατα, ἀπαιτοῦσε ἄμεσα ἀπὸ τὸν ἰδιοκτήτη νὰ τοῦ δώσῃ κάποιο σημαντικὸ ποσό, διότι διαφορετικὰ ὄχι μόνον δὲν θὰ κάνη τὶς δουλειές του μὲ «δικούς του», ἀλλά, ἐὰν τολμήσῃ νὰ φέρῃ ἄλλους, θὰ δῆ τὴν «ἀλβανικὴ τιμωρία».
  Ὁ ἰδιοκτήτης, φανερὰ ἐκνευρισμένος, ἀπεφάσισε νὰ μὴν ξεκινήσῃ τὶς ἐργασίες του ἄμεσα καί, κατέληξε, ὅσο μποροῦσε πιὸ εὐγενικά, νὰ διώξῃ τὸν …«ἐργολάβο», ἀλλὰ ὁ ἐν λόγῳ …«ἐπαγγελματίας», ἀκόμη καὶ τώρα, περνᾶ συχνότατα ἀπὸ τὴν γειτονιά μας, γιὰ νὰ βεβαιωθῇ πὼς δὲν τὸν …ἀγνοήσαμε.!!!
  

Αὐτὰ μόνον ὡς μικρὸ δείγμα τοῦ τὶ μόνοι μας ἔχουμε κάνη εἰς βάρος μας καὶ εἰς βάρος τῶν συμπατριωτῶν μας.
Βάζοντας τὰ χεράκια μας βγάζουμε τὰ ματάκια μας. Γιὰ κάτι πρόσκαιρο εἴμαστε ἰκανοὶ νὰ θυσιάσουμε ἀκόμη καὶ τό, τάχα μου, αὐτονόητον δικαίωμα ἐπιβιώσεώς μας…
Χὰ χὰ χά…

Καταληκτικῶς σήμερα, στὴν πλειοψηφία μας, ὄχι μόνον λησμονήσαμε νὰ κτίζουμε, νὰ σκάβουμε, νὰ φυτεύουμε, νὰ ζυμώνουμε, νὰ θερίζουμε, νὰ ἀρμέγουμε, νὰ καθαρίζουμε τὰ σπίτια μας, νὰ ψαρεύουμε, νὰ ἐπισκευάζουμε, ἀλλὰ ἐὰν ἀναλογισθοῦμε ἐντίμως καὶ εἰλικρινῶς, τὸ ἀπὸ ποῦ ξεκινήσαμε τότε καὶ ποῦ ἔχουμε καταλήξη σήμερα, δύο πράγματα μᾶς μένουν: ἢ νὰ …αὐτοκτονήσουμε, ἢ νὰ τὰ ξανά-πιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή, ξεκινώντας ἀπὸ τὸ πῶς θὰ ἐπιτύχουμε νὰ ξανά-μάθουμε τὶς τέχνες καὶ νὰ τὶς ἀσκήσουμε μόνοι μας, δίχως …βοηθοὺς καὶ τσιράκια. Διότι, πέραν τῆς ὁποίας συντηρουμένης καὶ ὀφθαλμοφανοῦς ἐχθρότητος (πού, πολὺ πιθανὸν νὰ ἀφορᾶ μόνον σὲ μικρὴ μερίδα τῶν ἀλβανῶν, ἀλλὰ οὐδεὶς δύναται νὰ τὴν ἀμφισβητήσῃ), ἔχουμε ἐπὶ πλέον νὰ ἀντιμετωπίσουμε καὶ τὴν δική μας ἐξάρτησιν ἀπὸ κάθε ἄλλον, ποὺ μᾶς μετατρέπει σὲ θύματα τῶν …εὐεργετηθέντων, ἐὰν αὐτοὶ ἔτσι ἀποφασίσουν.
Ἐὰν ὅμως δὲν ἀντιδράσουμε σὲ αὐτὴν τὴν κατάστασιν, τότε μᾶς ἀξίζει μόνον τὸ τέλος μας.
Ἐὰν δὲν πράξουμε τὰ ἀναγκαία γιὰ τὴν καθημερινή μας ἐπιβίωσιν, εἶναι δεδομένον πὼς θὰ χαθοῦμε. Θὰ μποροῦμε νὰ πράξουμε καὶ ἄλλα, σημαντικότερα, μόνον ἐὰν ἐπιτύχουμε στοιχειωδῶς -κι ὄχι λόγῳ ἐλεημοσύνης- τὸ νὰ ἐπιβιώσουμε. Διότι ἡ ἐπιβίωσις δὲν εἶναι κάτι ποὺ βασίζεται σὲ ἐπιδόματα καὶ σὲ βολέματα ἀλλὰ σὲ καθαρή, ἀτόφια πρωτογενὴ παραγωγή. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι πλαστογραφημένα ἀντίγραφά της καὶ ὅστις ἀδυνατεῖ νὰ ἐνασχοληθῇ μὲ τὴν πρωτογενῆ παραγωγὴ (ἢ τὶς ἀναγκαῖες μεταποιήσεις της) εἶναι καταδικασμένος.
Αὐτὸ γιὰ ἀρχή…, 

