Τὸ ὡραιότερον δῶρο ποὺ μοῦ ἐχάρισε ἡ ζωὴ εἶναι οἱ ἄνθρωποι καὶ ἡ ἐπικοινωνία μου μαζύ τους! Σιχαίνομαι (ναί, δὲν μισῶ, ἄν καὶ θὰ ἔπρεπε) κάθε ὄν ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ συνδιαλέγεται.  Σιχαίνομαι κάθε ὄν ποὺ ἀποφασίζει καὶ διατάσσει! Σιχαίνομαι κάθε συνθήκη ποὺ καταπατᾶ τὴν ἐλευθερία μου ἀλλὰ καὶ τὴν ἐλευθερία τῶν ἄλλων.  Ἔως ἐδῶ ἴσως εἶναι γνωστὰ αὐτά!

Αὐτὸ ποὺ δὲν γνωρίζετε εἶναι κάποιες λεπτομέρειες  γιὰ τὰ ἐφηβικά μου χρόνια.
Γύρω στὰ 15-16 μου, ἔφηβη πλέον, ἤμουν ἀγοροκόριτσο κυριολεκτικῶς. Ἐρωτεύθηκα λοιπὸν ἐκείνην τὴν περίοδον κι ἐγώ.  Ὅταν ἔγινε γνωστό, λίγους μῆνες ἀργότερα, τότε ἐβιάσθησαν συγγενεῖς καὶ γείτονες νὰ κουκουλώσουν τὴν ἱστορία μὲ ἕναν ….γὰμο! Ἅν καὶ βαθύτατα ἐρωτευμένη, δὲν ἐπροχώρησα. Δὲν μποροῦσα νὰ δεκτῶ κάτι τέτοιο! Αὐτὸ ποὺ οὐσιαστικῶς ἐπάσχιζαν νὰ μοῦ ἐπιβάλουν τότε ἦταν ἡ ἐξακολούθησις τῆς σκλαβιᾶς μου.  Μεγάλωνα μέσα σὲ ἕνα οἰκογενειακὸν περιβᾶλλον ἰδιαιτέρως αὐστηρόν. Ἀκραῖον. Ἀκόμη καὶ ἡ συζήτησις μὲ πρόσωπο τοῦ ἄλλου φύλου ἦταν κατάπτυστος.  Πολλῷ δὲ μᾶλλον τότε, ποὺ ἀπεκαλύφθησαν οἱ …πομπές μου!  Αὐτὸ ποὺ ζητοῦσαν ὅλοι ἦταν νὰ μὴ «ξεφύγω»  ἀπὸ τὰ δεσμά.  Δὲν θὰ εἶχε σημασία ὁ δεσμοφύλαξ. Ἀρκεῖ νὰ ὑπῆρχε.
(Ἐπὶ τῆς οὐσίας ἕνα ἀθῷο φλερτάκι εἶχε γίνη …μεσανατολικὸ ζήτημα!!! Τέτοιες ἐποχές… Τέτοια μυαλά…!!!)

Σήμερα, κάποιες δεκαετίες  ἀργότερα, διαπιστώνω πὼς ἔπραξα ἄριστα. Κι ὅπως τότε προστάτευσα τὸ δικαίωμα μου στὴν αὐτοδιαχείρισιν, κάτι ποὺ δὲν μοῦ ἀνεγνώριζαν γιὰ ἀρκετὰ ἀκόμη χρόνια, ἔτσι κι ἀργότερα, ὅπου διεπίστωνα ἀδικίες, ἀτιμίες καὶ καταπατήσεις δικαιωμάτων, ἀκόμη κι ἐὰν δὲν μὲ ἀφοροῦσε ἄμεσα, ὁρμοῦσα! (Κυριολεκτικῶς αὐτό!) Αὐτὰ γιὰ τὸ εἶδος αὐτοῦ ποὺ γράφει αὐτὲς τὶς γραμμές.

