Φωνάζουμε γιὰ τὴν Μακεδονία. Φοβούμεθα γιὰ τὴν τύχη τῆς Θρᾴκης καὶ τῆς Ἠπείρου. Τρέμουμε γιὰ τὸ ἐὰν μποροῦμε, ὡς χώρα, στρατιωτικῶς, νὰ ὑπερασπισθοῦμε τὶς νήσους τοῦ Αἰγαίου. Κρίνουμε δῆλα δὴ τὰ πάντα βάσει μίας κοινῶς ὁμολογουμένης διαπιστώσεως, ποὺ ἀναγνωρίζει καὶ ἀποδέχεται τὸν ξεπεσμό μας, ἀλλὰ οὐδέποτε ἀναζητοῦμε τὰ αἴτια αὐτῆς τῆς κατάντιας καί, ἐννοεῖται, οὐδέποτε κυττᾶμε μέσα στοὺς καθρέπτες μας καθὼς φυσικὰ καὶ τὶς δικές μας …καμποῦρες!!!

Παπαγαλίζουμε τὶς δόξες τῶν προγόνων μας καὶ ἔχουμε τὸ θράσος νὰ πατᾶμε στὰ δικά τους ἔργα, ἀνίκανοι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς αὐτὰ τὰ ἔργα παρήχθησαν ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ἐτρόμαξαν ἀπὸ τὸν κάματο.

Ἀναγνωρίζουμε ὡς μέγιστον τῶν Ἑλλήνων τὸν στρατηλάτη Μέγα Ἀλέξανδρο, ἀλλὰ ἐμεῖς οὐδόλως ἐπιθυμοῦμε νὰ παραμένουμε διαρκῶς ἑτοιμοπόλεμοι καὶ καλοεκπαιδευμένοι Στρατιῶτες καὶ Ὁπλίτες, διότι λατρεύουμε τὴν Εἰρήνη καὶ θὰ τὴν ὑπερασπισθοῦμε μὲ ὅλα τὰ μέσα, ἀκόμη καὶ μὲ τὸν …ἀφανισμό μας!!!

Θαυμάζουμε τὸν Ἀλέξανδρο ἀλλὰ μᾶλλον μᾶς διαφεύγει πὼς μὲ τὸν πόλεμο ἔγινε ὁ Ἀλέξανδρος Ἀλέξανδρος. Ἕναν καθημερινὸ πόλεμο, ὄχι μόνον μὲ τὴν βοήθεια τῶν ὅπλων του, μὰ κυρίως μὲ τὴν παιδεία ποὺ οὐδέποτε ἐγκατέλειψε.

Τιμοῦμε τὸν Ἀλέξανδρο, ἐνᾦ ἀρνούμεθα νὰ πασχίζουμε διαρκῶς, σὲ κάθε μας ἀνάσα, νὰ ἀποδεικνύουμε πὼς ναί, εἴμαστε ἐν δυνάμει «Ἀλέξανδροι» τοῦ κόσμου μας.

Θεωροῦμε τοὺς Σκοπιανοὺς (καὶ ὀρθῶς) πλαστογράφους, ἀλλὰ ἐμεῖς, ξεπεσμένοι ἀπόγονοι ἐνδόξων προγόνων, οὐδόλως ἒνασχοληθήκαμε μὲ τὸ αὐτονόητον, ποὺ εἶναι ἡ διαρκής, συστηματικὴ καὶ ἄνευ προσκολλήσεων αὐτό-ἐκπαίδευσίς μας.

Θεωροῦμε τοὺς Σκοπιανοὺς (καὶ ὀρθῶς) πλανεμένους, ἀλλὰ ἐμεῖς οὐδέποτε ἐπιμείναμε στὸ νὰ ἐφοδιασθοῦμε μὲ τὰ ἀναγκαία ἱστορικά, γνωσσιακὰ καὶ συνειδησιακὰ ὅπλα, πρὸ κειμένου νὰ «πολεμήσουμε» τοὺς (κάθε λογῆς Σκοπιανοὺς τοῦ κόσμου μας) ὡς μία κοινωνία ποὺ ἔχει τὸ ΓΝΩΘΙΣΕΑΥΤΟΝ, παρὰ μόνον ὡς παπαγάλοι τοὺς ἀρνούμεθα κάτι ποὺ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πρῶτοι περιφρονήσαμε.

Θεωροῦμε τοὺς Σκοπιανοὺς (καὶ ὀρθῶς) καταχραστές, ἀλλὰ οὐδέποτε ἀναρωτηθήκαμε ἐὰν ἐμεῖς πρῶτοι γίναμε καταχραστές.