Τὸν Μάρτιο τοῦ 2015 σᾶς ἔγραφα γιὰ τὴν …νύφη ἀπὸ τὴν Ἀλβανία…

• Μᾶς θυμίζει κάτι αὐτό;
  Ναί, μᾶς θυμίζει…
  Μᾶς θυμίζει μίαν προπολεμικὴ Ἑλλάδα, ὅπου σὲ πολλὲς περιπτώσεις οἱ νέοι γνώριζαν τὸ ταῖρι τους λίγες ὧρες πρὸ τοῦ …γάμου. Μὰ τὸ σημαντικότερον τῆς ὑποθέσεως δὲν εἶναι τὸ ἐὰν οἱ Ἀλβανοὶ κρατοῦν τὰ ἔθιμά τους. (Ποὺ καλῶς, γιὰ αὐτούς, κάνουν!)
  Εἶναι τὸ πῶς περιέγραψαν οἱ γονεῖς τὶς Ἑλληνίδες. Τὸ πῶς μᾶς βλέπουν δῆλα δή…
  Ἀφῆστε δὲ τὸν …ῥατσισμό τους!!!
  Οἱ Ἑλληνίδες καὶ …σκρόφες καὶ εὔκολες καὶ δὲν κάνουν γιὰ οἰκογένεια.
  Μπορῶ νά τούς πῷ κάτι ἐγώ τώρα γιά νά δικαιολογήσῳ τίς Ἑλληνίδες;
  Τί λέτε;

Νύφη ἀπὸ τὴν …Ἀλβανία!!!Πίκρα μὲ διακατεῖχε τότε… Πίκρα καὶ ἀπογοήτευσις…

Λίγον καιρὸ πρὶν μία κοπελλίτσα, ἐπίσης ἀπὸ τὴν Ἀλβανία, ποὺ εἶχε μεγαλώση κι ἐσπούδαζε ἐδῶ, μὲ ἔξοδα τοῦ ἑλληνικοῦ δημοσίου, ἔμπλεξε μὲ ἕναν Ἕλληνα (συμπενθερόπαιδό μου) καὶ οἱ συγγενεῖς τοῦ παλληκαριοῦ, ποὺ εἶχαν μεγάλη δυσκολία νὰ χωνέψουν τὸ εἰδύλλιον, Ἀρβανίτες οἱ περισσότεροι, προσπαθοῦσαν νὰ «ἐκλογικεύσουν» τὸ γεγονός, ἀποκαλώντας τὴν κοπέλλα Ἀρβανίτισσα. Ἡ νεαρὰ ὅμως τόσο πολὺ ἐξῳργίσθη ποὺ σηκώθηκε ἀπὸ τὸ τραπέζι κλαίγοντας γιὰ νὰ οὐρλιάξῃ πὼς ἦταν, εἶναι καὶ θὰ παραμείνη ἀλβανίδα καὶ οὐδέποτε θὰ γίνη Ἀρβανίτισσα ἢ Ἑλληνίδα.

