Εὐθύνες Μπελογιάννη στήν ἐκτέλεση Γιαννούλη τό 1948;

Ὁ καπετὰν Γιῶργος Γιαννούλης

Ο Γιώργος Γιαννούλης, καπετάνιος των ανταρτών στον Γράμμο, είναι μια χαρακτηριστική τραγική μορφή, των μαύρων εκείνων ημερών. Δοξάσθηκε από τους ομοϊδεάτες του που τον θαύμαζαν για τις πολεμικές του αρετές, αλλά εκτελέσθηκε στον τόπο των μαχών, με εντολή του Νίκου Ζαχαριάδη, γενικού γραμματέα του ΚΚΕ. Και στην υπόθεση αυτήν φαίνεται να εμπλέκεται και ο Νίκος Μπελογιάννης, που η άκριτη εκτέλεσή του μετά από απόφαση στρατοδικείου, έδωσε αφορμή στην Αριστερά να τον «καθαγιάσει» αν και δεν είναι λίγες οι φωνές που ισχυρίσθηκαν ότι η ανακάλυψή του από την Αστυνομία οφειλόταν σε «καρφί» της ζαχαριαδικής ομάδας.

                Ας πάρουμε τα γεγονότα από την αρχή.

                Ο Γιαννούλης γεννήθηκε το 1915 στο Επταχώρι του Γράμμου. Το βουνό που τον γέννησε, τον άνδρωσε και τον δέχθηκε εκτελεσμένο στο χώμα του. Ο παππούς του από την πλευράς της μητέρας του ήταν Μακεδονομάχος. Για τον λόγο αυτόν η οικογένεια Γιαννούλη είχε στενό σύνδεσμο με την οικογένεια των Δραγούμηδων. Σπούδασε Νομικά στην Αθήνα και κατά την διάρκεια των σπουδών του δούλευε στο γραφείο του πολιτευτή Φιλίππου Δραγούμη. Όταν στρατεύθηκε επελέγη ως υποψήφιος έφεδρος αξιωματικός στην σχολή της Σύρου, όπου παρέμεινε μετά την αποφοίτησή του ως εκπαιδευτής των νέων εφέδρων αξιωματικών.

*Το Επταχώρι του Γράμμου, όπου γεννήθηκε ο Γιώργος Γιαννούλης

                 Όταν κηρύχθηκε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, έφυγε για το μέτωπο. Πήρε μέρος σε μάχες επί ένα εξάμηνο και λίγο πριν από την κατάρρευση του μετώπου, τραυματίσθηκε στο χέρι. Επιστρέφοντας από το μέτωπο, τοποθετήθηκε στο Νεστόριο στις υπηρεσίες επισιτισμού. Δεν έμεινε πολύ. Βγήκε γρήγορα στην Αντίσταση με εντολή του κόμματός του και ανεδείχθη σε καπετάνιο του ΕΛΑΣ, έχοντας πάντα αντίθεση προς την γραμμή του ΚΚΕ, που ήθελε τότε αυτονόμηση της Μακεδονίας.

                Παρά την έντονη συμμετοχή του σε μάχες εναντίον των κατακτητών κινδύνευσε να εκτελεσθεί από το ίδιο το κόμμα του, το οποίο επιχειρούσε εκκαθαρίσεις στους κόλπους του, όσων διαφωνούσαν με την γραμμή της αυτονομήσεως της Μακεδονίας. Έγιναν μάλιστα και δύο δίκες τότε, στελεχών στην Βουχωρίνα και το Μελάνθιο και ακολούθησαν εκτελέσεις (Μαντόπουλος, Ζήσης κ.ά.)…

*Ο Γιαννούλης τον Μάρτιο του 1947, όπως τον φωτογράφησε ο δημοσιογράφος Βάσος Τσιμπιδάρος, όταν τον συνάντησε στον Γράμμο με τα μέλη της Βαλκανικής Επιτροπής Ερεύνης του ΟΗΕ (Εφημερίδα Εμπρός).

