Ὡς γνωστὸν ἡ ὀμελέτα, γιὰ νὰ γίνῃ, ἀπαιτεῖται νὰ σπάσουν αὐγά.
Ἐμεῖς, κατὰ πῶς ἀντιλαμβάνομαι, πάντα κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, θέλουμε καὶ τὴν ὀμελέτα ὁλοκληρωμένη μὰ καὶ τὰ αὐγὰ …ἄσπαστα!!!
Κι ἔτσι, πηγαίνουμε, λέει, στὰ συλλαλητήρια, γιὰ νὰ δηλώσουμε παρουσία, ἀλλὰ οὐδέποτε ἀποφασισμένοι γιὰ νὰ διεκδικήσουμε καὶ νὰ κερδίσουμε αὐτὸ πού, μὲ τὰ λόγια, ὑποτίθεται πὼς ἀξιώνουμε.
Κι ἔτσι, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὰ πρόσφατα γεγονότα, αὐτὸς ποὺ εἶναι ἀποφασισμένος νὰ …«σπάσῃ αὐγὰ» γίνεται αὐτομάτως προβοκάτωρ καὶ δολιοφθορεύς, ἀν τὶ νὰ σπεύσουμε νὰ σταθοῦμε δίπλα του καὶ νὰ ἀλλάξουμε τὰ φῶτα στοὺς πραιτωριανούς, ποὺ προστατεύουν τὰ …«αὐγὰ» ὡς παιδιά τους.

Κυττᾶμε λοιπὸν ἐξ ἀποστάσεως αὐτοὺς ποὺ προστατεύουν τὰ …«αὐγά», τὰ προσέχουμε κι ἐμεῖς, μὲ τὸν τρόπο μας, πάντα ἐξ ἀποστάσεως, φροντίζοντας φυσικὰ ἰδιαιτέρως γιὰ νὰ μὴν σπάσουν, ἀλλὰ φωνάζουμε ἐπὶ πλέον γιὰ τὴν …«ὀμελέτα» ποὺ καθυστερεῖ νὰ ἔλθῃ καὶ ποὺ ἐννοεῖται τελικῶς πὼς οὐδέποτε θὰ φθάσῃ…

Κι ἔτσι, στὰ πρόσφατα γεγονότα τοῦ συλλαλητηρίου, εἴδαμε τὸ ὀξύμωρον τοῦ νὰ θέλουμε, θεωρητικῶς, νὰ ἀποτραπῇ ἡ ὑπογραφὴ τῆς κυρώσεως μίας ἀντεθνικῆς συμβάσεως, ἀλλὰ προτιμοῦμε ἐπ’ αὐτοῦ νὰ μὴν δράσουμε ἐμεῖς ὡς ὀφείλουμε, γιὰ νὰ ἀποτραπῇ αὐτὴ ἡ κύρωσις. Πρὸς τοῦτον λοιπὸν περιοριζόμεθα στὶς φωνές, στὶς κραυγές, στὶς ἐξ ἀποστάσεως χειρονομίες, ἀλλὰ ἐὰν μᾶς προτείνουν -ἤ, άκόμη «χειρότερα» γιὰ τὰ δεδομένα μας, ἐὰν ἀπαιτηθῇ– νὰ συμβάλουμε στήν, μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο, δρᾶσιν γιὰ νὰ ἀποτραπῇ αὐτὴ ἡ ὑπογραφή, ἐμεῖς …ἐξαφανιζόμεθα μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες.
Μήπως ἔχουμε μπερδέψη στό μυαλό μας κάποια πράγματα; Λέω… μήπως;

