Δὲν ξέρω ἐὰν ἔχετε καταλάβη τί γίνεται ἐδῶ, στὴν ψωροκώσταινα Ἑλλάδα.
Προσωπικῶς, θὰ προτιμοῦσα μία κυβέρνηση ποὺ θὰ ἔπαιρνε καὶ αὐτὴ μίζες, ποὺ θὰ ἔβαζε καὶ αὐτὴ δυσβαστάκτους φόρους, ποὺ θὰ ἔκανε ὅτι ἔκαναν καὶ οἱ προηγούμενες μὲ τὰ μνημόνια κλπ κλπ κλπ. Καλλίτερα νὰ ἔχανα λεφτά, παρὰ νὰ ἔχανα – ὅπως κι ἔχασα – τὴν ἀξιοπρέπειά μου, τὶς ἄξιές μου, τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμα καὶ τὶς παραδόσεις -ποὺ μας κρατοῦσαν ζωντανοὺς σὰν ἔθνος τόσα χρόνια- καί, στὴν τελικὴ τὴν ἰδία μου τὴν Πατρίδα, ἐπειδὴ κάποιοι θέλουν νὰ ἐξαφανίσουν τὶς πατρίδες, ἁπλᾶ γιὰ νὰ δημιουργήσουν μία παγκόσμια κυβέρνηση ποὺ θὰ ἐλέγχη τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα.

Δὲν ἀντέχω ἄλλο νὰ βλέπω νέους ἀνθρώπους νὰ γίνονται μετανάστες γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ ζήσουν καὶ νὰ ἀντικαθίστανται ἀπὸ ἰσλαμολαθροεποίκους ποὺ ζοῦν εἰς βάρος τῆς δίκης μου ἐξαθλιωμένης τσέπης, μὲ μονὴ τοὺς ἔννοια τὸ ἀλλάχου ἄκμπαρ.
Δὲν ἀντέχω ἄλλο νὰ βλέπω αὐτοὶ ποὺ ἀγαποῦν τὸν τόπο τους νὰ πολιτογραφῶνται ἐθνικιστὲς καὶ φασιστὲς.
Κουράστηκα, ἕως ὀργῆς, νὰ ἀκούω τοὺς κάθε εἴδους Καρανῖκες νὰ μοῦ λέν, ξετσίπωτα, ὅτι θὰ ἀντικαταστήσουν τὸ φασισταριὸ αὐτῆς τῆς χώρας μὲ «καλοὺς» κι «ἐντίμους» ἀνθρώπους.
Φασισταριὸ ὁ Ἕλλην ποὺ πέταξε τοὺς φασίστες τοῦ Μουσολινι στὴν θάλασσα καὶ γονάτισε στὴν ὁπλικὴ ὑπεροχὴ τῶν Ναζί, μετὰ ἀπὸ ἕνα σκληρὸ καὶ αἱματηρὸ ἀγῶνα.

Ἐξοργίζομαι μέχρι φόνου ὅταν ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἐπέλεξα νὰ μὲ κυβερνήσῃ παίρνει τὴν ἐντολή μου καὶ τὴν κάνει γάργαρα.
Ἐξοργίζομαι μέχρι φόνου ὅταν ἡ κυβέρνησίς μου ἀρνεῖται νὰ μοῦ παραχωρήσῃ τὸ δικαίωμα τοῦ δημοψηφίσματος καὶ χαρίζει 2.500 χρόνια ἱστορίας, πολιτισμοῦ καὶ ἀγώνων γιὰ νὰ ἀποκτήσουν ὀντότητα κάποιοι ἀνύπαρκτοι σλαυοβουλγαρόγυφτοι, ἐπειδὴ ἔτσι τοὺς διέταξαν τὰ ἀφεντικά τους.
Μὲ πιάνουν τὰ διαόλια μου καὶ τὰ βλέπω ὅλα κόκκινα ἐμπρός μου ὅταν ἡ κυβέρνησίς μου γιὰ νὰ ξεπουλήσῃ τὴν ἰδίαν μου τὴν Πατρίδα χρησιμοποίει ἀπαράδεκτες, ἀνιστόρητες καὶ γελοῖες δικαιολογίες, ἀποκαλῶντας τες «ἀριστούργημα διπλωματίας». Καὶ δὲν μπορῶ νὰ πιστέψω ὅτι ἡ ἀσφάλεια τῶν πολιτῶν αὐτῆς τῆς χώρας εἶναι στὰ χέρια δύο ἀνεκδιηγήτων πατσαβουρῶν ποὺ μᾶλλον ἀγαποῦν μὲ πάθος τὶς ταινίες τοῦ Τὸμ Κροῦζ καί εἰδικῶς τὸ ὀσκαρικὸ δημιούργημα τοῦ Σπίλμπεργκ «Minority Report» ὅπου ὁ ἥρως ἀνήκει σὲ μίαν εἰδικὴ ὁμάδα ἐθνικῆς ἀσφαλείας, ἡ ὁποία ἔχει ῥόλο νὰ ἀνακαλύπτῃ, μὲ κάποια μέσα, τοὺς ἐγκληματίες καὶ νὰ τοὺς συλλαμβάνῃ πρὶν ἀκόμη ἐγκληματίσουν.
Μείωσις ἐγκληματικότητος 100%. Στὴν ταινία. Γιατί στὸ ὑπουργεῖο τῶν πατσαβουρῶν συλλαμβάνονται προληπτικῶς μόνον ὅσοι ἀπειλοῦν τὴν ἰδεολογία καὶ τὴν πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ.  Κατὰ τὰ ἄλλα ἡ ἐγκληματικότης στὰ ὕψη καὶ οἱ ἐγκληματίες κόβουν βόλτες ἐκτὸς φυλακῆς μὲ ἄδειες ποὺ δὲν ἔπαιρνε οὔτε ἀρχιτσάτσος στὸν στρατὸ ποὺ γνώρισα ἐγώ.

Κουράσθηκα, ἀηδίασα, ἐξαγριώθηκα.
Κι αὐτὸ δὲν εἶναι καλό. Καθόλου λέμε…

Καλογεράκης Μανώλης