Πᾶμε τώρα στὸ θέμα μας. Ὁ Ervin Kondakçiu εἶναι Ἀλβανός, ΛΑΘΡΟμετανάστης, ποὺ διαβιεῖ μονίμως στὴν Ἑλλάδα καὶ φυσικὰ σπουδάζει στὴν Ἑλλάδα. Πληροῖ, κατὰ πῶς ἰσχυρίζεται, ὅλες τὶς ἀξιούμενες ἐκ τοῦ νόμου  προϋποθέσεις, πρὸ κειμένου νὰ παραμένῃ ἐδῶ ἄνευ προβλημάτων. Λογικὸν καὶ φυσικόν!
Ἐπεὶ δὴ κι ἐγὼ ἔχω οὐδὲν θέμα μὲ τοὺς μετανᾶστες, παρὰ μόνον μὲ τοὺς ΛΑΘΡΟμετανᾶστες, θὰ ἐπανατοποθετηθῶ: ἤμουν γιὰ 14 χρόνια μετανάστης. Γεννήθηκα κι ἐμεγάλωσα σὲ ἀραβικὲς χῶρες καὶ οὐδόλως ἐσκέφθημεν ἤ ἠξιώσαμε νὰ ζητήσουμε εἶτε ἰθαγένεια εἶτε μόνιμο διαμονή. Τηρούσαμε ὅλες τὶς νόμιμες ἀπαιτήσεις τῶν κρατῶν ποὺ ἐντός τους διαβιούσαμε, σεβόμενοι πάντα κάθε γραπτὸν ἤ ἄγραπτον νόμο καὶ φυσικὰ  οὐδέποτε ἐδημιουργήσαμε προβλήματα στοὺς χώρους καὶ στοὺς τόπους διαμονῆς μας.  Οὐδέποτε σκεφθήκαμε ἤ διανοήθημεν νὰ ζητήσουμε φυσικὰ δικαίωμα ψήφου! Ποῦ νά ζητήσουμε δικαίωμα ψήφου; Σέ μίαν χώρα πού διαβιούσαμε ἐντός της προσωρινῶς; Γιατί; Γιά νά ταλαιπωροῦμε τούς ἐντοπίους μέ τίς ἀν-ἱκανότητές μας; Ἐδῶ καλὰ καλὰ οὔτε τὴν γλώσσα τους ἐγνωρίζαμε. Ψῆφο θά ζητούσαμε; Χά!
Συνεπῶς, ἐπεὶ δὴ γνωρίζω τὸν πόνο καὶ τὰ προβλήματα τῶν μεταναστῶν, μπορῶ νὰ κατανοήσω, νὰ συμπονέσω, νὰ συμπαρασταθῶ, ἀλλὰ ὄχι καὶ νὰ μεταμορφωθῶ σὲ  ἠλίθιον ὄν, πρὸ κειμένου ὁ Σόρος νὰ ἐκπληρώσῃ τοὺς σκοπούς του καὶ τὰ τσιράκια του νὰ λάβουν ἔκτακτον δωροαμοιβήν. (ΜΠΟΝΟΥΣ τὸ λὲν τὰ νούμερα…)! Αὐτὰ σὲ ἄλλους λοιπόν, ὄχι σὲ ὅσους ἀντιλαμβάνονται τὰ στοιχειώδη! Ἐν τάξει φασιστόμουτρα τῆς κακιᾶς ὥρας;

Ὁ Ervin Kondakçiu λοιπὸν γράφει μίαν ἐπιστολή.  Θαυμασία ἐπιστολή, ποὺ ὅμως ἀπευθύνεται σὲ ΗΛΙΘΙΟΥΣ!!!! Καὶ μόνον!  Θὰ τὴν πιάσω κομμάτι κομμάτι καὶ στὸ τέλος θὰ τὴν παραθέσω ὁλόκληρον.

