Δὲ θὰ συγχωρήσω σὲ ὁποιανδήποτε κυβέρνηση αὐτοῦ του τόπου, εἰδικὰ τῆς τελευταίας δεκαετίας, τὸ ὅτι τὸ πετρέλαιο θερμάνσεως ἔχει ἕνα (1) εὐρὼ τὸ λίτρο. Παγωμένα σπίτια, παγωμένα διαμερίσματα,, ξύλα, πέλετ, βρῶμα μέσα στὴν πόλη…
Ἄλλος καίει ὅτι εὕρη, ἀπὸ μελαμίνες ἔως νοβοπάν…
Μόλυνσις, παγωμένοι ἄνθρωποι κυκλοφοροῦν σὰν κακομοίρηδες ντυμένοι «κρεμμύδια».
Ἔτσι, γιὰ ἕνα καπρίτσιο, γιὰ κάποιους ποὺ πιστεύουν ὅτι ἡ θέρμανσις εἶναι πολυτέλεια καὶ ὄχι ἀνάγκη.
Ἄκουσα τὸ φοβερὸ «μὰ δίνουμε ἐπίδομα θερμάνσεως, γιατί ἀλλοιῶς θὰ ἔβαζε ὁ πλούσιος πετρέλαιο φθηνά. Θὰ ζέσταινε μέχρι καὶ τὴν πισίνα του…».
Ἂς παγώσουμε ὅλοι τώρα, γιατί πρέπει «ὁ πλούσιος» νὰ μὴν ἔχῃ πετρέλαιο μὲ 50 λεπτά.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.
Στὰ γαλλικὰ σχολικὰ ἐγχειρίδια τῆς δεκαετίας τοῦ 1970 ἡ Ἑλλάδα ἀναφερόταν ὡς pays mal chauffé (= χώρα ἐλλειποῦς θέρμανσης). Αὐτὸ μοῦ θυμίζει καὶ ὡρισμένα ἄλλα, π.χ. ξένους περιηγητὲς τῆς δεκαετίας τοῦ… 1860, οἱ ὁποῖοι δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν σὲ τί ἀποσκοποῦσαν οἱ πυρκαϊὲς ποὺ μαίνονταν τὸ καλοκαίρι στὴ χώρα μας, κάποιους ἄλλους, ποὺ χαρακτήρισαν, τὸ 1892, τὸ μόνιμο καθεστὼς τῆς Ἑλλάδας ὡς “κληρονομικὴ δημοκρατία”, καὶ ἰδιαιτέρως ἕνα Γάλλο ἐπιστήμονα, ποὺ ἔφυγε (μιλᾶμε γιὰ τὸν 19ο αἰώνα), ἐνῶ οἱ σφαῖρες σφύριζαν γύρω του (εὐτυχῶς ἤτανε τόσο σάπιοι οἱ σκοπευές, ὥστε καμιά τους δὲν τὸν πέτυχε), ἐπειδὴ εἶχε φέρει σὲ φῶς τὸν ἰσχυρότατο δεσμὸ καὶ τὴ συνακόλουθη στενὴ συνεργασία μεταξὺ τῆς τότε Βασιλικῆς Χωροφυλακῆς καὶ τῶν ληστῶν ποὺ κατοικοέδρευαν λίγα χιλιόμετρα μόνο ἔξω ἀπὸ τὰ τότε ὅρια τῆς πρωτεύουσάς μας.
Τὸ ἠθικὸν συμπέρασμα: Ὅλα τὰ προβλήματα τῆς Ἑλλάδας καὶ τῶν Νεοελλήνων ἔχουν ὡς κύρια -ἐὰν ὄχι ἀποκλειστικὴ- αἰτία: τὴν “κοντὴ μνήμη” τῶν Νεοελλήνων.