Αὐτή μου ἡ ἀπόφασις ἔχει πολὺ βαθειὲς ῥίζες στὸ …παρελθόν!
Ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ 25 μου, ὅταν μὲ μίαν παρέα εὑρέθηκα σὲ ἐκδρομὴ στὰ Ἰωάννινα νὰ τσαλαβουτῶ μέσα στὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ Λούρου, φορῶντας κάτι ἀνάλαφρο καὶ πολὺ σέξι (ὅπως μοῦ ᾡμολόγησε ἀργότερα ἡ Βαλεντίνα…)
Ὅταν ἐβούτηξα στὰ νερὰ τοῦ Λούρου δὲν εἶχα τίποτα πονηρὸ στὸ μυαλό μου…
Ἁπλᾶ ζεσταινόμουν…
Ὅμως, τὰ ποτάμια, ὅπως ἔμαθα ἀργότερα, ἔχουν μίαν μοναδικὴ ἱκανότητα νά τήν πῶ; νὰ σοῦ γαργαλοῦν ὅ,τι εὐαίσθητο κουβαλᾶς ἐπάνω σου…
Ἔτσι εὑρέθηκα ἀγκαλιὰ μὲ τὴν Βαλεντίνα, παντρεμένος καὶ μὲ παιδί, «σῦν καρκῖνο μεῖον στύση, ποὺ λέει κι ὁ ποιητής…

Ἀπὸ τότε ἀπέκτησα μίαν ἰδιαιτέρα σχέσι μὲ τὰ ποτάμια…
Ὅπου εὕρω ποτάμι πέφτω καὶ τσαλαβουτῶ…
Τὰ ποτάμια ἦταν πιὰ κομμάτι τῆς ζωῆς μου…

Ἀλλά, τὴν σχέσι μου μὲ τὰ ποτάμια, δὲν τὴν ἐκράτησα μόνον σὲ δροσιστικὸ καὶ πηδηματικὸ ἐπίπεδον. Ἔγιναν ἰδεολογία μου… ἡ ἐλπίδα μου… τὸ ὅραμά μου…
Ἔγιναν ἡ λύσις τοῦ προβλήματός μου…
Ἀλλὰ δὲν εὕρισκε αὐτὴ ἡ λῦσις τὸν ἰδανικὸ ἐκπρόσωπό της…
Δοκιμάστηκα μὲ πολλούς… τὸν Κωστάκη, τὸν Γιωργάκη, τὸν Ἀντωνάκη, τὸν Βαγγελάκη… τίποτα!
Ὥσπου μίαν ἡμέρα (ἀπὸ τὸ πουθενὰ) σκάει μύτη ὁ Σταυράκης…
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δὲν τὸν ἔπιανε τὸ μάτι σου…
Εἶχε αὐτὴν τὴν φάτσα, ποὺ στὸ Λύκειο κάτι ἰδίους τοὺς πλακώναμε στὶς σφαλιάρες, τοὺς στέλναμε γιὰ καφέδες καὶ τοὺς παίρναμε μαζύ μας στὰ μπουρδέλα, ἀσχέτως ἐὰν οὐδέποτε γαμοῦσαν, γιατί πάντα ἔπρεπε νὰ ἀφήνουμε ἕναν μαλάκα πίσω νὰ τρώῃ ξῦλο, ὅταν πειράζαμε τὶς τσατσές…
Πρέπει νὰ ὁμολογήσω ὅτι μοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι ὅταν τὸν εἶδα πιὰ ἀλλοιῶς… σὰν ἡγέτη… σὰν ἐλπίδα… σὰν φῶς στὸ τοῦνελ…