Δεν θα περάσει ο φασισμός Μάνο

Το παρακάτω δεν αποφάσισα εγώ να το γράψω. Με σκλάβωσε εκείνο και με ανάγκασε να το αποτυπώσω. Δεν έχω γράψει ποτέ με το συναίσθημα. Πάντα προτιμούσα τον λόγο, τον ορθό λόγο. Το παρακάτω, λοιπόν, αποτελεί μια αυθεντική αποτύπωση συναισθημάτων, μια ακτινογραφία του αισθάνεσθαι, μια ζυγαριά του βάρους που με καταπλακώνει από προχθές.
Στις 8/5/2012 στα πλαίσια πανεπιστημιακής διάλεξης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο καθηγητής ξεκίνησε το μάθημα βάζοντάς μας να γράψουμε ο καθένας ανώνυμα σε ένα χαρτάκι τι ψήφισε την Κυριακή των εκλογών. Αρχικά σάστισα. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Να με αυτο-αποκλείσω(;) αφού εγώ ο διαβιών επί 14 χρόνια και 9 μήνες στην πόλη των Αθηνών – την πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους από το 1834 – δεν έχω δικαίωμα ψήφου. Το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει καμμία σχέση μαζί μου κι ας φοίτησα επί 12 χρόνια σε ελληνικά σχολεία, κι ας είμαι φοιτητής ελληνικού πανεπιστημίου, κι ας πλήρωναν οι γονείς μου φόρους και παράβολα για άδειες διαμονής όλα αυτά τα χρόνια· το ελληνικό κράτος με αγνοεί, με θεωρεί ξένο.

Ναὶ Ervin Kondakçiu. Γιατί νά ἔχῃς δικαίωμα ψήφου; Ἐγώ πού ἐπίσης διεβίωσα στήν Ἀραβία, γιατί νά μήν ἔχω δικαίωμα ψήφου; Μήπως γιατί δέν μέ ἐνδιέφερε; Χμμμμ….  Ervin Kondakçiu, δὲν μᾶς τὰ λὲς καλά! Ἔχεις θέμα! Κατάλαβες λᾶθος κάποια πράγματα. Νὰ ἐξηγηθῶ. Τὸ ὅ,τι μεγάλωσες ἐδῶ δὲν σὲ κάνει Ἕλληνα. Οὔτε καὶ τὸ ἐὰν εἶχες γεννηθεῖ ἐδῶ  θὰ σὲ ἔκανε Ἕλληνα. (Κι ἐγὼ ἀπὸ τὰ ἴδια εἶμαι. Δὲν δηλώνω Λιβύα!!!) Οὔτε κι ἐγὼ ἴσως νὰ εἶμαι τῷ γένος Ἑλληνίς. Ἀλλὰ εἴθισται, λέμε εἴθισται, διότι ἐὰν τὸ πιάσουμε ἀπὸ ἄλλην σκοπιὰ δὲν θὰ σοῦ ἀρέσῃ, αὐτὸς που φέρει τὸ γένος τῶν Ἑλλήνων, εἶτε γεννιέται, εἶτε δὲν γεννιέται ἐδῶ, νὰ θεωρεῖται Ἕλλην. Τὸ αὐτὸ μὲ τὸν Ἀλβανό, τὸν Ῥῶσσο, τὸν Πακιστανό. Δὲν ἀλλάζει Ervin Kondakçiu ἡ ἰθαγένεια. Τὴν φέρεις γιὰ ὅλην σου τὴν ζωή. Ἄλλως τε αὐτοπροσδιορίζεσαι ὥς Ἀλβανός; Γιατί ὁ Ἀλβανός νά ἔχῃ δικαίωμα λόγου στά τῆς Ἑλλάδος; Θά μποροῦσες νά μοῦ τό ἐξηγήσῃς αὐτό;

Εἴθισται ἐπίσης, βάσει Συντάγματός ΜΑΣ, νὰ ἔχουν δικαίωμα στὴν ἐκλογικὴν διαδικασίαν μόνον οἱ ἔχοντες τὴν Ἑλληνικὴν ἰθαγενείαν. (Μὴν κυττᾶς πράξεις καὶ δράσεις Νταράλα-σα-Ῥαγκούση, Πάκη, Φωφάρας, Μπένυ, GAPατου καὶ λοιπῶν ξεπουλητάδων. Αὐτοὶ δὲν ἔχουν κάτι ἄλλο στὸ μυαλὸ τους παρὰ νὰ ξεπατώσουν τοὺς Ἕλληνες!) Τὸ ὅ,τι σπουδάζεις σὲ ἑλληνικὰ σχολεῖα δὲν σὲ κάνει θαυμαστὴ τῆς Ἑλλάδος. (Θὰ ἔλεγα μᾶλλον τὸ ἀντίθετον! Ἐλάχιστοι εἶναι οἱ ἔντιμοι Ἀλβανοὶ ποὺ ἐγνώρισα. Ἡ πλειοψηφία τους εἶναι ἁρπακτικά, ποὺ οὐδόλως ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ μέλλον τοῦ τόπου! Κύττα γύρω σου κι ἄςε τὴν κλάψα! Δὲν πιάνει!)

