Αὐτὸ γιὰ τὸ ὁποῖον ξεχωρίζουν οἱ διάφορες κοινωνικὲς ὁμάδες μεταξύ τους, εἶναι τὸ ἐὰν καὶ κατὰ πόσον ἡ ἀργία εἶναι χαρακτηριστικό τους γνώρισμα. Ἐὰν ἠ ἀργία καθίσταται κύριον γνώρισμα τῶν κοινωνιῶν, τότε εἶναι δεδομένον πὼς αὐτὲς οἱ κοινωνίες πεθαίνουν.

Διότι τὸ δικαίωμα στὴν τεμπελιὰ εἶναι ἱερόν!!!

Οἱ ἄνθρωποι, ἐδῶ καὶ αἰῶνες, ὅταν ὑποχρεοῦντο ἀπὸ τὶς συνθῆκες νὰ ἐργασθοῦν τότε, ἐξ ἀνάγκης, ἄφηναν πίσω τους τὰ περιττὰ καὶ ἑστιάζοντας (διαρκῶς ἐξ ἀνάγκης ἐπιβώσεως) μόνον στὰ καλὰ ἔργα, ἐκ τῶν πραγμάτων ἐξυπηρετοῦσαν καὶ τὰ ἀναγκαία. Συνεπῶς ἀκόμη καὶ τὴν κακία, σὲ μεγάλον βαθμό, τὴν ξεπερνοῦν καὶ ἀναζητοῦν τρόπους ἐπικοινωνίας μὲ τοὺς γύρω τους, πρὸ κειμένου νὰ ἀπαλύνουν, ὅσο τὸ δυνατόν, τὶς δυσκολίες τοῦ βίου τους.

Εἶναι γεγονὸς πὼς ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν ἡ ἀνθρωπότης παρήγαγε καλὰ ἔργα ἐν τῷ συνόλῳ της, μόνον ὄταν ὅλα τὰ μέλη τῶν κοινωνιῶν (ἢ τοὐλάχιστον τὰ περισσότερα) ἦσαν ἑστιασμένα κι ἀφοσιωμένα σὲ αὐτά. Κι ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, ναὶ μὲν ἔνας Ἰππίας φιλοδοξοῦσε, μὲ τὴν βοήθεια τῶν Περσῶν, νὰ ὑφαρπάξῃ, μὲ τὴν βοήθεια πάντα τῶν Περσῶν, ἐξουσίες ποὺ εἶχε ἀπωλέση, ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἦσαν ἀποφασισμένοι νὰ ὑπερασπισθοῦν τὸ δικαίωμά τους στὰ καλὰ ἔργα, μὰ καὶ στὸ νὰ διαφυλάξουν τοὺς βαθμοὺς ἐλευθερίας τους, ὁ Ἱππίας κατέῤῤευσε μαζὺ μὲ τὸ ὄνειρό του καὶ τοὺς σχεδιασμοὺς τοῦ Πέρσου βασιλέως. Στὴν πραγματικότητα, ἔως ἀκόμη κι ἐκείνην τὴν ἐποχή, ὁ κόπος δὲν ἐτρόμαζε τὸν πολίτη, ἐὰν μέσῳ αὐτοῦ μποροῦσε νὰ ὑπαρασπισθῇ τοὺς βαθμοὺς ἐλευθερίας του, ποὺ ἐπὶ πλέον θὰ τοῦ διεσφάλιζαν καὶ τὰ εἰρηνικὰ ἔργα.

Σήμερα αὐτὸς ὁ κόπος, γιὰ ὅλο καὶ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν κοινωνιῶν μας, φαντάζει ὡς …κακὸς δράκος, μὲ ἀποτέλεσμα ὅλο καὶ παρισσότεροι, θορυβῶντας, νὰ καταφεύγουν στὶς εὔκολες καὶ στὶς γρήγορες πράξεις ἐπιβιώσεώς τους, ποὺ ὅμως, τελικῶς, λειτουργοῦν ἀποδομητικῶς καὶ ἀποσαθρωτικῶς γιὰ τὸν κόσμο μας.