Οἱ γονεῖς τῆς κοπέλλας πράγματι εἶχαν ἔλθη ἐδῶ πρὸ εἰκοσαετίες, δούλευαν σκληρὰ μὲν ἀλλὰ οὐδέποτε προσέφεραν, κατὰ δικήν τους ὀμολογία, ὀ,τιδήποτε στὰ δημόσια ταμεία, διότι ὅλες οἱ δουλειές τους ἦσαν, ὠς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, «μαῦρες». Ἀντιθέτως ὅμως μποροῦσαν νὰ εἰσπράττουν ἕκαστος ἐξ αὐτῶν, ἀναλόγως τοῦ πόσα ἡμερομίσθια μποροῦσαν νὰ δηλώσουν, διαφόρων εἰδῶν ἐπιδόματα καί, φυσικά, νὰ ἀπολαμβάνουν πλήρως ὅλα τὰ δικαιώματα, δίχως τὶς ὑποχρεώσεις, ποὺ ἀπελάμβαναν οἱ Ἕλληνες. Καί, πάντα βάσει αὐτῶν ποὺ εἶπε κυρίως ἡ μητέρα τῆς κοπέλλας, καλῶς ἔκανε κι αὐτὴ καὶ ὅλοι οἱ «δικοί τους» διότι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἐκτὸς ἀπὸ ἄχρηστοι καὶ τεμπέληδες (ναί, τὸ ἐτόνιζε διαρκῶς αὐτό), μάθαμε νὰ ἐκμεταλλευόμεθα τοὺς (κάθε εἴδους κι ἐθνικότητος) ἀλβανοὺς καὶ πρὸς τοῦτον, ἐὰν αὐτοὶ δὲν ἐφαίνοντο ὡς ἐργαζόμενοι ἐπισήμως, ἐν τούτοις ἦσαν (ἀληθῶς ὅμως) καὶ αὐτοὶ ποὺ κρατοῦσαν ζωντανὴ τὴν οἰκονομία τῆς χώρας καί, κατ’ ἐπέκτασιν, οἱ μόνοι ποὺ ἐδικαιοῦντο πράγματι προνομίων.
Εἰλικρινῶς, τὴν ἄκουγα (ὄχι μόνον μία φορά) νὰ τὰ λέῃ αὐτὰ καὶ ἐξοργιζόμουν, ἀλλὰ ὄχι μὲ αὐτήν, παρὰ μόνον μὲ ἐμᾶς.
Βάσει μάλιστα δικῶν της ἰσχυρισμῶν ἔμαθα καὶ κάτι, ποὺ ἐὰν ἀληθεύῃ, τότε συζητᾶμε γιὰ ἔνα ἀκόμη ἔγκλημα τῶν ἑλληνοφώνων κουδουνισμένων εἰς βάρος μας. Ἡ κυρία ἰσχυρίζετο πὼς οἱ «δικοί της» δὲν ἐφορολογοῦντο μὲ τὰ κριτήρια ποὺ φορολολογεῖται ὁ κάθε Ἕλλην, ἀλλὰ μὲ τὸ ἀλβανικὸ φορολογικὸ σύστημα, διότι διέθεταν τὸ ἀλβανικὸ διαβατήριον, ποὺ λειτουργοῦσε ὡς εἰσιτήριον διαφορετικοῦ φορολογικοῦ καθεστῶτος. Ἑνὸς καθεστῶτος ποὺ οὐσιαστικῶς ὄχι μόνον μετατρέπει, ἀπολύτως ῥατσιστικὰ εἰς βάρος μας, τὸν (κάθε) ἀλβανὸ σὲ ἂνευ ἀνταγωνισμοῦ μοναδικὸ ἐπιχειρηματικὸ «παίκτη» ἀλλὰ ἐπὶ πλέον καταδικάζει ὅλους τοὺς μὴ ἀλβανοὺς ἐπιχειρηματίες σὲ ἀφανισμό.
Ἐὰν δὲν ἐκόμπαζε ψευδῶς ἡ μανδάμ, θὰ ἤθελα πράγματι νὰ μάθω γιὰ τὴν ἀλήθεια τῆς -κατ’ ἐπανάληψιν- δηλώσεώς της, καθὼς φυσικὰ καὶ γιὰ τὸ ποιός, πότε καὶ γιατὶ ἀπεφάσισε νὰ νομομαγειρεύσῃ ἔνα τέτοιο ἔγκλημα εἰς βάρος μας.