Καὶ κάτι ἀκόμη… Δῆλα δή, ἐάν ἐγώ ζοῦσα στήν χώρα σου, δέν θά ἐπλήρωνα φόρους; Δέν θά ἐπλήρωνα εἰσφορές; Παράβολα σέ ἄδειες παραμονῆς; Καί μετά; Θά μέ ἄφηνες ἐσύ  Ervin Kondakçiu νά ψηφίσω; Ἤ δύο μέτρα καί δύο σταθμά;
Καὶ ναί, εἶσαι ξένος! 

Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην…
Ἀποποιεῖσαι τήν ἰθαγένειά σου; Ἀποποιεῖσαι τήν καταγωγή σου; Εἶσαι ἕτοιμος νά βάλῃς τήν Ἑλλάδα ἐπάνω ἀπό τήν (κάθε) Ἀλβανία; Εἶσαι ἕτοιμος νά δηλώσῃς Ἕλλην, νά συμπεριφερθῇς ὡς Ἕλλην καί νά πεθάνῃς ὡς Ἕλλην;

Καί… φυσικά… Ἐμεῖς δὲν φοβόμαστε τοὺς ξένους! Πάντα τοὺς καλοδεχόμασταν. Κι ἐσέναν, ἐὰν δὲν σὲ εἴχαμε καλοδεκτεῖ, στήν Πατρίδα σου θὰ ἤσουν ἤ σὲ κάποιο …πηγάδι. Δὲν θὰ σὲ σπουδάζαμε στὰ σχολεῖα μας καὶ δὲν θὰ διαβάζαμε σήμερα τοὺς ὑβρισμούς σου! Τό κατάλαβες; Ἤ νά τό ἐξηγήσω καλλίτερα; Γιὰ νὰ γίνῃς ὅμως Ἕλλην πρέπει νὰ πονέσῃς τὸν τόπο! Καὶ γιὰ ὅσο εἶσαι μονομερής, μόνον τὸν τόπο δὲν πονᾶς. Καίγεσαι γιὰ ἄλλα, ποὺ ὄντως μοῦ εἶναι ἀδιάφορα, ἀλλὰ διόλου καλὰ δείγματα τῶν ὅσων ἰσχυρίζεσαι. Γιατί εἶσαι μονομερής; Δὲν ξέρω… Ἀλλὰ αὐτὸ τὸ ἀντιλαμβάνεται κάποιος πανεύκολα ἀπὸ τὸ εἶδος τῆς ἐπιστολῆς σου! Καμμίαν ἀναφορὰ στὸν τρόπο εἰσόδου σου στήν χώρα. Καμμίαν ἀναφορὰ στὴν ἐγκληματικότητα τῶν συντοπιτῶν σου. Θὰ σοῦ θυμίσω μόνον ἕνα ἀπὸ τὰ ἐκατοντᾶδες ἐγκλήματά τους. Τὶς ληστεῖες μετὰ βιασμῶν, τῶν ἑλληνικῶν οἰκογενειῶν στὰ Ἀνατολικὰ προάστεια τῆς Ἀττικῆς. Κι αὐτό: 

[youtube http://www.youtube.com/watch?v=f3EZbGJtrSs]

Ύστερα από λίγο αποφάσισα να μην με αυτο-αποκλείσω. Ψήφισα. Μου έδωσα δικαίωμα στην έκφραση τουλάχιστον, αφού δικαίωμα στην επιλογή δεν έχω.

Τρόμος.

