Μερικὲς πολὺ πρόχειρες σκέψεις μὲ ἀφορμὴ τὸ φονικὸ τῆς Ῥόδου. Μὲ κίνδυνο νὰ πέσω στὴν γνωστὴ λούμπα τῆς ἐξιδανικεύσεως τοῦ παρελθόντος, ἔχω τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ δική μας γενεά, αὐτοὶ ποὺ εἴμαστε σήμερα στὰ 40-45, εἶχε μὲ τὸ σὲξ μία πιὸ ὑγιὴ σχέση ἀπὸ αὐτὴν ποὺ ἔχουν οἱ σημερινοὶ εἰκοσάρηδες.
Κατ΄ ἀρχὰς εἴμαστε ἡ γενεὰ ποὺ μεγάλωσε μὲ τὸν φόβο τοῦ ἔιτζ καὶ τῶν ΣΜΝ. Θυμάστε ὅτι τὴν δεκαετία τοῦ ’80 τὰ θέματα αὐτὰ ἦσαν στὴν ἡμερησία διάταξη: ἐφημερίδες, τηλεόρασις, ἐνημερωτικὲς δράσεις στὰ σχολεῖα, φυλλάδια κλπ. Μάθαμε νὰ εἴμαστε πιὸ ἐπιλεκτικοὶ στὶς συνευρέσεις μας, βοηθούντων καὶ ἄλλων παραγόντων φυσικά, ὅπως οἱ στενότεροι οἰκογενειακοὶ δεσμοί, οἱ περιορισμένες δυνατότητες ἐπικοινωνίας καὶ δικτυώσεως κλπ. Σήμερα οἱ πιτσιρικάδες ἔχουν ἐφησυχάση, αἰσθάνονται ἄτρωτοι.

Ὁ βασικὸς ὅμως λόγος ποὺ ἡ γενεὰ τῆς κρίσεως γ@μεῖ ἀβέρτα, σχεδὸν ψυχαναγκαστικά, εἶναι ἡ ἔλλειψις ἄλλων ἐνδιαφερόντων καὶ ἀπασχολήσεων, πράγμα ποὺ ὀφείλεται στὴν ἔλλειψη χρημάτων, ἐργασίας, οἰκονομικῆς ἀσφαλείας, σχεδίων ζωῆς, προβολῆς καὶ ἐγγραφῆς τοῦ ἑαυτοῦ σὲ ἕνα κάπως προβλέψιμο μέλλον. Ἡ γενεὰ τῆς διακινδυνεύσεως ζεῖ μόνον τὸ τώρα καὶ ἔχει μάθη νὰ τὸ ζῇ μὲ ἐλάχιστα χρήματα. Συναντῶ παιδιὰ ποὺ κυκλοφοροῦν τελείως ἄφραγκα, μόνον μὲ τὰ ἀκουστικὰ στὰ αὐτιὰ καὶ ἕνα κινητὸ μὲ ὀθόνη σὲ μέγεθος πιατέλας βιδωμένο στὸ χέρι τους, νὰ ἀνταλλάζουν μηνύματα – γιὰ σύνδεση τηλεφώνου πολλοὶ οὔτε λόγος, μόνο βάιμπερ καὶ μηνύματα μέσῳ σόσιαλ μήντια. Ὅταν δὲν ἔχεις κάτι ἄλλο νὰ κάνῃς, πηδιέσαι. Τὸ σὲξ εἶναι ἡ πιὸ φθηνὴ διασκέδασις.
Ὅπως ἔγραψε φίλος μὲ ἐμπειρία ἀπὸ πρώην σοσιαλιστικὲς χῶρες, οἱ Ῥωσσίδες καὶ οἱ Πολωνέζες καὶ οἱ Τσέχες δὲν πηδιοῦντο ἐπειδὴ ἦσαν νυμφομανεῖς ἢ ἐπειδὴ αὐτοὶ οἱ λαοὶ ἔχουν στὸ αἷμα τοὺς τὸ γονίδιο τῆς προστυχιᾶς ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν ὑπῆρχαν ἄλλες διέξοδοι, δὲν ὑπῆρχαν τρόποι νὰ ἐκτονώσουν τὴν δημιουργική τους ὁρμή, νὰ διοχετεύσουν τὴν ἐνέργειά τους. Θὰ δεχθῶ τὴν ἔνσταση ὅτι περιγράφω ἐξαιρετικὰ σύνθετα φαινόμενα μὲ ἕναν ὑδραυλικό, μηχανιστικὸ τρόπο ἀλλὰ ὑπάρχει ἕνα ποσοστὸ ἀληθείας σὲ αὐτό.

Καὶ νὰ κλείσω μὲ μία γενικοτέρα παρατήρηση τὴν ἀμπελοφιλοσοφία μου: κατάχρηση τοῦ σὲξ κάνουν τὰ δύο κοινωνικὰ ἄκρα: οἱ πολὺ εὐκατάστατοι καὶ οἱ πολὺ φτωχοί. Οἱ μὲν διότι αἰσθάνονται ἄτρωτοι καὶ πανίσχυροι καὶ μεθοῦν ἀπὸ τὴν ἐξουσία ποὺ δίνει τὸ πολὺ χρῆμα, οἱ δὲ φτωχοὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχουν ἄλλες ἀσχολίες, παραστάσεις, δὲν προβάλλουν τὸν ἑαυτό τους στὸ μέλλον μὲ βάση ἕνα συγκροτημένο βιογραφικὸ σχέδιο. Οἱ μόνοι πού, θεωρητικῶς τοὐλάχιστον, προσεγγίζουμε τὸ θέμα σὲξ μὲ κάποια αὐτοσυγκράτηση εἴμαστε ἐμεῖς, ἡ μεσαία τάξις: ἡ μόνη «μὲ ἔντιμη συνείδηση ἐθνική», ὅπως τραγουδοῦσε ὁ Δῆμος Μούτσης.

Ἐξοργισμένος Ἕλλην