Γιατί δέν …συν-πρωθυπουργεύουν τήν μπακογιάννη;

Ἡ κυρία Μπακογιάννη ἔχει κάποιο ἀξίωμα;
Μπορεῖ νὰ ἀπαγορεύῃ σὲ ὁποιονδήποτε κρατικὸ ἀξιωματοῦχο νὰ μιλᾷ;
Ἔχει τήν δυνατότητα νά φιμώνῃ βουλευτές;
Ποιὰ ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἰδιότης της, πέραν ἀπὸ μία ἐκ τῶν 300 βουλευτῶν;

Γιατί ἡ οἴησις της καὶ ἡ ἀλαζονεία της δὲν ἔχουν ταίρι τὸν τελευταῖο καιρό.

Κᾶνε τὴν ῥὲ ἠλίθιε Κυριακούλη σὺν πρωθυπουργὸ νὰ μὴ φᾷς στὸ τέλος τὸ ξύλο μόνος σου.

«Ἕνας»

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

23 thoughts on “Γιατί δέν …συν-πρωθυπουργεύουν τήν μπακογιάννη;

  1. Εγω παντως ειχα ακουσει καποιους ψιθυρους περι “ψυχρας” στη σχεση μεταξυ των δυο, αμεσως μολις η κα Μερκελ ανακυρηξε τον ΚυρΓιακο αρχηγο της ΝουΔουλας.
    Αλλα και η “σχεση” των δυο ειναι συμπλεγματικη.
    Ειναι αδερφια; Ξαδερφια; Ή κατι αλλο;
    Δεν μας το ‘χουν διευκρυνισει μεχρι στιγμης.

  2. Γιὰ σᾶς παρακαλῶ, Λούλα καὶ Φιλονόη! Νὰ σταματήσετε ἀμέσως αὐτὴν τὴν εἰδεχθῆ συζήτηση περὶ τοῦ ἐὰν ἡ σχέση Ντόρας καὶ Κούλη εἶναι γονικὴ ἤ ἀδελφική!Ποιὲς εἶστε σεῖς ποὺ θὰ κρίνετε τὶς ἐπιλογὲς τοῦ Ἑλληνικοῦ μας Λαοῦ; Ἐὰν ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν ἀπὸ τὴν “ἴδια μήτρα ἀδελφῶν μας” πεντάρα δὲν δίνει γιὰ τὸ ἐὰν τὸ -ὅπως ἀναιδῶς καὶ θρασύτατα ἀποκαλεῖτε τὸν Πρωθυπουργό μας- κούλι ἐνδεχομένως εἶναι ἀδελφὸς τῆς μαμᾶς του, μὲ ποιὸ δικαίωμα σεῖς, ἐμμέσως ἔστω, λοιδορεῖτε τοὺς “συνέλληνες ἀδελφούς μας” ποὺ δὲν μποροῦν/θέλουν νὰ ἀντιληφθοῦν τὴ δική σας πραγματικότητα! Δὲν φταῖνε αὐτοί! Μπορεῖ νὰ μὴ εἶχαν τὶς νοητικὲς ἱκανότητες γιὰ νὰ σπουδάσουν (στὴν πρὸ ΠΑΣΟΚ ἐποχή). Πρέπει ἐμεῖς, ἐπειδὴ αὐτοὶ ἦταν (κατὰ τὴ φασιστικὴ/ρατσιστικὴ ὁρολογία) ἐλαφρῶς ἤ καὶ βαρέως ντουβάρια, νὰ γελοιοποιοῦμε τὶς ἐπιλογές τους;
    Ἔ, ὄχι! Ἐὰν δὲν σᾶς ἀρέσουν οἱ ἐπιλογὲς τῶν ἀδελφῶν μας, νὰ κάνετε μάνι-μάνι τὶς βαλίτσες σας καὶ νὰ ξεκουμπιστῆτε πάραυτα ἀπὸ αὐτὸν τὸν τόπο ὅπου, ὡς γνωστόν, γεννήθηκε καὶ κυριολεκτικῶς ἄνθισε ἡ Δημοκρατία!
    Ἄντε μπράβ σας, Κυρίες μου! Ἐὰν μεταναστεύσετε, κατὰ τὶς ἀμέσως προσεχεῖς ἡμέρες μάλιστα, ἐγὼ ἀενάως θὰ σᾶς περιβάλλω μὲ ἐκτίμηση πολὺ μεγαλύτερη ἀπὸ ἐκείνη τὴν ὁποία ἐκδηλώνω πρὸς ἐκείνους ποὺ κάθονται ἐδῶ καὶ κριτικάρουν (ψευδωνύμως ἐξυπακούεται) πότε τὸ “κούλι”, πότε τὸ “τσίπρα”, πότε τὸ “gapάτο”, πότε τὸν Σημίτη καὶ πότε-κοροϊδεύουν τὸ πάχος τοῦ κ. Πάγκαλου! Σεῖς δὲν τρῶτε; Ἐὰν δὲν γίνεστε, ἐπειδὴ σκανδαλωδῶς σᾶς εὐνόηση ἡ φύση (ποιὸς ξέρει τί μέσον εἴχατε) σὰν ταυροβούβαλοι τῆς πέρα Παταγωνίας ἤ καράφλες σὰν ἀμερικανοτραφεῖς καθηγητές, αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἔχετε τὸ δικαίωμα νὰ εἰρωνεύεστε τὴ νοοτροπία, ἐμφάνιση καὶ -κυρίως αὐτό!- τὶς ὅποιες ἐπιλογὲς τῶν ἀδικημένων ἀδελφῶν μας;
    Ἔ, ὄχι! Αὐτὸ ἐγὼ τοὐλάχιστον δὲν μπορῶ νὰ ἀνεχθῶ!
    Ἄντε μπράβο, τὸ λοιπόν!

