Ἀρχεῖα συγγραφέως: Φιλονόη

Βιβλιο-μελετῶντας τὸ «Μυστήρια καὶ Μυστικαὶ Ἑταιρίαι»

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

 Εἶναι περισσότερο ἀπὸ ἕνας χρόνος ποὺ τελείωσα τὸ (πρῶτο) ἀνάγνωσμα μίας ἐξαιρετικῆς ἐρεύνης, μὲ τίτλο «Μυστήρια καὶ Μυστικαὶ Ἑταιρίαι» τοῦ Χαριλάου Καλαϊσάκη, ποὺ ἐξεδόθη τὸ 1910. Τὸ βιβλίο μπορεῖτε νὰ τὸ κατεβάσετε ἀπὸ ἐδῶ  ἢ νὰ τὸ ἀγοράσετε σὲ μία πιὸ …δημοτικὴ ἐκδοχή του ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Μακρῆ.

Αὐτὸ ποὺ μὲ ἔκανε νὰ καταπιασθῶ μὲ τὸ ἐν λόγῳ πόνημα ἦταν ἔνα μικρό του ἀπόσπασμα ποὺ μοῦ ἀνέγνωσε φίλος …τηλεφωνικῶς καί, σκαλίζοντας ἔφθασα στὸν Καλαϊσάκη. Τὸ ἀπόσπασμα ποὺ μοῦ ἀνέγνωσε ὁ φίλος μου ἀφοροῦσε στοὺς -σὲ ἀρκετοὺς ἀπὸ ἐμᾶς – γνωστοὺς πλέον Ἀσσασίνους (ἢ Χασισὶν ἢ Χασασσίνους). Συνέχεια →





Φανταστικός ἤ πραγματικός πόλεμος;

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!

Εἶχα ἀποφασίση, ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ἐμφανίσεως τοῦ κορωνοϊοῦ, νὰ ἀπέχω τῶν δημοσίων τοποθετήσεων, διότι ἀντιλαμβανόμουν τελείως διαφορετικὰ ὄλα τὰ δεδομένα πίσω ἀπὸ τὸ ἐπίσημο ἀφήγημα. Ἐπὶ πλέον ἐκείνην τὴν περίοδο ἀπεφάσισα νὰ ἀποσυρθῶ γενικῶς ἀπὸ τὶς δημοσιεύσεις, γιὰ προσωπικοὺς λόγους πού, σὲ ἔνα μικρό τους τμῆμα, παρουσιάζονται παρακάτω. Συνέχεια →





Ἔχουμε πόλεμο;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!

«Ἔχουμε πόλεμο», μοῦ λέει ἕνα παλληκαράκι, πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων, σὲ ἀλλαγὴ βάρδιας, ὄταν μέσα στὴν παραζάλη τῶν πυρκαϊῶν τρέχαμε γιὰ περιπολίες. Πόση ἀγωνία ἔκρυβε ἡ φρᾶσις του… Πόσο πόνο… Ὅλο του τὸ σῶμα ἐξέπεμπε πανικό, σάστισμα καὶ σύγχυσιν. Σὰν νὰ ἀφυπνίσθη ἐξ αἴφνης ἀπὸ μίαν κοματώδη κατάστασιν καὶ νὰ μὴ μποροῦσε νὰ σταθεροποιήσῃ τὰ βήματά του.
Συνέχεια →





Βιβλιο-μελετῶντας τὸ «Κουράγιο Πηνελόπη»…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων ἔγραφα γιὰ τὸ ἐξαιρετικὸ ἔργο (ναί, τὸ  εἴπαμε, ἱστορικὸ μυθιστόρημα!!!)  «Δέκα χιλιάδες μέλισσες», τοῦ κου Ἄντη Ῥοδίτη. Τὸ ἐν λόγῳ βιβλίο, ὅπως ἤδη ἀνέφερα, μὲ ἱκανοποίησε βαθύτατα διότι πέραν τῶν πολλῶν ἱστορικῶν λεπτομερειῶν ποὺ παρουσιάζει, γύρω ἀπὸ τὴν Προδοσία τῆς Κύπρου καὶ τὸν Μακάριο (πού, ἀκόμη, ἐντέχνως ἀποσιωπῶνται), μὲ ὑπεχρέωσε νὰ «εἰσέλθω» στὴν ἱστορικὴ στιγμή, τῆς ὁποίας ὁ (ἀληθὴς) πρωταγωνιστὴς εἶναι ἄγνωστος στὸ πλατὺ κοινό. Ἂν καί, σὲ γενικὲς γραμμές, εἶχα ἤδη πρὸ πολλοῦ σχηματίση μίαν εἰκόνα γιὰ τὸν …«ἐθνάρχη», ἐν τούτοις, τὸ βάθος τῆς ἱστορικῆς γνώσεως τοῦ κου Ῥοδίτη μὲ βοήθησε νὰ κατανοήσω καὶ νὰ διακρίνω ἀκόμη περισσότερα. Τοῦ τὸ χρωστῶ καὶ τὸν εὐχαριστῶ ἀπὸ βάθους καρδίας!!!. 

