Κ. Γενικὲ Γραμματέα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν,

ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ:

– Στὸ προοίμιό του, τὸ γαλλικὸ Σύνταγμα ὁρίζει ὅτι «Ὁ γαλλικὸς λαὸς διακηρύσσει πανηγυρικὰ τὴν προσήλωσή του στὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ τὶς ἀρχὲς τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας, ὅπως ὁρίζεται ἀπὸ τὴν Διακήρυξη τοῦ 1789, ἐπιβεβαιώνεται καὶ συμπληρώνεται ἀπὸ τὸ Προοίμιο τοῦ Συντάγματος τῆς 27ης Ὀκτωβρίου 1946.

– ‘Ὅτι αὐτὴ ἡ Διακήρυξις τοῦ 1789 παρουσιάζει ὡς «φυσικά, ἀναπαλλοτρίωτα καὶ ἱερὰ» ἕνα σύνολο ἀτομικῶν καὶ συλλογικῶν δικαιωμάτων.

Ἐμεῖς, ὁ λαὸς τῆς Γαλλίας,

• Ἔχουμε ἐνημερώσξ τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης, τὸ κύριο δικαστικὸ ὄργανο τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, τὴν κατάφωρο, σοβαρὴ καὶ ἐπανειλημμένη παραβίαση, «τῶν θεμελιωδῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» προστατευόμενοι στὴν χώρα μας ἀπὸ τὴν «Διακήρυξη τῶν Δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ πολίτου», σὲ ἰσχὺ καὶ στὴν κορυφὴ τῆς ἱεραρχίας τῶν προτύπων. Ἰδιαίτερα δὲ ἀπὸ τὶς 13 Δεκεμβρίου τοῦ 2007, ὅταν μία συνθήκη ποὺ ὀνομάζεται «Συνθήκη τῆς Λισαβόνας» ἐπεβλήθη στὴν χώρα μας, παρὰ τὴν σαφῶς καὶ δημοκρατικὰ ἐκπεφρασμένη ἄρνηση ἀπὸ τοὺς Γάλλους στὶς 29 Μαΐου 2005. Καὶ ὡς ἐκ τούτου, ἡ πλειοψηφία τῶν Γάλλων εἶναι ἀπὸ τότε σὲ μία κατάσταση καταπιέσεως, ποὺ πραγματοποιήθηκε διαδοχικὰ ἀπὸ τοὺς ἀκόλουθους δύο προέδρους, ἐκλεγμένους παρανόμως λόγῳ τῆς καταστάσεως ἀνομίας ποὺ ἐδημιουργήθη ἀπὸ τὸν προκάτοχό τους.
• Καὶ ἔχουμε δηλώση στὶς 30 Ὀκτωβρίου 2015, σὲ αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τοῦ ΟΗΕ, ἀντίγραφο στὰ μέλη τοῦ Μονίμου Συμβουλίου τοῦ ΟΗΕ καὶ σὲ διάφορες ἀδέσμευτες χῶρες, τὴν δημιουργία ἑνὸς Ἐθνικοῦ Συμβουλίου τῆς Γαλλικῆς Μεταβάσεως, σύμφωνα μὲ τὸ διεθνὲς δίκαιο, ἀπὸ τὴν ἐπίσημο διακήρυξη τῆς 18ης Ἰουνίου 2015, ποὺ περιλαμβάνει τὰ ἐθνικὰ καὶ διεθνῆ νομικὰ θεμέλια, τὴν μόνη νόμιμο ἀρχὴ τοῦ γαλλικοῦ ἔθνους.