    • Ἀπό ποῦ κι ὡς ποῦ αὐτά τά ἄτομα (τὰ κάθε εἴδους μητσοτακέικα ἐννοῶ) εἶναι ἀδελφοί μας; Προφανῶς δὲν σοβαρολογεῖς.
      Κι ἀπὸ τὴν ἄλλην… Ἐφ’ ὅσον συνειδητῶς ἀπεφάσισα νὰ διαβιῶ σὲ αὐτὴν τὴν χώρα, αὐτομάτως, μᾶς ἀρέσει-δὲν μᾶς ἀρέσει, ἀποδέχομαι καὶ τὸ (ἂς ποῦμε) πολίτευμά της, καθὼς φυσικὰ καὶ τὰ (ἂς ποῦμε) ἐκλογικά του ἀποτελέσματα, ὅμως δίχως αὐτομάτως νὰ ἀγνοῶ πὼς καὶ ἄδικο εἶναι καὶ παράλογον καὶ ἀνήθικον καί, φυσικά, δίχως νὰ παύσω νὰ πασκίζω, μὲ τὶς μικρές μου δυνάμεις, νὰ ἐνημερώσω ὄσο τὸ δυνατόν, γιὰ νὰ σταματήσῃ. Ἐν τούτοις ὅμως ναί, αἰσθάνομαι γιὰ ἀδέλφια μου ὅλους τοὺς Ἕλληνες, ἀνεξαρτήτως τοῦ βαθμοῦ εὐφυΐας τους, ἤθους τους καὶ αἰσθήματος δικαίου τους, διότι πράγματι κι ἐγὼ ἀπὸ τὴν αὐτὴν μῆτρα, ποὺ κι αὐτοὶ ἐπίσης, προέρχομαι.

  3. Kαὶ γιατί, Φιλονόη μου, δὲν εἶναι “ἀδέλφια” μας οἱ Μητσοτάκηδες; Δὲν τὸ κατάλαβα!
    ‘Επειδὴ εἶναι -κατὰ πῶς ἔχει ἀποδείξει ὁ Σπ. Χατζάρας καὶ ἄλλοι- ὅτι εἶναι Ἰουδαῖοι ἀπὸ τὴ Σπάρτη καὶ μετὰ πήγανε στὴ Μάνη καὶ πιὸ μετὰ στὸν Μαλεβὸ καὶ ἀκόμα πιὸ μετὰ στὴ Μονεμβάσια καὶ τελικῶς τοὺς τράβηξαν οἱ Ἐγγλέζοι στὴν Κρήτη, ὅπου τοὺς ἔχρισαν “ἀνθρώπους τους”; Ἔ, καὶ λοιπόν; Δηλαδὴ δὲν θὰ δεχθοῦμε οὔτε τὸν Βενιζέλο, πατρὸς θεωρητικῶς Ἀρμενίου ἀλλ’οὐσιαστικῶς τοῦ παπποῦ Μητσοτάκη; Δὲν θὰ δεχθοῦμε τὸν Μεταξᾶ, ἀγνώστου παπποῦ; Δὲν θὰ δεχθοῦμε τὸν Καραμανλῆ, ἐπειδὴ ἦταν ἀπώτερης τουρκικῆς καταγωγῆς; Δὲν θὰ δεχτοῦμε τὸν Σεφέρη, ποὺ λόγω ὀνόματος ἦταν καὶ αὐτὸς ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς; Οὔτε τὸν Σολωμό, έπειδὴ ἦταν μεγάλος ποιητὴς ἀλλὰ ἐπίσης μεγάλος ἰουδαῖος; Οὔτε τὸν Ρήγα Φερραῖο, ποὺ ἦταν Βλάχος; Οὔτε τὸν Κωλέττη ποὺ ἐπίσης ἦταν Βλάχος; Οὔτε τὸν Κολοκοτρώνη ποὺ πιθανῶς ἦταν ἀπώτερης σλαβικῆς καταγωγῆς (Τσεργίνης< τσέργα); Oὔτε τὸν Μητροπέτροβα, σλαβικῆς καταγωγῆς ὅπως ἀπὸ τὸ ὄνομά του φαίνεται; Οὔτε τὸν Κανάρη, μᾶλλον ἰταλικῆς καταγωγῆς (Canario); Οὔτε τὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, Ἰταλὸ (οἰκογενειακῶς) ἀπὸ τὸ Viterbo τῆς Ἰταλίας; Οὔτε τὸν Χαρίλαο Τρικούπη, Βλάχο (<Tricupa); Οὔτε τὸν Ἀπόστολο Ἀρσάκη, ἀπροσχημάτιστα Ἀρβανιτόβλαχο; Οὔτε τὸν συμπαθέστατο Παττακό, ἀπώτερης ἐνδοασιατικῆς καταγωγῆς; Οὔτε τὸν -ἀρχικῶς τοὐλάχιστον- καλῶν προθέσεων Ἰωαννίδη, ἰουδαιάρα ὅπως καταφάνηκε προσφάτως; Οὔτε τὸν Παπαδόπουλο, μὲ τὶς μυστηριώδεις σχέσεις του μὲ τὸν Παπανδρέου; Οὔτε τοὺς Ἔβερτ καὶ Δαμασκηνὸ (πολὺ μεγάλους γιὰ ἕνα μικρὸ λαὸ σὰν τὸν δικό μας), τελείως ἀνεξιχνίαστης (καὶ γιὰ τοὺς Ἄγγλους ἀκόμα) καταγωγῆς; Οὔτε τὸν Τσάτσο, ἰουδαῖο ἀπὸ τὰ Γιάννενα; Οὔτε τοὺς Κύρκους, ἐμφανῶς βουλγαρικῆς καταγωγῆς (Κήρκωφ).Οὔτε τὸν θρακικῆς καταγωγῆς Θουκυδίδη; Οὔτε τὸν πρὸς μητρὸς καριατικῆς (οὐσιαστικῶς:περσικῆς) καταγωγῆς Θεμιστοκλῆ; Οὔτε τὸν ὅπως δείχνει τὸ ὄνομά του φοινικικῆς καταγωγῆς Κάδμο; Οὔτε τὸν Δαναὸ τοῦ Ἄργους, ποὺ ὅπως σαφέστατα λέει ὁ Διόδωρος Σικελιώτης, ἦταν Ἑβραῖος ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο; Θὰ ἀπορρίψουμε ἀκόμα καὶ τὴν -κατὰ τὴν Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία μας- Παλαιὰ Διαθήκη, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία οἱ Σπαρτιάτες ἦταν ἑβραιάρες; Θὰ ἀπορρίψουμε ἀκόμα καὶ τὸν Ὅμηρο, τὸ ὄνομα τοῦ ὁποίου ἦταν, κατὰ τοὺς Παπαρρηγόπουλο καὶ Γεωργούλη, Ὅμαρος; Θὰ ἀπορρίψουμε ἀκόμη καὶ τὶς ἀραβικὲς γραφὲς ποὺ κατὰ τὸν Γεωργούλη βρέθηκαν στὴ Δῆλο, ἀντανάκλαση -ἰσχνὴ ἔστω- ἐντοπίζεται καὶ στὴν Ὀδύσσεια τοῦ Ὁμήρου; Θὰ ἀπορρίψουμε τὸ ὅτι ὁ Πυθαγόρας θεωροῦσε πατρίδα του πραγματικὴ τὴ Φοινίκη; Θὰ ἀπορρίψουμε ἀκόμη καὶ τὸν Ὀδυσσέα ποὺ ὅλως περιέργως ἦταν συνεχῶς καλυμμένος μὲ σκοῦφο; Θὰ ἀπορρίψουμε τοὺς ναῦτες τῆς Ὕδρας καὶ τῶν Σπετσῶν ποὺ μέχρι τὶς τελευταῖες δεκαετίες τοῦ ΙΘ΄ αἰώνα μιλοῦσαν καὶ καταλάβαιναν μόνο τὰ ἀρβανίτικα; Θὰ ἀπορρίψουμε τοὺς Κερκυραίους οἱ ὁποῖοι μέχρι τὶς ἀρχὲς τοῦ Κ' αἰώνα μιλοῦσαν μόνο ἰταλικά;
    Ἔ, ὄχι, Φιλονόη μου! Ἐφόσον συνειδητῶς ἀποφάσισες νὰ διαβιοῖς σὲ αὐτὴν τὴ χώρα, πρέπει ὅλους αὐτοὺς νὰ τοὺς ἀποδεχτῆς!
    Καὶ -σὲ παρακαλῶ- μὴ μὲ παρεξηγήσης, ἀλλὰ νὰ μὲ συμπαθήσης στὴν ὅλο στοργὴ καὶ τρυφερότητα πρὸς αὐτὸν τὸν Λαὸ γενικῶς προσπάθειά μου νὰ προσπαθήσω νὰ καταλάβω τί στὴν εὐχὴ γίνεται σὲ αὐτὸν τὸν εὐλογημένο τόπο. Βοήθησέ με, μὲ τὶς ἀσθενεῖς ἔστω δυνάμεις σου, ὥστε νὰ βγῆ μιὰ ἄκρη. Ἐγὼ ἐκθύμως τώρα διαβιῶ σὲ αὐτὴν τὴν Πατρίδα, σέβομαι τὸ πολιτικὸ καὶ πολιτειακὸ καθεστώς της καὶ ὅλους τοὺς ἀνωτέρω τοὺς θεωρῶ "ἀδελφούς μου".
    Σὺ γιατί δὲν τὸ κάνεις; Ἐπιλέγεις δηλαδὴ τοὺς δικούς σου "ἀδελφούς";
    Ἄ, ὄχι! Αὐτὸ εἶναι μεγάλη "ζαβολιά"! (Ὅπως λέγαμε καὶ στὴ δεκαετία τοῦ 1960.)
    Ἔτσι, ἐπιλέγοντας ὡς ἀδελφοὺς ὅσους γουστάρουμε καὶ ἀπορρίπτοντας ὅσους δὲν μᾶς πᾶνε, τίποτα δὲν προχωράει.
    Γιὰ σκέψου το λίγο αὐτό!