                 Όταν ησύχασαν τα πράγματα, ο Γιαννούλης επέστρεψε στον Γράμμο και ανέλαβε την διοίκηση τάγματος του ΕΛΑΣ. Μετά τα Δεκεμβριανά και την Συμφωνία της Βάρκιζας, πήγε με εντολή του ΚΚΕ στο Μπούλκες στην Γιουγκοσλαυΐα, όπου συνέχισε την εκπαίδευσή του. Όταν άρχισε ο εμφύλιος την άνοιξη του 1946 επανήλθε κρυφά στην Ελλάδα και άρχισε την ανταρτική του δράση στον Γράμμο. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες ανταρτών εναντίον του ελληνικού στρατού, καθιστώντας το όνομά του θρύλο μεταξύ των συντρόφων του (π.χ. επίθεση στην Αετομηλίτσα, κατάληψη της Δεσκάτης, κ.ά). Ουσιαστικά αυτός μέχρι την εκτέλεσή του κράτησε τον Γράμμο, ως ανταρτοκρατούμενη περιοχή. Το 1948 διοικούσε μια ταξιαρχία ανταρτών στον Γράμμο. Γνώριζε το βουνό, στους πρόποδες του οποίου είχε γεννηθεί και μεγαλώσει, σαν το σπίτι του. Και ασκούσε σημαντική επιρροή στην περιοχή, οι κάτοικοι της οποίας δεν αμφισβητούσαν τα πατριωτικά του αισθήματα. Μέσα στο κόμμα ήταν σεβαστό στέλεχος  λόγω της μορφώσεώς του και της συνέσεώς του και λόγω της στρατιωτικής καταρτίσεώς του αλλά και της γενναιότητος που επέδειξε στα πεδία των μαχών.

*Ο στρατός παρακολουθούσε τις δραστηριότητες του Γιαννούλη.

 Απόσπασμα από το Ημερολόγιο του 503 Τάγματος Πεζικού (Αρχεία ΔΙΣ/ΓΕΣ)

                Έτσι φθάνουμε στο μοιραίο καλοκαίρι του 1948, όταν μαίνονταν οι μάχες στον Γράμμο, Ιούλιο και Αύγουστο.

                Τελικά στις 2 Αυγούστου, ο ελληνικός στρατός με αιφνιδιασμό, κατέλαβε το βραχώδες φυσικό οχυρό Κάμενικ με σκληρή μάχη 7,5 ωρών και στην συνέχεια στις 5 Αυγούστου, και πάλι αιφνιδιαστικά κατέλαβε την άλλη παρακείμενη οχυρή τοποθεσία το Γκόλιο,  διαλύοντας τα περισσότερα τμήματα της 102 ανταρτικής ταξιαρχίας και συλλαμβάνοντας αιχμαλώτους. Οι αντάρτες στριμώχθηκαν βορειότερα προς Μπάτρα και Παλαιομοναστήρι Λιόκου με αναδιάταξη των δυνάμεών τους…

                Ο Γούσιας (Γιώργος Βοντίτσιος) δεξί χέρι του Ζαχαριάδη  τηλεγραφεί στο Γενικό Αρχηγείο των αναρτών και προτείνει να συγχωνευθεί η 102 ταξιαρχία στην 103 ταξιαρχία με διοικητή τον Υψηλάντη. Το τάγμα του Παλαιολόγου να αναπτυχθεί στην Μπάτρα και επικεφαλής του τομέως να αναλάβει ο Υψηλάντης (Αλέξανδρος Ρόσιος), με επίβλεψη του επιτελάρχη υποστρατήγου Ν. Σκοτίδα. Πρότεινε επίσης, ο καπετάνιος της διαλυμένης 102 ταξιαρχίας Γιαννούλης, να τεθεί στην διάθεση του Γενικού Αρχηγείου.

