Ἔνστικτον τῆς μητρότητος… Ἐάν, μὲ ἀπολύτως λογικὰ πρίσματα, παρατηρήσουμε αὐτὴν τὴν διαδικασία, θὰ διαπιστώσουμε πὼς πρόκειται γιὰ μίαν ἀπολύτως καὶ καθαρὰ ὑποστηρικτικὴ διαδικασία, μικρᾶς -ἀναλογικῶς-  διαρκείας, γιὰ τὰ βρέφη, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχῃ συγκεκριμένο χρονικὸ ὁρίζοντα, ἔως ἐκείνης τῆς στιγμῆς ποὺ θὰ μποροῦν νὰ σταθοῦν μόνα τους στὸν κόσμο. Ἐὰν δὲν ὑπῆρχε θὰ ἔπαυε ἀπὸ καιρὸ ἡ ζωὴ στὸν πλανήτη.
Συνέχεια →

Καθημερινῶς, σὲ κάθε μας ἐπικοινωνία, δραστηριότητα ἢ προβληματισμό, ἕνας πλούτος αἰσθημάτων μᾶς κατακλύζει. Ἄλλοτε αὐτὰ εἶναι εὐχάριστα καὶ ἄλλοτε μᾶς ἀναστατώνουν. Πόσο ὅμως χρήσιμα γιά ἐμᾶς εἶναι αὐτά; Ἤ, ἄλλως, πόσο εἶναι ἐφικτό νά τά χρησιμοποιήσουμε πρό κειμένου νά γνωρίσουμε τούς ἑαυτούς μας μά, κυρίως, νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς προσκολλήσεις καί τίς ἐμμονές μας; Συνέχεια →

Εἶναι γεγονὸς πὼς στὴν πλειοψηφία της σήμερα ἡ ἀνθρωπότης ἀντιλαμβάνεται τὸ ἐρχομὸ κάποιου τέλους. Ἑνὸς τέλους ποὺ ὅσο πλησιάζει, τόσο δυναμώνει ἡ παραλογία καὶ τόσο περισσότερο γίνεται διακριτὴ καὶ συνειδητὴ ἡ βεβαιότης τοῦ ἀδιεξόδου. Ὅσο λοιπὸν τὰ ἀδιέξοδα αὐξάνονται, τόσο πιὸ ἔντονες εἶναι οἱ πιέσεις ποὺ δεχόμεθα καὶ τόσο πιὸ βαρὺ τὸ σκοτάδι ποὺ σκιάζει τὴν καθημερινότητά μας. Εἰδικῶς αὐτὴν τὴν περίοδον δέ, σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς μας εὔκολα διακρίνουμε πὼς αὐτὸ τὸ σκότος τείνει νὰ καλύψῃ ἀκόμη καὶ τὴν κάθε ἐσωτερική μας φωνή, πού, κατὰ κάποιον τρόπο, μᾶς συντηροῦσε τὴν …ἐλπίδα. Ὁποιανδήποτε ἐλπίδα, ἀληθῆ ἢ ψευδῆ. Καί τί παθαίνει κάποιος ὅταν ἀπωλέσῃ τήν ἐλπίδα; Τελειώνει μήπως; Συνέχεια →

Πόσο ὑπερβολικὸ ἀκούγεται κάτι τέτοιο…
Μά, ὅμως, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξαφνιάζῃ, τελικῶς, εἶναι καὶ τὸ μόνον ἀληθές. Συνέχεια →

Ὅταν ἡ καθημερινότης μᾶς πιέζῃ, γιὰ λόγους ἐπιβιώσεως, ἡ κόπωσις εἶναι πολὺ μεγάλη, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὴν ἀγνοήσουμε καὶ νὰ τὴν παρακάμψουμε. Ἡ …ὑπέρβασις, ποὺ μᾶς …χρωστᾶμε, πολλὲς φορὲς φαντάζει ἀδύνατος. Ἐὰν μάλιστα προσθέσουμε καὶ τὸν ὁποιονδήποτε φόβο, ποὺ συχνὰ σκιάζει τὶς σκέψεις μας, τότε φαντάζει ὡς κάτι ὑπεράνθρωπον τὸ νὰ …«βγοῦμε» ἀπὸ τὶς καταστάσεις ποὺ μᾶς καταπιέζουν καὶ νὰ …«ἀνυψωθοῦμε» σὲ τέτοια ἐπίπεδα, ὥς τὲ νὰ μποροῦμε νὰ μειώνουμε τὶς ἐντάσεις τους καὶ νὰ τὶς χρησιμοποιοῦμε ὡς μέσον γιὰ νὰ μάθουμε, ἀρνούμενοι νὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς καταβάλουν. Συνέχεια →

…εἶναι κι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία μετανοοῦμε…

Θές ἀπό φόβο; Θές ἀπό δειλία; Θές ἀπό ἄγνοια; Τί σημασία ἔχει; Ἁπλῶς δὲν τὰ ζήσαμε… Συνέχεια →