Βέβαια θὰ πρέπη νὰ λάβουμε ὑπ΄ ὄψιν μας καὶ  τὶς δολιοφθορές, πού, ἐντέχνως, συμβαίνουν πάντα «ὅλως τυχαίως» εἴπαμε (τὴν …κατάλληλον στιγμή!!!), εἴτε γιὰ νὰ καθυστερήσουν τὶς ἀναγκαῖες, γιὰ ὅλους μας ἐξελίξεις, εἴτε γιὰ νὰ λειτουργήσουν ὡς …ἐκτονώσεις, εἴτε ἀκόμη καὶ γιὰ νὰ ἀκυρώσουν κάθε πιθανότητα ἀνατροπῆς τοῦ ἰσχύοντος καθεστῶτος. Αὐτὸ εἶναι ἄλλο, μὰ ἐμεῖς ὀφείλουμε καὶ νὰ ἐντοπίζουμε τοὺς δολιοφθορεῖς, καθὼς καὶ τὰ ἀνεγκέφαλα τσιράκια τους, ὄπως φυσικὰ καὶ τὰ ἔμμισθά τους ὑποχείρια, νὰ τοὺς στιγματίζουμε, νὰ τοὺς ἀπομακρύνουμε καὶ νὰ διατηροῦμε στὸν μυαλό μας ζωντανὸ τὸν σκοπό μας.

Ποιός λοιπόν ἦταν ὁ σκοπός ὅλων αὐτῶν πού παρέστησαν σέ αὐτό τό συλλαλητήριον;
Νά σταματήσουν τήν ὑπογραφή τῆς καταπτύστου αὐτῆς «συμφωνίας» ἤ νά …αὐτοφωτογραφηθοῦν καί μετά νά …κλαῖν δικαιολογημένως;
Θέλω σαφεῖς ἀπαντήσεις, ὄχι σὲ ἐμέναν, ἀλλὰ στοὺς ἑαυτούς μας.

Εἶναι πλέον πασιφανὲς πὼς κάποιοι, ἀκριβῶς γιὰ νὰ προλάβουν τὶς πιθανὲς ἐξελίξεις, ποὺ θὰ …«ἔσπαζαν -ἐπὶ τέλους- τὰ αὐγά», ἔσπευσαν νὰ δώσουν προώρως ἕνα σύνθημα, ποὺ ἐκ τῶν πραγμάτων θὰ ὁδηγοῦσε στὸ νὰ ἐπισπευσθοῦν οἱ διαδικασίες καὶ νὰ μὴν προλάβουν νὰ ἀντιδράσουν ὅσοι ἦσαν πράγματι ἀποφασισμένοι.
Γιὰ τὴν ἀκρίβεια αὐτὸ ποὺ ἔκαναν ἦταν νὰ ἐπιταχύνουν τὴν διάλυσιν τοῦ συλλαλητηρίου, ἐμποδίζοντας ἐκ τῶν πραγμάτων τὸ πλῆθος στὸ νὰ λάβῃ θέσεις καὶ εὐθῦνες, λόγῳ τοῦ ὅτι θὰ εὑρίσκετο πρὸ τετελεσμένων.

Κακὰ τὰ ψέμματα… Τὸ πλῆθος λειτουργεῖ ἐνστικτωδῶς. Ἐὰν ἀντιληφθῇ πὼς μπορεῖ νὰ δράσῃ καὶ νὰ ἐπιδράσῃ τὸ κάνει.
Ἐὰν πάλι ἀντιληφθῇ πὼς δὲν προλαβαίνει, γίνεται …μπουχός.
Κι αὐτὸ ἀκριβῶς συνέβη τὴν Κυριακή. Γιὰ νὰ μὴν προλάβῃ τὸ πλῆθος νὰ συνειδητοποιήσῃ τὸν ὄγκο του καὶ τὴν δυναμική του, ἔσπευσαν κάποιοι -ποιοί ἄρα γέ;;-  νὰ τὸ διαλύσουν, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες…

Καθοριστικὸ ῥόλο βεβαίως ἔπαιξε σὲ αὐτὸ καὶ ἡ παρουσία παιδιῶν. Διότι, ὠς γνωστόν, ποιός γονεύς θά ἐκθέση τά παιδιά του σέ κίνδυνο;

