Τὸ ἔγραψαν κι ἄλλοι, ἀλλὰ ἂς τὸ γράψω κι ἐγώ, ἐφ΄ ὅσον σὰν Ἕλλην κατ’ ἀρχὰς ἔχω ἄποψη καὶ γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ ὅποτε τὸ «δικαιοῦμαι».

Γιὰ νὰ γίνῃ μία ἐπίσκεψις ἀρχηγοῦ κράτους καὶ δὴ μίας ὑπερδυνάμεως, ἀπαιτεῖται προετοιμασία μηνῶν.
Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κινέζος πρόεδρος ἦλθε «ἐσπευσμένως» σὲ μίαν ἑβδομάδα εἶναι ἠχηρότατο μήνυμα στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἀτλαντικοῦ κυρίως, ἀλλὰ καὶ στὴν φίλη σύμμαχο Τουρκία.

Στὸν μεταμονοπολικὸ κόσμο ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ κρατῶν ὅπως ἡ Ἑλλὰς (βάσαλ στέητς πλέον καὶ μὲ βούλα) εἶναι μία πολιτικὴ μὲ ὑψηλὰ ῥίσκα.
Καθὼς κορυφώνεται ὁ ἐμπορικὸς πόλεμος ΗΠΑ-Κίνας δὲν θὰ μποροῦσε ἡ Ἑλλὰς νὰ κάνῃ τέτοια ἀνοίγματα, ἐὰν δὲν εἶχε «ἰσχυρὲς» πλάτες.
Εἶναι φανερὸ λοιπὸν ὅτι ἔχει τὶς πλάτες κυρίως τῆς Γερμανίας, ἀλλὰ καὶ τῆς Γαλλίας.

Ὁ θεὸς νὰ μᾶς προστατεύῃ…

Γιὰ τὴν ἱστορία πάντως, τὴν ὁδὸ μὲ τὴν Κίνα δὲν τὴν ἄνοιξε οὔτε ὁ Μητσοάκης, οὔτε ὁ Ἀλέξης, οὔτε ὁ Κ. Καραμανλῆς.
Κάποιος Μακαρέζος (ἀγνώστων λοιπῶν στοιχείων) τὴν ἄνοιξε τὸ  1972.

Γιατί ἔχω φρίξη ἀπὸ ἐχθὲς μὲ αὐτὰ ποὺ διαβάζω.

«Ἕνας» 

Σημείωσις

Γιὰ τὸ Χὸνγκ Κὸγκ οὐδέποτε ἔγραψα. Σὲ αὐτὸ  στέκονται καλοὶ φίλοι γιὰ νὰ μὲ κατηγορήσουν γιὰ ἀμερικανισμό.
Εἶναι προφανές, ὅτι παίζονται παιχνίδια τὰ ὁποῖα ἐμᾶς τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους μᾶς ξεπερνοῦν.

Προσφάτως λοιπὸν στὴν τέως βρεταννικὴ ἀποικία ἔγινε ἀκόμη ἕνας χαμός, ἀπὸ τὸ αὐταρχικὸ καθεστὼς τῆς λαϊκῆς δημοκρατίας τῆς Κίνας.
Ὅπως καταλαβαίνετε οὐδεὶς τὸ θύμισε στὸν Κινέζο πρόεδρο καὶ γιὰ οὐδὲ ἕνα ἀπετέλεσε αἰτία νὰ ἀσκηθῇ τὸ λεγόμενο εὐρωπαϊκὸ κεκτημένο, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα καὶ οὕτω καθ’ ἑξῆς.

Οἱ παγκόσμιες σχέσεις εἶναι λίγο πιὸ πολύπλοκες ἀπὸ ὅ,τι κατὰ καιροὺς ὑποψιάζεται τὸ ἀνεγκέφαλο μέτωπο τῆς κοινῆς λογικῆς καὶ οἱ Ἕλληνες εὐρωπαϊστές.
Πρόκειται δηλαδὴ γιὰ τὴν γνωστὴ λελεδικὴ συνταγὴ «@ρχίδια καπαμᾶ», ποὺ ἀνάλογα μὲ τὸ πὼς φυσοῦν οἱ ἄνεμοι ἐνίοτε μὲν χρησιμοποιοῦν οἱ ἀδύνατοι, συνήθως δὲ οἱ δυνατοὶ γιὰ νὰ πιέζουν τοὺς ἀδυνάτους.

Γνωστὰ εἶναι αὐτὰ βέβαια καὶ τὰ ξέρετε, ἀλλὰ εἶχα ὄρεξη νὰ ξεβρακώσω τὸ λελέδικο ἀφήγημα (καὶ ὑποκρισία) καὶ γουστάρισα νὰ τὸ γράψω.