Μιλᾶμε γιὰ τὸν Μακεδόνα Ἀριστοτέλη, ἀλλὰ οὐδέποτε ἀνοίξαμε κάποιο ἀπὸ τὰ συγγράμματά του γιὰ νὰ καταλάβουμε τὸ γιατὶ ὅλος ὁ πλανήτης «προσκυνᾶ» τὸν Ἀριστοτέλη.

Λέμε πὼς ἡ Μακεδονία εἶναι ἑλληνική, ἀλλὰ ἀδυνατοῦμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς κατήντησε, ἐξ  αἰτίας μας κυρίως, γραικυλική.

Στοχοποιοῦμε τὸ σύστημα ἀπαιδείας μας ἀλλὰ οὐδέποτε στρωθήκαμε μόνοι μας νὰ μελετήσουμε τὴν Ἱστορία μας, μὰ καὶ οὐδέποτε μάθαμε στὰ παιδιά μας νὰ μελετοῦν καὶ νὰ σέβονται τὴν ἱστορία τους.

Θεωροῦμε τὴν «μακεδονικὴ» γλῶσσα ἑλληνική, ἀλλὰ ἐμεῖς πρῶτοι πρῶτοι φτύσαμε τὴν γλῶσσα μας μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, ἀνίκανοι νὰ συντάξουμε μίαν ὁλοκληρωμένη πρότασιν, δίχως ἀμέτρητα ὀρθογραφικὰ λάθη.

Προσπαθῶντας νὰ ἀποφύγω τὴν καταῤῥακτώδη βροχή, πρὸ μερικῶν ἡμερῶν, γύρω στὶς 7:00 π.μ., φεύγοντας ἀπὸ κάποιο κατάστημα, ἀκούω ἀπὸ συνομιλίαν κάποιων, τὸ κάτωθι: «Πές το στὴ Καίτη».
Ἀμέσως γύρισα καὶ εἶπα: Παιδιά, «στὴν Καίτη», ὄχι «στὴ Γκαίτη»! «Διότι ὅταν κόβῃς τὸ γράμμα ΝΙ, δὲν προφέρεις Καίτη, ἀλλὰ Γκαίτη. Χάνεται ἡ καθαρότητα τοῦ γράμματος Κάπα».
Γέλασαν μὲ τὴν ψυχή τους, μοῦ μίλησαν ἄσκημα, ἐδέχθην χλεύην! Συνέχισα τὴν διαδρομήν μου βουρκωμένος, ἀφήνοντας τὴν δύναμιν τῆς βροχῆς νὰ μὲ νικήσῃ, μιᾶς καὶ κάθε προσπάθεια γιὰ μάχη, ἦταν ἤδη χαμένη! Τραντάχθηκα! Ἡ Γλῶσσα μας, ἡττήθη…

Ἠ ἀπώλεια τῆς γλώσσης, μᾶς ὁδήγησε μέσῳ τῆς ψευδοκουλτούρας, εἰς τὴν ἀπώλειαν τῆς Ἐθνικῆς μας κυριαρχίας. Ἡ Μακεδονία δὲν ἐχάθη σήμερα, παρὰ ἐκείνην τὴν νύκτα…τὴν νύκτα τοῦ βερυβάκη…
Κινήθηκα ψιθυρίζοντας τὸ ἀριστούργημα ποὺ μᾶς ἄφησε ὡς ὕμνον τῆς Μακεδονίας, ὁ Γεώργιος Δροσίνης…Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Κατηγοροῦμε τοὺς πολιτικάντηδες, τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως, τὸ σύστημα ἀπαιδείας μας ἀλλὰ οὐδέποτε παραδεχόμεθα πὼς πρῶτοι ἐμεῖς, ἀπὸ τεμπελιά, ἀσυνειδησία καὶ φυσικὰ βλακεία, ἀποποιηθήκαμε εὐθυνῶν καὶ ὑποχρεώσεων.
Μᾶς φταῖν τελικῶς ὅλοι οἱ ἄλλοι ἀλλὰ οὐδέποτε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εὐθυνόμεθα γιὰ κάποιο ἀπὸ τὰ δεινά μας.

Η Ορθογραφία είναι Ελληνική!