Κι ἐπεὶ δὴ ἡ ὀργὴ εἶναι ἀρκούντως ἔντονος καὶ ξεχειλίζει πλέον…
Κι ἐπεὶ δὴ αὐξάνονται καὶ  πληθύνονται οἱ ἀποφασισμένοι…
Κι ἐπεὶ δὴ οὐδέποτε θὰ …«φᾶμε ὀμελέτα» ἐὰν δὲν ἀποφασίσουμε μόνοι μας νὰ …«σπάσουμε τὰ αὐγά»…
…ὅταν βλέπουμε διαφόρους ἐπαγγελματίες (καὶ ὁπωσδήποτε) ἐντεταλμένους δολιοφθορεῖς νὰ κρατοῦν ντουντοῦκες καὶ νὰ δίδουν συνθήματα, καλὸ εἶναι νὰ ἀπομακρυνόμεθα. Οἱ ντουντοῦκες ταιριάζουν στοὺς ἐμμίσθους προβατάρηδες, τσοπάνηδες, «ἐθνοσωτῆρες» ἀλλὰ ἐπὶ πλέον ἀποδεικνύουν πὼς τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι αὐτοὶ ἀλλὰ ἐμεῖς.

Χάσαμε τοὺς …ὑποκινητές!!!

Συμπερασματικῶς…
Ἔως σήμερα πηγαίνουμε στὰ συλλαλητήρια, εἰρηνικά, μὲ τὰ παιδάκια μας, μὲ τὶς σημαιοῦλες μας, μὲ τὸ χαμόγελό μας, μὰ κυρίως μὲ τὶς «σέλφις» μας καὶ θεωροῦμε πὼς κάναμε τὸ πατριωτικό μας καθῆκον, γιὰ νὰ ἐπιστρέψουμε στὰ σπιτάκια μας ἱκανοποιημένοι. Οὔτε τὰ «αὐγὰ» τολμοῦμε νὰ πλησιάσουμε γιὰ νὰ τὰ σπάσουμε τελικῶς μὰ οὔτε κι «ὀμελέτα» εἴδαμε ἢ θὰ δοῦμε στὸ μέλλον.

Ἐὰν ἐπὶ πλέον πέσουν καὶ χημικά, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς πεπολιτισμένης μας διαμαρτυρίας, ἐκεῖ πιὰ αἰσθανόμεθα διπλὰ προδομένοι κι ἀπογοητευμένοι. Διότι, ὡς γνωστόν, ἐμεῖς φθάσαμε ἔως ἐκεῖ γιὰ νὰ δοῦμε, εἰρηνικῶς πάντα, τὰ …«αὐγουλάκια» μας, νὰ τὰ καμαρώσουμε, νὰ …παρακαλέσουμε αὐτοὺς ποὺ τὰ κρατοῦν νὰ μᾶς φτιάξουν μόνοι τους -ἐὰν ἀρέσκονται κι ἐὰν γουστάρουν κι ἐὰν θέλουν -«ὀμελετίτσα». Μόνοι μας δὲν τολμοῦμε νὰ ἁπλώσουμε τὰ χεράκια μας, νὰ σπάσουμε τὰ …«αὐγουλάκια» -τῆς νιρβάνας μας καὶ  τῆς ἀσφαλείας μας καὶ τῆς ῥουτίνας μας.
Καί, τελικῶς, εἶναι σὰν νὰ παραδεχόμεθα, μὲ τὶς πράξεις τὸ πασιφανές: «Ἂς τὸ κάνουν ἄλλοι… Ἐγώ θά βγάλω τό …φίδι ἀπό τήν τρύπα του; Ἐὰν ἐπιτύχουν, θὰ ἀπολαύσω κι ἐγώ… Ἐὰν ὄχι, τί εἴχαμε, τί χάσαμε…»!!!
Ἔ; Ἔτσι δέν εἶναι;

