… ἡλίου σκιά …
— Γειὰ σου δροσούλα πρωϊνή ,
γειὰ σας τοῦ δάσους ἄνθη ·
περπάταγα εἰς τὰ μέρη σας
καὶ ζήλεψα τὴν χάρι σας !..
— Γειὰ σου σκιὰ τοῦ ἡλίου μας ·
ἐμεῖς χαζολογᾶμε ·
γιὰ ἐσένα ὅλο λέμε ,
τὸ ῥοῦχον σου κυττᾶμε …
λέμε πὼς εἶναι τῆς νυκτὸς
τὸ χρῶμα εἰς τὸ κορμὶ σου
καὶ τοῦ ἀνέμου ὀ πηγαιμὸς
ζηλεύει τὸ φιλὶ σου !..
— Βαδίζω ἐγώ … ὀνειρεύομαι
πὼς εἶμαι σᾶς ἐσᾶς ·
σὰν γιασεμὶ ἀνοιξιάτικον
ἀνθὸς μιᾶς καστανιᾶς …
πὼς μὲ ζηλεύεις ὑάκινθε
κι’ἐσὺ τριανταφυλλιὰ μου
καὶ ἡ ῥοδιὰ κι’ ἡ λεμονιὰ
ματιάζουν τὴν θωριὰ μου …
περνῶ δροσιὰ ἀπ’ τὰ μέρη σου
τῆς ἐλατιᾶς τὸ σπίτι ,
δίπλα ποὺ εἶναι εἰς τὰ νερὰ
τοῦ ποταμοῦ τ’ ἀλήτη !..
— Μμμ … νὰ ἔλθῃς ἕνα χάραμα
ὁποὺ ἡ δροσούλα ,
μαγεύει μὲ τὸ δάκρυ της
τὴν ξακουστὴν αὐγούλα …
σὰν τραγουδᾶ ἡ ἔλατος
ξυπνάει τὸ θυμάρι ·
τότες ξυπνᾶ ἡ ῥίγανι ,
ἀνθίζει τὸ σιτάρι …
νὰ ἰδῇς τὸν ἥλιον χορευτὴν
ἀπάνω σὲ λευκὲς κορφές ,
κι’ ὕστερα πὼς δροσίζεται …
μὲ νούφαρα στολίζεται !..
— Πώ !.. τὶ λέτε ἄνθη μου ἀγριά ;
κι’ εἶναι τὸ χρῶμα του χρυσόν ;
κυλιέται ἀπάνω εἰς τὸ λευκόν ;
σὰν τῆς δροσιᾶς σας κρύσταλλον ;
— Ναί !.. στάσου νὰ ἰδῇς τὸν ξυπνημὸν
πὼς βγαίνει ἀπ’ τὰ πελάγη ,
τοῦ ἡλίου εἶναι ἀναστεναγμὸς
καὶ κοκκινίζει ἡ πλάση …
τὸ κόκκινον βάφει τὴν αὐγήν ,
κι’ αὐτὸς διαλέγει μιὰν κορφήν ,
ὁποὺ ὁ οὐρανὸς ἀπάνω του ,
κόκκινος μισὸς κι’ ὁ ἄλλος …γελαστός !..
— Ἄαα !.. ἀλήθεια λὲς δροσοσταλιά ;
— ῥώτα τὰ χαμομήλια ,
ὁποὺ ἔχουν καὶ τὸ χρῶμα του ,
ῥώτα καὶ τὰ σαίνια ,
ὁποὺ πετοῦν ἀνάμεσα
σὲ κόκκινον γαλάζιον ·
καὶ παίρνει ὁ κλέφτης ἄνεμος
τὸ ἄκρον τῆς ματιᾶς τους
καὶ τὰ πλανεύει ὁ ἄτιμος ,
μ’ ἀρώματα τῆς θαλασσιᾶς ,
τῆς ἀνθισμένης μυγδαλιᾶς !..
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
29-11-2011
Τὸν Δημήτρη μας εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸν σχολιάσω πλέον.
Τρέχει καὶ δὲν τὸν φθάνω.