Καθίσταται ἐπίκαιρος ὄσο ποτέ ὀ λόγος τοῦ δρομοδείκτου Ζησίμου Λορεντζάτου αὐτές τὶς ἡμέρες:

«Πρέπει νὰ κάνουμε ἕναν ἀπολογισμὸ γιὰ τὸν δρόμο ποὺ τραβήξαμε ἀπὸ τὸ ᾽21 καὶ ἐδῶθε ἀκολουθῶντας τὴν Εὐρώπη καὶ νὰ κυττάξουμε:

1. Ἄν πρέπῃ ἀπὸ ἐδῶ καὶ μπρός νὰ ἀκολουθοῦμε τὴν Εὐρώπη.
2. Ἄν εἴχαμε πρῶτα κανένα δικό μας δρόμο πνευματικό. 
3. Ποιός μπορεῖ νά εἶναι αὐτός ὁ δρόμος, τὸν ὁποῖο φαίνεται νὰ χάσαμε. 
4. Ἄν ἦταν ἀπαραίτητο νὰ τὸν χάσουμε. Ὑπῆρχαν πάντοτε ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔπαψαν νὰ μᾶς φωνάζουν καὶ νὰ μᾶς δείχνουν τὸν δρόμο μας. 
5. Μήπως χώριζαν οὐσιαστικὰ οἱ δρόμοι μας μὲ τὴν Εὐρώπη.
6. Ἄν μπορῇ (καὶ παραμπορῇ μάλιστα) νὰ ξαναβροῦμε τὸν δρόμο μας.»

Ἀλέξιος Ῥαφαηλίδης