Γιὰ νὰ ἐπιβιώσῃ μία κοινωνία, ἀπαιτεῖται νὰ μπορῇ, κάθε στιγμή, νὰ ἀντιμετωπίζῃ τοὺς κινδύνους ποὺ τὴν ἀπειλοῦν μὲ ἐπιτυχία.
Γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζῃ ὅμως μία κοινωνία τοὺς κινδύνους ποὺ τὴν ἀπειλοῦν, πρέπει καὶ νὰ τοὺς ἀναγνωρίζῃ. Κι ἐμεῖς, ἀκόμη, ὡς κοινωνία, ὄχι μόνον δὲν μποροῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τοὺς (πραγματικούς) κινδύνους ποὺ μᾶς ἀπειλοῦν, ἀλλὰ οὔτε νὰ τοὺς …διακρίνουμε ἀκόμη τολμοῦμε. Ὄχι τοὐλάχιστον σὲ ἐπίπεδον πλειοψηφίας. Συνέχεια →

Βροχὴ εὐεργεσίας γιὰ τὴν Γῆ…
Βροχὴ ἀπελπισίας γιὰ τοὺς ἀστέγους τῶν πόλεων καὶ τῆς ὑπαίθρου…
Βροχὴ ἐκνευρισμοῦ γιὰ ὅσους πρέπει νὰ περπατήσουν..
Βροχὴ συναισθημάτων…

Συνέχεια →

Ὡς γνωστὸν μέσῳ τῶν πέντε καὶ μόνον αἰσθήσεών μας ἀντιλαμβανόμεθα τὸν κόσμο μας.
Θεωρητικῶς καὶ μόνον θὰ ἔπρεπε ὄλα τὰ ὅσα πιστεύουμε νὰ μᾶς τὰ ἀποδεικνύουν οἱ ἐμπειρίες μας μέσῳ τῶν πέντε (καὶ μόνον) αἰσθήσεών μας.
Βλέπουμε κάτι καὶ πιστεύουμε πὼς εἶναι ἀληθές.
Ἀκοῦμε κάτι ἄλλο καὶ τὸ καταγράφουμε στὰ δεδομάνα ποὺ ἀφοροῦν στὴν πραγματικότητά μας.
Ἐγγίζουμε ὅ,τι δήποτε καὶ βεβαιωνόμεθα γιὰ τὴν ὕπαρξίν του.
Καὶ κάπως ἔτσι (θὰ ἔπρεπε νὰ) διαβιοῦμε ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν ἅπαντες. Συνέχεια →

Ὅταν ἡ ἀλήθεια φωνάζῃ.
Εἶναι δύσκολο γιὰ πολὺν καιρὸ νὰ κερδίζῃ τὸ ψέμμα…
Εἶναι δύσκολο νὰ συμβιβαζόμεθα μὲ τὸ λιγότερο, ὅταν τὸ πολύ, τὸ μεγάλο δὲν τὸ γνωρίσαμε ἀκόμη. Συνέχεια →

Ὅλοι μας ξυπνᾶμε μὲ ἔναν σωρὸ ἐπιθυμίες ἀλλὰ καὶ αἰτήματα ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς πιστεύει ὅτι ὁ δικός του τρόπος γιὰ νὰ γίνουν τὰ πράγματα εἶναι ὁ καλλίτερος. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι κάνουν κάθε ἡμέρα τοὐλάχιστον ἕνα συμβιβασμό. Ὑπάρχουν μικροὶ συμβιβασμοὶ ἀλλὰ καὶ μεγαλύτεροι. Ὑποφερτοὶ συμβιβασμοί, αὐτοὶ τοὺς ὁποίους ἀποδεχόμεθα πλήρως γιατὶ ὑπάρχει μιὰ γνώσις ἐκ τῶν προτέρων καὶ ἔτσι γνωρίζουμε ἀκριβῶς γιατὶ ὑποκύπτουμε, ὑπάρχουν ἐπίσης δυνατοὶ συμβιβασμοὶ καὶ ἄλλοι ποὺ εἶναι ἀθόρυβοι. Οἱ δυνατοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ἐνδεχομ Συνέχεια →