Στὴν πραγματικότητα, γιὰ κάθε ἕναν ἄνθρωπο, σὲ κάθε μεριὰ τοῦ πλανήτου μας, ὅλα τὰ ἐμπόδια καθίστανται εὐκαιρίες γιὰ νὰ μάθῃ κι ὄχι ἀπαραιτήτως γιὰ νὰ παραιτηθῇ ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς καὶ τοὺς στόχους του.
Τὰ ἐμπόδια χωρίζονται σὲ ἀληθῆ καὶ ψευδῆ ἤ, ἄλλως, σὲ ὑπαρκτὰ καὶ ἀνύπαρκτα.

Ἕνα ἐμπόδιον εἶναι ὑπαρκτὸν ὅταν ἐμφανίζεται γιὰ νὰ μᾶς ἀνακόψῃ ὁριστικῶς καὶ ἀμετακλήτως τὴν διαδρομή μας.
Ἕνα ἐμπόδιον εἶναι ἀνύπαρκτον, ὅταν ἐμφανίζεται γιὰ νὰ μᾶς πεπαιδεύσῃ ἀρκούντως, πρὸ κειμένου καὶ νὰ τὸ ξεπεράσουμε ἀλλὰ καὶ νὰ βελτιώσουμε τὴν ἀποφασιστικότητά μας, πρὸ κειμένου νὰ ἰσχυροποιήσουμε τὴν πίστιν μας στὸν σκοπό μας.

Ἔνα ἐμπόδιον εἶναι ἢ ἀνυπέρβλητον ἢ ὄχι.
Ὅταν εἶναι ἀνυπέρβλητον, ἢ ὅταν σὲ κάθε μας βῆμα ἐμφανίζεται καὶ κάποιο νέον (μεγαλύτερον κάθε φορά) ἐμπόδιον, τότε ἢ κάτι κάνουμε λάθος ἢ ὁ σκοπός μας εἶναι λάθος.
Ἡ κατ’ ἐπανάληψις ἐμφάνισις ὅλο καὶ μεγαλυτέρων ἐμποδίων εἶναι μία καλὴ ἀφορμὴ γιὰ νὰ μᾶς προβληματίσῃ καὶ νὰ ἐπανασχεδιάσουμε τὸν στόχο μας καὶ τὴν διαδρομή μας.
Ὅταν ὅμως τὰ ἐμπόδια εἶναι ἀντιμετωπίσιμα καὶ ἀφορμὴ γιὰ νὰ πεπαιδευθοῦμε βαθύτερα, μὰ καὶ νὰ γίνουμε καλλίτεροι, τότε εἶναι ἁπλῶς μία ἀκόμη αἰτία ἰσχυροποιήσεως τοῦ σκοποῦ μας.

Ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ ποὺ μετατρέπει ἕνα ἐμπόδιον σὲ μέσον μαθήσεως ἢ λόγο παραιτήσεως εἶναι μόνον ἡ ὁπτική μας.
Ἐὰν ἐμεῖς βλέπουμε σὲ αὐτὸ μίαν εὐκαιρία πεπαιδεύσεως καὶ μίαν ἀφορμὴ αὐτό-ἐξελίξεώς μας, ἔτσι καὶ θὰ εἶναι, ἀκόμη κι ἐὰν αὐτὸ σημαίνει πὼς πρέπει, προσεκτικά, νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τοὺς στόχους μας.
Ἐὰν ὅμως ἐμεῖς βλέπουμε σὲ αὐτὸ τὴν ἀφορμὴ διακοπῆς τῆς διαδρομῆς μας, πρὸ κειμένου νὰ παύσουμε μέρος ἢ τὸ ὅλον τῶν ἐπιλογῶν μας, ἀλλάζοντας σκοπό, τότε ἢ ὁ σκοπός μας ἦταν ἀνόητος ἢ ἡ διαδρομή μας λάθος καὶ ἡ δέσμευσίς μας ἀνύπαρκτος.

Ἡ ἐμφάνισις τῶν ἐμποδίων θὰ πρέπη νὰ ἐκλαμβάνεται ὡς εὐλογία, διότι μέσῳ αὐτῶν μποροῦμε νὰ κρίνουμε καὶ νὰ διακρίνουμε τὸν ἐὰν ἡ δέσμευσίς μας εἶναι καὶ ἰσχυρὰ καὶ ἀναγκαία, ἀπέναντι σὲ ἔναν σκοπό, μὰ καὶ ἐὰν ὁ ἴδιος ὁ σκοπὸς εἶναι χρήσιμος καὶ σπουδαῖος.

Φιλονόη

εἰκόνα