                Τα μεσάνυκτα προς 15 Αυγούστου 1948, ο στρατός από την χαράδρα μεταξύ Κούστας και Μπάτρας, αιφνιδίασε όλη την διάταξη των ανταρτών. Ένα μέρος τους κατευθύνθηκε προς Αλβανία και άλλο προς Πικάτη. Ο Γιαννούλης συμμετέχει και πολεμά και στον αιφνιδιασμό της 15ης Αυγούστου. Σημειώνονται πολλές λιποταξίες ανταρτών. Ακόμα και η γυναίκα του Βασιλική φεύγει εγκαταλείποντας τον Γράμμο. Ο Γιαννούλης γράφει εκθέσεις για την κατάσταση στο μέτωπο στις 18 και 19 Αυγούστου, αλλά πλέον δεν εισακούεται από την ηγεσία του ΚΚΕ.

*Χάρτης της περιοχής των επιχειρήσεων. Διακρίνεται το Επταχώρι, γενέτειρα του Γιαννούλη

                 Η τύχη του Γιώργου Γιαννούλη είχε πλέον οριστικοποιηθεί.

                Ο Γούσιας έχει γράψει σε βιβλίο του πως ο πολιτικός επίτροπός του Λάμπρος (Νίκος Κανακαρίδης) του ανέφερε ότι πήρε διαταγή να «ανακρίνει» τον Γιαννούλη, δηλαδή προφανώς να τον εκτελέση, και δήλωσε: «Εγώ αυτήν την δουλειά δεν μπορώ να την κάνω». Ο Γούσιας είχε στείλε τον Νίκο Κανακαρίδη (Λάμπρο) με την ομάδα ασφαλείας της 670 μονάδας. Αυτός τον συλλαμβάνει και τον οδηγεί στην έδρα της 670, όπου  «ανακρίνεται» από τον δικαστή Γκαστή και τον ίδιο.

                Τον Γιαννούλη είχε αρνηθεί να συλλάβει και ο Αλέξανδρος Ρόσιος (Υψηλάντης).

                Σύμφωνα με όσα γράφει ο Ευάγγελος Αβέρωφ στο βιβλίο του «Φωτιά και Τσεκούρι», «ὁ Ζαχαριάδης ἀπηυθύνετο, μὲ χειρόγραφη ἐπιστολή του σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς πιὸ πιστούς του, τὸν Μπελογιάννη, πολιτικὸ κομισάριο τότε τῆς ταξιαρχίας, τοῦ καπετᾶν Γιαννούλη, ἐκείνης τῆς ταξιαρχίας ποὺ ἔκαμνε στὴν Ἤπειρο καταπληκτικὲς ἐπιδρομὲς καὶ ἀνεκούφιζε τὸ Καταφύγιον τοῦ Γράμμου, ὅταν ὁ Ἐθνικὸς Στρατὸς ἐπετίθετο ἐναντίον του, ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές. Ὁ Ἀρχηγός, λοιπόν, ἔγραφε ἐν ἐξάψει πρὸς τὸν Μπελογιάννη ὅτι «ἔπρεπε νὰ ἀποναρκώσῃ τοὺς κομμουνιστὰς τῆς ταξιαρχίας καί, κυρίως, τοὺς πολιτικοὺς ἐπιτρόπους, κομισαρίους καὶ νὰ ἀπαλλάξῃ τὴν μονάδα ἀπὸ τὰ δειλὰ καὶ σπασμένα στοιχεῖα».