Εἶναι ἐπίσης γεγονὸς πὼς ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀναζητᾷ εὐκόλους τρόπους βιοπορισμοῦ, ἀποφεύγοντας νὰ κοπιάσῃ, καταλήγει κοινὸς τεμπέλης στὴν ἀρχὴ ἀλλὰ στὴν συνέχεια, πρὸ κειμένου νὰ ὑπερασπισθῇ τὸ «δικαίωμά του στὴν τεμπελιά», γίνεται ἐν δυνάμει ὅλο καὶ πιὸ συνειδητοποιημένος διαβρωτικὸς παράγων καταστροφῆς καὶ διαλύσεως τοῦ κοινωνικοῦ ἱστοῦ. Κι αὐτὸ διότι ἡ ἀτομική του ἀνάγκη ἐπιβιώσεως μετατρέπεται σταδιακῶς σὲ συνειδητὸ σαπροφυτισμό, ἐνᾦ παραλλήλως, γιὰ κάποιους ἀρκούντως ἀνεγκεφάλους, αὐτὸς ὁ τρόπος διαβιώσεως λειτουργεῖ ὡς παράδειγμα καὶ ὠς πρότυπον.

Πρὸς τοῦτον καὶ αὐξάνονται διαρκῶς οἱ «Σειρῆνες ποὺ μᾶς καλοῦν» νὰ ἀφήσουμε πίσω μας τὶς κοπιαστικὲς μεθόδους ἐπιβιώσεως καὶ νὰ ἐπιλέξουμε κάτι πιὸ εὔκολο καὶ πιὸ ἁπλό.

Πρὸς τοῦτον καὶ προβάλλονται καὶ διαφημίζονται καὶ μετατρέπονται σὲ πρότυπα οἱ «ντᾶνοι τοῦ κόσμου μας», ἐφ΄ ὅσον μὲ λίγο κόπο (ἔως καὶ οὐδὲ ἔναν -ἀναλογικῶς- κόπο) ἔτυχαν δόξης, ἀναγνωρίσεως καί, φυσικά, ὑψηλῆς χρηματικῆς ἀποζημιώσεως.

Ζοῦν (διαρκῶς) ἀνάμεσά μας!!!

πηγὴ

Πρὸς τοῦτον διαφημίζεται καὶ προωθεῖται τόσο πολὺ ἡ ὑπέρ-σεξουαλικοποίησις τῶν κοινωνιῶν μας. Βλέπετε ἡ πορνεία, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦταν καλὰ ἀμειβομένη καὶ αὐτοὶ ποὺ βιοπορίζοντο ἐκ τῆς πορνείας μποροῦσαν σὲ κάποιες περιπτώσεις, θεωρητικῶς, νὰ γίνουν μεγάλοι καὶ τρανοί, σὰν κάποιες ἀσπασίες.
Φυσικὰ ὅσο αὐξάνεται ἡ προσφορά, τόσο πέφτει καὶ ἡ ζήτησις. Κι ἔτσι, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, οἱ πολλοί, ποὺ θὰ ἐπιδιώξουν τό, σχετικῶς εὔκολο, χρῆμα τῆς πορνείας, ἁπλῶς ἐπαυξάνουν τὸν ῥυθμὸ ἀποδομήσεως τῶν κοινωνιῶν μας καί, φυσικά, αὐτοκαταστροφῆς τους.

Ὑποχρεωτικὴ ΚΑΙ ἡ ὑπερσεξουαλικοποίησις!!!

Γιὰ τὰ δικά μας παιδιὰ ὑπερσεξουαλικοποίησις καὶ ἀφροδίσια…

Ὑπερσεξουαλικὲς κοινωνίες μὲ …«ἅγιες» …εὐλογίες καὶ ΠΑΝΤΑ γιὰ τὸ …«καλό μας»!!!

Πρὸς τοῦτον καὶ τὰ πολύ-προβεβλημένα καὶ ἐν πλήρῃ ἀσυλίᾳ κομματικά -κι ὄχι μόνον- σαπρόφυτα παντὸς εἴδους καὶ ἐκδοχῆς, λειτουργοῦν, γιὰ κάποιους ὡς «πρότυπα βο(υ)λευτές» (εἴτε γιὰ τὸ εὐρωκυνοβούλιον εἴτε γιὰ τὰ τοπικὰ κυνοβούλια), ἀπολαμβάνοντας ὄχι μόνον τὴν ἀπόλυτο ἀσυλία γιὰ κάθε τους ἔγκλημα, μὰ καὶ ὑψηλὲς χρηματικὲς ἀπολαβές…

Ὡραῖες καὶ καθησυχαστικὲς ἱστορίες περὶ πλεονασμάτων…

Δὲν εἶναι παιδοφιλία ἀλλὰ συνειδητὴ καταστροφὴ παιδικῶν πληθυσμῶν!!!

Ὅταν κυβερνοῦν παιδεραστὲς καὶ μισάνθρωποι…

Πρὸς τοῦτον ἀναβαθμίζονται καὶ καλοπληρώνονται κάποια «πρότυπα χειροκροτητές», μὲ ἤ χωρὶς ὀμπρέλες, ἐνᾦ αὐτὸ ποὺ ἔχουν μόνον νὰ ἐπιδείξουν εἶναι ἡ πλήρης ἐξάρτησίς τους ἀπὸ τοὺς γνωστοὺς παρασητικοὺς μηχανισμούς, ἀποδεικνύοντας, ἴσως περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον τομέα, τὸ ἔγκλημα ποὺ ἐπιφέρει ἠ ἀργία…

Διαθέτουμε κι ἐμεῖς τοὺς «crisis actors» μας!!!

Πολύ-ἐργαλεῖο ἡ Χατζηγεωργίου

Πρὸς τοῦτον καί, ἰδίως τὶς τελευταῖες δεκαετίες, τὰ πανεπιστημιακὰ ἔδρανα καταλαμβάνονται ἀπὸ κάθε «ὀρθοπολιτικὰ» σούργελα, διαβρώνοντας ἀκόμη καὶ τὶς τελευταῖες ἀξιακὲς δομὲς τῶν κοινωνιῶν μας. Κάθε λογῆς ἄχρηστοι καὶ ἀνίκανοι ὄχι μόνον βιοπορίζονται, ἀλλὰ δροῦν καὶ ὡς …«πρότυπα» γιὰ ὅλα τὰ ἀνίκανα, ἐνᾦ τὰ κορόιδα (οἱ χαχόλοι, δῆλα δὴ ἐμεῖς οἱ πολλοί) ἐλπίζουν σὲ κάποιαν ῥωγμὴ αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν, τὴν ὥρα ποὺ καταθέτουν τὸν ἰδρώτα καὶ τὸ αἷμα τους, γιὰ νὰ βασιλεύουν τὰ σαπρόφυτα.

πηγὴ

Πρὸς τοῦτον καὶ τὰ «πρότυπα καλλιτέχνες» (ἀμφιβόλου ταλέντου συνήθως μά, κυρίως, ἀμφιβόλου ἤθους), κάθε λογῆς καὶ κάθε ἐκδοχῆς, πετάγονται, ὅποτε τοὺς ζητηθῇ, ὡς πορδές, γιὰ νὰ στηρίξουν ὁποιανδήποτε κοτσανολογία καὶ μισανθρωπισμό…

