φωτογραφία ληφθείσα ἀπὸ τὸν Ἰωσὴφ Παπαδόπουλο, στὸ συλλαλητήριον τῆς 20ης Ἰανουαρίου 2019

Καὶ τὸ γνωρίζουμε ὅλοι μας σὲ βάθος.
Γιατί λοιπόν ἀναζητοῦμε ἄλλους δρόμους, ὄταν ἤδη γνωρίζουμε τόν ἐπιτυχημένο;

Γνωρίζουμε λοιπὸν πὼς πρέπει νὰ ἀποστασιοποιηθοῦμε ἀπὸ κάθε εἴδους προπαγάνδα, ποὺ δηλητηριάζει τὴν καθημερινότητά μας.
Τό κάνουμε; Ὄχι ἀκόμη. 

Γνωρίζουμε πὼς πρέπει νὰ διαφυλάξουμε τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας, διότι αὐτὰ ἦσαν ποὺ μᾶς διεφύλαξαν τὴν ταὐτότητα μέσα στοὺς αἰῶνες, ἀνεξαρτήτως τοῦ εἴδους τῶν εἰσβολέων ποὺ μᾶς κατεδυνάστευαν.
Τό κάνουμε; Ὄχι ἀκόμη.

Γνωρίζουμε πὼς ἡ οἰκογένεια πρέπει νὰ ἐπανατοποθετηθῇ στὸ κέντρο τοῦ κόσμου μας, διότι συνιστᾶ κύτταρον τοῦ κόσμου μας.
Τό κάνουμε; Ὄχι ἀκόμη.

Γνωρίζουμε πὼς ἡ ἐθνική μας συνείδησις εἶναι κι αὐτὴ ποὺ μᾶς προστατεύει ἀπὸ κάθε λογῆς ἐπιθετικότητα. 
Τό κάνουμε; Ὄχι ἀκόμη.

Γνωρίζουμε πὼς ἡ παιδεία μας, ἡ Ἱστορία μας, ἡ κληρονομία μας εἶναι κι αὐτὰ ποὺ ὄχι μόνον πρέπει νὰ διαφυλάξουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ, ἀλλὰ κυρίως καὶ πρωτίστως νὰ τὰ «φιλτράρουμε» πρὸ κειμένου νὰ πατήσουμε ἐπάνω τους καὶ νὰ ξανά-γεννήσουμε Ἀριστοτέληδες καὶ Ἀλεξάνδρους; 
Τό κάνουμε; Ὄχι ἀκόμη.

Γνωρίζουμε πὼς ἡ αὐτογνωσία μας, σὰν ἄτομα καὶ σὰν λαός, εἶναι κι αὐτὴ ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει σὲ συνειδητὲς καὶ στοχευμένες δράσεις. 
Τό κάνουμε; Ὄχι ἀκόμη

Γνωρίζουμε πὼς ἡ αὐτάρκεια εἶναι σημαντικὸς πυλὼν ἀνεξαρτησίας.
Τό κάνουμε; Ὄχι ἀκόμη.

Γνωρίζουμε πὼς κακῶς ἐλπίζουμε στὸ νὰ ἀλλάξουν οἱ δυνάστες μας τακτικὴ καὶ νὰ μᾶς …λυπηθοῦν, ὅπως ἐπίσης γνωρίζουμε πὼς ἐὰν δὲν ἀποφασίσουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἐλπίδες μας, θὰ χειροτερεύουν διαρκῶς οἱ συνθῆκες διαβιώσεώς μας.
Τό κάνουμε; Ὄχι ἀκόμη.

Γνωρίζουμε πὼς αὐτὸς ὁ «ἐμφύλιος» ποὺ μᾶς ἑτοιμάζουν δὲν ἀφορᾶ σὲ ἐμᾶς καὶ πὼς εἶναι τεχνητὸς γιὰ νὰ «δικαιολογηθῇ» μία ἐπέκτασις τῆς κατοχῆς τους εἰς βάρος μας, ἀλλὰ ἀν τὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὶς κοτσανολογίες τους, ἐπιμένουμε νὰ τὶς ἀναπαράγουμε, αὐτό-παγιδεύοντάς μας στὰ κολπάκια χειραγωγήσεώς μας.
Γνωρίζουμε λοιπόν. Τό κάνουμε ὅμως; Ὄχι ἀκόμη..

Ὑπάρχει ἐλπίς. ἀληθὴς κι ὄχι πλασματική, ἀλλὰ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ κινηθοῦμε ἅπαντες πρὸς τὴν αὐτὴν κατεύθυνσιν δύο δρόμοι ὑπάρχουν: ἢ νὰ περιμένουμε νὰ «ὡριμάσουν οἱ συνθῆκες» κάποτε, στὸ ἀπώτερον μέλλον, ἢ νὰ «ὑπάρξουν οἱ ἀναγκαῖες συνθῆκες» ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν ἢ νὰ ζήσουμε πολεμῶντας ἢ νὰ ἀφανισθοῦμε ἐν μίᾳ στιγμῇ.

Γνωρίζουμε τὸν δρόμο ἀλλὰ δὲν τὸν ἀκολουθοῦμε καθολικῶς, γιὰ τοὺς ὁποίους προσωπικούς μας λόγους. Ἐφ’ ὅσον λοιπὸν ἀρνούμεθα, καθολικῶς πάντα, νὰ ἀναλάβουμε τὶς εὐθύνες μας, ἢ θὰ κατρακυλήσουμε ὁριστικῶς ἤ, ἀπὸ κάπου, θὰ φᾶμε μίαν γερὴ …κλωτσιά, πρὸ κειμένου νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ τρέξουμε.
Πρὸς ὥρας ὅλοι ἀναμένουν τὴν κατρακύλα.
Ἐγὼ πάλι ἀναμένω τὴν …κλωτσιά.

Φιλονόη

εἰκόνα