…ἔνθεν κακεῖθεν!!!
Καὶ εἶναι πολλοί, τρομάρα τους… Ἀμέτρητοι…

Δὲν θὰ ἐξετάσω τὸ ἐὰν ἦσαν δύο (ἢ ἕνας) Ἀλβανοὶ ποὺ ἔστειλαν τὸ κορίτσι στὸν θάνατο. Μοῦ εἶναι παντελῶς ἀδιάφορον πλέον. Αὐτὸ ποὺ μὲ ἐνδιαφέρει εἶναι πὼς μία συνάνθρωπός μας, ἐν τελῶς χαζά, ἐδολοφονήθη, ἀπὸ ἐπίσης ἐν τελῶς χαζοὺς καὶ ἀνεγκεφάλους νεαρούς, ποὺ οὐδόλως ἐσέβοντο τὴν ἀνθρώπινο ζωὴ καὶ ἀξιοπρέπεια. Ἡ ζωὴ εἶναι ὅ,τι πολυτιμότερον γιὰ ὅλους μας καὶ ἰδίως γιὰ τοὺς νέους ἀνθρώπους. Ἡ ζωὴ πρέπει νὰ γίνεται σεβαστὴ καὶ γιὰ τοὺς (ὑποτιθεμένους) ἐχθρούς, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς (ὑποτιθεμένους) φίλους.
Ἡ δουλειά μας λοιπόν, ἰδίως τώρα, εἶναι νὰ διδαχθοῦμε ἀπὸ αὐτὸν τὸν ἄδικο θάνατο καὶ νὰ ἀποτρέψουμε πιθανότητες ἐπαναλήψεώς του καὶ ὄχι νὰ διαπιστώνουμε λάθη καὶ παραλείψεις ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦ.
Καί, γιὰ νὰ καταλαβαινόμεθα, ἡ ἀπώλεια ζωῆς εἶναι ἐξ ἴσου ὀδυνηρὴ καὶ γιὰ αὐτοὺς ποὺ συμφωνοῦν μαζύ μας, ἀλλὰ καὶ γιὰ αὐτοὺς ποὺ δὲν συμφωνοῦν. Ὅσο περισσότερο ἐνασχολούμεθα μὲ τὶς (φερόμενες ὡς) ἰδέες τοῦ θύματος, τόσο περισσότερο αὐτο-γελοιοποιούμεθα καὶ τόσο περισσότερο ἀποδεικνύουμε πὼς δὲν μᾶς πρέπει νὰ λογιζόμεθα γιὰ ἄνθρωποι, παρὰ μόνον γιὰ μαϊμοῦδες ποὺ παπαγαλίζουν δίχως νὰ σκέπτονται.

Ἐδῶ λοιπὸν καλὸ εἶναι νὰ θυμηθοῦμε πὼς καὶ ἡ μάννα τοῦ Φύσσα, καθὼς καὶ οἱ μάννες τῶν Καπελώνη-Φουντούλη, εἶναι ἐξ ἴσου μάννες ποὺ ἔχασαν τὰ παιδιά τους καὶ τῶν ὁποίων ὁ πόνος εἶναι ἀκριβῶς ἴδιος. Ἐκτὸς ἀπὸ μάννες ἦσαν καὶ συμπολῖτες μας ὅμως. Τὸ νὰ χαιρόμεθα στὸν ἕνα θάνατο καὶ νὰ λυπούμεθα στὸν ἄλλον (διαλέξτε ἐσεῖς ποῦ θὰ νοιώσετε τί), δηλώνει ὑπανθρωπισμὸ καὶ ἀποδεικνύει πὼς ἔχουμε τόσο πολὺ εὐτελισθῆ, ποὺ δὲν δικαιούμεθα νὰ αὐτοπροδιοτιζόμεθα γιὰ ἄνθρωποι, ἐνᾦ ἐπὶ πλέον, ἀσυνειδήτως, ῥίχνουμε νερὸ σὲ ἐμφυλιοπολεμικοὺς μύλους.
Ἐὰν μᾶς ἀρέσῃ ἂς συνεχίσουμε. Ἐὰν ὄχι, ἂς προβληματισθοῦμε.