                Ο Ζαχαριάδης έλεγε  ότι τα έγραφε αυτά, γιατί είχε πληροφορηθεί από τους Πορφυρογένη και Ρούσο για την απελπιστική κατάσταση της μονάδος αυτής. Στην ίδια επιστολή του επετίθετο ακόμη κατά των μαχητών του Δ.Σ.Ε. που είχαν το θάρρος να διατυπώσουν γνώμη, και έγραφε ότι ένας μαχητής είχε πει «θὰ ‘πρεπε ὁ Ζαχαριάδης νὰ βρῇ τρόπο νὰ κάνῃ ἕναν συμβιβασμό, νὰ μὴ σκοτωνόμαστε ἄδικα», ότι άλλος είχε πει «ἐὰν μποροῦσαν, ἂς μᾶς ἔδιδαν 300 δράμια ψωμί».  Τέτοιοι μαχητές, συνέχιζε ο Ζαχαριάδης στην επιστολή του, «δείχνουν ὅτι ἔσπασαν, βοηθοῦν τὸν μοναρχοφασισμό, εἶναι προδότες τοῦ ἀγῶνος τοῦ λαοῦ, ἄχρηστοι καὶ ἐπικίνδυνοι. Διάλεξε τοὺς πιὸ καλοὺς καὶ κτῦπα τὴν σαπίλα κατακέφαλα, νὰ ξεῤῥιζώσῃς τοὺς τραμπουκισμοὺς καὶ τὶς αὐθαιρεσίες, νὰ πάψουν οἱ λιποταξίες, καὶ ὅποιος κάνει τὴν προδοσία αὐτὴν νὰ πιάνεται καὶ νὰ καταδικάζεται διὰ βοῆς καὶ νὰ ἐκτελεῖται ἐμπρὸς στὸν λόχο…»

*Η πτώση του Κάμενικ πανηγυρίσθηκε από τον Τύπο της Αθήνας

                 Και ενώ ο Μπελογιάννης είχε φθάσει στον χώρο της ταξιαρχίας Γιαννούλη, στο Γενικό Αρχηγείο ο Βασίλης Μπαρτζιώτας απευθύνθηκε στον Βαγγέλη Κασάπη (Κρίτωνα) και του είπε όπως γράφει ο ίδιος στο βιβλίο του «Ο Εμφύλιος στον Έβρο»:

                -Μὲ ὁδηγὸ ποὺ θὰ σοῦ δώσουμε θὰ ξεκινήσης νὰ πᾶς στὸ Κάμενινκ, στὴν διάταξη τοῦ ταξιάρχου Γιαννούλη. Ἐκεῖ σὲ συνεργασία μὲ τὸν Μπελογιάννη θὰ προσπαθήσετε νὰ ἐξακριβώσετε τὸ ὕποπτον ποὺ κρύβεται στὴν ταξιαρχία Γιαννούλη. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν ἀπὸ ἡμέρες εὑρίσκεται ὁ Μπελογιάννης ἐκεῖ καὶ μὲ βάση τὶς ὀδηγίες ποὺ τοῦ ἐδόθησαν ἔχει συγκεντρώσει ἀρκετὰ διαφωτιστικὰ στοιχεῖα.

                Ο Κασάπης  έφτασε στην ταξιαρχία Γιαννούλη και είχε συνεργασίες με τον Μπελογιάννη, τον μόνιμο αξιωματικό της Αεροπορίας Λεωνίδα Ντρενά επιτελάρχη της ταξιαρχίας και άλλους αξιωματικούς των ανταρτών.

                Εκεί διάβασε και το γράμμα του Ζαχαριάδη για το οποίο παρατηρεί: «Οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ξεκάθαρα καὶ δίχως περιστροφές, ἐντόπιζε τὸν ἐχθρὸ καὶ παράλληλα προσανατόλιζε τὸν ἐρευνητικό μας φακὸ πρὸς τὸν στόχο Γιαννούλη, δίχως ὅμως νὰ παρουσιάζῃ κάποιο συγκεκριμένο καὶ πειστικὸ στοιχεῖο εἰς βάρος τοῦ Γιαννούλη».

                Κατά την μαρτυρία του Κασάπη ο Μπελογιάννης του ανέφερε:

                -Ἀπὸ ὅ,τι ἐξακρίβωσα μέχρι τώρα, ὅλα ὀφείλονται στὴν ἔλλειψη ἐφεδρειῶν, στὴν μὴ ἀντικατάσταση τῶν τμημάτων καὶ στὴν ἀφάνταστη καὶ πέραν ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς ἀνθρωπίνου ἀντοχῆς, κούραση τῶν μαχητῶν, στὰ πολλὰ καὶ συνεχῆ ἐχθρικὰ πυρὰ καὶ στὶς πάντα φρέσκες ἔμψυχες δυνάμεις ποὺ συνεχῶς ὁ ἐχθρὸς ῥίχνει στὶς γραμμές μας».