  4. Καὶ ἔχοντας ὑπόψη πάντα τὰ ἀνωτέρω, πολὺ σὲ παρακαλῶ, συμπαθεστάτη Φιλονόη, νὰ μοῦ διευκρινίσης σὺ ἀπὸ ποιὰ ἀκριβῶς ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς μῆτρες προέρχεσαι;

  5. Συνοπτικῶς καὶ ἀπολύτως ἀφαιρετικῶς: Ὅ,τι κι ὅποιος μέσα στὴν ἁπλότητά του (ἢ ἀκόμη καὶ τὴν ἀδαοσύνη του ἢ τὴν ἀμορφωσιά του) ἀγωνίζεται νὰ συντηρήσῃ ὅ,τι δήποτε κρατᾶ ζωντανὴ τὴν ἀνθρωπότητα ἐπὶ τοῦ πλανήτου, ἄλλοτε συνειδητῶς κι ἄλλοτε ἀσυνειδήτως. Πρᾶξις ποὺ δηλώνει ἀγωνία, πόνο κι ἀποφασιστικότητα ἀλλὰ ποὺ ἐπίσης πραγματοποιεῖται, μὲ μεγάλες θυσίες, κόπους καὶ τιμήματα, ἀλλὰ μόνον ἀπὸ αὐτοὺς ὅλους, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τοῦ κόσμου μας, ἐδῶ καὶ αἰῶνες.
    Ὅπως βλέπεις στὸ γενίκευσα τόσο, ὅσο νὰ μὴ χωροῦν ὅλες αὐτὲς οἱ «προσωπικότητες» ἐντός του.

    Υ.Γ.1. Ἡ προσωποποίησις οὐδέποτε μοῦ ἄρεσε διότι πάντα ἦταν μέσον περιορισμοῦ τοῦ προβλήματος σὲ κάποιες μικρὲς ἑστίες κι ὄχι προσπάθεια κατανοήσεώς του ἐξ ἀποστάσεως,χρονικῆς, ἰδεολογικῆς καὶ κοινωνικῆς.

    Υ.Γ.2. Ἐφ’ ὅσον συνειδητῶς ἀπεφάσισα νὰ διαβιῶ σὲ αὐτὴν τὴν χώρα πρέπει ὅλους αὐτούς, τοὺς …ἰδιαιτέρους, νὰ τοὺς ἀποδομήσω.

    Υ.Γ.3. Ἂλλην φορὰ θὰ συζητήσουμε γιὰ κάποιες λεπτομέρειες τοῦ παραπάνω καταλόγου.