Ἔχουμε πόλεμο, πράγματι. Μέ ποιόν ὅμως πολεμοῦμε; Ποιός εἶναι ὁ ἐχθρός μας; Εἶναι ὁ συνάνθρωπός μας ἤ μήπως ὄχι;
Τὸ νὰ ἐστιάζουμε λοιπὸν σὲ αὐτὲς τὶς ἀνισοῤῤοπίεἡτς ἐπιβεβαιώνει τὸ αὐτονόητον: εἴμαστε ὑποχείρια κάποιων καὶ ἐξ αἰτία μας -καὶ μόνον- θὰ πάθουμε πολλὰ περισσότερα.
Ὅσο ἀγνοοῦμε καὶ λησμονοῦμε πὼς «πάντων μέτρων ἄνθρωπος» τόσο θὰ παραμένουμε ἁλυσοδεμὲνοι μὲ ἁλυσίδες ποὺ μόνοι μας κατασκευάζουμε καὶ συντηροῦμε.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Ναί, ἔχουμε πόλεμο ὁ ὀποῖος ἀκόμη πραγματοποιεῖται στὶς σκιὲς καὶ μὲ προπαγανδιστικὰ ὅπλα, ἀλλὰ ὅταν θὰ γίνη φανερός, δὲν θὰ ἔχουμε χρόνο ἀντιδράσεως καὶ θὰ αὐτό-θυσιασθοῦμε, ἔτσι, ἀνόητα καὶ χαζά, δίχως σκοπό.
Ἡ θυσία ὅταν δὲν ἔχῃ νόημα εἶναι περιττὴ καὶ τὰ θύματα ἀποδεικνύουν, μὲ τὴν θυσία τους, πὼς ἦσαν ὀλίγον …αὐτόχειρες.

Δυστυχῶς ὅμως…
Ἀκόμη, ὠς κοινωνίες, δὲν ἔχουμε ἀντιληφθῆ τὸ ποιὸς εἶναι, καλὰ καλά, ὁ ἐχθρός μας, ἂν καὶ καταλαβαίνουμε πὼς ἔχουμε ἐχθρούς. Κι ἀν τὶ νὰ σκαλίσουμε, νὰ μάθουμε, νὰ διδαχθοῦμε γιὰ νὰ ἀποφύγουμε νὰ ἐπαναλάβουμε λάθη τοῦ παρελθόντος, ἐμεῖς τὰ ἐπαναλαμβάνουμε ζητωγραυγάζοντας.
Ἀν τὶ δὲ νὰ αἰσθανθοῦμε τὸν πόνο τῶν οἰκίων αὐτοῦ τοῦ κοριτσιοῦ, νὰ συλλυπηθοῦμε καὶ νὰ χρησιμοποιήσουμε τὸ περιστατικὸ γιὰ νὰ καταονοήσουμε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ τοὺς πραγματικοὺς κινδύνους ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν, ἐμεῖς μασσᾶμε τὶς προπαγάνδες καὶ …τρίβουμε τὰ χέρια μας ἀπὸ χαρά, ποὺ ἐπιβεβαιωνόμεθα γιὰ τὸ εἶδος τῶν ἐγκληματιῶν.
Μὰ τὸ πρόβλημα ἀγαπητοὶ μου δὲν εἶναι τὸ εἶδος ἢ ἡ καταγωγὴ ἢ ἡ ἐθνικότης τῶν ἐγκληματιῶν, ἀλλὰ τὸ  ποιοί, γιατὶ καὶ πῶς τοὺς μετακινοῦν στὶς χῶρες μας, πρὸ κειμένου νὰ κυττᾶμε τοὺς ἐγκληματίες, ἀν τὶ νὰ κυττᾶμε τοὺς ἐμπνευστὲς τοῦ ἐγκλήματος. Σκοπός μας πρέπει νὰ εἶναι τὸ πῶς θὰ περισώσουμε, ὅ,τι περισώζεται, ἀπὸ τὶς κοινωνίες μας, ἑστιάζοντας σὲ αὐτὰ ποὺ μᾶς κάνουν κοινωνίες κι ὄχι νὰ συμβάλλουμε σὲ ὅσα καταστρέφουν τὶς κοινωνίες μας. Κι αὐτὰ ποὺ συμβάλλουν στὸ νὰ ὑπάρχουν κοινωνίες εἶναι ἡ (ἀληθὴς κι ὄχι ἔμμισθος) ἀλληλεγγύη, ἡ ἀνθρωπιὰ καὶ ἡ συμπόνια. Ἐὰν ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε νὰ κατανοήσουμε τὸν συνάνθρωπό μας (ἀκόμη κι ἐὰν ἀποδεδειγμένα, βάσει τῶν πεποιθήσεών μας, κάνῃ λάθος, τότε πῶς θά μπορέσουμε νά σταθοῦμε ὁ ἕνας δίπλα στόν ἄλλον καί νά σταματήσουμε τήν, σιωπηλὴ γιὰ τὴν ὥρα, γενοκτονία πού ὑπομένουμε;