Πρὸς τοῦτον καὶ οἱ θαυμαστές, οἱ χειροκροτητὲς καὶ οἱ ἀκόλουθοι ὅλων αὐτῶν τῶν ἀτόμων ποὺ ἐπιτυγχάνουν νὰ ἐπιβιώνουν μὲ ὄσο τὸ δυνατὸν μικρότερο κόπο (κι ὄχι μόνον) πολλαπλασιάζονται διαρκῶς. Διότι δίχως «πρότυπα ντάνους», δίχως πρότυπα «ἀκριβῶν» πορνηδίων, δίχως «πρότυπα» γεωργιάδηδων, δίχως «πρότυπα» τέλος πάντων, γενικῶς καὶ εἰδικῶς, ἀνήθικα, ἀνεπάγγελτα κι ἀνίκανα, μὰ διαρκῶς πολυ-διαφημιζόμενα, ποὺ σκοπό τους δὲν ἔχουν τὰ καλὰ ἔργα, παρὰ μόνον τὴν κάθε μορφῆς κι ἐπιπέδου παρασιτική τους ὕπαρξιν, ἐξακολουθεῖ νὰ ταλανίζῃ τὸν κόσμο μας.
Πρὸς τοῦτον καὶ οἱ ἐπιδοματικὲς πολιτικές, οἱ διορισμοί, οἱ ἐπιβραβεύσεις ὁποιουδήποτε ἠλιθίου, ἀνεγκεφάλου καί, ὁπωσδήποτε, σαπροφύτου, παραμένουν κεντρικὸς πυλὼν στηρίξεως καὶ συντηρήσεως αὐτοῦ τοῦ πλαστοῦ κόσμου.
Πρὸς τοῦτον καὶ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται νὰ ἐπικρατοῦν, ἐφ΄ ὅσον τὰ φῶτα τῆς δημοσιότητος μᾶς ὑποδεικνύουν διαρκῶς τέτοια «πρότυπα» πρὸ κειμένου ἡ ἀριστεία νὰ παραμένῃ κατακριτέα καὶ προβληματικὴ μά, κυρίως ὑπὸ διωγμόν.
Πρὸς τοῦτον καί, ἐκ πρώτης ὄψεως, φαίνεται νὰ ἐπικρατῇ τὸ ἐπίπλαστον καὶ ψευδὲς ἀν τὶ τὸ κοπιῶδες, τὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ἀναγκαῖον.

Ὁ παρασιτισμὸς ὄμως εἶναι ἕνας εὔκολος καὶ γλυκὸς τρόπος διαβιώσεως, ἐφ΄ ὅσον πατῶντας στὸν κόπο τῶν πολλῶν, δύνανται καὶ οἱ τεμπέληδες νὰ παραμείνουν ζωντανοί. Καταλήξαμε δὲ ὡς κοινωνίες τελικῶς, συνειδητῶς ἢ ἀσυνειδήτως, πρῶτα νὰ ἐξασφαλίζουμε τὴν ἐπιβίωσιν τῶν σαπροφύτων μας καὶ κατόπιν τῶν ἐνεργῶν, χρησίμων καὶ ἀναγκαίων ἀτόμων μας, ποὺ θὰ διεσφάλιζαν πράγματι τὴν ἐπιβίωσιν τῶν κοινωνιῶν μας.
Κι ἕνα τέτοιο παράδειγμα εἶναι ἡ «Ἠνωμένη μας Εὑρώπη» ποὺ ὑπάρχει μόνον καὶ μόνον διότι κορόιδα σὰν κι ἐμᾶς, τοὺς λαούς, ἔπεσαν θύματα σαπροφύτων καί, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, πληρώνουμε πρῶτα πρῶτα τὰ ἀναγκαία γιὰ τὴν ἐπιβίωσιν τῶν σαπροφύτων, ποὺ συνιστοῦν τὸν μηχανισμὸ ὑπάρξεώς τους καί, κατόπιν τούτου, βάσει τυχαιοτήτων πάντα, ἴσως ἐπιτύχουμε νὰ ἐπιβιώσουμε κι ὠς ἄτομα. Κι ἕνα ἄλλο εἶναι τὰ σχολεία μας. Καὶ ἔνα παρ΄ ἄλλον εἶναι τὰ ὅσα ἀπὸ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐξαπατήσεως προβάλλονται.

Γενικῶς ὡς κοινωνίες πλέον ἔχουμε νὰ ἐπιδείξουμε κυρίως σαπροφυτισμό. Δῆλα δή, στὴν πραγματικότητα, ἔχουμε νὰ ἐπιδείξουμε, νὰ προβάλουμε καὶ νὰ χρησιμοποιήσουμε ὡς «πρότυπα» μόνον ὁ,τιδήποτε γεννᾶ ἀργία καί, ἐν συνεχείᾳ, κακία, βλακεία, μισανθρωπισμό, ἀνελευθερία, ἀνηθικότητα, δουλεία…

Ζοῦν (διαρκῶς) ἀνάμεσά μας!!!

