Τὴν φωτογραφία τὴν «ἐτσίμπησα» ἀπὸ τὸν Κύρο.
Ὅμως, ἄν καὶ σκληρὴ ἡ εἰκόνα, ἀπεικονίζει οὐσιαστικῶς κάτι ποὺ ἤθελα ἐδῶ καὶ πολὺ καιρὸ νὰ θίξῳ…
Κι αὐτὸ ποὺ θέλω νὰ θίξω εἶναι τὸ αὐτονόητον…
Πόσες φορές ἐμεῖς συμπεριφερόμεθα μέ τέτοιον τρόπο πού νά ἀποδεικνύῃ πώς σεβόμεθα τά πάντα καί τούς πάντες;
Πόσες φορές ἐμεῖς συμπεριφερόμεθα ἀκριβῶς μέ αὐτόν τόν τρόπου πού θά θέλαμε νά μᾶς συμπεριφερθοῦν;
Πόσες συμπεριφορές μας ἀποπνέουν σεβασμό πρός κάθε πλάσμα τῆς Φύσεως, πρό κειμένου μετά νά ἀξιώνουμε μέ τήν σειρά μας ἀντίστοιχες συμπεριφορές;

Ἐλάχιστες…
Ἐὰν ἀναλύσουμε τὸ σύνολον τῶν συμπεριφορῶν μας, σὲ κάθε μας πράξιν, θὰ διαπιστώσουμε πὼς αὐτὲς εἶναι ἀνάλογες τοῦ πῶς ἀντιλαμβανόμαστε τὶς ἰσοῤῥοπίες καὶ τὶς ἐξουσίες.
Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, θεωροῦμε πὼς μᾶς ἐξουσιάζουν, καὶ γλείφουμε καὶ ὑποτασσόμεθα καὶ ὑπακούουμε…
Ἐὰν ὅμως ἐμεῖς αἰσθανόμεθα πὼς ἐξουσιάζουμε ἤ πὼς εἴμαστε δυνατότεροι, τότε αὐτομάτως ἀπὸ …ποντίκια μεταμορφωνόμεθα σὲ …ἀρπακτικά.
Κι αὐτὸ ἰσχύει στὸ …καθόλου. (Τὸ ἀριστοτελικὸν καθ’ ὅλα, δῆλα δὴ στὰ πάντα!!!)

Ἡ πραγματικὴ ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου ξεκινᾶ καὶ τελειώνει ἐκεῖ ποὺ ἐκφράζει τὶς συμπεριφορές του.
Ἐὰν ἐπὶ τέλους αἰσθανθοῦμε ἀναπόσπαστα τῆς Φύσεως ἄτομα, τότε θὰ μᾶς ὑποχρεώση ἡ συνείδησίς μας νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα ὡς ἀναπόσπαστα τῆς Φύσεως ἄτομα καὶ κατ’  ἐπέκτασιν ἰσότιμα.
Ἐὰν ὄχι…
Τότε εἰκόνες σὰν τὴν παραπάνω εἶναι αὐτονόητον πὼς θὰ μᾶς ἐπιστραφοῦν ἀπὸ τὴν ίδιαν τὴν Φύσιν, ὡς Ἀνάγκη ἐπαναφορᾶς τῶν ἰσοῤῥοπιῶν.

Φιλονόη