Ὑπάρχουν πολλὰ Ἔνστικτα στὴν ἀνθρωπότητα, ποὺ (οὔτως ἢ ἄλλως) ἀνήκει στὸ ζωϊκὸ βασίλειον…
Μὰ, πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, ὑπάρχει τὸ Ἔνστικτον Ἐπιβιώσεώς μας, ποὺ πλέον ἔχουμε, ἄλλοτε λιγότερο κι ἄλλοτε πλήρως, ἀδρανοποιήση, ἐν ἀντιθέσει μὲ τὰ πλείστα τῶν ζώων ποὺ διαβιοῦν ἐλευθέρως. Συνέχεια →

Εἶναι δύσκολο νὰ περιγραφῇ ἡ ἀφόρητος μοναξιὰ αὐτῶν ποὺ ἔχουν ἀποφασίση, εἴτε συνειδητῶς εἴτε ὄχι, νὰ ἑστιάσουν στοὺς ἑαυτούς καὶ μόνον, γιὰ νὰ ἐπιτύχουν, στὸν ὁποιονδήποτε βαθμό, νὰ ἀπαλλαγοῦν ἀπὸ κάθε λογῆς ἐπίκτητα -μὰ κι ἐπίπλαστα- δεσμά. Συνέχεια →

Εἶναι ἔτσι δομημένος ὁ ἀνθρώπινος ἐγκέφαλος τελικῶς, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο ὑποχρεωτικῶς στὸ νὰ ἐπιχειρῇ κάπου νὰ ἐνταχθῇ, γιὰ νὰ αἰσθάνεται ἀσφαλής. Κι ἔτσι, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, διαρκῶς ἐπιχειροῦσε νὰ διαβιῇ ὡς μέλος κάποιας ὁμάδος. Στὸν τόπο μας αὐτὸ ἔχει ἐκφρασθῆ μὲ πολλοὺς τρόπους, μὰ κυρίως μὲ τὴν τοπικότητα. Μίαν τοπικότητα ποὺ χάσαμε μὲ τὴν ἀστυφιλία, κυρίως τῶν τελευταίων μεταπολιτευτικῶν δεκαετιῶν. Μίαν ἀστυφιλία ποὺ κατέστρεψε ἐπὶ τῆς οὐσίας τὴν ἐθνικιστικο-τοπικὴ συνείδησιν, ποὺ ὅμως ἀποτελοῦσε δομικὸ ὑλικὸ τῆς συλλογικῆς μας συνειδήσεως..
Συνέχεια →

Μά πῶς εἶναι δυνατόν, ἐν μέσῳ καταῤῥεύσεως, διαρκῶς ἐξαπλουμένης καταστροφῆς καί πλήρους ἀποδομήσεως, νά ἐπιλέξουμε ἐμεῖς τήν ὀρθή, μά, κυρίως, τήν ἀναγκαία πλευρά; Πῶς εἶναι δυνατόν νά ἔχουμε τήν ἀπαραίτητο ψυχραιμία γιά νά κρίνουμε μέ διαύγεια τό ποιά εἶναι ἡ ὀρθή, μὰ καί ἡ μόνη ἐναλλακτική, γιὰ ἐμᾶς διαδρομή, πρό κειμένου νά τήν ἐπιλέξουμε καί νά τήν ἀκολουθήσουμε; Συνέχεια →