                Τα δύο κομματικά στελέχη συνέχισαν την έρευνά τους ανάμεσα στους αντάρτες και τελικά συνέταξαν έκθεση προς το Γενικό Αρχηγείο του ΔΣΕ, στην οποία μεταξύ άλλων τόνιζαν:

                «Μὲ βάση τὶς προαναφερόμενες καὶ γιὰ ἐμᾶς ἀναμφισβήτητες διαπιστώσεις μας, ὄχι μόνον κατηγορηματικὰ ἀποκλείουμε τὴν ὕπαρξη ἐχθρικοῦ δακτύλου στὴν ταξιαρχία Γιαννούλη, ἀλλὰ καὶ ἀταλάντευτα ὑποστηρίζουμε, πὼς ἡ διάσπασις τῆς διατάξεως τῆς προαναφερομένης ταξιαρχίας ὀφείλεται στὶς αἰτίες ποὺ ἀναφέρουμε καὶ διόλου στὴν διοικητικὴ ἀνεπάρκεια τῆς ταξιαρχίας». Υπογραφές Ν. Μπελογιάννης, Β. Κασάπης- Κρίτων.

*Ο Νίκος Μπελογιάννης στην γνωστή δίκη του

                 Ο Μπελογιάννης έμεινε στην περιοχή ως πολιτικός επίτροπος της ταξιαρχίας και ο Κασάπης πήγε στο Γενικό Αρχηγείο και παρέδωσε την έκθεση ιδιοχείρως στον Μπαρτζιώτα, περιμένοντας, μήπως του ζητηθούν διευκρινίσεις.

                Την δεύτερη ημέρα όμως του διαβιβάσθη εντολή ότι φεύγει… για το Μπούλκες για θεραπεία των πονοκεφάλων του!!! Ο Κασάπης εκφράζει ξεκάθαρα την άποψη ότι η διαταγή να φύγει στο Μπούλκες δόθηκε γιατί η έκθεση για την υπόθεση Γιαννούλη δεν συμφωνούσε με το γράμμα του Ζαχαριάδη.

                Σε ό,τι αφορά στον Μπελογιάννη ο Κασάπης τονίζει απροκάλυπτα: «Κυκλοφορεῖ ἡ φήμη ἀνάμεσα στοὺς συντρόφους ὅτι ὁ Μπελογιάννης, παρὰ τὴν ἀρχικὰ σθεναρή του, μαζύ μου, στάση, ἔκανε νερὰ ἔπειτα, στὴν ὑπόθεση Γιαννούλη».

                Και διερωτάται: Γιατί ο Μπελογιάννης δεν απεμακρύνθη όπως ο ίδιος και να σταλεί σε διαθεσιμότητα στην Ρουμανία, όπως ο υποστράτηγος Υψηλάντης, που αρνήθηκε να συλλάβει τον Γιαννούλη; Και όχι μόνον αυτό, αλλά ο Μπελογιάννης προωθήθηκε υψηλότερα και παρέμεινε το αγαπημένο παιδί των Ζαχαριάδη- Μπαρτζιώτα; Και συμπεραίνει:

                «Ἐπαναλαμβάνω, ἀπὸ τότε δὲν ἔπαυσε νὰ στροβιλίζεται στὸ μυαλό μου, ὅτι ὁ Μπελογιάννης ἔκανε νερά. Ὅλα τὰ παραπάνω ἐνισχύονται ἀπὸ μίαν ἄλλην ὑπόνοιά μου, ὅτι ὁ Μπελογιάννης ἀπὸ τὸν Ζαχαριάδη ἐστάλη σκόπιμα στὴν παρανομία, γιὰ νὰ πιασθῇ καὶ νὰ ἐξοντωθῆ κι ἔτσι νὰ λείψῃ ἕνας σιωπηλὸς κατήγορος, ἕνας ἐπικίνδυνος μάρτυς. Σὲ περίπτωση ποὺ ζοῦσε ὁ Μπελογιάννης, ποιὸς ξέρει, ἐὰν μετὰ τὴν 6η Ὁλομέλεια τοῦ 1956 δὲν μεταβάλετο σὲ κατήγορο τοῦ Ζαχαριάδου».