    Υ.Γ.4. Ὁ παπαῤῥηγόπουλος, μεγάλος ἢ μικρὸς (δὲν ἔχει σημασία) θὰ πρέπη νὰ ἀποδομηθῇ στὰ μάτια μας σὲ μεγάλον βαθμό, γιὰ ἕναν καὶ (οὐδιώδη) λόγο: στὸ κεφάλαιον περὶ διωγμῶν τῶν Ἑλλήνων ἀπὸ τοὺς χριστιανοὺς ….ἔσβησε τὸ κεφάλαιον. Συνεπῶς καὶ μόνον γιὰ αὐτὴν τὴν …λεπτομέρεια, κατ’ ἐμέ, χάνει μεγάλο τμῆμα τῆς ἐγκυρότητός του καὶ ἀποδεικνύει τὶς ἐξαρτήσεις του.

  6. Ἔ, τί νὰ κάνη ὁ ἔρμος ὁ Παπαρρηγόπουλος; Τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος, ποὺ -κατὰ τὸν Σπ. Μαρινᾶτο- ὑπάρχει ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Μηδικῶν πολέμων (τοὐλάχιστον) μετασχηματίστηκε ἀπὸ “εἰδωλολατρικὸ” σὲ Χριστιανικό. Ἔπεσαν βέβαια μερικὲς “φάπες”. Πῶς ἀλλιῶς ὅμως θὰ σταματοῦσαν οἱ σφαγὲς τῶν κατσικιῶν, τῶν βοδιῶν (ὄχι τῶν ἀνθρωπόμορφων μὰ τῶν κανονικῶν) καὶ οἱ λοιπὲς δημοκρατικὲς διαδικασίες; Ὁπότε ὁ Θεοδόσιος Α΄ ὁ Μέγας (Ρωμαῖος ἀπὸ τὴν Ἱσπανία ὁ ἄνθρωπος) ἔρριξε στοὺς παρ’ἡμῖν πληθυσμοὺς τὴν ἀρχικὴ μορφὴ τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης καὶ σταμάτησαν οἱ “ἀρλοῦμπες”.
    Νὰ τὸ ξαναποῦμε; Μέσα εἴμεθα καὶ τὸ ξαναλέμε! Χάρη στὰ δημοκρατικά, πασοκοσυριζαίικα κ.λπ. “ἀδέλφια μας” (θοῦ, Κύριε, φυλακὴ τῷ στόματί μου!) διαβιοῦμε ἤδη σὲ κοινωνία πολυπολιτισμική. (Ἄς μὴ κατηγορηθοῦν οὔτε ἐγὼ οὔτε, βέβαια, ἡ Φιλονόη μας. Φταῖνε ὅλοι αὐτοὶ ποὺ κάθονταν μὲ σταυρωμένα χέρια, διότι “δὲν ἦταν μαλάκες” νὰ βάλουνε τὴν [κολοκυθοειδοῦς περιεχομένου] κεφάλα τους στον ντορβά!) Ἄς ἀναφέρουμε συνακολούθως κάτι ἀπὸ τὸ Ἰσλάμ: Κάποτε ζήτησαν ἀπὸ τὸν Μωάμεθ νὰ κάνη θαύματα… καὶ αὐτὸς ἀπάντησε: “Ἦρθε ὁ Χριστὸς καὶ μέχρι νεκροὺς ἀνέστησε! Ποιὸς Τὸν πίστεψε; Σχεδὸν κανείς! Λοιπόν… τὰ θαύματα κομμένα. Ὅποιος δὲν πιστεύει θὰ σφάζεται!”)
    Δεδομένου ὅτι δὲν εἶμαι -σπουδαγμένος, μάλιστα, στὸ Χάρβαρντ- εἰδικευμένος καὶ διαπρεπὴς ἰσλαμολόγος, μοῦ διαφεύγει τὸ ἐὰν τὸ ἀνωτέρω λόγιον ἐντοπίζεται στὸ Κοράνι ἤ στὶς Παραδόσεις (τοῦ Ἰσλάμ). Ὄπως καὶ νὰ εἶναι πάντως, τὸ ἐν λόγῳ λόγιον ἐμπεριέχει ἰσχυρὴ δόση -ἐποικοδομητικῆς- ἀλήθειας.
    Ὅπως εἶπε καὶ ὁ -κατὰ τὴν ἄποψή μου- μέγας Παπαρρηγόπουλος: “Τὰ πλήθη μάρτυρες δὲν γίνονται!” Ὁπότε ἀφεύκτως ἐμπίπτουμε στὸν ρηθὲν ὑπὸ τοῦ Μακιαβέλλι: “Στὴν πραγματικότητα, ποτὲ οἱ λαοὶ δὲν πείστηκαν ἀπὸ τὴ λογική: Μόνο μὲ τὴ βία!”
    Ὅπερ ἔδει δεῖξαι, δημοκρατικοί μου ἀναγνῶστες! (εἴτε αὐτοθεωρεῖστε “ἀδέλφια μου” εἴτε ὄχι).
    Υ. Γ. Ἐλπίζω ὅτι δεόντως ἐκτιμήθηκε ἡ ἕως τώρα ἐπιτυχὴς προσπάθειά μου νὰ μὴ χρησιμοποιήσω ἐκφράσεις ἀνάλογες ἐκείνων τοῦ κ. Νίκου Ρούσση. Δὲν θὰ ἀντέξω ὅμως γιὰ πολὺ ἀκόμα… Τὸ λέω, ὥστε στὰ πλαίσια τῆς πασοκοσυριζαίικης καὶ νουδουλικῆς κοινωνίας μας νὰ εἴμαστε ἐξηγημένοι.

  7. Ὁ Ἱστορικός, ἐὰν θέλῃ νὰ εἶναι ἱστορικὸς ἔγκυρος (κι ὄχι προπαγανδιστὴς …«περιοδικῶν» συμφερόντων) ὀφείλει νὰ εἶναι κι ἔντιμος, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν κουβαλᾶ πίσω του (ἤ ὄχι-καλὴ ὥρα) τυπικὰ προσόντα. Πέραν τούτου ὄμως ἠ ἱστορία τοῦ Παπαῤῥηγοπούλου, ἂν καὶ πράγματι συνοπτική, ἐν τούτοις ἰδιαιτέρως …λειασμένη σὲ κάποια σημεία. Σαφῶς καὶ εἶναι ἀξιοθαύμαστον τὸ γεγονὸς τῆς μὴ ὑπαρχούσης ὑποδομῆς πίσω του, ἀλλὰ ἔως ἐκεῖ.
    Ὅσο γιὰ τὴν βία καιρὸς εἶναι νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἀκριβῶς ἐκεῖ εἶναι τὸ ζητούμενον τοῦ κόσμου μας.