«Ο Πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο τού Απατεώνα.».
Σάμιουελ Τζόνσον, Άγγλος συγγραφέας (1709-1784)

«Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια»: Το τελευταίο καταφύγιο τού Νεοέλληνα Απατεώνα.
…
Η Γη έχει ηλικία που υπερβαίνει τα 4.500.000.000 έτη
(για όσους δεν διαβάζουν σωστά τα «μηδενικά», ο αριθμός λέει «4,5 δισεκατομμύρια»).
Η περιοχή τής Μακεδονίας απέκτησε ελληνική ταυτότητα εδώ και μόλις τρεις χιλιετίες,
ενώ τα γεωγραφικά όριά της πήραν την τωρινή μορφή τους μετά τούς Βαλκανικούς Πολέμους τού 1912-13.

Συνελόντι ειπείν, τα Γεωγραφικά Όρια είναι μία διασταλτική ερμηνεία των Εθνών. Διαχρονικώς, τα Έθνη έχουν την τάση να διαστέλλουν την επιρροή τους, κατακτώντας ή ελέγχοντας και εδάφη που δεν τούς ανήκουν (όρα, Ιμπεριαλισμός και Αποικιοκρατία).

Άρα, λοιπόν, τα Γεωγραφικά Όρια συνδέονται άρρηκτα -έστω και κρυφίως- με την Ιστορία.
Επιθετικοί και αμυντικοί πόλεμοι, συνθηκολογήσεις και συνθήκες, ηρωισμοί και θυσίες.
Και κάπου εκεί, ξεφυτρώνουν ανάμεσα σε έθνη οι διαμάχες και οι ίντριγκες για τον τίτλο, για το όνομα.
Για να το πω με όρους marketing, η «Μακεδονία» είναι πολύ δυνατό «σήμα-κατατεθέν» (στοιχείο που οφείλεται κατά κύριον λόγο στην Οικουμενικότητα τού Μακεδόνα στρατηλάτη Μεγάλου Αλεξάνδρου).

Ως επιτυχημένο «trade mark», η Μακεδονία έχει γίνει το «μήλο τής Έριδος» ανάμεσα σε έναν λαό που θέλει την αποκλειστικότητά της (έτσι ώστε να διασφαλίσει ΚΑΙ την γεωγραφική υπόστασή της) και σε έναν λαό που επιθυμεί διακαώς να πάρει ένα κομμάτι από την ιστορία της.

Κατά την προσωπική μου άποψη, το συμπέρασμα μετά από όσα ακολούθησαν την συνθήκη των Πρεσπών, είναι το εξής…:
Οι Σκοπιανοί είναι «Επαίτες τής Ιστορίας» και οι Νεοέλληνες είναι «Επαίτες τής Γεωγραφίας».
Και θα αποδείξω το επίμαχο δεύτερο σκέλος με απλούστατον τρόπο…

*** Με βάση όσα ανέλυσα παραπάνω, πιστεύω ότι συμφωνούμε άπαντες πως τα «Γεωγραφικά Όρια» δεν είναι το πρώτο τη τάξει χαρακτηριστικό ενός έθνους.
Ποιο είναι το πρώτο; Ασυζητητί, η Γλώσσα.

Η Ελληνική Γλώσσα είναι ο Σημαντικότερος Πολιτιστικός και Πολιτισμικός Θησαυρός στην Ιστορία τής Ανθρωπότητος.
Η Ελληνική Γλώσσα είναι η Ιστορία τού Ελληνικού Έθνους.

Η Ελληνική Γλώσσα, λοιπόν, ξεμπροστιάζει τον κλαυθμυρίζοντα ψευτοπατριώτη Νεοέλληνα,
μέσα από τον ανελέητο καθημερινό βιασμό που υφίσταται από αυτόν. Η Ελληνική Γλώσσα αποδεικνύει ότι ο Νεοέλληνας δεν είναι πατριώτης, αλλά ένας υποκριτής τσιφλικάς· ο Νεοέλληνας θεωρεί την Ελλάδα «χωράφι του», «οικόπεδό του», «ιδιοκτησία του».
Πίσω από τις συγκεντρώσεις για το χρονίζον ονοματολογικό πρόβλημα τής Μακεδονίας,
κρύβεται πολύς «Νεοέλληνας τσιφλικάς».

