Ὁ ἰδιώτης, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦταν καὶ παραμένει ὁ ἀνόητος, ὁ ἠλίθιος. Ὁ ἰδιώτης ἑστιάζει ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὸ πῶς ὁ ἴδιος θὰ ἐπιτύχη νὰ ἐπιβιώση καλλίτερα καὶ ἀνετώτερα, συνήθως εἰς βάρος τῶν ἄλλων.
Ὁ ἰδιώτης τελικῶς αἰσθάνεται ἀπολύτως ἀπεκομμένος ἀπὸ τὸν κόσμο, τὴν κοινωνία καὶ τὴν Φύσιν, ἀλλὰ καί, σὲ ἔναν βαθμό, προνομιοῦχος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀντιλαμβάνεται τὰ πάντα μέσα ἀπὸ εἰδικῶς διεμορφωμένα, γιὰ τὸν ἐφησυχασμό του, πρίσματα.

Τὸ νὰ ἀρεσκόμεθα στὶς ἰδιωτεύσεις μας δὲν εἶναι καὶ ὄ,τι καλλίτερον θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς συμβῇ.
Ἐμεῖς σήμερα τελικῶς διαβιοῦμε ὡς ἰδιῶτες, ἀλλὰ ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ ἐννοήσουμε διότι, πολὺ ἁπλᾶ, μᾶς φταῖν οἱ ἄλλοι γιὰ ὅλα μας τὰ προβλήματα.

Ἕνα ἀποδεικτικὸ αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς μας εἶναι τὸ γεγονὸς πὼς ἐπιθυμοῦμε διακαῶς νὰ ξεχωρίσουμε ἐμεῖς ἀπὸ τὶς στρατιὲς τῶν ὑπολοίπων συμπολιτῶν μας, πρὸ κειμένου νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὰ τὰ ὁποία θεωροῦμε σημαντικά. Μέσα ἀπὸ αὐτὰ παίρνουμε ἀξία, μέσα ἀπὸ αὐτὰ ἐπιβεβαιωνόμεθα καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὰ κρινόμεθα. Αὐτὰ ὅμως ποὺ θεωροῦμε γιὰ σημαντικά, ὄχι μόνον εἶναι πλαστά, ἀνούσια καὶ περιττά, ἀλλὰ τελικῶς ἕνα πρὸς ἕνα, ἀποδεικνύονται παραπλανητικά, ἐφ΄ ὅσον μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἐστιάζουμε διαρκῶς ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς, πρὸ κειμένου νὰ διασφαλίσουμε κάτι ἀπὸ τὶς ὁποιεσδήποτε, κατ’ ἐμᾶς, σημαντικὲς ἀπολαύσεις.

Ἕνα ἄλλο ἀποδεικτικὸ αὐτῆς τῆς συμπεριφορᾶς μας εἶναι ἡ τάσις μας νὰ ἀλλάξουμε τὸν κόσμο ἀλλάζοντας τοὺς ἄλλους. Οὔτε λόγος γιὰ τὸ ἐὰν κάτι τέτοιο εἶναι δυνατόν… Οὔτε λόγος γιὰ τὸ ἐὰν ὀφείλουμε πρωτίστως νὰ ἑστιάσουμε στὸ πῶς θὰ ἀλλάξουμε ἐμεῖς.

Ἐὰν γνωρίζαμε πὼς τὸ νὰ κυττᾶμε τὸν κόσμο μας μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ νὰ αἰσθανόμεθα τὸν εἁυτόν μας ὡς παρατηρητή του, εἶναι καὶ ἡ λύσις τῶν προβλημάτων μας, λυπᾶμαι ἀλλὰ παίξαμε καὶ χάσαμε. Ἐμεῖς εἴμαστε ὁ κόσμος μας, ἐμεῖς εἴμαστε τὸ κύτταρον τοῦ κόσμου μας ποὺ περιλαμβάνει ὅλην ἐκείνην τὴν «γονιδιακὴ πληροοφορία» καί, τελικῶς, ἐμεῖς καὶ μόνον ἐμεῖς μποροῦμε -ἢ δὲν μποροῦμε- νὰ ἀλλάξουμε κάτι πρὸς τὸ καλλίτερον ἢ τὸ χειρότερον. Πῶς ὅμως θά ἀλλάξουμε κάτι, τὸ ὅ,τι δήποτε, ἐάν ἀρνούμεθα νά ἀντιληφθοῦμε τόν κόσμο μας ὡς ἀναπόσπαστο τμῆμα μας; Πῶς θά ἐπιτύχουμε νά γίνουμε χρηστικός καί ὑποστηρικτικός παράγων ἐάν ὅλα τά λάθη προέρχονται ἀπό τούς ἄλλους; Πῶς τέλος πάντων θά συμβάλουμε στό νά ἐπιτευχθῇ κάτι καλλίτερον γιά ὄλους μας ἐάν ἐμεῖς ἑστιάζουμε μόνον στό πῶς θά διασφαλίσουμε τά δικά μας προνόμια καί οὐδέποτε στό πῶς θά μπορούσαμε νά ζήσουμε δίχως …προνόμια;

Ὁ «μηδενισμὸς» εἶναι μονόδρομος. Οὔτως ἢ ἄλλως ἐκεῖ ὁδηγούμεθα. Θέλουμε δὲν θέλουμε, μποροῦμε δὲν μποροῦμε, ἀντέχουμε δὲν ἀντέχουμε θὰ ὁδηγηθοῦμε, ἐξ Ἀνάγκης στὸ νὰ …ξεγυμνωθοῦμε ἀπὸ κάθε περιττό. Ἐὰν ἐπιλέξουμε μόνοι μας νὰ τὸ πράξουμε αὐτό, τότε ἡ διαδρομή μας θὰ εἶναι σαφῶς πιὸ ἡπία καὶ πιὸ σταθερή. Ἐὰν ὄχι, τότε τὰ δεινά μας θὰ πολλαπλασιασθοῦν τόσο, ὅσο πράγματι νὰ μὴν τὰ ἀντέχουμε, ἐνᾦ τὰ βήματά μας, διαρκῶς καὶ πιὸ ἀσταθῆ, δὲν θὰ μᾶς διασφαλίσουν καλὲς πιθανότητες ἐπιβιώσεως.
Θά παραμείνουμε λοιπόν ἰδιωτεύοντες αὐτόχειρες ἤ θά ξεκινήσουμε, ἀκόμη καὶ τώρα, νά μετουσιωθοῦμε, βῆμα τὸ βῆμα, σέ ἐνεργά καί χρήσιμα κι ἀναγκαία κύτταρα ἑνός εὐρυτέρου ὀργανισμοῦ πού λέγεται Ἀνθρωπότης;
Ἐμεῖς διαλέγουμε.

Φιλονόη

εἰκόνα