Θεωρητικῶς, λέει, τὰ ὅπλα μας εἶναι ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ κρατᾶμε. Κι ἔτσι, γιὰ παράδειγμα, ἄλλος μὲ τὸν λόγο (γραπτὸ ἢ προφορικό), ἄλλος μὲ τὶς ἐκλογὲς κι ἄλλος μὲ κόμματα καὶ ἀποκόμματα, μὲ κινήματα καὶ σωματεῖα ἐπιχειρεῖ νὰ ὀργανώσῃ τὸ δικό του «μαγαζάκι» γιὰ νὰ ἐνδυναμωθῇ (ὁ ἴδιος τελικῶς) καὶ νὰ διαχειρισθῇ τὴν ἐξουσία, λέει, μήπως καὶ μᾶς …(ἀπό-)σώσῃ!!!

Ἄλλος πάλι, χρησιμοποιῶντας ὡς ὅπλο του τὸ διαδίκτυο, ἐπίσης κάνει ἀγῶνες, ἀλλὰ οὐδεὶς ἐξ ἡμῶν ἀντιλαμβάνεται πὼς ὁ πόλεμος, εἰδικῶς στὰ περὶ διαδικτύου, εἶναι πρὸ πολλοῦ «παγιδευμένος» καὶ ἐλεγχόμενος (εἰς βάρος μας, βεβαίως βεβαίως…!!!)

Ἄλλος τέλος συλλέγει ἀκόμη καὶ  …καραμπίνες, προτεοιμάζεται, λέει, γιὰ τὴν στιγμὴ ἐκείνη ποὺ θὰ ἀπαιτηθῆ νὰ ἀμυνθῇ (ἢ καὶ νὰ ἐπιτεθῇ) κατὰ ὅσων ἐπιβουλεύονται κάτι ἀπὸ τὴν Ἐλευθερία του, τὴν περιουσία του καὶ  τὴν ζωή του.

Γνωστὰ αὐτά… Γνωστὰ καὶ τὰ υἱοθετοῦν οἱ περισσότεροι, οἱ ὁποῖοι καὶ καλῶς κάνουν, μὲ τὶς ὑπάρχουσες συνθῆκες…
Ἔως ἐδῶ ὅμως, ὄχι παρέκει…

Τί ἐννοῶ;
Τόσων αἰώνων λοβοτομή, ἐκπαίδευσίς μας ὑπὸ τὸ πρίσμα τοῦ ἐξηρτημένου δούλου (ποὺ ὑπάρχει ἀκόμη διότι ἐλεεῖται) καὶ οἰκειοποιήσεώς μας ξένων πρὸς ἐμᾶς, γιὰ τὴν ἰδιοσυγκρασία (μὰ καὶ τὴν φύσιν μας) χαμηλῶν καὶ περιοριστικῶν ὁρίων καὶ ἀπαγορευτικῶν γραμμῶν, ἔχουν ἐπιδράση τόσο ἀποφασιστικῶς ἐπάνω μας, ποὺ αὐτὴν τὴν στιγμὴ ἀδυνατοῦμε, σὰν ἄτομα καὶ σὰν κοινωνίες, νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ μέγεθος τῆς καταστροφῆς ποὺ ἔχουμε ὑποστῆ. Διότι τελικῶς ἡ καταστροφὴ ποὺ ἔχουμε ὑποστῆ δὲν εἶναι τόσο οἰκονομικὴ (ὅπως μᾶς ἐπιβάλλουν κάποιοι νὰ βλέπουμε), ἤ τόσο ἐθνικὴ (ὅπως ἐπίσης μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἀντιλαμβανόμεθα) ἢ τόσο ἠθικὴ (ὅπως ἤδη διαπιστώνουμε!)…
Ἡ καταστροφή μας, ποὺ ἀκόμη δὲν γίνεται διακριτή, εἶναι ἄλλου ἐπιπέδου καὶ αὐτὸ τὸ «ἄλλου ἐπιπέδου», ἐὰν δὲν ἐπιτύχουμε νὰ καταργήσουμε «ἀπαγορευτικὲς» (γιὰ τὴν ὥρα) ἀντιληπτικὲς γραμμές, οὐδέποτε θὰ ἐπιτύχουμε νὰ τὴν συνειδητοποιήσουμε καί, καταληκτικῶς, νὰ καταπιασθοῦμε μὲ τὸ νὰ τὴν περιορίσουμε καὶ νὰ ξεκινήσουμε τὶς ἀναγκαῖες ἐπιδιορθώσεις καὶ ἐπαναδομήσεις.

