Κάποτε σὲ ἐτοῦτον τὸν τόπο ἔκτιζαν Παρθενῶνες.
Κάποτε ἔφτιαχναν ἀγάλματα ἔτσι, γιὰ τὴν καλὴ τὴν ἡμέρα…
Κάποτε οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν φυσικά, μέσα στὸ πράσινο καὶ μὲ ἀπόλυτο σεβασμὸ στὸ περιβάλλον…
Οἱ δρόμοι, οἱ πλατεῖες, τὰ σπίτια τους δομοῦνταν μὲ τέτοιον τρόπο ποὺ νὰ χαλαρώνουν, νὰ ἡρεμοῦν, νὰ ἀπολαμβάνουν.
Ἦταν αὐτονόητον νὰ θαυμάζουν καθημερινῶς τοὺς ἥρωές τους καὶ νὰ θυμοῦνται… Ὄχι ὅπως τώρα ποὺ πετᾶμε τὶς προτομὲς τῶν Ἡρώων στὰ σκουπίδια…

Σήμερα ζοῦμε μέσα σὲ τσιμεντένια κλουβιά.
Ἀρνούμαστε νὰ ἀποδεκτοῦμε πὼς αὐτὸ ποὺ ἔχουμε εἶναι ἡ ἐπιλογὴ μας νὰ  παραμένουμε Ὑβριστές.
Ἡ συνήθεια, ἡ ἐκπαίδευσις ποὺ ἔχουμε ὑποστῇ καὶ ἡ κοινωνία μας μᾶς ἀποδεικνύουν πὼς εἴμαστε πλέον ἐκτὸς πραγματικότητος. Δὲν ἀντέχουμε οὔτε τὴν ὀμορφιὰ νὰ ἀναγνωρίσουμε, ἀλλὰ δὲν ἀντέχουμε καὶ νὰ τὴν ὀνειρευτοῦμε. Δὲν θέλουμε νὰ δομήσουμε μέσα μας νέες εἰκόνες, τέτοιες, ποὺ νὰ μᾶς ἀλλάζουν τὴν διάθεσι πρὸς τὸ καλλίτερο καὶ νὰ μᾶς στηρίζουν στὶς δύσκολες στιγμές.

Οἱ ξένοι ἔχουν ἁρπάξῃ τὰ ἔργα τέχνης τῶν προγόνων μας καὶ τὰ ἐπιδεικνύουν στὰ μουσεῖα τους. Κι ἐμεῖς, κάθε φορὰ ποὺ τὰ θυμόμαστε ἐξοργιζόμαστε.
Ὅμως…
Εἶναι δικά μας; Μᾶς ἀνήκουν;
Διότι ἐὰν μᾶς ἀνήκαν τότε θὰ μπορούσαμε νὰ τὰ σεβαστοῦμε. Νὰ τὰ τιμήσουμε. Νὰ τὰ γνωρίσουμε.
Ἀντιθέτως ὅμως οἱ περισσότεροι ἀπὸ ἐμὰς οὔτε στὸν Παρθενώνα ἔχουν πατήσῃ.
Μέ ποιάν λογική λοιπόν ἀξιώνουμε τήν ἐπιστροφή τους;

Πρέπει νὰ γίνουμε γιὰ νὰ ἔχουμε. Ὄχι νὰ ἔχουμε γιὰ νὰ γίνουμε.
Πρέπει νὰ γίνουμε…
Καὶ τελικῶς, θέλουμε δὲν θέλουμε, θὰ γίνουμε.
Εἶναι βλέπετε ἡ Ἀνάγκη.

Φιλονόη.

Υ.Γ. Ἐὰν μίαν φορὰ τὰ φτιάξαμε, τότε μποροῦμε νὰ τὰ ξαναφτιάξουμε ὅσες χρειασθοῦν. Ἀλλὰ γιὰ νὰ συμβοῦν αὐτὰ ἐμεῖς πρέπει νὰ γίνουμε… Καὶ θὰ γίνουμε…

εἰκόνα