«….μὰ ὅσο περνάει ὁ χρόνος, καὶ τὸν (κόσμο) κυριεύει ἡ λήθη, ὅλο καὶ περισσότερο κυριαρχεῖ ἡ κατάσταση τῆς παλαιᾶς ἀταξίας. Αὐτὴ βρίσκεται σὲ ἄνθιση πρὸς τὸ τέλος τοῦ χρόνου, καὶ τὰ ἀγαθὰ γίνονται σπάνια, ἐνῶ εἶναι πολλὰ τὰ ἄσχημα ποὺ συγχωνεύει, καὶ ἀντιμετωπίζει τὸν κίνδυνο νὰ καταστραφεῖ ὁ ἴδιος καὶ ὅσα βρίσκονται μέσα του. Γι’ αὐτό, τότε ὁ θεός, ποὺ εἶχε βάλει σὲ τάξη τὸν κόσμο, καὶ τὸν ἔβλεπε νὰ βρίσκεται σὲ δύσκολη θέση, ἀπὸ φόβο μήπως, δοκιμασμένος ἀπὸ τὴν σύγχυση, διαλυθεί καὶ βυθιστεῖ στὴν ἀπέραντη θάλασσα τῆς ἀνομοιότητος, ἀφοῦ πῆρε πάλι τὴν θέση του στὸ πηδάλιο, καὶ ἀνέστρεψε ὅσα νοσοῦσαν καὶ εἶχαν διαλυθεῖ στὴν προηγούμενη περίοδο, ποὺ ὁ κόσμος ἦταν ἀφημένος στὸν ἐαυτὸ του, τὸν βάζει σὲ τάξη καί, στήνοντάς τον πάλι ὄρθιο, τὸν καθιστᾷ ἀθάνατο καὶ ἀγέραστο.»

~Πλάτων, Πολιτικός, 273d-e
(*σημείωσις: ἡ λέξη θεὸς στὸν ἐνικό, στὴν ἀρχαία ἑλληνικὴ γραμματεία ἔχει τὸ γενικὸ νόημα ὅλων τῶν θεῶν, ἀκριβῶς ὅπως λέμε ‘ἀνθρωπος’ γενικά)
[Πίναξ: Νέμεσις, τοῦ Alfred Rethel]

Φρούριον