Ἀλήθεια… Ἔχουμε συνειδητοποιήση πώς λαός πού ἀναζητᾶ σωτῆρες καταλήγει μέ ἀφεντικά;
Ἔχουμε συνειδητοποιήση πώς μόνοι μας θά …«βγάλουμε τά κάστανα ἀπό τήν φωτιά»;
Ἔχουμε συνειδητοποιήση πώς ὅσο βολευόμεθα μέ τίς πράξεις καί τίς δράσεις ἄλλων, τόσο βαθύτερα βουλιάζουμε στήν ἀνυπαρξία μας καί τόσο βαρύτερα καταλήγουν τά δεσμά μας;

Περὶ αὐτοῦ πρόκειται λοιπόν.
Ἐμεῖς κατεβαίνουμε, λέει, στὰ συλλαλητήρια, εἰρηνικῶς, παρακαλῶντας, ἐκλιπαρῶντας, ἱκετεύοντας ἐπὶ τῆς οὐσίας, νὰ μᾶς ἀκούσουν καὶ νὰ μᾶς ὑπολογίσουν.
Ποιός θά μᾶς ὑπολογίση καλέ ἐάν ἐμεῖς γινόμαστε …λαγοί, ᾆμᾳ τῇ ῥίψῃ τῶν πρώτων δακρυγόνων; Ποιός θά μᾶς ὑπολογίση ὅταν βάζουμε τά παιδιά μας ὡς …ἀσπίδα μας; Ποιός θά μᾶς ὑπολογίση ὅταν τό βάζουμε στά πόδια;

Κι ἐπεὶ δὴ εἶναι πολλοὶ αὐτοὶ ποὺ φωνάζουν κατὰ καιρούς: «νὰ καῇ, νὰ καῇ τὸ μπουρδέλο ἡ βουλή», πολὺ θὰ ἤθελα νὰ μάθω ἐὰν τὸ ἐννοοῦν ἢ ἐὰν τὸ λὲν γιὰ νὰ τὸ ποῦν καὶ μετὰ νὰ ἐπιστρέψουν στὴν καθημερινότητά τους σὰν νὰ μὴν ἔτρεξε καὶ κάτι σημαντικό.

Ἐπὶ τοῦ πρακτέου λοιπόν…
Ποιός ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἀποφασισμένος; Ποιός πράγματι θέλει νά ἀλλάξῃ κάτι ἐπί τῆς οὐσίας;
Ποιός τελικῶς εἶναι ἀπολύτως δεσμευμένος στόν κοινό μας σκοπό;

Ἰδοῦ, γιὰ παράδειγμα, αὐτονόητος (βάσει τῆς κοινῆς λογικῆς) δράσις:

Ἐκεῖ πρέπει νὰ εἴμαστε ὅλοι, καὶ ὄχι μόνο σήμερα! Φοβᾶμαι ὅμως ὅτι θὰ παιχθῇ καὶ πάλι τὸ ἴδιο σενάριο. Στήσιμο ἐξέδρας γιὰ νὰ μιλήσουν κάποιες «ἡγετικὲς» φυσιογνωμίες, ποὺ θεωροῦν ὅτι αὐτὲς οἱ παλλαϊκὲς συγκεντρώσεις εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία γιὰ νὰ προβάλουν τὸ ἀρχηγικὸ προφίλ τους καὶ νὰ μαντρώσουν, ἐὰν μπορέσουν τοὺς ἀμάντρωτους, μουσικὲς στὸ διαπασὼν γιὰ νὰ καλυφθοῦν οἱ φωνὲς διαμαρτυρίας τῶν συγκεντρωμένων, καὶ στὸ τέλος ἐπιθέσεις ἀπὸ τὰ γνωστὰ ἐργαλεῖα τοῦ συστήματος, τὰ ὁποία συνηθίζουμε νὰ ἀποκαλοῦμε «μπαχαλάκηδες», ποὺ θὰ κάνουν καλὰ αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖο πληρώνονται. Νὰ ῥίξουν πέτρες καὶ μολότωφ, νὰ προκαλέσουν τὴν ῥίψη χημικῶν ἀπὸ τοὺς ἄνδρες τῶν ΜΑΤ καὶ νὰ διαλύσουν τελικῶς γιὰ ἄλλη μία φορὰ τὴν λαϊκὴ ἀγανάκτηση. Εὔχομαι νὰ μὴν δικαιωθοῦν οἱ προβλέψεις μου…