Οι… «πατριώτες με περικεφαλαία» ψεύδονται ασύστολα διατεινόμενοι ότι κόπτονται για την Ιστορία και όχι για τη Γεωγραφία που πρεσβεύει η Μακεδονία.
Ξέρετε για ποιους πατριώτες μιλάμε;
Για αυτούς που γράφουν «μΥνΗμα» αντί «μΗνΥμα», «διαδΥκτιο» αντί «διαδΙκτυο», «συνΟμΩσία» αντί «συνΩμΟσία», για αυτούς που μπερδεύουν την ορθογραφία τής αντωνυμίας «ποιο» με το ομόηχο επίρρημα «πιο», που μπερδεύουν την ορθογραφία τού συνδέσμου «ότι» με την ομόηχη αντωνυμία «ό,τι», που λένε «επέτρεψέ μου» αντί «επίτρεψέ μου», «το σύστημα είναι πλήρη» αντί «το σύστημα είναι πλήρες», «Οκτώμβριος» αντί «Οκτώβριος», «αποθανατίζω» αντί «απαθανατίζω», «ακατανόμαστος» αντί «ακατονόμαστος», «κατοκυρώνει το γκολ» αντί «κατακυρώνει το γκολ», «την οδός» αντί «την οδό», «ο ψήφος» αντί «η ψήφος», «στις μία» αντί «στημ μία», που αυτοπροσδιορίζονται με την παρομοίωση «σαν άνθρωπος» και όχι με την ιδιότητα «ως άνθρωπος» (και πόσοι σολοικισμοί ακόμη, ων ουκ έστιν αριθμός).

Αυτοί που βιάζουν το «υπ’ αριθμόν ένα» Εθνικό Χαρακτηριστικό, αυτοί που βιάζουν ασταμάτητα την Ελληνική Γλώσσα και -συνεπαγωγικώς- βυσσοδομούν αισχρά στην Ελληνική Ιστορία, προσπαθούν με υστερικές κορώνες και ναζιστικούς κορυβαντισμούς να μάς πείσουν ότι δεν είναι «εμμονικοί γεωγραφιστές» αλλά «θεματοφύλακες τής Ιστορίας».

*** Και θα μού πει κάποιος (και σωστά θα μού πει):
«Δηλαδή, για να αγαπάει κάποιος την Μακεδονία και να την υπερασπίζεται, πρέπει να είναι λέκτορας, φιλόλογος ή κάτι παρεμφερές;».
Απαντώ…

Οι δύσκολοι καιροί που προσέφεραν δικαιολογία ή άλλοθι για την Αμορφωσιά, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Η Εποχή τού Διαδικτύου είναι το «..«Βατερλό» τού Αμορφώτου». Η Πρόσβαση στην Γνώση απέδειξε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο ότι ο Νεοέλληνας «Πατριώτης» είναι αλλεργικός στην Γνώση και στην ευρύτητά της. Βάζει ένα αρχαιοπρεπές ψευδώνυμο στα «social media»
και νομίζει ότι δικαιούται να εκπροσωπεί και να προασπίζεται την Ελληνική Ιστορία, το Ελληνικό Έθνος και τα Ελληνικά Ιδανικά.
Γράφει και ένα «Proud to be Greek» και πιστεύει ότι επιτελεί Εθνικό Καθήκον (άκουσον-άκουσον, αντί να λέει «Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας», χρησιμοποιεί την Αγγλική Γλώσσα· προφανώς, θέλει να υπενθυμίζει σε όσους το έχουν ξεχάσει, ότι είναι το «γκαρσόνι τής Ευρώπης»).

*** Ανακεφαλαιώνοντας και συμπυκνώνοντας…
Το σύνθημα «Η Μακεδονία είναι Ελληνική.» θα το θεωρούσα ειλικρινές, μόνο εάν είχε προϋπάρξει σύνθημα που θα έλεγε «Η Ορθογραφία είναι Ελληνική.».
Τις συνάξεις σαν την χθεσινή θα τις σεβόμουν, εάν έβλεπα νωρίτερα να έχουν ξεχυθεί εκατομμύρια Έλληνες στον δρόμο και να διαδηλώνουν υπέρ τής Ελληνικής Γλώσσας.

Αλλά ποιος να ξεχυθεί στον δρόμο; Ο άξεστος, αμόρφωτος, απαίδευτος, ακαλλιέργητος Νεοέλληνας, που έχει μάθει να επιδίδεται σε εθνικιστικά τσιτάτα..; Αυτός που όταν τού επισημάνεις τα τραγικά Ελληνικά του, σε κοιτάζει με μισό μάτι…;

Γιατί ο Νεοέλληνας δεν νοιάζεται για την Ελληνική Γλώσσα;
Επειδή είναι άυλη.
Επειδή δεν έχει σαφείς ιμπεριαλισμούς και αποικιοκρατίες. Τι κι αν είναι αυτή που προσδιορίζει το Ελληνικό Έθνος περισσότερο από κάθε άλλο ιστορικό μνημείο ή γεγονός· ο Νεοέλληνας τσιφλικάς (ή «wanna be τσιφλικάς») δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα και παραμένει ένας φανατικός γεωγραφιστής που κρύβεται πίσω από τις θυσίες των προγόνων του.