Ναί, πράγματι ὅμως… Εἶναι ἀναγκαία ἡ ἐπιβεβαίωσις, γιὰ νὰ ἀποδεικνύουμε τὴν ἀλήθεια ἢ τὸ ψεῦδος τῶν πεποιθήσεών μας, ἀλλὰ ἀναγκαιοτέρα ὅλων ἠ συνειδητοποίησις τῆς πιὸ οὐσιαστικῆς πραγματικότητός μας: ὅσο βλέπουμε τὸ δάκτυλο, χάνουμε τὸ δάσος.
Ὅσο κυττᾶμε αὐτοὺς ποὺ οἱ ἀπόψεις τους μᾶς δημιουργοῦν προβλήματα στὴν συνοχὴ τῶν κοινωνιῶν μας, χάνουμε τὶς ἀλήθειες, συνεργώντας στὴν διάλυσιν τῆς συνοχῆς τῶν κοινωνιῶν μας.
Ὅσο βλέπουμε αὐτὰ κι αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἐνοχλοῦν, τόσο ἀπομακρυνόμεθα ἀπὸ αὐτὰ κι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἐνώνουν.

Ἡ δουλειά μας, τὸ ἔργο ζωῆς μας καὶ ὁ σκοπὸς ὅλων μας εἶναι στὸ ἐξῆς: Ἐστιάζουμε μόνον σὲ αὐτὰ ποὺ ἐναναφέρουν, ἐπαναλειτουργοῦν, ἐπανακινητοποιοῦν τὰ μέλη τῶν κοινωνιῶν μας. Ὅσο ἑστιάζουμε σὲ αὐτὰ ποὺ ὑποσκάπτουν τὶς κοινωνίες μας, τόσο ἀπομειώνονται οἱ πιθανότητες ἐπανασυγκροτήσεως κοινωνιῶν καὶ κατ’ ἐπέκτασιν ἀνακάμψεώς μας.

Σὲ τελικὴ ἀνάλυσιν, ἐφ΄ ὅσον κάποιοι κρίνουν πὼς καλῶς πέθανε τὸ κορίτσι, διότι ἀποτελοῦσε ἀπειλὴ γιὰ τὴν ὑπόλοιπο κοινωνία μας, τότε γιατί δέν βγαίνουν παγανιά νά τό παίξουν …Χάροι, «καθαρίζοντας» κάθε τί καί κάθε ἕναν πού θεωροῦν ἐπικίνδυνο γιά τήν δική τους ἐπιβίωσιν; Φοβοῦνται; Τί;
Ἤ μήπως ἁπλῶς πρέπει νά ἀπομονωθοῦν ὅλες ἐκεῖνες οἱ φωνές τῶν ἀνεγκεφάλων, ἔνθεν κακεῖθεν;

Χάθηκε ἕνα νέο παιδί. Παραλόγως χάθηκε.
Θὰ σταθῶ λοιπὸν στὸν πόνο τῆς ἀπωλείας. Ἡ χαρὰ τῶν ἠλιθίων, ποὺ δυστυχῶς μας, ὅσο αὐξάνονται οἱ πιέσεις μας, αὐξάνονται καὶ οἱ κραυγές τους, εἶναι ἐδῶ καὶ μᾶς δηλητηριάζει. Διότι, ὡς γνωστόν, τὶς κρίσεις οἱ ἠλίθιοι ἀδυνατοῦν νὰ τὶς διαχειρισθοῦν καὶ καταλήγουν οἱ ἴδιοι, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, τὰ γνωστά μας «ἀθῴα θύματα», ποὺ προθύμως θυσιάζονται γιὰ νὰ βασιλεύουν τὰ σαπρόφυτα.

Πράγματι εἶναι ἀήττητος ὁ ἠλίθιος. Τοὐλάχιστον ἂς μὴν τὸν ἐνδυναμώνουμε.

Ἕνας προβληματισμός, ποὺ καλὸ εἶναι νὰ τὸν θέσουμε ὅλοι μας στοὺς ἐαυτούς μας: Τὸ νὰ σκοτώσω εἶναι εὔκολο. Ἐφ΄ ὅσον ὅμως ἐπιλέγω νὰ σκοτώσω, μέσα σὲ μίαν στιγμή, τότε σίγουρα θὰ γνωρίζω καὶ τὸν τρόπο νὰ δημιουργήσω ζωή, ἄμεσα καὶ μὲ μίαν μόνον κίνησιν, σὲ μίαν μόνον στιγμή. (Ὄχι σαφῶς τὴν παραδοσιακὴ καὶ …χρονοβόρα!!!).
Τί; Ὄχι; Δέν μπορῶ;
Τότε μέ ποιό δικαίωμα ἐπιλέγω νά σκοτώσω ἤ νά ὑποστηρίξω ἤ σκέτο νά χαίρομαι μέ αὐτούς πού σκοτώνουν;