Ὅσο περιορίζονται τελικῶς σὲ ἀριθμὸ αὐτοὶ ποὺ προάγουν τὰ καλὰ ἔργα, τόσο οἱ κοινωνίες τείνουν πρὸς τὸν ἀφανισμό τους ὅμως, ἐφ΄ ὅσον οἰ ἀναγκαῖες ἰσοῤῥοπίες χάνονται καὶ ὁδηγοῦνται σὲ αὐτοκαταστροφή τους.
Κοινῶς; Δὲν θὰ μποροῦσε γιὰ πολὺ αὐτὸς ὁ μηχανισμὸς νὰ ἐπιβιώσῃ, διότι δὲν γίνεται νὰ τρέφεται ἀπὸ τὶς …σάρκες του, μὴ δυνάμενος νὰ παράξῃ χρήσιμον καὶ ἐποικοδομητικὸν ἔργον.

Πρὸς τοῦτον, ὅσο κι ἐὰν ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, αὐτὸ τὸ μηχάνευμα τελειώνει. Καὶ τελειώνει διότι ἔχουν σχεδὸν πλήρως ἀποδομηθῆ ἅπαντες οἱ πυλῶνες στηρίξεως τοῦ κόσμου μας, ἐφ΄ ὅσον τὸ σαράκι τῆς προχειρότητος, τῆς τεμπελιᾶς καί, καταληκτικῶς, τοῦ δολιότητος ἔχει δηλητηριάση τὰ πάντα.

Ὅταν κάποια μέλη λοιπὸν τῶν κοινωνιῶν, γιὰ τοὺς ὁποιουσδήποτε λόγους, ἔπαυαν νὰ ἑστιάζουν στὰ κοινῶς ὠφέλιμα, τότε ὡς φυσικὴ συνέπεια ἐπήρχετο ἢ ὀ φυσικός τους θάνατος ἢ ἡ σαπροφυτικὴ ἐπιβίωσις. Κι ἀκριβῶς τὸ δεύτερον συμβαίνει σήμερα στὸν κόσμο μας. Ἡ εἰς βάρος τῶν ἄ πολλῶν ἐπιβίωσις ἔχει μετουσιωθῆ σὲ κεντρικὸ σκοπὸ διαρκῶς αὐξανομένων σὲ ἀριθμὸ ἀτόμων, ποὺ λόγῳ τῆς ἀνικανότητός τους ἢ τῆς τεμπελιᾶς τους, ἔμαθαν μόνον νὰ φθείρουν τοὺς γύρω τους γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν οἱ ἴδιοι.

Λογικὰ καὶ μόνον σκεπτόμενοι, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς κάτι τέτοιο δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συντηρηθῇ ἐπὶ μακρὸν ὡς στάσις ζωῆς. Δυστυχῶς ὅμως, ἐφ΄ ὅσον ὁ βίος μας, ἀναφορικῶς μὲ τὴν Ἱστορία τοῦ πλανήτου, εἶναι ἐξαιρετικὰ βραχύς, εἶναι δύσκολο νὰ συνειδητοποιήσουμε αὐτὴν τὴν λεπτομέρεια, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ θεωροῦμε, συχνά-πυκνά, ὡς παντοδυνάμους ὅλους αὐτοὺς τοὺς τεμπέληδες, ποὺ εἰς βάρος μας μηχανεύονται κάθε δολιότητα, πρὸ κειμένου νὰ παρατείνουν, ὄσο τὸ δυνατόν, σὲ χρόνο, τὴν εἰς βάρος μας λεηλασία.