Λίγες ἡμέρες ἀργότερα ὁ κος Ῥοδίτης μοῦ προσέφερε ἔνα βιβλίο μὲ τὰ τεκμήρια τῆς ἐρεύνης του. Τὸ «Κουράγιο Πηλενόπη», ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἁρμός, μπῆκε λοιπὸν στὴν ζωή μου γιὰ νὰ μοῦ δώσῃ, πέραν ἀπὸ τὸ πλούσιο (ἱστορικὸ) ἀποδεικτικὸ ὑλικό, πολὺ πόνο. Πάρα πολὺ πόνο. 

Συνέχεια →





Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-Αἴσθημα

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ἐπεὶ δὴ πρόκειται γιὰ ἀπολύτως προσωπικὲς ἀπόψεις, σκέψεις καὶ συμπεράσματα,
ἀπαγορεύεται πλήρως κάθε ἀναδημοσίευσις ἀπὸ διάφορες ἱστοσελίδες καὶ …«γυπαετούς»!!!

Τὸ περὶ Ἐλευθερίας (δι)-αἴσθημα, παραμένει διαχρονικῶς τὸ βασικότερον κριτήριον (κατ’ ἐμέ!) γιὰ νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ ἐντοπίσουμε μὰ καί, καταληκτικῶς, νὰ ἀκολουθήσουμε τὴν (μᾶλλον μία καὶ μοναδική μας) διέξοδον ἀπὸ τὸ ὅλο καὶ πιὸ ἑλῶδες τέλμα μας (πάντα κατ’ ἐμέ!). Ὠθεῖ δὲ ὄλους ὅσους τὸ διαθέτουν καὶ τὸ συντηροῦν καὶ τὸ τροφοδοτοῦν μὲ ἦθος, ἀποφασιστικότητα, διαύγεια, ἐντιμότητα, ἀπολυτότητα καὶ -κυρίως- αὐτογνωσία, νὰ ἐπιλέξουν ἐξ ἀρχῆς πλευρά, σὲ κάθε περίπτωσιν (ἰδίως τοὺς τελευταίους 18 μῆνες), ἀνεξαρτήτως τῶν ἐπιστημονικῶν ἢ μή, ὑπαρκτῶν ἢ ἀνυπάρκτων, ἐπιχειρημάτων, ποὺ θὰ μποροῦσαν, σῦν τῷ χρόνῳ, νὰ διαθέτουν. Συνέχεια →





Βιβλιοκριτικὴ γιὰ «Τὸ βουνὶ»

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Πῆρα πρὶν λίγους μῆνες ἕνα πρόσφατα βραβευμένο μυθιστόρημα πιστεύοντας πὼς δὲν θὰ ἔχανα τὸν καιρό μου καὶ ἄρχισα νὰ διαβάζω κρατώντας, μάλιστα, καὶ σημειώσεις μὲ σκοπὸ νὰ γράψω κάτι γιὰ τὸ ἔργο μετὰ τὸ πέρας τῆς ἀνάγνωσης. Καθὼς προχωροῦσα βῆμα μὲ βῆμα, σελίδα μὲ σελίδα, ἐνοίωσα ξαφνικὰ ὅτι βρέθηκα ξανὰ σὲ μία παραλία τῆς Ζακύνθου, ὅπου πῆγα γιὰ διακοπὲς πρὶν καμμιὰ εἰκοσαριὰ χρόνια. Γιατί; Διότι ὅταν μπῆκα στὴ θάλασσα νὰ κολυμπήσω μου συνέβη κάτι ποὺ δὲν τὸ περίμενα. Περπατοῦσα μὲν μὲς στὸ νερό, μὰ τὸ νερὸ δὲν ἀνέβαινε καθόλου, οὔτε κἂν μέχρι τὰ γόνατα. Ἐπέμεινα νὰ περπατῶ στὰ ῥηχὰ ψάχνοντας τὸ πολὺ νερὸ μὰ δὲν ὑπῆρχε καὶ στὸ τέλος βαρέθηκα κι ἐπέστρεψα στὴν ἁμμουδιά. Τὸ ἴδιο γινόταν τώρα μὲ τὸ βιβλίο. Τὸ ἄφησα στὴ μπάντα. Ἡ τελευταία σημείωση ποὺ ἔγραψα ἦταν αὐτή, γιὰ τὴν παραλία τῆς Ζακύνθου. Συνέχεια →