Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν φίλη μοῦ περιέγραφε τὰ μαθήματα τοῦ 17χρονου παιδιοῦ της, ποὺ προετοιμάζεται γιὰ τὴν ἐξεταστικὴ τοῦ Ἰουνίου καὶ τὶς Πανελλήνιες. Μοῦ ἀνέλυε, πολὺ προβληματισμένη, τὴν βία τῆς παπαγαλίας, τὴν ἀνοησία τῆς ἐπὶ λέξεως ἀντιγραφῆς καὶ τὴν ἀδυναμία τῶν παιδιῶν νὰ εἰσέλθουν στὰ ΑΕΙ ἐὰν δὲν διαθέτουν φωτογραφικὴ μνήμη. Ἐπέμεινε δὲ στὸ σημεῖον ἐκεῖνον ποὺ τὸ παιδὶ ὑποχρεοῦται νὰ παύσῃ νὰ σκέπτεται καὶ ποὺ ἐὰν δὲν μεταμορφωθῇ σὲ μηχανὴ ἀναπαραγωγῆς ἀπολύτως φωτο-ἀντιγραφική, τῶν ὅσων τὰ βιβλία γράφουν, δὲν ἔχει καὶ τὶς ὁποιεσδήποτε ἐλπίδες εἰσαγωγῆς. Διότι ἐὰν τὸ παιδὶ θέλῃ νὰ εἰσαχθῇ σὲ σχολὲς κλασσικῶν σπουδῶν, ὀφείλει νὰ ἀπαντήσῃ στὰ ἐρωτήματα μὲ …φωτογραφικὸ τρόπο, δίχως νὰ σκέπτεται καὶ δίχως νὰ συνειδητοποιῇ αὐτὰ ποὺ γράφει. Ἀρκεῖ μόνον νὰ ἀναπαράξῃ ἐπακριβῶς ὅσα τὰ βιβλία ἀναφέρουν. Συνέχεια →
Like this:
Like Loading...