Ἐγὼ πάλι ἰσχυριζόμουν πὼς πρέπει νὰ μοιράζεσαι, νὰ συζητᾶς, νὰ ἐπεξηγῇς, διότι αὐτὴ ἡ διαδικασία λειτουργεῖ ἐν εἴδει ψυχοθεραπείας. Κάτι ἀνάλογον μὲ τὰ συμβρόσια τῶν προγόνων μας. Πιστεύω μάλιστα πὼς βοηθᾶ καὶ τοὺς γύρω μας νὰ ἀντιληφθοῦν κι ἄλλες παραμέτρους γιὰ τὰ διάφορα μικρὰ ἢ μεγάλα προβλήματα μας.

Ἀπὸ ἐκείνη τὴν συζήτησι κι ἔως σήμερα μὲ ἀπασχολεῖ πολὺ ὁ προβληματσιμὸς τοῦ Κωστῆ. Ἐγὼ εἶμαι τύπος ποὺ μοιράζομαι μὲ τοὺς φίλους μου καὶ τὰ αἰσθήματα τῆς χαρᾶς καὶ τὰ αἰσθήματα τοῦ πόνου. Αὐτὸ μὲ βοηθᾶ, τὶς περισσότερες φορὲς νὰ «δῶ» ἀπὸ ἀπόστασιν τὸν ἑαυτόν μου καὶ νὰ μπορέσω, ὅταν ἀπαιτεῖται, νὰ λάβω πιὸ  ξεκάθαρες ἀποφάσεις.

Ὁ Κωστῆς εἶναι τοῦ ἄλλου ἄκρου φυσικά. Τῆς σιωπῆς! Τοῦ θαψίματος. Τοῦ κουκουλώματος. Γιὰ αὐτόν, βάσει τῶν πεποιθήσεών του πάντα, λειτουργεῖ καλλίτερα ἔτσι.

Προσπαθῶντας νὰ ἀντιληφθῶ τὸ ποιὸς εἶναι ὁ καλλίτερος δρόμος, ξεκίνησα νὰ τὸ ἀναγάγω σὲ εὑρύτερα δείγματα. Προσεπάθησα, γιὰ παράδειγμα, νὰ ἀναλογισθῶ τὸ τί γίνεται σὲ τέτοιες περιπτώσεις μέσα στὶς οἰκογένειες. Τό θάψιμο ἢ τό μοίρασμα εἶναι καλλίτερον καί πιό ἐνδεδειγμένον; Ποῦ ἀπαιτεῖται θάψιμο; Ποῦ μοίρασμα;

Στὶς οἰκογένειες συμβαίνουν ἀκριβῶς τὰ ἴδια. Σπανιότατα διαφεύγει κάποιο πρόβλημα ἀπὸ τὰ περιχαρακωμένα ὅρια τῆς οἰκογενείας. Κι ὅταν αὐτὸ συμβαίνῃ, τότε κατὰ βάσιν ὅλη ἡ οἰκογένεια βάλλεται!

Πόσα παιδιά θά μποροῦσαν νά μή περπατήσουν στήν ὁδό τῶν ναρκωτικῶν, διότι κάποιοι δέν ἄκουσαν τήν κατάλληλον στιγμή; Πόσα «πρέπει» θά εἶχαν καταῤῥιφθεῖ ἐμπρός στήν ἀνάγκη ἐκφράσεως τῆς …ἀνάγκης; Πόσα μυστικά καί ψέμματα οὐδέποτε εὑρίσκουν τόν δρόμο γιά τό φῶς;

Εἶναι δύσκολο τὸ θέμα, καὶ δὲν θέλω νὰ τοποθετηθῶ σὲ ὅλες του τὶς διαστάσεις, διότι δὲν ἐμπίπτει στὶς δικές μου ἁρμοδιότητες. Οὔτε εἶναι κάτι ποὺ μπορεῖς νὰ τὸ ἀντιμετωπίσῃς μὲ αὐτὸν ἢ τὸν ἄλλον τρόπο.

«Τὰ ἒν οἴκῳ μὴ ἒν δήμῳ…»   ἰσχυρίζοντο οἱ πρόγονοί μας. Καὶ εἶχαν σαφέστατα δίκαιον. Ἀλλά…

Ἀλλά, μποροῦν νὰ μὴν εἶναι ἐν δήμῳ καὶ νὰ παραμένουν ἐντὸς τῶν ὁρίων τῆς ζωῆς μας. Δῆλα δή, ἐντὸς τῶν λιγοστῶν καὶ καλῶν μας φίλων. Ἐὰν φυσικὰ παρίσταται ἀνάγκη γιὰ κάτι τέτοιο.

Ἕνα σημεῖον ποὺ μᾶς διαφεύγει εἶναι ἡ μεσότης! Δὲν χρειάζεται νὰ λειτουργοῦμε κοντὰ στὸ ἕνα ἢ στὸ ἄλλο ἄκρον. Ὀφείλουμε, κατὰ τὴν κρίσιν μας πάντα, τὴν ἀνάγκη μας, τὸ μέγεθος τοῦ προβλήματος  νὰ ἀποφασίσουμε ἐὰν θὰ τὸ μοιρασθοῦμε καὶ μὲ ποιούς. Ἐκεῖ ἀκριβῶς εὑρίσκεται νομίζω ἡ ἀπάντησις. Οὔτε ἀπόλυτος περιχαράκωσις, οὔτε ἀπόλυτη λογοδιάῤῥοια. Μεσότης!

Ἄλλως τε,  ἐὰν ἐξετάσουμε τὴν ζωή μας μὲ ἄλλο μάτι, αὐτὸ τοῦ παρατηρητοῦ, καλὸ θὰ ἦταν  νὰ ἐπανελέγχαμε παλαιότερες τοποθετήσεις μας. Συνήθως αὐτὰ ποὺ δὲν θέλουμε νὰ μοιρασθοῦμε εἶναι κομμάτια μας ποὺ δὲν ἐκτιμᾶμαι στὸν ἑαυτόν μας. (Ὄχι πάντα, ἀλλὰ τὶς περισσότερες φορές!) Μήπως ὅμως πλέον αὐτό πρέπει νά πάψῃ; Μήπως τελικῶς ὅλοι μας χρειαζόμεθα γενναῖες ἀλλαγές στήν προσέγγισι τῶν γεγονότων; Μήπως κάποιες ἀλήθειες πρέπει πλέον νά εἰπωθοῦν ἐπί τέλους; Μήπως θά ξημερώσουμε σέ καλλίτερη κοινωνία;

Φιλονόη

φωτογραφία