  8. Φιλονόη μου, ἐπειδὴ σέβομαι τὶς προτροπές σου, ἐπίτρεψέ μου νὰ συνεχίσω προτείνοντας ὀλίγα σχετικῶς μὲ τοὺς “φυλετικῶς ἀδελφούς μας/συνέλληνες” καὶ τὰ σχετικά… Ὅθεν ἔχομεν καὶ λέγομεν:
    Α) Περικλῆς Γιαννόπουλος. Συμπαθὴς προσωπικότης ἄν καὶ οἱ πραγματικὲς αἰτίες τῆς αὐτοκτονίας του παραμένουν ἄγνωστες. Οὐχ ἧττον ἦταν ἀπόγονος κάποιου “Χαιρέτη”, “κατ’εὐθεῖαν ἀπόγονου τοῦ Δευκαλίωνος καὶ τῆς Πύρρας” γιὰ τοὺς ἀκμαίων ἐθνικῶν φρονημάτων ἀπαδοὺς/ψηφοφόρους τῶν τσιπροκούλιδων, ἀλλὰ στὴν οὐσία ἰουδαίου. Ὁ Κρητικός, πράγματι, στὰ ἑβραϊκὰ λέγεται “Χερεθθί”. Ὅθεν οἱ πολυάριθμοι ἰουδαῖοι τῆς Κρήτης (“φυλετικῶς ἀδέλφια μας” ἐξυπακούεται) κάνουνε, κατὰ κανόνα, τὸ “Χερεθθὶ” “Χαιρέτης”… καὶ μένουνε ὅλοι εὐχαριστημένοι. Οἱ μὲν ἰουδαῖοι ἀλληλογνωρίζονται εὐχερῶς, ἐνῶ οἱ ἑλληνάδες μας δὲν θὰ κάτσουν τώρα νὰ ἀσχολοῦνται μὲ ἐτυμολογίες. Καὶ πρὸς διάλυση πάσης ἀπορίας τῶν ἀναγνωστῶν μας, ἐπισημαίνω ὅτι τὸ “Χαιρετάκης” ἀπὸ τὸ “Χερεθθὶ” προέρχεται καὶ αὐτό. Μόνο ποὺ ἡ κατάληξη -άκης κατὰ κανόνα μαρτυρεῖ φτώχεια. Μὲ ἄλλα λόγια, “Χαιρετάκης” = φτωχὸς ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς Κρητικός. (Ἐκτὸς ἐάν, περίπτωση ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποκλειστῆ, κοτσάρουν τὴν κατάληξη – ἀκης, ὥστε νὰ ἀκούγεται “πιὸ κρητικό”. Ὅπως ἀκριβῶς καὶ οἱ Μητσοτάκηδες: Πήρανε τὴν ἀλβανικὴ καὶ βλαχικὴ ἐκδοχὴ τοῦ βαπτιστικοῦ ὀνόματος Δημήτριος [:Μῆτσος+Τάκης] φτιάξανε ἕνα τεχνητὸ ἐπώνυμο, ἀκούει ὁ πᾶσα ἕνας τὴν κατάληξη – άκης καὶ περιχαρὴς ἀνακράζει: Κρητίκαρος!)
    Β) Ἴων Δραγούμης. Πολὺ σημαντικὴ προσωπικότητα τῆς Σύγχρονης Ἑλλάδας, ἀλλὰ -φυσικά!- Βλάχος (ἤ Ρωμαιόβλαχος, ὅπως οἱ Βλάχοι μας αὐτοχαρακτηρίστηκαν κατὰ τὴν περίοδο τῆς δικτατορίας τοῦ Μεταξᾶ). Τὸ πραγματικό του ὄνομα ἦταν Ion Dragomir, ἔνθα τὸ Ion εἶναι ἡ βλαχικὴ μορφὴ τοῦ βαπτιστικοῦ ὀνόματος “Ἰωάννης”. Τὸ Dragomir ἔγινε Δραγούμης, ἀλλὰ ὁ Ἰωάννης Δραγούμης, προφανῶς γιὰ νὰ τιμήση τὴν ἀπώτερη καταγωγή του, κράτησε τὴ βλαχικὴ ἐκδοχὴ τοῦ ὀνόματός του: Ἰωάννης>Ion>Ἴων, γράφοντάς το μάλιστα μὲ -ω- λόγω τῆς ἀρχικῆς του, ἑλληνικῆς μορφῆς. Ὁπότε ἀκούγανε οἱ διάφοροι συμπατριῶτες μας τὸ “Ἴων” καὶ συνειρμικῶς πηγαίνανε σὲ “χαμένες πατρίδες”, τὴν “καθ’ἡμᾶς Ἀνατολή” καὶ ἄλλα τέτοια… πολλά…
    Συμπερασματικῶς: Τί μπορεῖ κανεὶς νὰ προσάψη στοὺς ἀνωτέρω ποὺ εἰλικρινῶς καὶ ἐπιτυχῶς ἀφομοιώθηκαν στὴν Πατρίδα μας; Τίποτα – ἰδίως στὸν Δραγούμη. Τὸ πρόβλημα, Φιλονόη μου, δὲν εἶναι οὔτε ὁ Δραγούμης οὔτε ὁ Γιαννόπουλος οὔτε κἄν ὁ Σόλων ὁ ἀρχαῖος (ἀπώτερης καταγωγῆς ἀπὸ τὴ Σαλαμῖνα τῶν Φοινίκων [τὴν Κούλουρη ποὺ λέγανε οἱ παπποῦδες μας], ὅπως ἐξήγησε ὁ Παπαρρηγόπουλος ποὺ σὺ δὲν χωνεύεις). Τὸ πρόβλημα εἶναι τὸ -κατὰ τὸν Νῖκο Τσιφόρο- “νοῆμον κοινό”, τὸ ὁποῖο ἀντί νὰ κυττάξη νὰ φτιάξη τὸν “κακό μας τὸν καιρό”, ἀσχολεῖται ἀποκλειστικῶς μὲ τὸ νὰ “ἀποδείξη” (λέμε τώρα…) πὼς εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Σωκράτη, τοῦ Λεωνίδα κ.λπ.
    Ὅπως προσφυῶς ἀνέκραζε καὶ ὁ Μητσικώστας: “Τί νὰ εἴπω, στρατηγέ μου, τί νὰ
    εἴπω;”

