Δὲν εἶναι μόνον τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας… Αὐτὸ ἁπλῶς εἶναι ἡ σταγόνα ποὺ ξεχειλίζει τὸ ποτήρι μὲ τὶς ἀμέτρητες προδοσίες…

Εἶναι ὅμως ἑκατοντάδες ἄλλες, καθημερινῶς, ἐδῶ καὶ τόσους αἰῶνες, ποὺ προστιθέμενες μεταξύ τους, συνθέτουν ἕνα περίπλοκο κουβάρι διαπλοκῆς, μισελληνισμοῦ καὶ μισανθρωπισμοῦ.

Μὰ δὲν εἶναι μόνον οἱ πράξεις, οἱ μεθοδεύσεις καὶ οἱ ἀτιμίες αὐτῶν ποὺ ἐτσιθελικὰ μᾶς ἔχουν φορτωθῆ ἐδῶ καὶ αἰῶνες, διατηρώντας μας ἐν συνειδησιακῇ, ἀντιληπτικῇ καὶ οἰκονομικῇ ἀθλιότητι.
Εἶναι καὶ ἡ δική μας διαρκὴς κι ἄτακτος ὑποχώρησις, ποὺ μᾶς ὁδήγησε, σταδιακῶς, σὲ ἀπόλυτο ἠθική, ἀξιακὴ καὶ πνευματικὴ ἐξαθλίωσιν.
Εἶναι οἱ ὅλο καὶ μεγαλύτερές μας ἐκπτώσεις.
Εἶναι ἡ παραίτησίς μας ἀπὸ τὸ Χρέος.
Εἶναι ἡ ἀποποίησις τῆς Εὐθύνης.
Εἶναι ἀκόμη καὶ ἡ ἀρνησιπατρία μας.
Εἶναι τὸ πρόσκαιρο βόλεμα.
Εἶναι οἱ ἐπίπλαστες ἀπολαβές.
Εἶναι ἡ, μὲ τὴν δική μας συναίνεσιν, ἀλλοίωσις τῶν προτύπων μας.
Εἶναι ἡ κάθε μας μικρὴ ἔκπτωσις στοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας.
Εἶναι τελικῶς ἡ παραίτησίς μας.

Δὲν ἐπέτυχαν, γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, ποὺ διαβιούσαμε ἐν μέσῳ ἀπολύτου ἐνδείας, νὰ μᾶς ὑποτάξουν.
Τὸ ἐπέτυχαν ὅμως ὅταν ἡ ἔνδεια ἔπιασε νὰ ὑποχωρῇ καὶ τὰ καθρεπτάκια ἔγιναν γιὰ ἐμᾶς …σκοπὸς καὶ παρηγορία. Τὸ ἐπέτυχαν ὅταν ἐμεῖς ξεκινήσαμε νὰ ἁπλωνόμεθα ἔως ἐκεῖ ποὺ δὲν μᾶς ἔπρεπε. Τὸ ἐπέτυχαν ὅταν ἐμεῖς θυσιάσαμε τὸ κοινὸ καλὸ στὸ ἀτομικό μας πρόσκαιρο ὄφελος.

Ἔχουμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, ὑποστῆ τόσο βαθειὲς καὶ ἀθεράπευτες πλέον μεταλλάξεις, ποὺ τελικῶς σήμερα ἐὰν δὲν ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτές, θὰ τελειώσουμε.
Ὅμως γιὰ νὰ ἐπέλθῃ ἡ πλήρης καὶ ὁριστικὴ ἀπαλλαγή μας ἀπὸ ὅλες ἐκεῖνες τὶς μεταλλάξεις ποὺ ἐπέφεραν τὶς ὁρατὲς καὶ μὴ βλάβες στὸν κόσμο μας, ἀπαιτεῖται μία καθολικὴ ἀναστροφὴ τῆς πορείας μας πρὸς τὴν ἄβυσσο. Συνειδητὴ ἢ μή..

Ἐὰν λοιπὸν προλάβουμε νὰ ἀντιληφθοῦμε ὡς ὀργανισμὸς (κοινωνία) μά, κυρίως, ὡς ἄτομα (κύτταρα τῆς κοινωνίας) ἀκόμη καὶ τώρα, τὸ τὶ πρέπει νὰ κάνουμε, ἀνεξαρτήτως τῶν ἀπωλειῶν, θὰ ἐπιτύχουμε νὰ σταθοῦμε ὄρθιοι καὶ νὰ ξεκινήσουμε, ἀργὰ μὰ σταθερά, τὴν πορεία μας πρὸς τὸ Φῶς καὶ τὴν ἀνάκτησιν, ἑνὸς πρὸς ἑνός, τῶν ἀπωλεσθένων βαθμῶν Ἐλευθερίας μας.
Ἐὰν ὄχι, τότε θὰ ὑποστοῦμε ὅλες τὶς συνέπειες πρὸ κειμένου νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ κάθε μας σάπιο κομμάτι καί, τελικῶς, ὑγιεῖς, νὰ ἐπανέλθουμε.

Δὲν εἶναι λοιπὸν μόνον ἡ Μακεδονία, ποὺ χαρίζεται ἐρήμην μας. Ἡ Μακεδονία εἶναι ἡ …ἀφορμὴ γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ἔως ἐδῶ δὲν φθάσαμε τυχαίως. Εἶναι τὸ …δῶρο τῶν δυναστῶν μας πρὸς ἐμᾶς, γιὰ νὰ μεταστρέψουμε κάθε μας ἧττα σὲ ἀποφασιστικότητα. Εἶναι ἡ Ἀνάγκη ποὺ πρέπει νὰ μᾶς βγάλῃ ἀπὸ τὸν «ὠχαδελφισμό» μας καὶ νὰ μετουσιώθοῦμε, ἐπὶ τέλους, σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς πρῶτοι ἀρνηθήκαμε.
Ἠ Μακεδονία εἶναι ἡ Ἀρχή. Τὸ πρῶτο μας βῆμα.

Ἀνεξαρτήτως λοιπὸν τῆς ἐπιτυχίας ἢ τῆς ἀποτυχία μας, Χρέος μας, πρὸς τοὺς ἑαυτούς μας, τὰ παιδιά μας μὰ καὶ ὄλην τὴν Ἀνθρωπότητα, εἶναι νὰ σηκωθοῦμε ὄρθιοι καὶ νὰ θυσιασθοῦμε, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, γιὰ τὴν (κάθε) Μακεδονία. Ὄχι γιὰ τὸ κράτος ἢ γιὰ τοὺς ὀργανισμούς του ἢ γιὰ τὰ συστήματα διαπλοκῆς του. Γιὰ ἐμᾶς, γιὰ τὰ παιδιά μας καὶ γιὰ ὅλον τὸν Ζωντανό, ἀκόμη, κόσμο, ποὺ στέκεται ὄρθιος καὶ παλεύει, μὲ τὰ πενιχρά του (ἀκόμη) ὅπλα, κατὰ ἑνὸς συστήματος ἀραχνοειδοῦς καὶ μισανθρώπου.

Φιλονόη