Θά μᾶς …ἐξαφανίσουν λοιπόν;

Εἶναι καιρὸς (ἐπὶ τέλους) τώρα πιὰ ποὺ διαβάζουμε εἰδήσεις περὶ τῆς ἐξαπλώσεως τοῦ ἐποικισμοῦ, περὶ τῆς ἀπειλῆς τῆς ἐξακολουθήσεως τῆς φυλῆς μας, περὶ τῆς ἐπικειμένου καταποντισμοῦ τῆς χώρας καὶ ἄλλα, πλήρη ὑπερβολῶν (ἢ καὶ ὄχι) ἐνδιαφέροντα σενάρια. Ἡ ἀλήθεια ὅμως, ὄπως πάντα, εὑρίσκεται κάπου ἀνάμεσα στὸν …τρόμο καὶ στὴν (λησμονημένη καὶ περιθωριοποιημένη καὶ  ἀναγκαία πλέον!!!) συνειδητότητα.

Ἂς πιάσουμε λοιπὸν τὰ πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Κατ’ ἀρχὰς καλὸ εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν εἶναι πάντα ἔτσι ὅπως τὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὰ γεγονότα, ἐφ΄ ὅσον ἀγνοοῦμε σημαντικὲς παραμέτρους ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ μᾶς ἀλλάξουν τὶς ἀπόψεις καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ ἄλλα συμπεράσματα.

Πράγματι λοιπὸν ὁ ἐποικισμός, ἰδίως τὰ τελευταία χρόνια, μὲ τὶς ἐκτάσεις ποὺ καταλαμβάνει, οὐσιαστικῶς προορίζεται νὰ καταπατήσῃ ὅλον τὸν ζωτικό μας χῶρο. Κι ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἐμεῖς οἱ πολλοί, ἔχουμε καὶ ἀπὸ τὸ περιβάλλον μας ἀποκοπῆ, ἀλλὰ καὶ ἔχουμε ἐν τελῶς ἀπομακρυνθῆ ἀπὸ κάθε δυνατότητα αὐταρκείας μας. Ὡς χώρα καταντήσαμε «γραφεῖον παροχῆς ὑπηρεσιῶν», ἐνᾦ ἐξαρτώμεθα πλήρως ἀπὸ τὶς καλὲς (ἢ κακὲς) προθέσεις τῶν προμηθευτῶν μας.

Ὅσο γιὰ τὴν ἀμυντικὴ μας «μηχανή», μία ματιὰ καὶ μόνον στὸ πῶς ἀντιμετωπίζουν στὴν σύγχρονο κοινωνικὴ πραγματικότητα (ἔστᾦ καὶ) μέρος τῶν στρατευμένων μας, ἀποδεικνύει τὸ πόσο «ἀλλοῦ γιὰ ἀλλοῦ πορευόμεθα».

Εἶναι γεγονὸς πὼς ἡ διάλυσις τῆς χώρας ἔχει συμβῆ, ἡ διάσπασις τῶν κοινωνικῶν μας δομῶν ἔχει ἐπιτευχθῆ, ὅπως ἐπίσης, σὲ μεγάλον βαθμό, ἔχει ὁλοκληρωθῆ καὶ ἡ πλήρης λοβοτομή μας. Ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν ἀντιλαμβάνεται μόνον ὅ,τί τὸν ἐξυπηρετῇ καὶ πολεμᾶ ὅ,τί τὸν ξεβολεύει, ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὸ ποὺ τὸν ξεβολεύει εἶναι πέρα γιὰ πέρα ἀληθές. Ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα τὸ τομάρι μας, οἱ ἰδέες μας, οἱ ἀπόψεις μας καὶ στὰ παλαιότερα τῶν ὑποδημάτων μας ἡ διάσωσις τοῦ συνόλου. Κι αὐτὸ εἶναι μία γενικὴ εἰκόνα τῆς πραγματικότητός μας, ποὺ τελικῶς, ὅσο κι ἐὰν μᾶς τρομάζῃ, ἄλλο τόσο ἀρνούμεθα νὰ ἀναλάβουμε τὴν ἀναλογοῦσα σὲ ἐμᾶς εὐθύνη καὶ νὰ περιορίσουμε ἢ νὰ ἀλλάξουμε κάτι ἀπὸ τὴν σημερινὴ κατρακύλα.