    • Προφανῶς, ἐξ ὅσων ἀντιλαμβάνομαι, ὁ κατάλογος μὲ ὅλους αὐτοὺς πού, ἀποδεδειγμένως δὲν προέρχονται ἀπὸ τὴν αὐτὴν μὲ ἐμένα Μήτρα, εἶναι μακρύς. Ἰδοῦ λοιπὸν ἡ εὐκαιρία σου κύριε καθηγητᾶ νὰ μᾶς τὸν καταγράψης καὶ νὰ μᾶς τὸν παρουσιάσῃς γιὰ νὰ φωτισθοῦμε κατ’ ὀλίγον κι ἐμεῖς οἱ μὴ …ἀπόγονοι.
      Εὐχαριστοῦμε πάντως ἐκ τῶν προτέρων.

      Υ.Γ. Εἶναι πολὺ σημαντικὸ αὐτὸ ποὺ ἔγραψε ἡ κυρία Λυγεροῦ. Ὡς ἐπιστέγασμα τοῦ ἰσχυρισμοῦ της, ἐὰν κατάλαβα καλῶς, καταθέτω αὐτό: https://arxisame.gr/2019/12/19/ypobohthoymenoi-apo-tis-eyaisthhtes-xordes-mas/
      Ἐὰν λοιπὸν κάποιος, ὄπως μᾶς τονίζει ἡ κα Λυγεροῦ, δύναται νὰ αὐτο-ἀναθεωρηθῇ, τότε νομίζω πὼς στὸ δικό μου κείμενον εὑρίσκεται τὸ «κλειδί».

  9. Γιὰ περίγραψέ την, ἀκροθιγῶς, βρὲ Φιλονόη μας, μπὰς καὶ βγεῖ κάποια ἄκρη. Ἐγὼ τὶς δικές μου “μῆτρες” στὶς εἶπα – καὶ ἁμαρτίαν οὐκ ἔχω.

    • Τί σημασία ἔχει ἠ δική μου ταπεινή (καί, κυρίως, μὴ ἐπιστημονική!!!) ἄποψις κύριε καθηγητά; Ἔτσι κι ἀλλοιῶς εἶναι ἀπολύτως προσωπικὴ καὶ δὲν δύναται νὰ σταθῇ ἐπαξίως δίπλα σὲ τόσες ἀποδείξεις/ἐνδείξεις περὶ τοῦ ἀντιθέτου ποὺ παραθέσατε.
      Ὁπότε ἂς τὸ ἀφήσουμε καλλίτερα. Πολὺ πιθανὸν νὰ εἶναι καὶ κάποιου τύπου φαντασιώσεις.
      Τὴν καλησπέρα μου.

  10. κ. Μιχαλοπουλε μπαφιασα να διαβαζω τα σχολια σου στην παρουσα αναρτηση και οπωσδηποτε δεν θα τολμουσα να συγκρινω τις Ιστορικες μου γνωσεις με τις δικες σου.
    Αλλα νομιζω οτι καπου ξεφυγαμε διοτι το αρχικο μου σχολιο στοχευε αλλου.
    Την δεκαετια του 60 αν κι εγω ημουν μωρο ακουσα μετεπειτα, για συναυλιες που γινοντουσαν σε ανοιχτους χωρους, μιμουμενες (οι συναυλιες) τα διαφορα παιδια των λουλουδιων ανα τον κοσμο εχοντας την δικη τους φιλοσοφια.
    “Make love no war, LSD, Hippies, Woodstock” και τα τοιαυτα που εκτος της ζωντζνης μουσικης που επαιζαν θα γινοντουσαν, πιστευω, και παραπλευρες ενεργειες υποκινουμενες απ’ την φιλοσοφια τους.
    Τωρα, σχετικα με τους εδωδιμους ψιθυριστες, ευκολο ειναι να φαντασει καποιος, μια μικρουλα, ανηλικη, πεταχτουλα και ναζιαρα κορη με τον αερα οτι ….ο μπαμπας μου κλπ, να παρισταται πρωτο τραπεζι πιστα (που θαλεγαν οι κακεντρεχεις) σε μια τετοιου ειδους συναυλια γνωστης φιρμας της εποχης. Και βεβαια μετα το περας, ο αοιδος θα δεχοταν θαυμαστες και θαυμαστριες για αυτογραφα, λουλουδια αγκαλιες και φιλια συνοδευομενων με αναμνηστικες φωτογραφιες και οτι αλλο φυσικα, ηθελε προκυψει στα καμαρινια του τραγουδιστη.
    Τωρα αντε να ‘σαι δημοσιο προσωπο και να ‘ρθει η γυναικα σου ενα βραδυ στο κρεβατι και σου πει το και το! Το κοριτσι μας….
    Τι θα κανεις; Τι θα πει κι ο κοσμος! Η ψηφοπελατεια μας; Τοσα βαφτιστηρια εχουμε κανει με τοσο ιδρωτα! Ησαν κι αυτα τα ερμα τα ηθη τοτε, που μετραγαν καπως.

    Δεν ξερω.
    Μπορει να βολεψε λιγο κι αυτη η επαρατος 7ετια και να βρηκε την ευκαιρια η οικογενεια να το παιξη αυτοεξοριστη.
    “Ουδεν κακον αμιγες καλου” που λενε και στον Κατω-Ματαραγκα, Καρδιτσας, αλλα στα εξωτερικα τον καθε υποψηφιο για την πρωθυπουργια ή την προεδρια ενος κρατους τον ξεσκονιζουν κανονικα.

