Γιὰ ὅσους κατὰ καιροὺς χρησιμοποιοῦν δολίως κι ἄνευ (πραγματικῆς) γνώσεως τὸν Ἰσοκρατικὸ λόγο, λαμβάνω σήμερα τό θάῤῥος νὰ τοὺς φέρω ἕνα γενναῖο ἀπόσπασμα. Λέγω γενναῖο, διότι γνωρίζω πώς μετὰ βίας θὰ καταφέρουν νὰ ἀναγνώσουν τὶς λιγοστὲς γραμμοῦλες ποὺ ὀφείλουν νὰ ἀναγνώσουν(!!!!) πρὸ κειμένου νὰ μὴν λὲν τὶς ἀνοησίες ποὺ παπαγαλίζουν!!!
Κι ἂν εἶναι πλῆθος τ’ ἄσκημα, κι ἂν εἶναι τ’ ἄδεια ἀφέντες,
φθάνει μία σκέψις, μία ψυχή, φτάνεις ἐσύ, ἐγὼ φθάνω,
νὰ δώσῃ νόημα στῶν πολλῶν τὴν ὕπαρξη ἕνας φθάνει.
Συνέχεια
Μὲ τὸν ἴδιο περίπου τρόπο, ποὺ κι ἡ γεωλογία ἐξετάζει τὸ φλοῦδι τῆς γῆς, πρέπει καὶ τοῦ Ῥωμιοῦ νὰ ξεφλουδισθοῦν ἕνα-ἕνα τὰ ψυχικά του στρώματα ―ἴσαμε νὰ εὑρεθῇ ἡ φωτιά, ἡ ἀρχέγονη φλόγα.
Ἐλεύθερον διατελεῖ καὶ βέλτιστα πολιτευόμενον καὶ δυνάμενον ἄρχειν πάντων, μιᾶς τυγχάνον πολιτείας. Συνέχεια
Ἀπεκρίθη ἐκ παλαιωτέρου τοῦ βαρβάρου ἔθνεος τὸ ἑλληνικὸν ἑὸν καὶ δεξιώτερον καὶ εὐηθείης ἠλιθίου ἀπηλλαγμένον μᾶλλον. Συνέχεια