*Ο Βαγγέλης Κασάπης (Κρίτων)

                 Τελικά ο καπετάν  Γιαννούλης στις 18 Αυγούστου 1948 συνελήφθη από συντρόφους του, πέρασε από έκτακτο ανταρτοδικείο  (αν και αυτό ακόμα αμφισβητείται…) και εκτελείται δια τουφεκισμού στην περιοχή Κρυσταλλοπηγής της Καστοριάς περί τις 20 Αυγούστου 1948, λίγες ημέρες  μετά την αναχώρηση (εκδίωξη στην πραγματικότητα) του Μάρκου Βαφειάδη πρωθυπουργού της κυβερνήσεως του βουνού και στρατιωτικού αρχηγού των ανταρτών, από το Γενικό Αρχηγείο του Γράμμου και μέσω Αλβανίας για την Ρωσσία.

*Μετά την επικράτηση του στρατού, οι εφοδιοπομπές για τα μαχόμενα τμήματα, περνούν από το Επταχώρι.

                 Ο επίλογο της δραματικής αυτής ιστορίας γράφτηκε στις 20 Αυγούστου 1948. Σύμφωνα με αφήγηση αυτόπτη μάρτυρα, του αξιωματικού πληροφοριών της 670 μονάδος, Γιώργου Φουρκιώτη σε μια μετακίνηση του επιτελείου της 670 Μ, όταν έγινε κάποια στάση, σε μια τοποθεσία, ο αντάρτης Τάκης Σαρής  ή Θησέας (πολλοί ισχυρίζονται με εντολή του Γούσια) του έριξε μια πιστολιά από πίσω και ο Γιαννούλης έπεσε αιμόφυρτος… Ο Φουρκιώτης είπε στον Κανακαρίδη: «Τί εἶναι αὐτά, Λάμπρο, πού γίνονται;». Και αυτός όπως αφηγήθηκε ο Φουρκιώτης του απήντησε:  «Πᾶψε, χαζέ, θὰ φᾶς κι ἐσὺ τὸ κεφάλι σου…».

                Ο Αλέξανδρος Ρόσιος (Υψηλάντης) στο βιβλίο του «Στα φτερά του οράματος» Θεσσαλονίκη 2001, έγραψε ότι για τον Γιαννούλη η προανακριτική διαδικασία και μόνον υπήρξε το στρατοδικείο. Πρώτα σκότωσαν τον Γιαννούλη και μετά τον δίκασαν. Το κατεπείγον της εκδικάσεως αυτής της υποθέσεως «οφείλεται» στον επικείμενο ελιγμό των τμημάτων του Γράμμου κάτω από την πίεση του εθνικού στρατού. Το πόρισμα για τον Γιαννούλη, μαζί με τα άλλα πορίσματα, δεν δόθηκαν στην δημοσιότητα!!!

*Ο Νίκος Κανακαρίδης (Λάμπρος) με στρατιωτική στολή μετά την ήττα, στο Βερολίνο.
Δίπλα του ο γιατρός Πέτρος Κόκκαλης

                 Για την εκτέλεση του Γιαννούλη και τα βαθύτερα αίτιά της έχουν διατυπωθεί πολλές εικασίες πλην εκείνων του Ζαχαριάδη, για πρακτορική στάση του καπετάνιου του ή των εικασιών του Βαγγέλη Κασάπη.

