Πῆρα πρὶν λίγους μῆνες ἕνα πρόσφατα βραβευμένο μυθιστόρημα πιστεύοντας πὼς δὲν θὰ ἔχανα τὸν καιρό μου καὶ ἄρχισα νὰ διαβάζω κρατώντας, μάλιστα, καὶ σημειώσεις μὲ σκοπὸ νὰ γράψω κάτι γιὰ τὸ ἔργο μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀνάγνωσης. Καθὼς προχωροῦσα βῆμα μὲ βῆμα, σελίδα μὲ σελίδα, ἐνοίωσα ξαφνικὰ ὅτι βρέθηκα ξανὰ σὲ μία παραλία τῆς Ζακύνθου, ὅπου πῆγα γιὰ διακοπὲς πρὶν καμμιὰ εἰκοσαριὰ χρόνια. Γιατί; Διότι ὅταν μπῆκα στὴ θάλασσα νὰ κολυμπήσω μου συνέβη κάτι ποὺ δὲν τὸ περίμενα. Περπατοῦσα μὲν μὲς στὸ νερό, μὰ τὸ νερὸ δὲν ἀνέβαινε καθόλου, οὔτε κἂν μέχρι τὰ γόνατα. Ἐπέμεινα νὰ περπατῶ στὰ ῥηχὰ ψάχνοντας τὸ πολὺ νερὸ μὰ δὲν ὑπῆρχε καὶ στὸ τέλος βαρέθηκα κι ἐπέστρεψα στὴν ἁμμουδιά. Τὸ ἴδιο γινόταν τώρα μὲ τὸ βιβλίο. Τὸ ἄφησα στὴ μπάντα. Ἡ τελευταία σημείωση ποὺ ἔγραψα ἦταν αὐτή, γιὰ τὴν παραλία τῆς Ζακύνθου.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα κατηγορίας: «εἰς τὰ ἐνδότερα»
Περὶ (ποιητικῆς) Ἀριστοτέλους ὁ λόγος…
Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!
-Μελέτησες Ἀριστοτέλη;
-Ναί, ἔχω διαβάση ὅλα του τὰ ἔργα.
-Σὲ θαυμάζω! Ἀλήθεια, τά καταλαβαίνεις;
-Πλάκα μοῦ κάνεις; Ὁ Ἀριστοτέλης εἶναι γιὰ μικρὰ παιδιά…
Ἕνας τέτοιος διάλογος πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, μὲ γνωστὸ πρόσωπο τῆς πολιτικοκομματικῆς καθημερινῆς ἐπικαιρότητος τοῦ Ἑλλαδοκαφριστᾶν, μὲ ὁδήγησε στὸ νὰ ἀντιληφθῶ τὸ πασιφανές: ἐὰν αὐτός, μὰ καὶ ὄλοι οἱ ἄλλοι σὰν κι αὐτον, εἶχαν διαβάση (ὄχι μελετήση) ἀριστοτελικὰ κείμενα (μὰ καὶ κείμενα Ἑλλήνων κλασσικῶν γενικότερα) γιὰ καιρὸ καὶ τὰ εἶχαν -κάπως καὶ σὲ γενικὲς γραμμὲς κατανοήση (ἀκόμη καὶ μόλις στὸ 10% αὐτῶν), ὁ κόσμος μας θὰ ἦταν καλλίτερος σήμερα. Κατ’ ἐπέκτασιν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀρέσκονται νὰ νομίζουν πὼς μᾶς κυβερνοῦν, ὄχι μόνον δὲν διαβάζουν (πολὺ περισσότερο δὲν μελετοῦν) μὰ οὔτε καὶ κατανοοῦν στὸ ἐλάχιστον τὰ ἀρχαία ἑλληνικὰ κείμενα (πολλῷ δὲ μᾶλλον τὰ ἀριστοτελικά), διότι δὲν τοὺς χρειάζεται. Εἴμαστε ἤδη ἄλογα ὄντα, ὡς λαὸς καὶ μᾶς ἄγουν εὐκολότατα δίχως αὐτά… (Μά, ἐπὶ πλέον εἶναι κι ἀναίσχυντοι συκοφάντες τους, ἐφ΄ ὄσον ἀκριβῶς τὰ ἀντίθετα πράττουν.) Συνέχεια
Βιβλιοπαρουσιάζοντας τὸ «Δέκα χιλιάδες μέλισσες»
Τὸν Ἄντη Ῥοδίτη τὸν ἀγνοοῦσα ἔως τὴν στιγμὴ ἐκείνη ποὺ ὁ φίλος Κωνσταντῖνος Δημητριάδης μοῦ τὸν …«συνέστησε» διαδικτυακῶς. Ἔσπευσα λοιπὸν νὰ προμηθευθῶ τὸ βιβλίο του καὶ νὰ ξεκινήσω τὴν μελέτη, ἀλλὰ μὲ πολλὲς καὶ μεγάλες ἐπιφυλάξεις.
