Γιατί περιγελᾶμε τίς ἀπλές χαρές;
Μήπως ἐπειδή τίς θεωροῦμε ὑπερβολικά πληβεῖες;
Ἴσως ἐπειδὴ δὲν θέλουμε μιὰ κοινὴ εὐτυχία.
Συνέχεια →

Γαλήνιοι περίπατοι στὶς ἀκροθαλασσιὲς τοῦ Φθινοπώρου…
Ἥρεμοι τόποι καὶ λογισμοὶ ἀβαθεῖς, στὶς παρυφὲς τῆς αὐτογνωσίας καὶ τῆς ἐπαγρυπνήσεως.

Συνέχεια →

Κυττῶντας γύρω μας, καθημερινῶς, διαπιστώνουμε πὼς τὰ ἐπίπεδα τῆς καταῤῥεύσεως, ἰδίως σὲ ἐπίπεδον ἀντοχῶν, ἔχουν πρὸ πολλοῦ παύση νὰ κρύβονται. Ὅσα κι ἐὰν χώσουμε «κάτω ἀπὸ τὸ χαλί», εἶναι πολλὰ περισσότερα αὐτὰ ποὺ πλέον μᾶς συμπαρασύρουν ὅλους στὸ νὰ μᾶς παγιδεύσῃ μία γενικοτέρα κατάθλιψις, ποὺ ἂν καὶ μέσα της ἐμπεριέχῃ ἄφθονο ὀργή, ἐν τούτοις κατάθλιψις εἶναι. Κατάθλιψις ποὺ ἐὰν δὲν ἀντιμετωπισθῇ, ξεκινῶντας ἀπὸ τὰ ἀτομικά μας βήματα, θὰ μᾶς ὁδηγήση ἐκ τῶν πραγμάτων σὲ αὐτοκτονικὲς συμπεριφορές. Καί, δυστυχῶς, παρὰ τὸν ἄγνωστο (ἐπισήμως) ἀριθμὸ τῶν αὐτοχείρων, οἱ αὐτοκτονίες τελικῶς συγκαταλέγονται καθημερινῶς στὰ ψιλὰ γράμματα τῶν εἰδήσεων. Συνέχεια →

Ἡ Ἄνοιξις μᾶς ἔφθασε πανηγυρικῶς…
Κι ἐμεῖς, ἀκόμη, κουβαλᾶμε τοὺς χειμῶνες μέσα μας…
Ἄς Ἀνοίξουμε…
Ἄς ἀφήσουμε τὸ Φῶς καὶ τὰ χρώματα καὶ τοὺς ἤχους τοῦ πλανήτου μας νᾶ μᾶς γεμίσουν καὶ νὰ μᾶς ἀλλάξουν τὶς διαθέσεις… Ἄς μείνουν πίσω μας κι ἐτοῦτοι οἱ χειμῶνες μὰ καὶ οἱ ἐπόμενοι ποὺ θὰ ἔλθουν…
Ἡ Ἄνοιξις ξέρει καλλίτερα ἀπὸ ἐμᾶς… Συνέχεια →