Τέλος ἡ ἐν λόγῶ μανδὰμ ἔλεγε ἐπίσης πὼς ἐὰν δὲν ὑπήρχαμε ἐμεῖς (δὲν ξέρω φυσικὰ ἐὰν μέσα της μᾶς θεωροῦσε κορόιδα), ἀκόμη καὶ σήμερα, ἡ Ἀλβανία θὰ εἶχε σβήση. Κι αὐτὸ διότι γιὰ τοὺς «δικούς της» δὲν ὑφίσταται, ἐμπράκτως, ὁποιαδήποτε ἀπαγόρευσις διακινήσεως χρήματος, ἐφ΄ ὅσον ὅλοι ὅσοι ἀπὸ τοὺς συντοπῖτες της δραστηριοποιῶνται ἐδῶ, ἔχουν λογαριασμοὺς στὴν Ἀλβανία καί, κατ’ ἐπέκτασιν τὸ χρῆμα ποὺ ἐδῶ εἰσπράττουν καταλήγει πανεύκολα ἐκεῖ, δίχως φορολογίες καὶ δίχως ἀπαγορεύσεις..

Ἂς δοῦμε ὅμως καὶ μερικὰ ἀκόμη ἱστορικὰ στοιχεία.
Τὸ 1992 λοιπὸν κάποιοι ἀπεφάσισαν νὰ ἀνακινήσουν θέμα Αὐτονομίας τῆς Βορείου Ἠπείρου, ἐφ΄ ὅσον αὐτὴ ἡ Αὐτονομία προεβλέπετο, ἀλλὰ οὐδέποτε ἐφηρμόσθη, ἀπὸ τὸ Πρωτόκολλον τῆς Κερκύρας (1914). Αὐτοὶ οἱ κάποιοι, πρωτοστατοῦντος τοῦ Μητροπολίτου Σεβαστιανοῦ, μετὰ ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες κατέληξαν (κυριολεκτικῶς ὅμως) …ἄφαντοι, ἐφ΄ ὅσον κάτι τέτοιο δὲν ἐξυπηρετοῦσε συμφέροντα πολυεθνικῶν στὴν περιοχή. Κι ὅταν λέμε συμφέροντα δὲν ἐννοοῦμε μόνον τὴν Ἰταλία (βιτρίνα κι αὐτὴν τῆς Μεγάλης Βρεταννίας-Rothschild)…

8 Ἰουνίου 1917. Κατάληψις τῶν Ἰωαννίνων ὑπὸ τῶν Ἰταλῶν καὶ ἡ «γέννησις» τῆς Ἀλβανίας,

(Ναί, βιτρίνα ἦσαν κι αὐτοί.. Μόνον βιτρίνα!!!)

Ἰταλικὴ συμμετοχὴ στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καθ΄ ὑπόδειξιν τῆς …Ἀγγλίας!!!

Ἰταλικὴ συμμετοχὴ στὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο καθ΄ ὑπόδειξιν τῆς …Ἀγγλίας!!!

