«Ἄκου παλληκάρι μου…
Ψηφίζω ἀπὸ τὸ 1930, μὰ καὶ ἡ οἰκογένειά μου ὅλη, φανατικοὶ λαϊκοί. Ἐγὼ νέος τότε 22 ἐτῶν τὴν ἔψαχνα, ἐκ τῶν πραγμάτων. Ἤμουν ἀντιβενιζελικός, ἀλλὰ δὲν μοῦ ἄρεσαν τὰ φέουδα οἱ Τσαλδάρηδες καὶ οἱ Θεοτόκηδες, οἱ Μαυρομιχαλαῖοι καὶ ὅλο αὐτὸ τὸ κακὸ συναπάντημα.

Τότε ἀντιπαρατέθη ὁ Βενιζέλος μὲ τὸν Μεταξᾶ κι ἐδιάβαζα τὶς ἐπιστολές του. Λέω: «αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, ὁ Μεταξᾶς, εἶναι πέντε φορὲς καλλίτερος ἀπὸ τοὺς αἱμοροφιλικοὺς τοῦ λαϊκοῦ κόμματος, τετράγωνο μυαλό, ἤξερε τί ἔλεγε, ἤξερε ποῦ ἤθελε νὰ πάῃ, εἶχε ὅραμα».

Λέω στὸν πατέρα μου τὸ 1932, θὰ ψηφίσω ἐλευθερόφρονες, σήκωσε ἐπανάσταση, «μᾶς καταστρέφεις πρῶτα νὰ φύγῃ ἡ χολέρα τοῦ βενιζελισμοῦ καὶ μετὰ βλέπουμε»...

Δὲν εἶπα κάτι, πῆγα στὴν κάλπη καὶ ἐψήφισα τὸν Ἀποστολίδη τῶν ἐλευθεροφρόνων καὶ τὸ ’35 τὰ ἴδια καὶ τὸ ’36, 35-40% οἱ ἄχρηστοί του λαϊκοῦ κόμματος καὶ 1-2-3% ὁ Μεταξᾶς, ἀλλὰ ἔβγαινε ὁ Ἀποστολίδης ποὺ τὸν ἐψήφιζα.

Μετὰ ἔκανε τὴν δικτατορία καὶ ἔκανε τὸν Ἀποστολίδη ὑπουργὸ γεωργίας, ἄλλαξε ἡ Ἑλλὰς σὲ τέσσερα χρόνια.

Τὸν Ἰανουάριο τοῦ ’41 ἤμουν ἔξω ἀπὸ τὴν Κόνιτσα, ὑπηρετοῦσα. Ὅταν ἔμαθα ὅτι ἀπεβίωσε ἔκλαιγα μὲ μαῦρο δάκρυ καὶ λέω, τώρα θὰ ξανὰ ἔλθουν οἱ κλικαδόροι οἱ λαϊκοί, τὰ παιδιά τους καὶ τὰ ἐγγόνια τους.

Ἕναν ἄνθρωπο εἶχε ἡ Ἑλλὰς καὶ τοῦ ἔδιδαν 2-3% γιατί ἔπρεπε νὰ φύγῃ ὁ Βενιζελισμός.

Τὰ ξαναεῖδα τὰ πράγματα μετὰ τὸν πόλεμο, πῆγα μὲ τὸν Στρατάρχη καὶ τὸν Συναγερμὸ καὶ ὅταν ἔφυγε ὁ Στρατάρχης ξαναεῖδα τὰ ἴδια πρόσωπα καὶ τὰ παιδιά τους καὶ τὰ ἐγγόνια τους….

Πῆγα καὶ ἐψήφιζα πλέον μόνο τὸν Μαρκεζινη καὶ πάλι 1-2 %.

Εἶναι κατηραμένη αὐτὴ ἡ παράταξις, κατηραμένη.
Τώρα λέω νὰ ψηφίσω τὸν Σαμαρᾶ, ὄχι γιὰ κάποιον ἄλλον λόγο ἀλλὰ γιατί τοὺς ἔφτυσε κι ἔφτιαξε τὴν «πολιτικὴ ἄνοιξη»….»

(Συνέντευξις στὸν γράφοντα τὸν Ἰούνιο τοῦ 1993, ἀπὸ τὸν δικηγόρο Βόλου Γιάννη Κ. ἐτῶν 86 τότε.)

Ἂς εἶναι ἅγιο τὸ χῶμα, ποῦ τὸν ἐσκέπασε καὶ ὅσον μὲ ἀφορᾶ σὰν νὰ μὴν ἐπέρασε μία ἡμέρα ἀπὸ τὸ 1930.

«Ἕνας»