Πλέον εἰδικοὶ ἐμοῦ, ἀποφαίνονται ὅτι τὰ «κίτρινα γιλέκα», διασχίζουν ὁριζοντίως τὰ κόμματα τῆς γαλλικῆς δημοκρατίας.

Εἶδα μὲ ἐνδιαφέρον τὰ 42 αἰτήματά τους, πολλὰ ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι στὴν σωστὴ γιὰ μένα κατεύθυνση τῆς ἐλευθέρας οἰκονομίας.
Τὰ περισσότερα ὅμως ἐξ αὐτῶν εἶναι στὸν πηρῦνα αὐτοῦ πού, μετὰ τὸ 1991, ὀνομάσαμε «εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο».

Νὰ τὸ ἐπαναλάβω γιατί κάποιοι δὲν τὸ καταλαβαίνουν.

Αὐτὸ ποὺ ὀνομάσθηκε Ἡνωμένη Εὐρώπη, ἀπὸ τὸ 1991 ὡς τὸ 2008, ἐγνώρισε μία πρωτόγνωρο οἰκονομικὴ εὐμάρεια…
Ἴν φᾶκτ ἡ οὐσία τῆς Εὐρώπης ἦταν μία συνεχὴς ἄνοδος.

Αὐτὸ δὲν ἦταν ἡ κανονικὴ πορεία τῶν πραγμάτων ὅμως…
Ὅταν ἐτελείωσε αὐτὴ ἡ πλάκα καὶ ἔπαυσε γιὰ πάντα, ἄρχισε νὰ «μπάζῃ νερά».
Αὐτὸ εἶναι τὸ μήνυμα τῶν «κίτρινων γιλέκων».

Γιὰ ὅσους πιστεύουν στὴν ἐλευθερία, ἡ ὁποία κατοχυρώνεται μόνον στὸ ἔθνος κράτος, τὸ μήνυμα τῶν «κίτρινων γιλέκων» εἶναι ἐλπιδοφόρο. Ἐὰν δέ, ὅπως πολλοὶ ἀναλυτὲς βλέπουν, ἐπέρχεται ἀκόμη καὶ ἀποκαθήλωσις αὐτοῦ του ὀρθοπολιτικοῦ σκουπιδιοῦ, ποὺ λέγεται Μακρὸν καὶ τὸν ὁποῖο ἐπέβαλε ἡ σοσιαλιμπερὰλ κλίκα, τότε τὰ πράγματα θὰ ἐπιταχυνθοῦν.

Δὲν θὰ κλάψουμε γιὰ τὴν ἐξέλιξη αὐτή.

«Ἕνας»