Διαπιστώνοντας ὅμως, ἀκόμη κι ἔτσι ὅπως σήμερα εἴμαστε, τὸ μέγεθος τοῦ ξεπεσμοῦ μας (δίχως ἀπαραιτήτως νὰ ἐννοοῦμε τὸ μέγεθος αὐτοῦ ποὺ ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε), μποροῦμε, ἀκροθιγῶς καὶ μόνον, νὰ ἀρχίσουμε νὰ …διαισθανόμεθα τὸ τί δὲν εἴμαστε. Μά, ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ «τί δὲν εἴμαστε», ὅταν κι ἐφ΄ ὅσον θὰ τὴν ὑποψιασθοῦμε, εἶναι καὶ ἐκείνη ἡ κατάστασις ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψη (ἐπὶ τέλους) νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ  κάθε σκουπίδι-ὅπλο, ποὺ θεωρούσαμε ἔως σήμερα γιὰ πολεμικὸ ἐργαλεῖο ἢ  ἐξοπλισμό μας καὶ θὰ στραφοῦμε ἀκριβῶς ἐκεῖ ποὺ ἐδῶ καὶ  αἰῶνες, ἐν ἀγνοίᾳ μας, ὑπάρχουν τὰ πραγματικά μας ὅπλα. Ὄπλα χρήσιμα καὶ σημαντικὰ μόνον γιὰ αὐτοὺς ποὺ δύνανται νὰ τὰ ἀναγνωρίσουν. Ὅπλα τῶν ὁποίων ἡ χρῆσις ἐπιτρέπεται μόνον σὲ αὐτοὺς ποὺ θὰ καταργήσουν τὶς ἀπαγορευτικὲς γραμμές. Ὅπλα ποὺ ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν, ἀλλὰ μποροῦν νὰ γίνουν διακριτὰ μόνον ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν τὸ σθένος καὶ τὸ ἦθος γιὰ νὰ τὰ διακρίνουν.

Τελικῶς, ἀκριβῶς διότι «μόνον οἱ καθαροὶ» θὰ τὰ ἀναγνωρίσουν αὐτὰ τὰ ὅπλα, γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσουν στὴν συνέχεια, ὅπως κι ὅταν πρέπῃ…
…ἀκριβῶς γιὰ αὐτὸ πλέον δὲν ἀρκεῖ μόνον νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς τὸ νὰ προετοιμαζόμεθα γιὰ τὴν «Μάχη τῶν Μαχῶν», ἐπὶ τῆς οὐσίας, εἶναι ἕνας «ῥόλος» ποὺ μόνον συνειδητῶς ἐπιλέγεται.

Σαφῶς καὶ γιὰ τὴν ὥρα ὑποχρεούμεθα νὰ ἑστιάζουμε μόνον στὰ ὑπάρχοντα (φερόμενα ὡς) ὄπλα μας, ποὺ ὅλως …«τυχαίως» εἶναι καὶ σημαδεμένα. Σαφῶς καὶ γιὰ τὴν ὥρα πορευόμεθα μὲ αὐτὰ …«ὑπὸ μάλλης». Σαφέστερα ὅμως ὅλων πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὅλα αὐτὰ εἶναι ἀπολύτως προσωρινά, ἐφ΄ ὄσον ὁ πραγματικὸς πόλεμος εἶναι ἀκόμη κάπου πιὸ πίσω καὶ σὲ αὐτὸν δὲν γίνεται νὰ πᾶμε μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ παιχνιδάκια ποὺ μᾶς μοιράζονται ἀφειδῶς. Ἐκεῖ μόνον μὲ τὰ πραγματικά μας ὅπλα μποροῦμε νὰ πλησιάσουμε, πρὸ κειμένου νὰ ἔχουμε τὶς πιθανότητες μὲ τὸ μέρος μας. Καί, εἰδικῶς αὐτά, δὲν εἶναι, γιὰ τὴν ὤρα, ὁρατὰ κι ἀναγνωρίσιμα. 
Ὅταν θὰ εἴμαστε ἕτοιμοι, τότε θὰ ξέρουμε ὄχι μόνον τὸ ποῦ κρύβονται μά, κυρίως, τὸ πῶς μποροῦμε νὰ τα χρησιμοποιήσουμε…

Φιλονόη

εἰκόνα