Μίλησα μὲ γνωστό μου ποὺ ῥαβδίζει τὶς ἐλιές του.
45 εὐρῶ ἔφθασε τὸ μεροκάματο (γιὰ τὸ κάθε «κεφάλι») τῶν Ἀλβανῶν.

Τοὺς παίρνουν ἀπὸ τὰ σπίτια τους καὶ τοὺς ἐπιστρέφουν (μὲ ἁμάξι  πάντα) στὰ σπίτια τους.
Στὶς 10:00 π.μ. διακοπὴ γιὰ καφεδάκι, σάντουιτς ἀπὸ τὸν ἰδιοκτήτη τοῦ χωραφιοῦ καὶ στὶς 15:45 ἔχουν πετάξη ῥαβδιὰ καὶ λιόπανα καὶ ἔχουν φύγη.

Τοῦ εἶπα ὅτι θὰ γίνω κακὸς καὶ τοῦ ὑπενθύμισα τὶς ἐποχὲς ποὺ στὸν ῥάβδο κατέβαιναν Ἕλληνες ἀπὸ τὴν  Ἤπειρο καὶ τὴν Μακεδονία γιὰ μεροκάματα, ἐκοιμοῦντο σὲ ὑπνοσάκκους στὰ ὑπόστεγα τοῦ ἐργατικοῦ κέντρου (Δεκέμβριο μήνα, γιατί οἱ ἐργατοπατέρες δὲν ἄνοιγαν τὸν χῶρο στοὺς Ἕλληνες ἐργάτες γῆς) καὶ ἔπαιρναν τὰ μισά τους μεροκάματα σὲ λάδι γιὰ τὸ σπίτι τους.

Οἱ Ἕλληνες ἀγρότες ὅμως, μὲ τὸ ποὺ ἦλθαν οἱ Ἀλβανοὶ μετὰ τὸ 1990, πῆραν αὐτοὺς μὲ σκοπὸ νὰ πιέσουν τὰ μεροκάματα τῶν Ἑλλήνων πρὸς τὰ κάτω.
Ἀρχικῶς τὰ ἐπίεσαν, μέχρι ποὺ οἱ Ἕλληνες σταμάτησαν νὰ κατεβαίνουν στὸ μάζεμα τῶν ἐλιῶν.
Τότε οἱ Ἀλβανοὶ ἄρχισαν νὰ ζητοῦν παραπάνω, νὰ τὰ παίρνουν, μέχρι ποὺ ἔφθασαν νὰ πληρώνονται πολὺ παραπάνω κι ἀπὸ ὅ,τι ἔπαιρναν οἱ Ἕλληνες ἀπὸ Ἤπειρο καὶ Μακεδονία.

Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ τοὺς ἔλεγα νὰ τὸ προσέξουν, γιατί θὰ ἔλθη ἡ στιγμὴ ποὺ οἱ Ἀλβανοὶ θὰ ἔλθουν «καβάλλα», δηλαδὴ θὰ ἔχουν τὸ ἐπάνω χέρι καὶ τὸ μονοπώλιο.
Μοῦ εἶπε ὅτι ἔχω δίκιο ἀλλὰ τί νὰ κάνῃι τώρα, ἀφοῦ δὲν ἔχει ἄλλη λύση.

Ἂς πρόσεχαν…

Τὸ Χρήσιμον