Τὸ ὅτι ἀδυνατοῦμε ὅμως νὰ διακρίνουμε ὡς ἄτομα τὸ τέλος αὐτοῦ τοῦ μηχανισμοῦ, ὀφείλεται, ὡς ἀναφέραμε, στὸ βραχὺ τοῦ βίου μας. Ὅμως ἡ κοινὴ λογικὴ μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσῃ νὰ κατανοήσουμε πὼς ἡ Ἀνάγκη Ἐπιβιώσεως πλέον ὁδηγεῖ τὴν ἀνθρωπότητα ἐκ τῶν πραγμάτων σὲ ἀλλαγὴ πορείας. Κι αὐτὴ ἡ πορεία, συνειδητῶς ἢ μή, ἤδη ξεκίνησε, διότι τὰ πρόσκαιρα (καὶ φυσικὰ ψευδῆ ὀφέλη) αὐτοῦ τοῦ παρασιτισμοῦ δὲν διασφαλίζουν πλέον κάτι ἀπὸ τὰ ἀναγκαία γιὰ τὴν ἐπιβίωσιν τοῦ ἀνθρωπίνου εἴδους.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς μέσα μας γνωρίζουμε τὸ γιατὶ ὀφείλουμε νὰ ἑστιάζουμε στὴν κοπιαστικὴ ἐργασία ποὺ ἀφήνει πίσω της ἔργο. (Καλές, γιὰ παράδειγμα, οἱ μηχανὲς τοῦ κόσμου μας, ἀλλὰ δίχως ἀνθρώπινο ἐγκέφαλο εἶναι ἄχρηστες!!!)
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς σιγά-σιγὰ ὅλο καὶ περισσότεροι, συνειδητῶς, ἀποκόβονται ἀπὸ τὸν μηχανισμὸ σαπροφυτισμοῦ καὶ ἀφοσιώνονται σὲ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ἔργα. Ἡ ἐν λόγῳ ἀφοσίωσις ὅμως πηγάζει μόνον ἀπὸ τὴν Ἀνάγκη. Ἐὰν ἡ Ἀνάγκη τῆς ἐπιβιώσεως δὲν ὑφίσταται, τότε τὰ μέλη τῶν κοινωνιῶν, ἕνα πρὸς ἕνα, ἐγκαταλείπουν πρὸς ἴδιόν τους ὄφελος τὰ καλὰ -γιὰ τὸ σύνολον καὶ γιὰ τοὺς ἑαυτούς τους – ἔργα καὶ τὰ ἀντικαθιστοῦν μὲ ὅλες ἐκεῖνες τὶς πράξεις ποὺ θὰ ἐξυπηρετήσουν τὴν τεμπελιὰ καὶ τὴν ἀργία. Κι ἀκριβῶς αὐτὴ πλασματικὴ πραγματικότης, ὅσο κι ἐὰν μᾶς φαντάζῃ παντοδύναμος, ἐν τούτοις αὐτό-καταστρέφεται, δίδοντας χῶρο μόνον σὲ ὅ,τι προάγῃ τὴν δημιουργία. Ἀργὰ καὶ σταθερά, ἀλλὰ πλέον μὲ ὅλο καὶ διακριτοὺς ῥυθμούς, μὲ ὅλο καὶ περισσότερο συνειδητοποιημένες ἐπιλογὲς καὶ κυρίως μὲ πράξεις τέτοιες ποὺ ἀφήνουν πίσως τους μόνον καλὰ ἔργα, ξεκολλοῦν ἀπὸ τὴν μαλθακότητα καὶ τὴν ἀπραξία, παντοῦ γύρω μας, ἄτομα καὶ πορεύονται ἐκεῖ ποὺ τοὺς ὑποδεικνύει τὸ ἔνστικτον τῆς ἐπιβιώσεως μὰ καὶ μία παναρχαία διαπίστωσις: ἀργία μήτηρ πάσης κακίας.

Δὲν ξημερώσαμε καλοί, ἐξ αἴφνης. Ξημερώσαμε ὅμως ἀρκούντως πλέον ἀφυπνισμένοι καὶ στρεφόμεθα ἐκεῖ ποὺ ἀκριβῶς χρειαζόμεθα. Τὸ πότε ἀκριβῶς θὰ γίνουν ὁρατὰ στὸ εὑρὺ κοινὸ τὰ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς ἤδη συντελουμένης ἀλλαγῆς, εἶναι ἀδιάφορον. Σημασία ἔχει μόνον πὼς συμβαίνει.

Φιλονόη