ΚΑΙ ΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΟΤΙ,

• Κατ’ ἀρχήν, ἡ προσφορὰ τῆς δημιουργίας ἑνὸς «Παγκοσμίου Συμφώνου γιὰ τὴν ἀσφαλῆ, ὁμαλὴ καὶ νόμιμο μετανάστευση» ἔλαβε ἀρχικὰ τὴν συμφωνία ἀπὸ 191 χῶρες, μεταξὺ τῶν ὁποίων οἱ πιὸ σημαντικὲς ἀλλὰ ἔκτοτε, ποσοστὸ μεγαλύτερο ἀπὸ τὸ ἕνα τρίτο, ὑπανεχώρησε καὶ ἠρνήθη αὐτὴ τὴν συμφωνία. Αὐτὸ μειώνει τὸν ἀριθμὸ τῶν χωρῶν ὑποδοχῆς τῶν μεταναστῶν σὲ λίγες μόνον στὸν πλανήτη, ἀλλάζοντας ὄχι μόνο τὴν ἀρχικὴ ἰδέα, ἀλλὰ καὶ τὴν παγκόσμιο γεωπολιτικὴ ἰσοῤῥοπία.
• Δεύτερον, τὸ Ἐθνικὸ Συμβούλιο τῆς Γαλλικῆς Μεταβάσεως, δὲν εἶναι μία κυβέρνησις ἀλλὰ ἡ νόμιμος ἐξουσία τῆς Γαλλίας ποὺ ἔχει δεσμευθῆ σὲ μία δημοκρατικὴ διαδικασία ποὺ τῆς ἀπαγορεύει νὰ λαμβάνῃ ἀποφάσεις ποὺ συνεπάγονται μεταβολὲς στὴν γαλλικὴ κοινωνία χωρὶς ἐθνικὸ δημοψήφισμα.
• Τέλος, ἡ Γαλλία ἀντιμετωπίζει μία σοβαρὴ κρίση ποὺ ἀπαιτεῖ τὴν πλήρη προσοχὴ αὐτοῦ του Συμβουλίου, τὸ ὁποῖο πρέπει πρῶτα νὰ προβῇ στὴν ἀποκατάσταση τοῦ κράτους δικαίου ποὺ κατηργήθη ἀπὸ τὸ 2007, πρὶν νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ὀργανώσῃ τὰ διάφορα δημοψηφίσματα τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὴν ἔκφραση τοῦ λαοῦ τῆς Γαλλίας σχετικὰ μὲ τὰ διάφορα θέματα ποὺ ἀγγίζουν τὴν κοινωνία του, ἐκ τῶν ὁποίων τὸ πρῶτο εἶναι ἡ ἐπικύρωσις τοῦ νέου συντάγματος ποὺ θὰ πρέπη νὰ ἐπεξεργασθῇ ὁ ἴδιος ὁ λαός.

Ἐμεῖς, ὁ λαὸς τῆς Γαλλίας,

Ἐκπροσωπούμενος ἀπὸ τὴν μόνη νόμιμο ἀρχή του, τὸ Ἐθνικὸ Συμβούλιο τῆς Γαλλικῆς Μετάβασης, δηλώνουμε τὴν ἄρνηση νὰ ὑπογράψουμε ἕνα τέτοιο σύμφωνο, καὶ προσθέτουμε ὅτι ὁποιαδήποτε ὑπογραφὴ μίας ὁμάδος ἢ ἑνὸς παρανόμου προσώπου θὰ εἶναι μία ἀπάτη ποὺ δὲν θὰ μποροῦσε ἀσφαλῶς νὰ δεσμεύσῃ τὸ Ἔθνος μας .

Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, ἐπωφελούμενοι ἀπὸ τὴν παροῦσα, πληροφοροῦμε τὴν Ἀξιότιμο Συνέλευση τοῦ ΟΗΕ ὅτι ὁ κ. Emmanuel Macron, σφετεριστὴς τοῦ προεδρικοῦ γραφείου, ἀποτελεῖ τὸ ἀντικείμενο ἑνὸς ἐντάλματος συλλήψεως, ποὺ ἐκκρεμεῖ πρὸς ἐκτέλεση, ἐκδοθέντος νόμιμα ἀπὸ τὸ Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς Γαλλίας, τὸ ἀνώτατο ὄργανο τῆς δικαιοσύνης, ποὺ ἀντικαθιστᾶ ἐπίσης τὸ ἄνευ ἀντικειμένου συνταγματικὸ δικαστήριο μετὰ τὴν ἐγκατάλειψη τοῦ κράτους δικαίου, στὶς 13 Δεκεμβρίου 2007.

Δήλωση τῆς Γαλλίας στὸν ΟΗΕ, στὶς πέντε Δεκεμβρίου δύο χιλιάδες δεκαοκτώ, ποὺ ὑπογράφεται ἀπὸ τὸν Eric Fiorile, πρῶτο συντονιστὴ τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου τῆς Γαλλικῆς Μεταβάσεως, ἐπὶ τοῦ παρόντος στὴν ἐξορία.

Μετάφρασις ἀπὸ τὴν γαλλικὴ
Βάσια Ζαριφοπούλου