Down memory lane ἀπόψε.
Ὁ πατέρας μου καθὼς ἐμεγάλωνα ἔλεγε κάποιες μαγικὲς λέξεις, ποὺ μὲ ἐγοήτευαν.
Ἔτσι τὸν ἄκουγα νὰ λέῃ, «καϋμένε ἤμασταν τυχεροὶ τὸ ’44 καὶ εὑρέθημεν στὸν «ἐλεύθερο κόσμο», οἱ ΕΑΜίτες μᾶς πήγαιναν γιὰ λαϊκὴ δημοκρατία, δὲν θὰ εἶχε μείνει οὔτε ῥουθούνι ἀπὸ ἐμᾶς ἐὰν ἐπικρατοῦσαν, θὰ μᾶς πήγαιναν γιὰ μαχαίρι οἱ δημοκρατικοὶ πολῖτες».
Στὸ μυαλό μου, ὁ «ἐλεύθερος κόσμος» ἦταν κάτι μαγικὸ κι ἤθελα νὰ τὸν γνωρίσω, ἐνῶ ἡ «λαοκρατία» καὶ οἱ «δημοκρατικοὶ πολῖτες» κάτι ἀπεχθὲς καὶ ἀπάνθρωπο.
Καθὼς ἐμεγάλωνα στὴν μεταπολίτευση, ἄρχισα νὰ ἀκούω περίεργα πράγματα: τὴν ἔκφραση «ἐλεύθερος κόσμος» τὴν ἀπηξίωναν λέγοντας «ἐλεύθερος σκασμὸς» (λόγῳ καὶ τῆς ἐφημερίδος τοῦ ἀειμνήστου Σάββα Κωνσταντοπούλου) καὶ μιλοῦσαν γιὰ λαοκρατίες καὶ δημοκρατικὲς δυνάμεις καὶ δημοκρατικοὺς πολῖτες ὡς κάτι πολὺ ὡραῖο, ὄμορφο καὶ ἐπιθυμητό.
Τὰ χρόνια περνοῦσαν καὶ ἐγὼ ἄρχισα, αὐτοὺς τοὺς δημοκρατικοὺς πολῖτες νὰ τοὺς ταὐτίζω μὲ κάτι τεμπελχανάδες, ποὺ ἀπαιτοῦσαν ἀπὸ τοὺς παραγωγικοὺς πολῖτες νὰ τοὺς ταΐζουν ἐνῶ αὐτοὶ ἔκαναν τὸ βάθεμα τῆς δημοκρατίας κι ἄρχισα νὰ τοὺς φοβᾶμαι.
Ἔκτοτε δὲν ἔχω ἀλλάξει ἄποψη καθόλου κι ὅταν ἀκούω τὴν ἔκφραση «δημοκρατικὸς πολίτης» μὲ καταλαμβάνει μία ἀνείπωτος ἐπιθυμία νὰ τὸν φτύσω.
Μικρὸς ἄκουγα τὸν συγχωρεμένο πατέρα μου, νὰ ἀναφέρεται σὲ κάποιον λέγοντας «προοδευτικὸς ἄνθρωπος ὁ Τάκης, δὲν ηὗρε τίποτα ἀπὸ τὸν πατέρα του, ἀλλὰ δούλεψε σκληρὰ ἔκανε καὶ σωστὲς κινήσεις πάντα ἐμπρὸς στὴν δουλειά του κι ἀπέκτησε ἐπιφάνεια, τώρα σπουδάζει τὰ παιδιά του, ἡ κόρη τοῦ Ἰατρὸς στὴν Ἀθήνα κι ὁ υἱός του μηχανικός».
Στὰ αὐτιά μου ἡ λέξις προοδευτικὸς εἶχε ταυτισθεῖ μὲ τὴν ἔννοια προκομμένος.
Τὰ χρόνια παρῆλθαν, ἐγὼ ἔπιασα νὰ μεγαλώνω καὶ νὰ ἀντιλαμβάνομαι τὸν κόσμο στὴν μεταπολίτευση καὶ ξεκίνησα νὰ ἄκουω γιὰ προοδευτικούς, οἱ ὁποῖοι ἦσαν στὶς πορεῖες καὶ στὰ κόμματα καὶ ἤθελαν νὰ πάρουν τὶς κατακτήσεις τοῦ Τάκη καὶ νὰ ζοῦν αὐτοὶ μπέηκα.
Ἐπειδὴ αὐτὸ δὲν τὸ ἐπέτρεπε τὸ Σύνταγμα (ὁ Τάκης δὲν ἦταν οὔτε Ἀνδρεάδης, οὔτε βασιλεὺς γιὰ νὰ τὸν ξεσκίζουν οἱ καραμανλῆδες καὶ οἱ Βενιζέλοι), ἄρχισαν νὰ δανείζονται στὸ ὄνομα τοῦ Τάκη καὶ νὰ τὰ μοιράζονται καὶ ἀργότερα ἐξέσκισαν τὰ παιδιὰ τοῦ Τάκη στὴν φορολογία.
Πρέπει νὰ πῶ, ὅτι στὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’80, ὅταν ἐπέστρεψα στὴν πατρώα γῆ, κι ἄκουγα γιὰ προοδευτικοὺς ἐκλείδωνα τὶς πόρτες ἀπὸ τὸ σπίτι ἀσυναίσθητα.
Ἔκτοτε δὲν ἔχω ἀλλάξει στάση εἰς τὸ ἐλάχιστον.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.