Ἰωσὴφ Παπαδόπουλος

Χάσαμε τοὺς …ὑποκινητές

Ἐὰν θέλουμε νὰ εἴμαστε ἅπαντες εὐχαριστημένοι, μυξοκλαίγοντας καὶ μυξοπαραπονούμενοι, θὰ ἐπαναλαμβάνουμε διαρκῶς τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια λάθη.
Ἐὰν θέλουμε νὰ παίξουμε καθοριστικὸ ῥόλο στὶς ἐξελίξεις, καλὸ εἶναι νὰ τὸ πάρουμε ἀλλοιῶς.
Ὅλα τὰ ἄλλα, «κονσέρβες» δικαιολογίες καλὸ εἶναι νὰ μείνουν ἔξω ἀπὸ τὴν πραγματικότητά μας.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Οἱ ἐπαγγελματίες δολιοφθορεῖς, καθὼς καὶ οἱ ἀνεγκέφαλοι ὁπαδοί τους, πάντα θὰ ὑπάρχουν. Ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς θὰ τοὺς ἀπογυμνώσουμε ἀπὸ τὰ ὅπλα τους, καθιστώντας τους γελοιωδῶς γραφικούς, ἀγνοώντας τους καὶ ἑστιάζοντας στὸν ἕναν καὶ μοναδικό μας κοινὸ σκοπό: τὴν Ἐλευθερία!!!

Ἐν τάξει… Δὲν ἀντέχονται τὰ χημικὰ καὶ τὰ δακρυγόνα. Συμφωνῶ.…
Ἀλλὰ …«ὀμελέτα» δὲν γίνεται δίχως νὰ σπάσουν τὰ αὐγά.

Κι ἔτσι, ὅλοι μας εἴμαστε, κατὰ κάποιον τρόπο, εὐχαριστημένοι. Κι αὐτοὶ ποὺ περιφέρουν, δακρύβρεκτα, τὶς αὐτογωτογραφίσεις τους… Καὶ οἱ κάθε λογῆς βούτσηδες τοῦ κόσμου μας… Μά, κυρίως, οἱ κάθε εἴδους καὶ ἐκδοχεῖς δολιοφθορεῖς.

Αὐτός…:

…τελικῶς ἦταν …θερμοκέφαλος!!!
Σωστά;
Ἄει, καλά… Ὄχι ὅτι μᾶς καταδεικνύει τὸν δρόμο…

Καί, ψίτ… Παλληκάρια καὶ κοπελλιές… Ἐὰν δὲν ματώσουμε Ἐλευθερία δὲν βλέπουμε….
Ἐὰν δὲν εἴμαστε ἐμεῖς πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα ἀποφασισμένοι γιὰ τὰ πάντα, δὲν θὰ ὑπάρξη κάτι ἢ κάποιος ποὺ θὰ μᾶς χαρισθῆ…
Ἐὰν δὲν ξεκινᾶμε μὲ τὸ σκεπτικὸ πὼς πολὺ πιθανὸν ὁ πρῶτος νεκρὸς νὰ εἶμαι ἐγώ, ἂς μείνουμε στὰ σπίτια μας νὰ κλαῖμε τὴν Μοίρα μας…
Ἐν τάξει;

Οἱ ἀπεικονίσεις καὶ οἱ φωτογραφίες ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ Παπαδόπουλο καὶ τὸ ἐξαίρετό του ὁδοιπορικὸ στὸ πρόσφατο συλλαλητήριο. Οἱ σχετικοὶ σύνδεσμοι παραπάνω.