…ἢ μόνον τὸν πSoros (ἐπίσης βιτρίνα τῶν Rothschild)…

…ἀλλὰ πολλὰ ἄλλα, βαθύτερα, ποὺ γιὰ νὰ τὰ κατανοήσουμε, σὲ κάποιον βαθμό, ἀπαιτεῖται μελέτη τῆς Ἱστορίας δίχως παρωπίδες….Βόρειος Ἤπειρος, μία κακοφορμισμένη πληγὴ ἀπὸ …ἑλληνόφωνες μαχαιριὲς

…καθὼς καὶ ἀλλαγὴ ὁπτικῶν μας, ἀλλὰ φυσικὰ καὶ συνειδητοποίησις τοῦ ποιοί, πράγματι, διαχρονικῶς παραμένουν οἱ ἐχθροὶ τῶν Ἑλλήνων (μὰ καί, ἐπὶ τέλους, τὸ γιατί!!!)

Ὁ ἀετὸς καὶ οἱ Ἕλληνες. (συμπλήρωμα)

Ἡ Ἀλβανία καί, εἰδικῶς, ἡ Βόρειος Ἤπειρος, δὲν εἶναι κάτι ποὺ τελείωσε. Εἶναι ἕνα χρέος ποὺ δὲν πληρώσαμε…

εἰκόνα καὶ σχόλιον ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Κατσίφα

Ἕνα Χρέος ποὺ ὅσο ἀρνούμεθα νὰ τὸ ἀντικρύσουμε, τόσο θὰ μᾶς κατατρώγη τὶς σάρκες καὶ θὰ στρέφεται ἐναντίον μας.

Κλείνοντας τὸ σημερινό μου σημείωμα θὰ ἢθελα νὰ σημειώσω τὰ ἐξῆς:

• Προσωπικῶς οὐδέποτε ἔνοιωσα κάτι ἀρνητικὸ (ἢ καὶ θετικό) γιὰ ὁποιονδήποτε λαθρό-ἢ μὴ λαθρό-μετανάστη. Οὐδέποτε. Τὰ συναισθήματά μου ἦσαν ἐν ἀναμονῇ καὶ οὐδέποτε, λόγῳ τῆς καταγωγῆς κάποιου, τὸν ἔκρινα ὡς καλὸ ἢ κακό. Ἀναγκαία προϋπόθεσις γιὰ τέτοιου εἴδους συμπεράσματα ἦταν καὶ παραμένει ἡ δική του καὶ μόνον συμπεριφορά, ὄχι μόνον πρὸς ἐμέναν, ἀλλὰ ἐντὸς τοῦ συνόλου.
  Ὅταν ὅμως κάποιοι -ὁπωσδήποτε συγκεκριμένοι καὶ ἐπώνυμοι- καταφέρονται ἐναντίον τῶν συμπατριωτῶν μου, γενικῶς καὶ ἀδιακρίτως, τότε κι ἐγὼ ἐνθυμοῦμαι κάθε ἐκδοχὴ μίσους, ἀντιπαθείας κι ἐχθρότητός τους. σὲ ἐπίπεδον κοινωνικὸν ἀρχικῶς, ἀλλὰ ἐν συνεχείᾳ καὶ σὲ ἐθνικόν, ἐφ΄ ὅσον ἀποτελοῦν πλειοψηφικὲς ὁμάδες.
  Κατ’ ἐπέκτασιν οἱ παραπάνω γιὰ ἐμέναν πλέον διατίθενται ἐχθρικῶς ἐναντίον μας καὶ ἐπὶ αὐτοῦ δὲν ὀφείλω ἐγὼ νὰ τοὺς περιθωριοποιήσω, ἀλλὰ ἡ Πολιτεία (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) νὰ πράξῃ τὰ δέοντα. Ἐφ΄ ὅσον ὅμως ἡ Πολιτεία ἀγνοεῖ (ἢ ἀκόμη καὶ καταργεῖ) τὴν ἀνάγκη ἐθνικῆς ἐπιβιώσεώς μας, τότε τί μοῦ ἀπομένει; Μήπως ἐγώ πρέπει νά ξεκινήσω νά ἀπαιτῶ ἀπό τήν (φερομένη ὡς) Πολιτεία (μποῦ χὰ χὰ χά…!!!) νά πράξῃ τά αὐτονόητα;
• Γιατί, ἐπὶ τέλους, δέν ἀναζητῶ μόνον τόν Ἕλληνα ἐπαγγελματία, ὁπουδήποτε κι ἐὰν αὐτὸς εὑρίσκεται, ἀλλά βολεύομαι στόν -ἐπισήμως φθηνό, ἀλλὰ καταληκτικῶς ἀκριβότερον, ἐφ΄ ὅσον ἡ δουλειὰ θὰ ἀπαιτηθῇ νὰ διορθωθῇ πολλάκις- ὁποιονδήποτε ἄλλον; Μήπως τελικῶς γιά νά γλυτώσω ἀπό μερικά εὐρόπουλα καταλήγω νά ἐκχωρῶ περισσότερα δικαιώματα σέ ἄλλους εἰς βάρος μου καί εἰς βάρος τῆς χώρας μου;
• Ἐὰν κάποιοι ἐκ τῶν ἀλβανῶν (σαφῶς ὄχι ὅλοι) καταφέρονται ἐντός τῶν συνόρων ἐναντίον μας, ποιός ὁ λόγος ἀνοχῆς μας ἀπέναντί τους καί ποιός ὁ λόγος ἐξακολουθήσεως τῆς παραμονῆς τους ἐντός τῆς χώρας;
• Εἰς περίπτωσιν πολέμου τί θά συμβῆ; Θά ἐκτοπισθοῦν αὐτοί ἤ θά πραγματοποιοῦν ἐλεύθεροι δολιοφθορές στά μετόπισθεν τοῦ Μετώπου;
• Οἱ ἐπιβεβαιωμένα ἀνθέλληνες ἀλβανοί, γιατί ἀκόμη δέν δηλώνονται ὡς ἀνεπιθύμητοι καί γιατί ἀκόμη δροῦν ἐντός τῶν συνόρων μας μέ διαφόρων εἰδῶν δολιοφθορές;
  