Από τους 27 παρόντες φοιτητές οι 2 είχαν ψηφίσει φασισμό / Χρυσή Αυγή. Τι να κάνεις; Πώς να νοιώσεις την ώρα εκείνη που συνειδητοποιείς πως 2 άνθρωποι παρόντες στην αίθουσα δεν σε θέλουν εκεί; Τι βάρος; Τι βάρος είναι να ξέρεις πως 4 μάτια σε καρφώνουν και σε θεωρούν ανεπιθύμητο ως αλβανό;

Πώς να μην ανατρέξεις στα παιδικά σου εκείνα πρώτα χρόνια και πώς να μην νοιώσεις εκείνο το ίδιο συναίσθημα που ένοιωθες όταν ένα ολόκληρο σχεδόν δημοτικό σχολείο σε θεωρούσε εξωγήινο επειδή δεν έλεγες καλά τα elinika;

Και σήμερα πώς να ζήσεις όταν μαθαίνεις πως στην Καλλιθέα 3 μετανάστες κατέληξαν στο Ασκληπιείο Βούλας με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις επειδή καθόντουσαν σε μια πλατεία; Πώς να ζήσεις σε αυτή την πόλη, την όμορφη και ιστορική, που αγαπάς, γιατί την αγαπάω εγώ την Αθήνα μου, ξέροντας πως μια μέρα οι φασίστες / χρυσαυγίτες μπορεί να έρθουν και για σένα είτε σε κάποια πλατεία που κυνηγιόμασταν μικροί είτε σε μία αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών;

Πώς να διαχειριστείς τον φόβο; Να κρύψεις την ταυτότητά σου και να απολέσεις έτσι την ελευθερία του να υπάρχεις κοινωνικά ως άτομο προσδιοριζόμενο με ένα όνομα(;) – κι ας μην είναι αλβανικό κι ας είναι γερμανικό το όνομά σου ξέρεις πως είναι ανεπιθύμητο. Να φύγεις; Κι φίλοι σου; Να τους αφήσεις εδώ με τον φασισμό στον δρόμο; Να τους παρατήσεις;

Όχι.

Ξέροντας πως οι πρόγονοί σου τους πολέμησαν τους ναζί δεν έχεις δικαίωμα να φύγεις. Δεν έχεις δικαίωμα να μην την δώσεις την μάχη αυτή, έχοντας στο μυαλό την εικόνα του μνημείου του Jovan Kondakçiu που τουφέκισαν οι ναζί στο χωριό σου. Δεν έχεις δικαίωμα να αφήσεις τον φίλο σου εκείνο που τον κυνήγησαν κι αυτόν οι φασίστες γιατί ήταν διαφορετικός. Δεν έχεις δικαίωμα να μην σου δώσεις το δικαίωμα να ζήσεις. Γιατί κι αν έρθουν μια μέρα οι φασίστες / χρυσαυγίτες για σένα, θα ξέρεις πως ως εκείνη την μέρα θα έχεις ζήσει. Θα έχεις ζήσει εδώ στην όμορφη αυτή πόλη που αγαπάς – γιατί την αγαπάω εγώ την Αθήνα,  και με ανατριχιάζουν τα επιβλητικά μάρμαρα εκείνα.

Κι από το μπαλκόνι αυτό του τρίτου θέλω σφίξω την γροθιά μου και να φωνάξω δυνατά δεν θα περάσει ο φασισμός Μάνο.