                Ο Ευάγγελος Αβέρωφ στο προαναφερθέν βιβλίο του διατυπώνει την ακόλουθη ερμηνεία: «Ὁ Γιαννούλης κατήγετο ἀπὸ τὸν Γράμμο, ἀπὸ τὸ Ἐπταχῶρι, καὶ ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς πρώτους ὀργανωτὰς τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ τῆς περιοχῆς. Δὲν εἶναι γνωστὸς ὁ λόγος, ἀλλὰ ὁ Ζαχαριάδης τὸν ἀντιπαθοῦσε πολύ. Αὐτὸ κατ’ οὐσίαν τὸν ᾡδήγησε στὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα. Ἡ ἐπίσημος αἰτιολογία δὲν εἶναι βεβαία. Κατὰ τὸν Eude, στὶς 20 Αὐγούστου 1948 ἐνεθυμήθησαν ὅτι τὸ 1942 εἶχε λάβη μέρος σὲ μίαν ἐθνικιστικὴ κίνησιν καὶ κατεδικάσθη τὸ 1948 μὲ αὐτὸ τὸ αἰτιολογικό. Κατ’ ἄλλους, δὲν τοῦ ἐσυγχώρησαν τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖον ἀπήντησε σὲ ἐρώτηση τοῦ Βάσου Βασιλείου- ἑνὸς τῶν γνωστοτέρων σήμερα δημοσιογράφων τῶν Ἀθηνῶν- σχετικὰ μὲ τὴν αὐτονόμηση τῆς Μακεδονίας: εἶχε ἀπαντήση κατηγορηματικὰ ὅτι τὸ Κ.Κ.Ε. ὑπερημύνετο τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος τῆς Ἑλλάδος. Καὶ ἡ δευτέρα ὅμως ἑρμηνεία δὲν φαίνεται πιθανή. Ἡ συνῳμιλία μὲ τὸν Βασιλείου εἶχε γίνη τὴν ἄνοιξιν τοῦ 1947, ὅταν ὁμὰς Ἑλλήνων δημοσιογράφων περιεπλανᾶτο στὰ βουνὰ μαζὺ μὲ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς Βαλκανικῆς ἐπιτροπῆς, οἱ ὁποῖοι ἐπεδίωκαν νὰ συναντήσουν τὸν Μάρκο. Οἱ Ἕλληνες δημοσιογράφοι συνηντήθησαν τότε μὲ τὸν καπετὰν Γιαννούλη. Καταδίκη λοιπὸν καὶ ἐκτέλεσις, μετὰ ἀπὸ δέκα ἑπτά μῆνες ἐξαιρέτου πολεμικῆς του δράσεως;».

                Ο Νίκος Μέρτζος στο δικό του βιβλίο «Σβαρνοῦτ, τὸ προδομένο ἀντάρτικο» αναφέρεται στην εκτός γραμμής του ΚΚΕ αντίδραση του Γιαννούλη στην αυτονόμηση της Μακεδονίας, γράφοντας: «Πολλοὶ ἄλλοι καπετάνιοι σκοτώθηκαν ἀπὸ τοὺς συντρόφους τους μὲ τὸν τρόπο αὐτόν. Ὁ Γιαννούλης ὅμως ἦταν ἐξ ἀρχῆς «γραμμένος στὸ ἄλλο τετράδιο». Τὸ Κ.Κ.Ε. δὲν ἐλησμόνησε ὅτι εἶχε κινηθῆ μὲ ἄλλους πατριῶτες τοῦ ΕΛΑΣ νὰ ἀνακόψουν τὸν ἐκσλαυισμὸ τῆς Μακεδονίας τὸ 1943. Τότε ἐξετέλεσε ὅλους ἐκείνους τοὺς Μακεδόνες ΕΛΑΣίτες στὴν Βουχωρίνα καὶ στὸ Μελάνθιο».

                Η ιστορία του Γιαννούλη βάρυνε την όλη πολιτεία της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ εκείνης της τραγικής εποχής και σκίασε επιπλέον την αμφιλεγομένη προσωπικότητα του Ζαχαριάδη.

Παντελἢς Στεφ. Ἀθανασιάδης
νεωτέρα ἑλληνικὴ ἱστορία

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply