τοῦ Σαράντου Καργάκου
Ἕνα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, ἀναφερόμενο στὴν «ἔρμη πατρίδα», ἔλεγε τὸ περίφημο: «Βαριὰ θλιμμένη προδομένη, ἀπὸ δειλοὺς προδότες γιούς σου». Ἡ Ἑλλάς, στὰ 190 χρόνια ποὺ ὑφίσταται ὡς κράτος, προδόθηκε καὶ πληγώθηκε πολλὲς φορές. Ὄχι μόνο ἀπὸ φίλους καὶ συμμάχους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ παιδιά της. Δυστυχῶς, ὁ Ἐφιαλτισμὸς καὶ ὁ Νενεκισμὸς (ἀπὸ τὸν προσκυνημένο στὸν Ἰμπραήμ, Νενέκο) εἶναι μέσα στὰ γονίδιά μας. Ὁμοίως κι ὁ ταγματασφαλιτισμός.
ΚΑΠΟΙΟΙ ἱστορικοὶ -προγενέστεροι ἐμοῦ- ὀνόμασαν τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821 «προδομένη Ἐπανάσταση». Ἀλλὰ ἡ Ἐπανάσταση -παρὰ τὴν ὕπαρξη καὶ τότε πολλῶν προδοτῶν- προδίδεται στὸν παρόντα καιρό. Ἀρχικὰ ἀσημαντοποιήθηκε ἡ διδασκαλία της στὰ σχολεῖα καὶ τὰ πανεπιστήμια. Ἀκολούθως ἦλθε ἡ σκύλευση καὶ σήμερα καταφθάνει ἡ γελοιοποίηση. Δὲν θὰ μιλήσω γιὰ ἀσέβεια. Διότι «οἱ κατ’ οὐρανὸν πτύοντες τὰ ἑαυτῶν πρόσωπα πτύουσι».