*** Κλείνω με ερώτηση-καταπέλτη:
Αν οι Σκοπιανοί επιχειρούσαν -αντί για την Μακεδονία- να καπηλευθούν και να ιδιοποιηθούν την Ελληνική Γλώσσα, πόσοι από αυτούς που πήγαν εχθές στο Σύνταγμα
θα κατέβαιναν να διαδηλώσουν υπέρ της; Πόσοι;

Εν τέλει, ο Πατριωτισμός δεν είναι μόνο το Καταφύγιο των Απατεώνων, αλλά και το Ορμητήριο των Νηστικών Οικοπεδοφάγων. Εις αναμονήν τού Εξαδακτύλου…

*** Φεύγω για να σάς λείψω και θα επιστρέψω για να μην σάς λείπω…

*** Ες σήμερον τα σπουδαία, ες αύριον τα σπουδαιότερα…

*** Τα λέμε αύριο…

Ὁ Ὑπο-Κοσμικός

Κατηγοροῦμε ὅλους αὐτοὺς ποὺ μᾶς ἐπλάνευσαν ἀλλὰ οὐδέποτε ἀναρωτώμεθα γιὰ τὸ ἐὰν μόνοι μας αὐτό-παγιδευόμεθα, γιὰ τὴν δική μας πρόσκαιρο ψευδο-εὐκολία, στὸ κάθε «λεφτὰ ὑπάρχουν» ποὺ κυκλοφορεῖ γύρω μας.

Γιὰ λόγους τεμπελιᾶς καὶ μόνον κάνουμε σημαία μας ὁποιανδήποτε προχειρότητα, κρεμᾶμε τὶς ἐλπίδες μας σὲ ἐπιδερμικότητες καὶ τρέχουμε πίσω ἀπὸ «ἐθνοσωτῆρες», πρὸ κειμένου νὰ ἀποφύγουμε τὸ νὰ ἑστιάσουμε μέσα μας, νὰ αὐτό-πεπαιδευθοῦμε καὶ τελικῶς νὰ κοπιάσουμε ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ αὐτονόητα.

Ζητᾶμε μασσημένη τροφή, γιατὶ καταντήσαμε ἀκόμη καὶ νὰ ἀρνούμεθα νὰ τὴν …μασσήσουμε, πρὸ κειμένου νὰ διαβιώσουμε ἀξιοπρεπῶς.

Ἀναμένουμε νὰ ἐπιβιώσουμε ἀπὸ ἐπιδόματα, ἐκλιπαροῦμε γιὰ μίαν ἐλεημοσύνη καὶ σερνόμεθα ὡς κλακαδόροι πίσω ἀπὸ κάθε τζιτζιφιόγκο, ποὺ ὑπόσχεται νὰ μᾶς τακτοποιήσῃ κάπου, γιὰ νὰ μὴν …κοπιάζουμε.

Κατεβαίνουμε σὲ διαδηλώσεις μὲ ὁποιοδήποτε οἰκονομικὸ αἴτημα ἀλλὰ οὐδέποτε διαδηλώσαμε τὴν γλῶσσα μας καὶ τὴν Ἱστορία μας.

Κλαιγόμαστε καὶ κλαιγόμαστε καὶ κλαιγόμαστε, ἀλλὰ οὐδέποτε σταθήκαμε γιὰ νὰ προβληματισθοῦμε ἀναφορικῶς μὲ ἐμᾶς, γιὰ τὶς ἐκπτώσεις μας καὶ γιὰ τοὺς συμβιβασμούς μας.