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι εἶχα τὶς ἀναστολές μου, ἀλλὰ ἔγιναν κάποιες κινήσεις ἐκ μέρους του, (τοῦ Σταυράκη), ποὺ μὲ ἔπεισαν τελικῶς…
Πρῶτα πρῶτα, ὅμως ἔμαθα, ἐκ τῶν ὑστέρων, ὅταν τὸν ἄφηναν στὰ μπουρδέλα νὰ τρώῃ τὸ ξῦλο αὐτός, ἂντί γιὰ τοὺς ἄλλους, ἐκεῖνος τὸ ἐξεμεταλεύθη κι ἐδημιούργησε δυνατὲς φιλίες μὲ τὶς τσατσάδες κι ἔγινε -ὅπως μάθαμε ἀργότερ – ἕνας πρώτης τάξεως νταβάς. Μάθαμε ἐπὶ πλέον ὅτι ἀπὸ τὶς πολλὲς σφαλιάρες ποὺ ἔτρωγε κουνήθηκε τόσο πολὺ τὸ μυαλό του, ποὺ οἱ τσατσάδες τὸν ἐλυπήθησαν καὶ τὸν «ἔχωσαν» στὴν τηλεόρασι νὰ κάνῃ κἅνα μεροκάματο, νὰ ξεχασθῇ καὶ νὰ ξελαμπικάρῃ.

Παρ’ ὅλο ποὺ ἐφόρεσε σακκάκι, εἶχε ἀπὸ παιδί, θυμᾶμαι, ἕνα κόλλημα μὲ τὸ σακκίδιο (ἐκεῖ τοῦ ἔβαζε ἡ μαμά του φέτα καὶ ντομάτα σὲ ἕνα τάπερ, μὲ λίγο ψωμὶ) κι ἀκόμη τὸ κουβαλᾶ στὴν πλάτη, κάτι σὰν τὴν καμπούρα τοῦ Καραγκιόζου… Ἐμεῖς τοῦ τὸ εἴπαμε… «πέτα το ῥέ!»… ἀλλὰ αὐτὸς θέλει, λέει, νὰ τὸ κουβαλᾷ γιατί αἰσθάνεται μίαν ἀσφάλεια… (λέει)…
Μά τί διάολο… σερβιέτες ἀποθηκεύει ἐκεῖ μέσα;…
Τέλος πάντων… ἐμεῖς τοῦ εἴπαμε «ἀφοῦ τὸ θὲς o.k., ἀλλὰ βᾶλε καὶ μερικὲς παλαιὲς ἐφημερίδες μέσα, γιὰ νὰ φαίνεται γεμάτο ῥὲ παπάρα…» καὶ τὸ ἐλήξαμε ἐκεῖ.

Καὶ ἔτσι, καὶ μὲ τὴν βοήθεια τὴν δική μας, ὁ Σταυράκης ἐξεκίνησε τὸν ἀνήφορο γιὰ τὴν ἐξουσία…
Ἀλλά, πῶς νά ἀνεβῇς τέτοιον ἀνήφορο;… μέ τά πόδια´…
Καί μίαν ἡμέρα, τοῦ εἴπαμε: «ῥὲ μαλάκα, δέν παίρνεις ἕνα ποδήλατο ῥυμουλκό μετά ῥυμουλκουμένου νά κόβῃς βόλτες στίς πλατείες γιά νά γίνῃ τῆς πουτάνας;;;….»
Μᾶς ἄκουσε… δὲν λέω…  ἀλλὰ δὲν ἔγινε τῆς πουτάνας…
Ἔγινε τῆς πιτσιρικαρίας…
Γιατί ἐπλάκωσαν κάτι τσογλάνια πιτσιρικάδες (οὐδεὶς σεβασμὸς πιὰ σὲ ἕναν μελλονικὸ ἡγέτη) καὶ ἄρχισαν νὰ πετοῦν γιαούρτια καὶ τομάτες…
Ἤθελα νὰ ἤξερα, μὲ τέτοιαν κρίσι, ποῦ στόν διάολο εὑρῆκαν τόσα λεφτά γιά γιαούρτια….; ἐμέναν κάπου πάει τὸ μυαλό μου ἀλλά… τέλος πάντων…

