Εἶναι ἀστεῖο νὰ κρυβόμεθα πίσω ἀπὸ τὶς λέξεις, τοὺς καθωσπρεπισμούς μας καὶ τὶς κοσμιότητες.
Εἶναι παράλογον νὰ ὑπομένουμε γενικῶς καὶ εἰδικῶς κάθε τὶ ποὺ δὲν μᾶς ἐκφράζει.
Καὶ εἶναι ἀδιανόητον νὰ περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ κάνουν τὰ πρῶτα βήματα, ἐγκλωβίζοντάς μας, αὐτοβούλως, σὲ δυσβάστακτα (ἢ καὶ ἰσόβια κάποιες φορές) δεσμά.

Δὲν θὰ κερδίσουμε τὸ ὁ,τιδήποτε ἐὰν ἐμεῖς δὲν ἀποφασίσουμε νὰ τολμήσουμε τὰ πάντα.
Οἱ ἀγῶνες, πραγματικοὶ κι ὄχι τύποις, εἶναι αὐτοὶ ποὺ μᾶς ἐπέτρεψαν, ὡς ἀνθρώπινον εἶδος, νὰ ἐπιβιώσουμε.
Ἐὰν δὲν εἴμαστε λοιπὸν ἕτοιμοι νὰ κόψουμε τὶς γέφυρες καὶ τὰ δεσμά μας μὲ ὅσα μᾶς κρατοῦν φυλακισμένους, δὲν ἔχουμε ἐλπίδες νὰ ἐπιτύχουμε τὸ παραμικρό.
Τὰ πάντα, μὰ πρῶτα πρῶτα ἡ ἔννοια τῆς Ἐλευθερίας, ξεκινοῦν καὶ καταλήγουν σὲ ἐμᾶς.

Μόνον ὅταν ἀποφασίζουμε νὰ τολμήσουμε δίχως κρατήματα, βαρίδια καὶ δεσμεύσεις, μποροῦμε νὰ ἐπιτύχουμε.
Μόνον ὅταν εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ τὰ χάσουμε ὅλα, μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε στὸ ὅποιο κέρδος.
Μόνον ἐὰν ἐμεῖς γίνουμε πραγματικὰ ἐλεύθεροι μέσα μας, μποροῦμε νὰ ἐπιλέξουμε τὸ ἐὰν θὰ κρατήσουμε, ἢ ὄχι, τοὺς ὅποιους βαθμοὺς ἐλευθερίας μας.

Ἡ Ἐλευθερία εἶναι ἐπιλογή, στάσις ζωῆς καὶ δὲν ὑπάρχει κάποιος ἢ κάτι ποὺ νὰ μπορῇ νὰ μᾶς τὴν ἀπομειώσῃ…

Φιλονόη

εἰκόνα