Πόσο μεγάλο μέρος τῆς ζωῆς μας ἀναλώνεται καί πάει χαμένο, ἀπό τήν  νευρωτική ἐπιμονή μας στήν τελειομανία;

Ἴσως οἱ γονεῖς μας νὰ περίμεναν ἀπὸ ἐμᾶς νὰ πετύχουμε τὸ ἐπίπεδο τῆς ζωῆς ποὺ γνώριζαν ὅτι ἐκεῖνοι δὲν μποροὺν νὰ πετύχουν.
Ὁπότε ἤθελαν κάτι περισσότερο ἀπὸ ἐμᾶς.
Ἀλλά τί περισσότερο;

Σήμερα ἀποδέξου τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ τελειότητα εἶναι ἀνέφικτη.
Στὴ ζωὴ χρειάζεται νὰ ἐπιδιώκουμε νὰ εἴμαστε ὁ καλλίτερος ἐαυτός μας καὶ ὄχι ἡ προσωποποίηση τῆς παγκοσμίου τελειότητας.
Πάντα θὰ ὑπάρχει μιὰ λέξη ποὺ γράψαμε λάθος, κάποιος λεκὲς στὸ χαλί, ψεγάδια στὴν ἐμφάνιση…
Τέλειοι ἄνθρωποι δὲν ὑπάρχουν ἐπάνω σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτῃ.
Αὐτοί ποὺ πωλοῦν τελειότητα ἀξίζουν περισσότερο νὰ τοὺς λυπόμαστε παρὰ νὰ τοὺς ζηλεύουμε καὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ τοὺς μοιάσουμε.

Ἡ τελειότητα ἀφήνει ἐλάχιστο χῶρο γιὰ ἐξέλιξη, τόσο λίγο χῶρο γιὰ ἀποδοχὴ καὶ χαρά.
Τὸ νὰ ἐπιδιώκεις νὰ γίνεσαι κάθε ἡμέρα λίγο καλλίτερος εἶναι μιὰ εὐχαρίστηση ποὺ μπορεῖς νὰ τὴ γεύεσαι καθημερινὰ καὶ νὰ τὴν ἀπολαμβάνεις.
Τίποτε δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ εἶναι τέλειο γιὰ νὰ εἶναι ὄμορφο, τὸ ἴδιο καὶ ἐσύ.

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία