Ἐπειδὴ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι στὴν φύση τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν ἀγνοοῦν εἶναι δὲ ἀκόμη χειρότεροι στὴν οἰκονομικὴ ἱστορία, νὰ παραθέσουμε δύο τρία παραδείγματα γιὰ νὰ γίνῃ κατανοητό, ὅτι οἱ Ἕλληνες μποροῦν καὶ πολλὲς φορὲς μποροῦν πολὺ καλά.

Τὸ πρῶτο ἑλληνικὸ οἰκονομικὸ θαῦμα στὸν 20ο αἰώνα συνετελέσθη μετὰ τὴν ἐθνικὴ καταστροφὴ τοῦ 1922 καὶ τὸν κατακλυσμὸ μὲ ἕνα ἑκατομμύριο πρόσφυγες ἀπὸ τὴν Ἰωνία.

Μέσα σὲ δέκα (10) χρόνια, εἶχε λυθεῖ τὸ πρόβλημα τῆς στεγάσεως, τῆς ἀποδόσεως σπιτιῶν ἢ οἰκοπέδων, τῆς παραχωρήσεως κλήρου, ὥστὲ τὸ 1936 νὰ μιλᾶμε γιὰ ἕνα πρωτοπορειακὸ ἀγροτικὸ θαῦμα, ἰδιαιτέρως στὴν Μακεδονία, καθῶς καὶ γιὰ μίαν Βιομηχανία στὰ ἀστικὰ κέντρα τέτοια, ποὺ δικαιολογοῦσε καὶ τὴν γιγάντωση τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος.

Τεράστιες (γιὰ τὴν ἐποχὴ) ἐπενδύσεις, ποὺ ἔβγαζαν τὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τὸ τέλμα τῆς ὀπισθοδρομήσεως καὶ τὴν τοποθετοῦσαν, σταθερά, στὶς μεσαῖες δυνάμεις τῆς παντοδυνάμου (τότε) Εὐρώπης.

Τὸ δεύτερο οἰκονομικὸ θαῦμα, συνέβη ἀμέσως μετὰ τὸν πόλεμο καὶ εἰδικὰ μετὰ τὴν ὑποτίμηση Μαρκεζίνη.
Ἕνα οἰκονομικὸ θαῦμα ποὺ ἔθεσε τὶς βάσεις μίας ἀκμαζούσης βιομηχανίας, ἀκόμη καὶ σὲ τομεῖς τῆς βαρείας της ἐκφάνσεως καὶ τὸ ὁποῖο οἰκονομικὸ θαῦμα ἐδέχθη ἀκόμη μίαν ὤθηση μὲ τὴν ἐπιβολὴ τοῦ δικτατορικοῦ καθεστῶτος.

Ἔτσι ἀπὸ τὸ 1954 ὡς τὸ 1979, γιὰ περισσότερα δηλαδὴ ἀπὸ 25 χρόνια, οὐδὲ μία ὑποτίμησις ἐχρειάσθη νὰ γίνῃ, τὸ δολλάριο δὲ εὑρίσκετο σταθερῶς στὶς 30 δραχμὲς καὶ τὸ μάρκο στὶς 8.

Ἀκόμη καὶ τὸ πολλὰ συκοφαντηθὲν κύμα τῆς μεταναστεύσεως τῆς περιόδου μεταξὺ τῶν δεκαετιῶν τοῦ 50 καὶ τοῦ 60, εἶχε ἀπεριόριστα θετικὰ ἀποτελέσματα, ἀφοῦ ἔφυγε προσωπικὸ ἀνειδίκευτο, προσωπικὸ ὅμως ποὺ εἶχε στενὲς συναισθηματικὲς σχέσεις μὲ τὴν μητέρα πατρίδα καὶ τὸ ὁποῖο ἐπένδυσε μὲ πρωτοφανῆ ἔνταση στὸν τόπο καταγωγῆς του.

Μία βόλτα στὰ χωριά, εἰδικῶς της βορείου Ἑλλάδος, θὰ σᾶς πείση γιὰ αὐτὴν τὴν ἐπενδυτικὴ μανία (σὲ τοῦβλα ὅπως λέν οἱ νέο ἠλίθιοι οἰκονομολόγοι) ποὺ ἀνέβασε ἀκόμη περισσότερο τὴν ἑλληνικὴ οἰκονομία.

Μία ἀπίστευτος ἀναγέννησις μὲ βιοτεχνίες, ποὺ σιγά-σιγὰ ἐξελίσσοντο σὲ βιομηχανίες, μὲ οἰκοτεχνίες, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἐξελιχθοῦν σὲ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου προϊόντα (ὅπως στὴν Ἰταλία λόγου χάριν) ἦταν ἡ τακτικὴ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς.

Γιὰ πρώτη φορὰ ἡ Ἑλλὰς τὸ 1964 διέφευγε τοῦ καθεστῶτος  τῆς σιτοδείας γινομένη ἑξαγωγὸς χώρα σὲ σίτο, ἐνῶ ὡς τὰ μέσα τῆς δεκαετίας τοῦ ’70 εἶχε ἐπιτύχει σχεδὸν αὐτάρκεια καὶ σὲ κρέας.

Ἡ Ἑλλὰς ἔγινε πλουσία κυρίως γιὰ αὐτὰ τὰ ἐπιτεύγματα καὶ ὄχι χάριν τοῦ «μεγάλου ἐπιτεύγματος» τοῦ Καραμανλῆ (ὅπως μᾶς ζαλίζουν τὸν ἔρωτα καθημερινῶς οἱ εὐχολόγοι ἀριστεροὶ καὶ δεξιοί) της εἰσόδου μας στὴν τότε ΕΟΚ.
Γιὰ νὰ μὴ πῶ μὲ ἀσφάλεια πλέον, ὅτι ἐκείνη ἡ εἴσοδος ἐσήμανε καὶ τὸ καθεστὼς πτωχεύσεως ποὺ βιώνουμε σήμερα.

Ξυπνῆστε.

«Ἕνας»