• Σίγουρα μέσα στὶς τελευταῖες ἡμέρες ἀκούσαμε διάφορα, ποὺ ἴσως μὲ κάποια ἐξ αὐτῶν νὰ συμφωνοῦμε. Αὐτὰ ποὺ θὰ ἤθελα νὰ κρατήσουμε ὡς κεντρικά μας ἐρωτήματα ὅμως ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τοὺς «πνευματικοὺς» καὶ «κομματικοὺς» διαφωτιστές μου, ποὺ ναὶ μὲν ἀνεκάλυψαν νέες ἀφορμὲς γιὰ νὰ γελοιοποιήσουν τὰ μισάνθρωπα κουδουνισμένα τῆς (φερομένης ὡς) κυβερνήσεως, ἀλλὰ ἐπὶ τῆς οὐσίας …μηδέν!!!
  • Δὲν τοὺς ἄκουσα, γιὰ παράδειγμα, νὰ ἀναφέρονται στὸ πρωτόκολλον τῆς Κερκύρας καὶ στὰ διεθνῶς συμφωνηθέντα γιὰ τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Ποῦ εἶναι οἱ πλεύρηδες; Ποῦ εἶναι οἱ γεωργιάδηδες; Ποῦ εἶναι οἱ κάθε λογῆς διάφοροι πού διαρκῶς μᾶς διαφωτίζουν γιά τά πάντα, παραμένοντας μονίμως στίς διαπιστώσεις; Γιατί δέν βγαίνουν ἐμπρός νά ἐκθέσουν τό Ἐθνικό αὐτό πρόβλημα σέ δημόσιον διάλογον; Γιατί δέν σπεύδουν, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ζωή τους, νά προλάβουν ἀν τί νά κρίνουν ἐκ τῶν ἀποτελεσμάτων
    Ἤ μήπως ἐκεῖ τούς ἔχει ἀπηγορευθῇ νά …ἐγγίζουν;
  • Δὲν εἶδα κάποιον ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔσπευσαν νὰ μᾶς ἐνημερώσουν, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν παρουσία τους στὴν ἐχθεσινὴ κηδεία, γιὰ τὸ τὶ ἔπρεπε νὰ ἔχη πρὸ πολλοῦ συμβῆ μὲ τὴν Βόρειο Ἤπειρο καὶ γιὰ τὴν παράνομο, βάσει διεθνῶν συμβάσεων, προσχώρησίν της στὴν Ἀλβανία. Ἀναφέρονται ὅλοι αὐτοὶ σὲ καταπιεσμένους ἀδελφούς μας, σὲ ἀνθρώπινα δικαιώματα, σὲ παρανομίες τοῦ καθεστῶτος ῥᾶμα, ἀλλὰ ὄχι σὲ καθολικὴ καὶ διεθνῶς ὁμολογουμένη παράβασιν διεθνοῦς συνθήκης. Δέν γνωρίζουν ἤ κάνουν πώς δέν γνωρίζουν;
    