Δεν θα περάσει ο φασισμός Μάνο

του Ervin Kondakçiu
Το παρακάτω δεν αποφάσισα εγώ να το γράψω. Με σκλάβωσε εκείνο και με ανάγκασε να το αποτυπώσω. Δεν έχω γράψει ποτέ με το συναίσθημα. Πάντα προτιμούσα τον λόγο, τον ορθό λόγο. Το παρακάτω, λοιπόν, αποτελεί μια αυθεντική αποτύπωση συναισθημάτων, μια ακτινογραφία του αισθάνεσθαι, μια ζυγαριά του βάρους που με καταπλακώνει από προχθές.
Στις 8/5/2012 στα πλαίσια πανεπιστημιακής διάλεξης στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο καθηγητής ξεκίνησε το μάθημα βάζοντάς μας να γράψουμε ο καθένας ανώνυμα σε ένα χαρτάκι τι ψήφισε την Κυριακή των εκλογών. Αρχικά σάστισα. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Να με αυτο-αποκλείσω(;) αφού εγώ ο διαβιών επί 14 χρόνια και 9 μήνες στην πόλη των Αθηνών – την πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους από το 1834 – δεν έχω δικαίωμα ψήφου. Το ελληνικό κράτος δεν αναγνωρίζει καμία σχέση μαζί μου κι ας φοίτησα επί 12 χρόνια σε ελληνικά σχολεία, κι ας είμαι φοιτητής ελληνικού πανεπιστημίου, κι ας πλήρωναν οι γονείς μου φόρους και παράβολα για άδειες διαμονής όλα αυτά τα χρόνια· το ελληνικό κράτος με αγνοεί, με θεωρεί ξένο.
Ύστερα από λίγο αποφάσισα να μην με αυτο-αποκλείσω. Ψήφισα. Μου έδωσα δικαίωμα στην έκφραση τουλάχιστον, αφού δικαίωμα στην επιλογή δεν έχω.
Τρόμος.
Από τους 27 παρόντες φοιτητές οι 2 είχαν ψηφίσει φασισμό / Χρυσή Αυγή. Τι να κάνεις; Πώς να νιώσεις την ώρα εκείνη που συνειδητοποιείς πως 2 άνθρωποι παρόντες στην αίθουσα δεν σε θέλουν εκεί; Τι βάρος; Τι βάρος είναι να ξέρεις πως 4 μάτια σε καρφώνουν και σε θεωρούν ανεπιθύμητο ως αλβανό;
Πώς να μην ανατρέξεις στα παιδικά σου εκείνα πρώτα χρόνια και πώς να μην νιώσεις εκείνο το ίδιο συναίσθημα που ένιωθες όταν ένα ολόκληρο σχεδόν δημοτικό σχολείο σε θεωρούσε εξωγήινο επειδή δεν έλεγες καλά τα elinika;
Και σήμερα πώς να ζήσεις όταν μαθαίνεις πως στην Καλλιθέα 3 μετανάστες κατέληξαν στο Ασκληπιείο Βούλας με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις επειδή καθόντουσαν σε μια πλατεία; Πώς να ζήσεις σε αυτή την πόλη, την όμορφη και ιστορική, που αγαπάς, γιατί την αγαπάω εγώ την Αθήνα μου, ξέροντας πως μια μέρα οι φασίστες / χρυσαυγίτες μπορεί να έρθουν και για σένα είτε σε κάποια πλατεία που κυνηγιόμασταν μικροί είτε σε μία αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών;
Πώς να διαχειριστείς τον φόβο; Να κρύψεις την ταυτότητά σου και να απολέσεις έτσι την ελευθερία του να υπάρχεις κοινωνικά ως άτομο προσδιοριζόμενο με ένα όνομα(;) – κι ας μην είναι αλβανικό κι ας είναι γερμανικό το όνομά σου ξέρεις πως είναι ανεπιθύμητο. Να φύγεις; Κι φίλοι σου; Να τους αφήσεις εδώ με τον φασισμό στον δρόμο; Να τους παρατήσεις;
Όχι.
Ξέροντας πως οι πρόγονοί σου τους πολέμησαν τους ναζί δεν έχεις δικαίωμα να φύγεις. Δεν έχεις δικαίωμα να μην την δώσεις την μάχη αυτή, έχοντας στο μυαλό την εικόνα του μνημείου του Jovan Kondakçiu που τουφέκισαν οι ναζί στο χωριό σου. Δεν έχεις δικαίωμα να αφήσεις τον φίλο σου εκείνο που τον κυνήγησαν κι αυτόν οι φασίστες γιατί ήταν διαφορετικός. Δεν έχεις δικαίωμα να μην σου δώσεις το δικαίωμα να ζήσεις. Γιατί κι αν έρθουν μια μέρα οι φασίστες / χρυσαυγίτες για σένα, θα ξέρεις πως ως εκείνη την μέρα θα έχεις ζήσει. Θα έχεις ζήσει εδώ στην όμορφη αυτή πόλη που αγαπάς – γιατί την αγαπάω εγώ την Αθήνα,  και με ανατριχιάζουν τα επιβλητικά μάρμαρα εκείνα.
Κι από το μπαλκόνι αυτό του τρίτου θέλω σφίξω την γροθιά μου και να φωνάξω δυνατά δεν θα περάσει ο φασισμός Μάνο. (πηγή)

πηγή