Ἡ κρατούσα (ἐπισήμως) θεωρία τῆς (δαρβινείου) Ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν, στὴν πραγματικότητα, ἐὰν τὴν μελετήσουμε σὲ βάθος, θὰ διαπιστώσουμε πὼς πρόκειται γιὰ μίαν ἀπολύτως φυσικὴ διαδικασία ἐναρμονήσεως τῶν εἰδῶν καὶ προσαρμογῆς τους στὶς κατὰ τόπους καὶ κατὰ περίπτωσιν ἐξωτερικὲς συνθῆκες. Ἤ, ἄλλως, ἡ ἀνάγκη ἐπιβιώσεως τῶν εἰδῶν ἐπιφέρει καὶ τὴν ἀναγκαία προσαρμογή τους στὶς περιβαλλοντικὲς συνθῆκες, ποὺ ὅμως δὲν σχετίζονται μὲ τὸ πλέον εὔρωστον ἢ τὸ πλέον ἱκανὸ ἄτομον, ἀλλὰ μόνον μὲ τὴν συνειδητὴ ἢ ἐνστικτώδη ὑποχρεωτικὴ ἀνάγκη προσαρμοβῆς. Κι ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, ἡ λευκὴ ἄρκτος εἶναι τῆς αὐτῆς προελεύσεως μὲ κάθε ἄλλην ἄρκτο τοῦ κόσμου μας, ἀλλὰ οἱ ἰδιαίτερες κλιματολογικὲς συνθῆκες τῆς περιοχῆς διαβιώσεώς της, τῆς προσέδωσαν, ἐπὶ πλέον, τὸ λευκὸ χρῶμα, ποὺ τῆς παρέχει μεγαλυτέρα προστασία ἀπὸ τοὺς ἐχθρούς της. Συνέχεια →

Θὰ πολεμήσουμε λοιπόν. Θέλουμε δὲν θέλουμε, θὰ πολεμήσουμε. Ἐὰν ἀποφασίσουμε μόνοι μας νὰ τὸ κάνουμε, τὰ ἀποτελέσματα γιὰ ἐμᾶς θὰ εἶναι τὰ καλλίτερα δυνατά. Ἐὰν μᾶς ὑποχρεώσουν οἱ συνθῆκες, ὄχι καὶ τόσο. Κι αὐτὸ διότι μόνον ὁ συνειδητοποιημένος πολεμιστὴς ἔχει λόγους νὰ νικήσῃ καὶ νὰ παραμείνῃ ζωντανὸς μετὰ τὴν κάθε μάχη. Συνέχεια →

Δὲν ἐνδιαφέρει (τοὺς Λακεδαιμονίους) τὸ πόσοι εἶναι οἱ ἐχθροί, ἀλλὰ τὸ ποῦ εἶναι.

Αὐτὴν τὴν πληροφορία, γιὰ τοὺς Λακεδαιμονίους, μᾶς μεταφέρει ὁ Πλούταρχος.
Καὶ εἶναι ἀπορίας ἄξιον σήμερα πού, ἀκόμη καὶ οἱ φυσικοὶ ἀπόγονοι τῶν Λακεδαιμονίων, τὸ ἔχουν λησμονήση καὶ ἁπλῶς, σὰν ὅλους τοὺς ἄλλους, ἐνασχολῶνται μὲ τὸ «πόσοι» καὶ οὐδέποτε πλέον μὲ τὸ «ποῦ». Συνέχεια →

Κυττῶντας γύρω μας, προσεκτικά, διαπιστώνουμε πὼς ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξεγελᾷ ἡ προσπάθεια συντηρήσεως – ἢ καί, ἐν μέρει, ἀλλὰ μόνον στὰ ἐπὶ μέρους, προσπάθεια ἐπαναδομήσεως – τοῦ κόσμου μας, κάτι πεθαίνει. Κι αὐτὸ ποὺ πεθαίνει, ἐὰν ἐμβαθύνουμε, δὲν εἶναι τόσο αὐτὸ ποὺ φαίνεται, ἀλλὰ εἶναι τὸ ὅ,τι δομεῖ καὶ στηρίζει αὐτὸ ποὺ φαίνεται.
Συνέχεια →