Κατ’ ἐμέ, ἐδῶ καὶ χρόνια, ὀφείλαμε νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὸ μέγιστόν μας πρόβλημα δὲν εἶναι οἰκονομικὸ ἢ ἐθνικό, παρὰ μόνον ἠθικὸ καὶ πεπαιδευτικό. Ψιλὰ γραμματάκια… Μὰ ἐξ αἰτίας αὐτῶν τῶν …ψιλῶν καταντήσαμε ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν νὰ ἐννοῇ ὅ,τι τοῦ καπνίσῃ, νὰ ἐρμηνεύῃ κατὰ τὴν ἀποψάρα του καὶ νὰ λειτουργῇ αὐτοβούλως κατὰ τὴν βολεψάρα του.

Δὲν εἶναι ὄμως κακὸ ὅλο αὐτό, ἐὰν ἀναλογισθοῦμε πὼς ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν τραβᾶ ὅπου ἀρέσκεται, τελικῶς ἐπιτύχαμε ταχύτατα νὰ ἀποδομήσουμε πλήρως αὐτὸ τὸ μοντέλο ποὺ θεωρούσαμε, γιὰ σχεδὸν δύο αἰῶνες, ὡς «πατρίδα μας», ἀλλὰ ποὺ στὴν πραγματικότητα ἦταν μία πλαστογραφία μὲ τὸν καταχρηστικὸ τίτλο «Ἑλλάς». 

Ποία ὅμως εἶναι σήμερα τά δεδομένα μας;

  • Ἡ χώρα, ὡς ἑνιαῖος ὀργανισμός, ἔχει ἤδη τελειώση καὶ ἀναμένουμε μόνον τὶς ἐπίσημες ἀνακοινώσεως περὶ τοῦ τέλους της.
  • Ὁ ἐποικισμὸς ἐξαπλώνεται μὲ ὅλα τὰ μέσα καὶ ὅλους τοὺς τρόπους, ἀποδεικνύοντάς μας μόνον πὼς δὲν ἤμασταν ἄξιοι καὶ ἱκανοὶ νὰ λογιζόμεθα ὡς ἀπόγονοι κάποιων (κοντινῶν ἢ μακρυνῶν) προγόνων.
  • Ἡ κομμουνιστολοβοτομή μας εἶναι γεγονός, ἐφ΄ ὅσον ἀκόμη κι ὅταν ψηφίζουμε, ἐπιλέγουμε μόνον σοσιαλισμό, σὲ κάθε του ἐκδοχή.
  • Ἡ ἐπιχειρηματικότης, ποὺ ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν προήγαγε τὴν εὑρηματικότητα, βάλλεται ὄχι μόνον ἀπὸ τὸ κράτος, μὰ κι ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους, ἐφ΄ ὅσον τὸ κύριόν μας γνώρισμα εἶναι τὸ νὰ τὴν …«βγάλουμε καὶ σήμερα», πατῶντας σὲ ἐπιδόματα πείνης, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ αὐτό-παρηγορούμεθα.
  • Ἡ ἀπαιδεία μας εἶναι τόσο κραυγαλέα, ποὺ φθάσαμε σὲ σημεῖον νὰ μᾶς τὴν καυτηριάζουν  ἀκόμη καὶ χῶρες ποὺ ἔχουν πρὸ πολλοῦ ἀκυρώση κάθε εἴδους (ἀληθοῦς κι ἀναγκαίας γιὰ τὶς κοινωνίες μας) ἀνθρωποκεντρικῆς παιδείας.
  • Ἡ ἐθνική μας συνείδησις αὐτό-γελοιοποιεῖται ἐφ΄ ὅσον περιορίζεται σὲ κομματικὲς καὶ μόνον ἐλπιδοφορίες, ποὺ ἁπλῶς μᾶς ἐπιβεβαιώνουν πόσο εὔκολα παραιτηθήκαμε ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ θὰ μᾶς προσέδιδαν στοιχειώδεις ἐλπίδες ἐπιβιώσεως.

Δὲν θὰ καταπιασθῶ ὅμως περισσότερο σήμερα μὲ τὴν λεηλασία, τὴν ἀδικαιοσύνη, τὴν ἀνηθικότητα, τὸν χρηματισμό, τὴν διαπλοκή, τὴν προπαγάνδα… Αὐτὰ ἁπλῶς εἶναι κάποιες ἀπὸ τὶς πολλὲς ἐκδοχὲς τῆς ἤδη τελεσθείσης (καὶ ὁλοκληρωμένης!!!) ἀποδομήσεως ἑνὸς κράτους καρικατούρας, ποὺ οὐδέποτε ἦταν κι Ἑλλάς.
Θὰ ἀσχοληθῶ μόνον μὲ τὰ ἀμέτρητά μας ἀδιέξοδα, ποὺ ἐπὶ τέλους πρέπει νὰ σταθοῦν ἀφορμὴ κι αἰτία προβληματισμοῦ μας, γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε ἐὰν θὰ ἐξακολουθήσουμε ἀμίλητοι κι ἀκούνητοι (καί, φυσικά, σερνάμενοι) τὴν πορεία μας πρὸς τὸ τέλος ἢ ἐάν, ἀκόμη καὶ τώρα, τὶς ὕστατες αὐτὲς στιγμές, θὰ τολμήσουμε νὰ ξεκολλήσουμε ἀπὸ τὴν ἀδράνεια καὶ νὰ κινηθοῦμε (ἀκόμη καὶ μόνοι μας, ἐὰν ἀπαιτεῖται!!!) σὲ διαφορετικὲς ἀτραπούς.

Ἡ ἀλλαγὴ τῶν ὀπτικῶν μας, ἡ «μετουσίωσίς» μας σὲ ὄντα ποὺ ἀντιλαμβάνονται καὶ ἡ μεταστροφὴ τῆς πορείας μας (σὲ ἀτομικό, γιὰ τὴν ὥρα ἐπίπεδον), ἴσως τελικῶς νὰ κρύβουν καὶ  τὶς χρήσιμες ἀπαντήσεις μὰ καὶ ἴσως νὰ φωτίζουν τὶς ἔως τώρα ἀόρατες διεξόδους.

Βέβαια τὸ «ἴσως» ποὺ ἐπαναλαμβάνω τόσο συχνά, κατ’ ἐμέ, στὴν πραγματικότητα δὲν ὑφίσταται, διότι ἐδῶ καὶ χρόνια (στὴν ἀρχὴ ἀπολύτως διαισθητικῶς, μὰ τώρα πιὰ πλήρως βεβαιωμένη!!!) ἀντιλαμβάνομαι πὼς ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ ἡ ἀμφιβολία καὶ ἡ ἀνασφάλεια τοῦ «ἴσως» φωλιάζουν, ὑπάρχει μία ἀπόλυτος διαύγεια μὰ καὶ οἱ σαφέστατες ἀπαντήσεις. Ἐκεῖ ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ κυττάξουμε, διότι πολὺ ἁπλᾶ μᾶς ἔχουν πλήρως λοβοτομήση, ἐκεῖ κρύβονται καὶ οἱ πληροφορίες ποὺ ἀπαιτῶνται γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ γιατί (φαίνεται νὰ) εἴμαστε τόσο ἄσκημα περικυκλωμένοι καὶ παγιδευμένοι. Μὰ κι ἀκριβῶς ἐκεῖ, πρῶτα ἀπὸ ὅλα, ἐνυπάρχουν καὶ ἀναμένουν οἱ ἀναγκαῖες γιὰ ὅλους μας ἐπιλογές. 

Δὲν μπορεῖ ΚΑΝΕΙΣ νὰ μᾶς καταβάλῃ καὶ νὰ μᾶς νικήσῃ. 

Θὰ ἔπρεπε νὰ τὸ ἔχουμε ἀντιληφθῆ πρὸ καιροῦ. Τόση λύσσα… Τόση ἐπιθετικότης… Τόση προσπάθεια χειραγωγήσεως… Γιατί; Μήπως γιατί κάποιοι παίζουν τὰ τελευταῖα τους χαρτιά; Μήπως βλέπουν κάτι ποὺ ἐμεῖς ἀκόμη ἀδυνατοῦμε νὰ πιστέψουμε;

Ὅλα μαζύ… Ὅλοι μαζύ… Ὅλοι ἐναντίον μας… 

Καὶ ξαφνικὰ ἀπὸ κάθε ἄκρη τοῦ πλανήτου ἐμφανίζονται «φιλέλληνες». Οἱ νέοι μας καθοδηγητές; Ὄχι… Τὰ νέα φερέφωνα… Τὰ φερέφωνα μίας παλαιᾶς τάξεως ποὺ μεταμορφώνεται σὲ νέα, ἀλλάζοντας προσωπεῖα. Γιατί ὅμως τώρα; Τώρα ποὺ ὑποτίθεται πὼς ὅλος ὁ πλανήτης τὰ ἔχει μαζύ μας; Ποὺ εἴμαστε ἡ ἀρχή τοῦ τέλους τῆς κάθε οἰκονομικῆς ἰσοῤῥοπίας; Τί ἄλλαξε; Γίναμε ξαφνικὰ ἄνθρωποι ἀπὸ ῥουφῆκτρες;

Τίποτα δὲν ἄλλαξε… Ὑπάρχουν κανόνες στὰ παιχνίδια. Κάποιοι πρέπει νὰ παίζουν τοὺς καλούς καὶ κάποιοι τοὺς κακούς.  Οἰ κακοὶ ἔπαιξαν τὸν ῥόλο τους. Τώρα ἀναλαμβάνουν οἱ ἄλλοι. Αὐτοὶ ποὺ θὰ μᾶς προσεταιρισθοῦν  γιὰ νὰ προσπαθήσουν ἐκ νέου νὰ μᾶς χειραγωγήσουν. Ἕλληνες, μὴ σᾶς καλοπιάνουν. Μὴ σᾶς πείσουν. Δὲν τοὺς χρειαζόμεθα. Μποροῦμε καὶ μόνοι μας. 

Ἕλληνες, μὴν φοβᾶσθε τίποτα. Ἔχουμε κάτι μοναδικό ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὸ καταβάλουν. Δὲν μποροῦν νὰ τὸ νικήσουν. Αὐτοὶ τὸ ξέρουν. Ἐμεῖς πρέπει νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε. Αὐτὸ τρέμουν. Τὴν ἐπίγνωσι. 

Ἕλληνες. Κρατῆσθε τὴν καρδιά σας γεμάτη Ἑλλάδα. Κρατῆσθε τὴν καρδιά σας γεμάτη φῶς. Γεμάτη θάλασσα. Γεμάτη ἀέρα. Τίποτα καὶ κανεῖς δὲν μποροῦν νὰ μας νικήσουν. ΚΑΝΕΙΣ!!! 

Θὰ προσπαθήσουν τόσοι καὶ τόσοι νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὴν ἀδυναμία μας. Θὰ πασχίσουν νὰ μᾶς καταστήσουν ἀδυνάμους καὶ ἀνικάνους. Θὰ κάνουν τὰ πάντα γιὰ νὰ μὴν μπορέσουμε νὰ δοῦμε ποιοί εἴμαστε. 

Ἀλλὰ αὐτοί ξέρουν πὼς μόνον ἐμεῖς μποροῦμε νὰ τοὺς ἀνατρέψουμε καὶ νὰ τοὺς νικήσουμε. Ἀρκεῖ νὰ τὸ πιστέψουμε. Καὶ τότε δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ μᾶς σταματήσῃ. 

Ἕλληνες. Μὴν φοβᾶσθε τίποτα. Τώρα ξεκινᾶμε! Κι ἔχουμε δρόμο ἐμπρός μας μακρύ. Ἀλλά ὠραῖο δρόμο. Δρόμο μὲ ἀρώματα ἐλευθερίας. 

Ἕλληνες, μὴν φοβᾶστε τίποτα!!! 

Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ μόνον σὲ συνθῆκες πιέσεως ἐμεῖς, ὡς λαός, δυνάμεθα νὰ λειτουργήσουμε (λόγῳ πιέσεως ἀπὸ τὸ ἔνστικτον ἐπιβιώσεως) (ἴσως), ἐπὶ τέλους μποροῦμε νὰ φθάνουμε σὲ ἐκεῖνο τὸ «ἀναγκαῖον» σταυροδρόμι, γιὰ νὰ παύσουμε νὰ ἐθελοτυφλοῦμε καὶ νὰ καταφέρουμε νὰ ἐπιλέξουμε τὴν …σωστὴ διαδρομή. 

Ἂς ζυγίσουμε λοιπόν, μέσα μας, ὁ καθεὶς μόνος του, τὸ ἐὰν ἔχουμε ἤ ὄχι ἐπιλογές, τὸ ποιὲς εἶναι, τὸ γιατί πρέπει νὰ «ξεσκονίσουμε» κάθε ἐκδοχή, πρὸ κειμένου νὰ κατανοήσουμε τὸ ἐὰν ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς συμβαίνουν εἶναι χρήσιμα (καὶ φυσικὰ ἀναγκαία) καί, καταληκτικῶς νὰ ἐπιχειρήσουμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ τί ἀπὸ ὅλα ὅσα μᾶς συμβαίνουν εἶναι καὶ αὐτὸ ποὺ φαίνεται, ἐκ πρώτης ὄψεως, ἢ ἀποκρύβει κάτι ἄλλο, πιὸ σημαντικό, τὸ ὁποῖον κάποιοι δὲν θέλουν νὰ γνωρίζουμε. Μὰ ἐὰν εἶναι ἔτσι, τότε, δὲν ἔχουμε κάτι νὰ κάνουμε μὰ κάτι νὰ μάθουμε.
Τί; Ἰδοῦ ἡ …Ῥόδος ἰδοῦ καὶ τὸ …πήδημα!!! 

Φιλονόη 

Σημείωσις

Θά μᾶς ἐξαφανίσουν λοιπόν; Ναί ἤ ὄχι;
Φυσικὰ καὶ δὲν θέλουν (μὰ καὶ δὲν γίνεται) νὰ μᾶς ἐξαφανίσουν γιὰ λόγους, ποὺ ὅπως συχνὰ ἀναφέρω, ἐμεῖς ἀγνοοῦμε ἀλλὰ αὐτοὶ ποὺ διενεργοῦν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὶς γεονοκτονίες, γνωρίζουν ἄριστα.
Αὐτὸ ποὺ θέλουν εἶναι νὰ μᾶς καταστήσουν, γιὰ μίαν ἀκόμη φορὰ φοβισμένους, πρὸ κειμένου νὰ παραδοθοῦμε ἄνευ ὄρων. Πρὸς τοῦτον καὶ ἀπαγορεύεται ῥητῶς, ἀπὸ ὅλους μας, νὰ τοὺς διοχετεύουμε πληροφορίες καὶ γνώσεις ποὺ θὰ τοὺς προσδώσουν ἰσχὺ εἰς βάρος μας ἀφ΄ ἐνός, μά, ἀφ΄ ἑτέρου, γιὰ ἄλλους λόγους, ἀπαγορεύεται νὰ δειλιάζουμε. Ἀκόμη κι ἐὰν ἀγνοοῦμε αὐτοὺς τοὺς λόγους δὲν πειράζει, ἀρκεῖ μόνον νὰ τὸ κάνουμε. Κάποτε θὰ καταλάβουμε.  

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

2 thoughts on “Θά μᾶς …ἐξαφανίσουν λοιπόν;

  1. Φιλονόη! Ἐλαφρῶς μεγαλειῶδες κείμενο! Τί νὰ σοῦ εἴπω περαιτέρω; Μόνο τοῦτο.
    Κατὰ τὴ γνώμη μου, ὁ σπουδαιότερος ἰστορικὸς τῶν Ἀρχαίων Χρόνων ὑπῆρξε ὁ Πολύβιος, τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἔργου τοῦ ὁποίου ἔχει -δυστυχῶς!- χαθῆ. Λοιπόν, ὁ Πολύβιος ἐξήγησε ἁδρομερῶς καὶ λακωνικῶς τὸ γιατί οἱ Ρωμαῖοι ἔγιναν κοσμοκράτορες: Ὑπερεῖχαν ΗΘΙΚΩΣ! Καὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι μπαρμπούτσαλα πρὸς χρῆσιν τῶν πασοκοριζαίων καὶ τῶν νουδουλάρων.
    Εἶμαι σαφής; Ἐὰν ὄχι, νὰ προσπαθήσω περισσότερο…

Leave a Reply