Μᾶς εἶπαν ἀκροδεξιούς.
Μᾶς εἶπαν φασίστες.
Μᾶς εἶπαν χουντικούς.
Μᾶς εἶπαν Ἐθνίκια.
Ἀρχεῖα κατηγορίας: Ἕλληνες
Σωκράτης: Μαθήματα μαιευτικῆς μεθόδου καὶ ταπεινότητας.
Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς, τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβασθῆτε το…
Εὐχαριστῶ.
ΠΛΑΤΩΝ, ΙΠΠΙΑΣ ΕΛΑΤΤΩΝ, (ἢ περὶ τοῦ ψεύδους. ἀνατρεπτικός).
Κύριο πρόσωπο τοῦ διαλόγου εἶναι ὁ σοφιστὴς Ἱππίας ὁ Ἠλεῖος, ὁ ὁποῖος κατείχετο ἀπὸ τὸση ἀλαζονεία γιὰ τὴ σοφία του, ὥστε κατὰ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες πρόσφερε τὸν ἑαυτό του σ’ ὅποιον ἤθελε νὰ τὸν ἐρωτᾶ περὶ οἱουδήποτε θέματος. Αὐτὸν ειρωνεύεται ὁ Σωκράτης στὸν διάλογο Πρωταγόρα. Κανένας ἀπὸ τοὺς ἀθλητὲς δὲν εἶχε τοιαύτη πεποίθηση γιὰ τὶς σωματικές του ἱκανότητες, ὅση εἶχε ὁ Ἱππίας γιὰ τὴ διάνοιά του. Βεβαιότατα ἦταν πολύτεχνος καὶ πολυμαθής καὶ σεβαστὸ πρόσωπο ἀπὸ τὸ Σωκράτη, ὁ ὁποῖος, ὅπως ὁμολογεῖ, θέλει νὰ ὠφεληθεῖ ἀπὸ τὴ συζήτηση ποὺ ἔχει μαζί του. Δείγματα τῆς πολυτεχνίας του ἦσαν τὰ δικά του ἔργα τέχνης, ἕνα δακτυλίδι, μία σφραγίδα, μία στλεγγίδα καὶ μία λήκυθος, τὰ ὁποῖα ἔφερε μαζί του στὴν Ὀλυμπία. Ἦταν σκυτοτόμος, πλέκτης, ὑφαντὴς καὶ ῥάπτης. Πέραν τῆς φιλοτέχνου κλίσεως ἦταν γνωστὸς ὡς τραγωδοποιός, διθυραμβοποιὸς καὶ λογοποιός.
Σωκράτης, ὁ γόης πνευμάτων καὶ ψυχῶν.
Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς, τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβασθῆτε το…
Εὐχαριστῶ.
ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΜΕΝΩΝ, 80ab (ἢ περὶ ἀρετῆς, πειραστικός).
Ἕνα ἀπὸ τὰ πρόσωπα τοῦ διαλόγου εἶναι ὁ Μένων ὁ Θεσσαλός, μορφωμένος στὴ σχολὴ τοῦ ῥήτορα Γοργίου. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατηγοὺς τῶν μυρίων ποὺ ἀκολούθησε τὸν Κῦρο καὶ μετὰ τὴ νικηφόρο μάχη στὰ Κούναξα δολοφονήθηκε μὲ τοὺς ἄλλους συστρατήγους, Κλέαρχο τὸν Λακεδαμόνιο, Πρόξενο τὸν Βοιώτιο, Ἀγία τὸν Ἀρκάδα καὶ Σωκράτη τὸν Ἀχαιό. Γιὰ τὴν προσωπικότητά του γράφει ὁ φίλος του Ξενοφῶν στὸ ἔργο του Κύρου Ἀνάβασις (Β, vi, 21-29). Ὁ Μένων εἶχε ἀκόρεστη ἐπιθυμία τοῦ πλούτου καὶ τοῦ κέρδους, ἤθελε δὲ νὰ ἔχει φίλους τοὺς πλέον ἰσχυρούς, γιὰ νὰ μὴ δικάζεται σὲ περίπτωση παρανομίας. Ἡ ἐπιορκία, ἡ ἀπάτη καὶ τὸ ψεῦδος ἦσαν προσφιλεῖς μέθοδοί του, γιὰ τὶς ὁποῖες μάλιστα ἐχαίρετο καὶ εὐχαριστεῖτο. Πίστευε ὅτι ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ταυτόσημα τῆς ἠλιθιότητας. Δὲν περιφρονοῦσε τοὺς ἐχθρούς του, ἀλλὰ ἀντίθετα γελοῦσε σὲ βάρος τῶν φίλων του ποὺ τοὺς κατέκλεβε. Φοβόταν τοὺς ἐπιόρκους καὶ τοὺς άδίκους, διότι τοὺς θεωροῦσε καλὰ ὁπλισμένους, ἐνῶ τοὺς εὐόρκους καὶ τοὺς φιλαλήθεις τοὺς θεωροῦσε ἀνάνδρους.
Συνέχεια