Τί κάναμε λοιπόν ἐμεῖς γιά νά μήν φθάσουμε ἐδῶ; Ἤ, γιὰ τὴν ἀκρίβεια, τί δέν κάναμε ἐμεῖς;
Καὶ τὸ ἐμεῖς ἀφορᾶ στὸ σύνολον, ἐκεῖνο τὸ πλειοψηφικὸ τῆς δημοκρατίας μας καὶ ὄχι στὸ μέρος του…

Γιὰ νὰ εἶναι φίλοι μου ἡ Μακεδονία, ἡ Θρᾴκη, ἡ Ἤπειρος, ἡ Κρήτη, ἡ Ῥοδος, ἠ Χίος, ἡ Μυτιλήνη, ἡ Κέρκυρα, ἡ Σκιάθος, ἡ Κίμωλος, ἡ Σαμοθράκη ἢ ἀκόμη καὶ ἡ …Μύκονος ἑλληνική, πρέπει νὰ κατοικοῦν σὲ αὐτοὺς τοὺς τόπους Ἕλληνες (μὲ κεφαλαῖο), νὰ μιλοῦν Ἑλληνικὰ (μὲ κεφαλαῖο), νὰ σκέπτονται Ἑλληνικὰ (μὲ κεφαλαῖο) καὶ νὰ πολεμοῦν Ἑλληνικὰ (μὲ κεφαλαῖο).
Κοινῶς, κάθε στιγμή, μὲ κάθε μας ἀνάσα, μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα, μὰ κυρίως στὸ ἐπίπεδον τοῦ (ἀληθῶς κι ὄχι ψευδεπιγράφως) Ἑλληνικοῦ τρόπου Σκέψεως, νὰ παραμένουμε διαρκῶς οἱ πρῶτοι καὶ κύριοι καὶ οὐσιαστικοὶ ἐκπρόσωποι καὶ ὑπερασπιστὲς καὶ θεματοφύλακες Ἱστορίας, Γλώσσης, Συνειδήσεως, Ταὐτότητος, Ἀρχῶν καὶ Ἀξιῶν.
Ὅσο συμπεριφερόμεθα ὡς πτωχοὶ (τῶ πνεύματι σὲ μεγάλον βαθμό), ξεπεσμένοι ἀπόγονοι, τόσο κάθε λογῆς σκοπιανοὶ τοῦ κόσμου μας θὰ οἰκειοποιῶνται ὅλα αὐτά, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἐμεῖς πρῶτοι δηλώσαμε, ἐμπράκτως καὶ σαφῶς, πὼς παραιτούμεθα.
Τόσο ἁπλᾶ…

Φιλονόη

Σημειώσεις

Ἐὰν πρῶτοι ἐμεῖς δὲν κάναμε …θεός μας τὸ χρῆμα, δὲν θὰ μποροῦσαν σὲ αὐτὸν τὸν τόπο νὰ πατήσουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ χρηματίζονται εὐκολότατα, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς ξεπωλῶν μὲ κάθε εὐκαιρία. Ἐὰν κοινῶς ἐμεῖς πρῶτοι δὲν θεωρούσαμε τὸ χρῆμα, ἀν τί τῆς Σκέψεως καὶ τοῦ Ἤθους, κινητήριον δύναμιν, ὅλα αὐτὰ τὰ τσογλάνια θὰ ἦσαν σὲ …ἄλλον πλανήτη. Οἱ δικές μας ἐκπτώσεις εἶναι αὐτὲς ποὺ τοὺς ἐπέτρεψαν καὶ νὰ ὑπάρχουν καὶ νὰ βασιλεύουν.

Πῶς θά μποροῦσαν ὅλα αὐτά τά σούργελα νά μᾶς ἐκπροσωποῦν, ἐάν ἐμεῖς δέν τούς ψηφίζαμε; Μά, γιὰ νὰ ψηφίσουμε κάποιον πρέπει καὶ νὰ τὸν ἐγκρίνουμε. Ἔχουμε ἀναρωτηθῆ, ἐπὶ τέλους, γιά τά κριτήριά μας;

Ναί, κάτι ξυπνᾶ σὲ αὐτὸν τόπο, εἶναι ἀλήθεια.
Ὅμως ξυπνᾶ ἀργά-ἀργά, δίχως, φαινομενικῶς νὰ ἐμπεριέχῃ καὶ τὶς ἀναγκαῖες προοπτικὲς γιὰ νὰ ἀλλάξουν οἱ ἰσχύουσες συνθῆκες. Γιὰ νὰ ἐπιταχυνθοῦν οἱ διαδικασιες πρὸς ὄφελος ὅλων μας καὶ ἰδίως πρὸς ὄφελος τῆς Ἑλλάδος, ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀσαφῶς ξεκίνησαν νὰ συμβαίνουν, πρέπει μόνοι μας νὰ τὰ ἐπιταχύνουμε. Κι αὐτὸ θέλει κόπο καὶ πόνο καὶ δεσμεύσεις.
Ἀντέχουμε;