  • Ποῦ εἶναι οἱ νομικοί τῆς χώρας νά ὁδηγήσουν στά Διεθνῆ Δικαστήρια τό ζήτημα τῆς Αὐτονομίας; Δῆλα δή αὐτοί ἀντιλαμβάνονται μόνον ὡς ἀποτέλεσμα ἐλεημοσύνης τό αὐτονόητον δικαίωμα τῶν Βορειοηπειρωτῶν στήν Αὐτοδιάθεσιν; Τί σκ@τά νομικοί εἶναι ἐάν δέν γνωρίζουν πώς ὑπάρχουν καί ἄλλα, πολλὰ περισσότερα, ἔξω ἀπό λόγια καί ὑποσχέσεις;

Αὐτὰ τὰ ἐλάχιστα γιὰ σήμερα.
Εἰσήλθαμε σὲ μίαν μακρὰν περίοδον ἀναταραχῶν καὶ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἔχουμε πολλὰ περισσότερα, ἀπὸ ὅσα φανταζόμεθα, νὰ ἀντιμετωπίσουμε. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἢδη διαφόρων τύπων καὶ εἰδῶν καὶ προσωπείων «ἐθνοσωτῆρες» προβάλλουν διαρκῶς, καλὸ θὰ εἶναι ἐπὶ τέλους νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἐὰν μόνοι μας δὲν πατήσουμε γερὰ στὰ πόδια μας, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, τὸ μόνον ποὺ θὰ καταλήξουμε νὰ ἔχουμε, θὰ εἶναι κάποιος καινούργιος δυνάστης. Κακὰ τὰ ψέμματα… Λαοὶ ποὺ ἀναζητοῦν σωτῆρες δὲν καταλήγουν μόνον μὲ νέα ἀφεντικά, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀμέτρητα πτώματα…

Φιλονόη

Σημειώσεις

Ἐὰν καὶ ἡ θυσία τοῦ Ἐθνομάρτυρος Κωνσταντίνου Κατσίφα δὲν εἶναι ἀρκετὴ γιὰ νὰ μᾶς ζωντανεύσῃ, τότε, λυπᾶμαι…
…ἀλλὰ δὲν ξέρω ἐὰν μᾶς λυπᾶμαι πιά!!!
Ἐὰν δὲν ξεκινήσουμε ἄμεσα νὰ ἐνεργοποιούμεθα, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, τὸ χασαμε ὅλο τὸ παιχνίδι μόνοι μας.
Ἐὰν τέλος, δὲν ἀρχίσουμε νὰ αὐτό-ὀργανωνόμεθα καὶ νὰ κινητοποιούμεθα, ἀρχῆς δεδομένης μὲ κινητοποιήσεις ὑπὲρ Αὐτονομίας τῆς Βορείου Ἠπείρου, λυπᾶμαι, τὸ χάσαμε κι αὐτὸ τὸ τραῖο.

Ἡ τελευταία μας εὐκαιρία ἦσαν αὐτὴ ἡ θυσία. Ἂς μὴν χαθῇ στὸν βωμὸ τῆς δικῆς μας ἀναβλητικότητος, ὀλιγωρίας καὶ ἡττοπαθείας.