Ἔγινε, ποὺ λέτε, λίγο ψιλοχαμός, ἀλλὰ τὸ ξεπεράσαμε εὔκολα γιατί κάναμε καὶ πολὺ καλὲς μεταγραφὲς στὸ κόμμα… τὸ «Ποτάμι» καλέ» καὶ πήραμε λίγο τὰ ἐπάνω μας.
Ἦλθε ἀπὸ ἀριστερὰ ὁ Λυκούδης…
Ἀπὸ δεξιὰ ἡ Λυμπεράκη…
Ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται, φεύγουν καὶ ξανὰ ἔρχεται ὁ Δήμου…
Ἀπὸ τὴν φιλοσοφικὴ παράταξι ἡ Κιντῆ…
Ἀπὸ τὸν ἀθλητικὸ σύλλογο «Πρωτέας» ὁ Κυριακόπουλος…
Ἀπὸ τοὺς μεταῤῥυθμιστὲς τοῦ Σημίτου ὁ Καρκατσούλης…
Ἀπὸ τὴν παρεξηγημένη ἀριστερὰ τοῦ «Ῥῆγα» ὁ Τσακυράκης…
Ἀπὸ τοὺς κομματικῶς περιπλανωμένους στιχουργοὺς ὁ Γκόνης…
Ἀπὸ τοὺς βασικοὺς δημοσιογράφους προπαγάνδας ὁ Τέλλογλου…
Ἀπὸ τοὺς «ἄνδρες» ὁ Τατσόπουλος (γιατί ἔχουμε πολλὲς γυναῖκες γιὰ πήδημα)…
Ἀπὸ τοὺς Ἰδιοκτῆτες ferrari ὁ Ψαριανός… (ἀρκεῖ νὰ εἶναι κόκκινη, γιατί εἴμαστε ἀριστεροὶ κατὰ βάθος…)
Ἀπὸ τὸ πτωχὸ πιὰ «Κέντρο Ἑλληνικοῦ Κινηματογράφου» ὁ Παπαλιός…
Ἀπὸ τοὺς στενοὺς παμπαλαίους συνεργάτες τοῦ «Ἐθνάρχου» Καραμανλῆ ἡ κόρη τοῦ Λαμπρία…
Μία οἰκολόγος – παθολόγος, ἡ Ἄννα Εὐφραιμίδου… (γιὰ τὰ ἐπείγοντα…)
Μία ὑδροβιολόγος, ἡ Ἀναστασία Μήνου (ποτάμι εἶναι, μὴ μᾶς παρασύρῃ κἅνα ῥέμα…)
Μία ἀμπελουργός, ἡ Ζαχαρούλα Λούδα… (γιὰ τὰ κρασσά μας…)
Ἕνας πολίστας, ὁ Μαυρωτᾶς…
Ἕνας πρώην διευθυντὴς καναλιῶν, ὁ Σπυρόπουλος…
Ἕνας πούστης μὲ ἐπίπεδο, γιατί θέλουμε νὰ «κτυπήσουμε» τοὺς ἀστέγους τῆς Συγγροῦ, ὁ Βαλλιανᾶτος…
Καί, φυσικά, τὸ πουλέν μας… ὁ Μῖλτος Κύρκος, ποὺ τοῦ ἀρέσουν οἱ ἀλάδωτες πῖττες… ὅπως κι ἐμέναν…

Ἔτσι λοιπόν, ὀργανωμένοι, πλήρους …«ἐξαρτήσεως» καὶ ὅλοι μὲ ποδήλατα, θὰ ξεχυθοῦμε στὸν δρόμο γιὰ τὴν ἐξουσία…
Κι ὅταν θὰ τὴν πάρουμε (καὶ τὸ λέμε ἀπὸ τώρα, γιὰ νὰ τὸ ξεακαθαρίσουμε), ὅποιος μᾶς ἀκολουθήσῃ θὰ φάῃ καλά!!!
Οἱ …«ἄλλοι» νὰ πᾷν στὰ δικά τους κόμματα γιὰ φαΐ…
Σιγὰ μὴ ταΐζουμε καὶ τοὺς πεινασμένους τῶν κομμάτων τώρα…
Ἄει σοικτὴρ πιά… μάθατε ὅ,τι πηδᾶμε, πλακώσαστε καὶ οἱ γῦφτοι…

Χάρης Καφετζόπουλος