    • Ὅπως πάντα χρησιμότατα καὶ εὐπρόσδεκτα τὰ σχόλιά σας, ἰδίως σὲ κάποιαν ποὺ οὐδέποτε ἐδιδάχθη τὴν σωστὴ γραφὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης.

  11. Κυρία Λούλα μου!
    Εὐδιάκριτο καθίσταται, κυρία Λούλα μου, τὸ ὅτι σπεύδω νὰ ἐναρμονιστῶ μὲ τὸ στὺλ τοῦ δικοῦ σου λόγου. Ὅθεν, ἀποβάλλω τὸ ἔθος ποὺ στοὺς κόλπους ὁποιουδήποτε σοβαροῦ Λαοῦ ἐπικρατεῖ, δηλαδὴ νὰ ἀπευθύνεσαι στὸν ἄλλον μὲ τὸ μικρό του ὄνομα, χωρὶς ὅμως τὸ Κύριε/Κυρία πρὶν ἀπὸ αὐτό, καὶ ΠΑΝΤΟΤΕ (ἐὰν σοβαρολογῆς) στὸν πληθυντικὸ ἀριθμό, καὶ υἱοθετῶ τὴν παρὰ τοῖς ἐνθάδε ἰθαγενέσι αὐτόχρημα ἀποκρουστικὴ/γελοία συνήθεια νὰ μιλᾶς (προφορικῶς ἤ γραπτῶς) στὸν ἄλλον μὲ τὸ Κύριε/Κυρία + τὸ (φαιδρὸ κατὰ κανόνα) ὑποκοριστικό του+κτητικὴ ἀντωνυμία α΄ προσώπου+ἑνικὸ ἀριθμό. Ὅθεν καὶ πάλι, σᾶς προσφωνῶ: “Κυρία Λούλα μου” ὅπως θὰ ἔλεγε ὁ κάθε συνεπὴς ἰθαγενὴς τῆς χώρας ποὺ γέννησε τὴ δημοκρατία καὶ τὸν πολιτισμό, “Κυρία Περιστέρα μου”, “Κυρία Παγώνα μου”, “Κυρία Γαρουφαλιά μου”, “Κυρία Λεϊμονιά μου”, “Κυρία Τριανταφυλλιά μου” καὶ cut, διότι “Κυρία Ματζουράνα μου” -ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ὁ Νῖκος Τσιφόρος- δὲν ἔχει!
    Ἀσμένως λοιπὸν ἐπισημαίνω ὑμῖν τὰ ἀκόλουθα:
    1. Οὐδεὶς σὲ ἀναγκάζει, Κυρία Λούλα μου, νὰ διαβάζης τὰ παρ’ἐμοῦ γραφέντα. Ἐὰν νομίζης πὼς στοὺς σκοποὺς τῆς ὅλης δραστηριότητάς μου συγκαταλέγεται τὸ μπάφιασμα τὸ δικό σου καὶ τῆς Φιλονόης μας, πλανᾶσαι πλάνην οἰκτράν.
    2. Στοῦ κουφοῦ τὴν πόρτα ὅσο θέλεις βρόντα! Ἔκατσε ὁ ἔρμος ὁ Σπύρος Χατζάρας καὶ ἄλλοι μετ’αὐτοῦ (ἐν οἷς καὶ ἐγὼ) νὰ ἀποδείξη ὅτι οἱ Μητσοτάκηδες εἶναι ἰουδαῖοι. Τὸ εἶπαν πολλοί, τὸ ἀπέδειξαν, τὸ δημοσίευσαν (μὲ κίνδυνό τους)… μὰ δὲν βαριέσαι! Σὺ συνεχίζεις! Φεστιβὰλ τραγουδιοῦ μὲ δημοφιλεῖς τραγουδιστές, αὐστηροὶ πρὸς τὶς κόρες τους πατεράδες, “ἑπταετία συνταγματαρχῶν” καὶ ἄλλα τέτοια πολλά, εὐτράπελα καὶ γραφικά.
    Τί ἔχουν νὰ κάνουν ὅλα αὐτά, Κυρία Λούλα μου, μὲ τὴ σχέση Κούλη-Ντόρας; Τὰ ὄντα αὐτὰ εἶναι κρυπτοϊουδαῖοι! Καὶ στοὺς ἰουδαίους/κρυπτοϊουδαίους τὸ σεξουαλικὸ ἔνστικτο, ὡς ἡδονή, εἶναι πάνω ἀπὸ ὅλα – κυρίως διότι δὲν πιστεύουν στὴ μετὰ θάνατον ζωήν. Ὅθεν δὲν ἔχει σημασία μὲ ποιὸν πᾶνε. (Τὴν ἔπιασες, ἐλπίζω, Κυρία Λούλα μου, τὴν ὑπονοούμενη σημασία τοῦ ρήματος “πᾶνε”.) Νομίζεις ὅτι εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ὁ Οἰδίπους “πῆγε” μὲ τὴ μάνα του ἐν Θήβαις (πόλισμα φοινικικὸ/ἑβραϊκό); Καὶ μετὰ παρουσιάζουν τοὺς “καρποὺς” ποὺ εἶχαν, ἐπειδὴ “πῆγαν” μὲ ὅποιον “πῆγαν”, ὡς ἐγγόνια τους, ἀνήψια τοῦ μπαμπᾶ τους, ἀδέλφια τοῦ παπποῦ τους, βρυκολακιασμένους ἀπογόνους τοῦ προπάππου τους κ.ο.κ.
    Δὲν βαριέσαι ὅμως! Τί κάθομαι καὶ στὰ γράφω, Κυρία Λούλα μου, καὶ σὲ μπαφιάζω; Σὲ λίγο πάλι θὰ ἀρχίσης νὰ “ἀναρωτιέσαι” : Μὰ ἀλήθεια εἶναι γυιὸς καὶ ὄχι ἀδελφός; Καὶ μὲ τὴν ΑΟΖ τί γίνεται; Εἶναι ἀλήθεια ὅτι οἱ Μητσοτάκηδες ἔχουν φίλους στὴν Τουρκία; Μὰ δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν Κρήτη οἱ Μητσοτάκηδες;Τί θὰ γίνη, ἐὰν πᾶμε στὴ Χάγη; καὶ ἄλλα τέτοια πολλά, εὐτράπελα καὶ πολὺ-πολὺ γραφικά;
    Τὸ ἠθικὸν δίδαγμα; Μιὰ χαρὰ τὰ εἶπε καὶ ὁ ἔρμος ὁ Παπαρρηγόπουλος καὶ ὁ Μακιαβέλλι καὶ -ἀκόμη καὶ αὐτός!- ὁ Μωάμεθ τοῦ Ἰσλάμ!
    Κυρία Λούλα μου, καλό σου βράδυ!

  12. Καὶ ἐπανέρχομαι πρὸς ἐμπέδωσιν, Κυρία Λούλα μου!
    Ὁ Νῖκος Καζαντζάκης, τοῦ ὁποίου ὁ πατέρας ἦταν ἀραβικῆς καταγωγῆς, σὲ διάφορες φάσεις τοῦ βίου του κολάκευε τοὺς ἰουδαίους, μπὰς καὶ τοῦ δίνανε τὸ βραβεῖο Νόμπελ. Ὁπότε, Κυρία Λούλα μου, κοτσάρισε σὲ ἔνα ἔργο του, νομίζω στὸν “Ἀλέξη Ζορμπᾶ”, ἀλλὰ δὲν εἶμαι βέβαιος, τὴν ἑξῆς “χαριτωμένη” ἱστορία – καὶ σὲ δημῶδες ἆσμα τῆς λεβεντογέννας Κρήτης, μάλιστα…
    Κάποιος νεαρὸς κατέβαινε “στὴ χώρα, μὲ τὴ θειά του τὴ Θοδώρα”. Καὶ τῆς ἔλεγε καὶ αὐτός, τοῦ ἔλεγε καὶ αὐτὴ καὶ κάποια στιγμὴ τοὺς ἦρθε ἡ ἐπιθυμία… νὰ “πᾶνε” ὁ ἕνας μὲ τὴν ἄλλη. Ὁ νεαρὸς δίσταζε, ἀλλὰ ἡ θειά του τὸν ἐνθάρρυνε μὲ τὴν ἀκόλουθη -ἰδιαιτέρως ἐποικοδομητικὴ-προτροπή:
    “Κάνε, γυιέ μου, τὴ δουλειά σου/κι ὕστερα εἶμαι πάλι θειά σου”.
    Αὐτούς, Κυρία Λούλα μου, ἀκόμη καὶ οἱ Μαῦροι τῶν Η.Π.Α. τοὺς ἀποκαλοῦν:
    mother fuckers. Παρ’ἡμῖν ὅμως ἡ Φιλονόη μας τοὺς θεωρεῖ ὡς “ἀδέλφια μας” καὶ μᾶς προτρέπει, ἐὰν δὲν μᾶς ἀρέσουν τὰ ἐν λόγῳ “ἀδέλφια μας”, νὰ φτιάξουμε προχείρως μιὰ βαλίτσα μας καὶ νὰ πᾶμε νὰ ἐργαστοῦμε ὡς ὁδοκαθαριστὲς στὸ ἐξωτερικό.
    Καὶ τὸ μόνο ποὺ ἐν προκειμένῳ μπορῶ, πρὸς στιγμήν, νὰ ἀπαντήσω ἐγώ εἶναι:
    Ἰησοῦς Χριστὸς νικᾷ καὶ ὅλα τὰ κακὰ σκορπᾷ!

  13. Καὶ μιὰ ποὺ ἀενάως θὰ συνεχίζεται ἡ συζήτηση γιὰ τὸ ἐὰν ἡ σχέση ντόρας-κούλι εἶναι ἀδελφικὴ ἤ κάτι ἄλλο καὶ γενικῶς γιὰ τοὺς ἐδῶ “ἀδελφούς μας”, τοὺς ὁποίους “ἐπιβάλλεται” νὰ προσεγγίσουμε μὲ “ἐπικοινωνιακὲς τακτικὲς”, θέτω ὑμῖν, Κυρία Λούλα μου καὶ Φιλονόη μας, τὸ ἀκόλουθο κομβικῆς σημασίας ἐρώτημα:
    Τὸν Ἀδαμάντιο Κοραῆ ὁπωσδήποτε τὸν ξέρετε: Θεσπέσιο καὶ φωτοβόλο δημιούργημα τῆς “Αἰωνίας Ἑλλάδος”, πρωτεργάτη τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ ἀντικείμενο θαυμασμοῦ ὁλόκληρης τῆς Εὐρώπης, ὑπέρμαχο τῶν δημοκρατικῶν ἰδεωδῶν ποὺ ἄλλωστε ἐδῶ, σὲ “αὐτὴν τὴν εὐλογημένη γῆ” κυοφορήθηκαν – καὶ ἄλλα τέτοια πολλά, εὐτράπελα καὶ γραφικὰ (ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ἡ ἀνωτέρω ἀδελφὴ τοῦ γυιόκα της). Ὅμως -καὶ τὸ τονίζω αὐτὸ τὸ ὅμως- “Κοραῆς” ἐγὼ τοὐλάχιστον δὲν ξέρω νὰ σημαίνη κάτι στὰ ἑλληνικά. Δεδομένου ὅμως ὅτι ὁ ἐν λόγῳ Κοραῆς στὰ γαλλικὰ τὸ ὄνομά του τὸ ἔγραφε Coray (τὸ -Κ- δὲν χρησιμοποιεῖται πολὺ στὰ γαλλικά), ἐμένα μοῦ ἔρχεται κατὰ νοῦν τὸ ὄνομα Koray, συνηθέστατο παρὰ τοῖς Μογγόλοις, Τατάροις καὶ τουρανικοῖς λαοῖς.
    Μπορεῖτε σεῖς, Φιλονόη καὶ Κυρία Λούλα μου, νὰ μοῦ ἐξηγήσετε τί συμβαίνει;
    Πολὺ σᾶς παρακαλῶ, διότι ἐγὼ δὲν εἶμαι πιὰ σὲ θέση νὰ ἀσχοληθῶ “ἐπικοινωνιακῶς” μὲ τοὺς “ἀπὸ τὴν ἴδια Μήτρα ἀδελφούς μας”.

Leave a Reply to ΦιλονόηCancel reply