Γιατί ἐπιφυλάξεις; Μά, διότι, τὸ ἐν λόγῳ πόνημα εἶναι μυθιστόρημα καὶ ἐγὼ μὲ τὴν λογοτεχνία ἔχω κρατήση τὰ τελευταία χρόνια πολὺ μεγάλες ἀποστάσεις. Βλέπετε προσπαθῶ, ὅσο τὸ δυνατόν, νὰ μελετῶ ἱστορία, φυσικὲς ἐπιστῆμες καὶ Ἕλληνες κλασσικούς. Τί δουλειά λοιπόν ἔχει ἕνα λογοτεχνικό πόνημα μέσα σέ ὅλα αὐτά; Τὰ λογοτεχνικὰ πονήματα, εἶναι χρήσιμα γιὰ τὴν …παραλία κι ὄχι γιὰ μελέτη. Ἔτσι ἔλεγα, διότι ἔτσι πίστευα κι ἔτσι ἔπραττα. Ἔως τῆς στιγμῆς ἐκείνης βεβαίως ποὺ ὁ Ἄντης Ῥοδίτης εὑρέθη στὸν δρόμο μου καὶ ἔπιασα στὰ χέρια μου τὸ «Δέκα χιλιάδες μέλισσες».
Συνέχεια
Ὑπάρχει τελικῶς κάτι νά τιμήσουμε σήμερα;
Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!
Οἱ Ἀγῶνες γιὰ τὴν Ἐλευθερία, κάθε λαοῦ μὰ καὶ κάθε ἀτόμου, εἶναι Ἀξιοσέβαστοι, Ἀξιοτίμητοι καὶ Ἀξιομνημόνευτοι. Ἡ δὲ θυσία εἶναι πρᾶξις Ἱερᾶ καὶ Σπουδαία καὶ Μεγάλη, εἴτε ἔχῃ κάποιος συντρόφους ποὺ συμμερίζονται τὸ ὅραμά του, εἴτε κι ὄχι. Δυστυχῶς ὅμως στὸν πλανήτη μας τὰ πράγματα εἶναι ἀνάποδα. Οὐδέποτε ὁ Ἀγαθὸς κι ὁ Ἀνδρεῖος ἐπέτυχε νὰ φθάσῃ στὴν Ἐλευθερία, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς γνωστῆς ἱστορίας. Κι αὐτὸ ἴσχυε, ἰσχύει καὶ θὰ ἰσχύη, γιὰ ὅσο θὰ ἐπικρατοῦν οἱ ὑπάρχουσες συνθῆκες. Συνθῆκες ποὺ ἐπιτρέπουν στὸν ὀλίγιστον, στὸν ἄτιμο, στὸν ἄνανρο, στὸν δειλό, στὸν τίποτα μὰ καὶ γενικότερα στὸ κάθε σαπρόφυτο νὰ ἐπικρατῇ τοῦ πολεμιστοῦ, τοῦ ἀνδρείου καὶ τοῦ ἠθικοῦ. Ὄχι φυσικὰ στὸ πεδίον τῆς τιμῆς, παρὰ στὸ πεδίον τῆς συνωμοσίας, τῆς συκοφαντίας καὶ τῆς ἀτιμίας…
Σήμερα λοιπόν, ὅπως ἔκανα ὅλα τὰ προηγούμενα χρόνια, ἐὰν ὅλα θὰ ἦσαν καλῶς, θὰ ἔπρεπε νὰ γράψω κάτι μεγάλο καὶ σπουδαῖο γιὰ νὰ τιμήσω τὴν ἐπέτειο. Ὅμως ὄχι μόνον ἀρνοῦμαι νὰ τὸ πράξω, ἀλλὰ ἐπ’ εὐκαιρίας τῶν τελευταίων γεγονότων, ἐγχωρίων καὶ παγκοσμίων, καθὼς φυσικὰ καὶ τῆς ἐπετείου, ἀντιλαμβάνομαι πὼς θὰ καταντήσω ἀπὸ λίγο ἔως πολὺ γραφικὴ ἐὰν τὸ τολμήσω. Συνέχεια
Βιβλιοσχολιάζοντας τὸν Πελοποννησιακὸ Πόλεμο (Θουκυδίδης)
Μία, ἰδιαιτέρως σοβαρὴ λεπτομέρεια, ἀναφορικῶς μὲ τὰ ὅσα γνωρίζουμε γιὰ τὴν Ἱστορία μας, εἶναι ἡ ἔννοια τῆς φυλῆς. Ὅλοι μας θεωροῦμε πὼς ὁ Πελοποννησιακὸς Πόλεμος ἦταν ἐμφύλιος πόλεμος, ἀλλᾶ μᾶλλον, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ νοοῦμε λάθος τὶς γλωσσικὲς ἔννοιες, κάτι τέτοιο δὲν ἴσχυε. Ὀπωσδήποτε ὑπῆρξαν καὶ ἐμφύλιοι, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν τότε πολεμικῶν ἐπεισοδίων, ἀλλὰ ἦσαν ἀπολύτως τοπικοὶ καὶ οὐδόλως θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηρίσουν γενικῶς τὸν ἐν λόγῳ πόλεμο ὡς ἐμφύλιο. Συνέχεια
Γιατί πεθαίνουν οἱ …σύντροφοι;
Βιβλίο μὲ τίτλο «ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΓΙΑΤΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΕΤΣΙ;», ποὺ ἐξεδόθη τὸ 1988, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Ἰσοκράτης».
Ὁ συγγραφεὺς Σάββας Ἀργυρόπουλος ὑπῆρξε Ὑποδιοικητὴς τῆς «124ης Ταξιαρχίας Δημοκρατικοῦ Στρατοῦ» (ΔΣΕ). Συνέχεια