Καθημερινῶς, σὲ κάθε μας ἐπικοινωνία, δραστηριότητα ἢ προβληματισμό, ἕνας πλούτος αἰσθημάτων μᾶς κατακλύζει. Ἄλλοτε αὐτὰ εἶναι εὐχάριστα καὶ ἄλλοτε μᾶς ἀναστατώνουν. Πόσο ὅμως χρήσιμα γιά ἐμᾶς εἶναι αὐτά; Ἤ, ἄλλως, πόσο εἶναι ἐφικτό νά τά χρησιμοποιήσουμε πρό κειμένου νά γνωρίσουμε τούς ἑαυτούς μας μά, κυρίως, νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τίς προσκολλήσεις καί τίς ἐμμονές μας;
Οὔτε μποροῦμε νὰ φαντασθοῦμε τὴν χρησιμότητά τους ἀκόμη πλήρως, μὰ οὔτε καὶ νὰ μπορέσουμε γίνεται, ἐπὶ τοῦ παρόντος, νὰ τὰ περιορίσουμε, νὰ τὰ ἐλέγχουμε ἢ ἀκόμη καὶ νὰ τὰ ἀναστρέψουμε, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ὅλα αὐτὰ τὰ αἰσθήματα εἶναι γεννήματα ἑνὸς ὁλοκλήρου μηχανισμού, ποὺ ἐὰν δὲν τὸν κατανοήσουμε, δὲν μποροῦμε καὶ νὰ τὸν διαχειρισθοῦμε. Μποροῦμε ὅμως νὰ ξεκινήσουμε παρατηρῶντας τα καὶ μέσῳ αὐτῶν νὰ ἀρχίσουμε νὰ «ξεμπερδεύσουμε» τὸ «κουβάρι» τους.
Γιὰ νὰ «ξεμπερδευθῇ» τὸ «κουβάρι» τῶν αἰσθημάτων μας ἀπαιτεῖται, ἀπὸ ἐμᾶς, κάθε φορὰ ποὺ αὐτὰ μᾶς κατακλύζουν, ἂν τί νὰ κυττᾶμε στὸ ἐξωτερικὸ ἐρέθισμα ποὺ τὰ γεννᾶ, νὰ ἑστιάζουμε στὰ ἴδια τὰ αἰσθήματα ποὺ ἐμεῖς νοιώθουμε. Αὐτὰ εἶναι κι ὁ ὁδηγός μας, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, αὐτὰ φέρνουν στὴν ἐπιφάνεια τοὺς φόβους μας, τὶς ἀνασφάλειές μας καὶ τὶς ἐμμονές μας. Ὅσο δὲ ἐντονότερα, τόσο πιὸ βαθειὲς οἱ ῥίζες τῶν καταλοίπων μας. Ὅσο πιὸ βαθειὲς οἱ ῥίζες τῶν καταλοίπων μας, τόσο πιὸ μεγάλες οἱ εὐαισθησίες μας καὶ τόσο πιὸ «πακτωμένα» κι ἀκλόνητα καὶ δύσκολα διαχειρίσιμα τὰ προβλήματά μας.
Κυττῶντας τὸ αἴσθημα, ἤ τὴν σειρὰ αἰσθημάτων, «κατάματα» ἀναγνωρίζουμε αὐτομάτως στὸν ἑαυτόν μας τὴν γενεσιουργὸ αἰτία αὐτῶν μέσα μας. Ἐὰν συμβῇ τοῦτο, τότε ἡ εὐθύνη διαχειρίσεώς τους, μὰ κυρίως ἡ πηγή τους, εἶναι δική μας εὐθύνη, ποὺ προέρχεται εἴτε ἀπὸ κάποιαν ἐρμηνεία εἴτε ἀπὸ μίαν σειρὰ ὑποθέσεων, εἴτε ἀκόμη καὶ ἀπὸ κάποιους παλαιούς, μὰ ἰσχυρούς, φόβους μας. Καί, τελικῶς, ἐὰν σταθοῦμε εἰλικρινεῖς μὲ ἐμᾶς, θὰ ἐντοπίσουμε, πάλι σὲ ἐμᾶς, τὴν πηγὴ τοῦ κάθε μας φόβου, ποὺ φωλιάζει μέσα μας καὶ δρᾶ ὡς«ἀσπίδα» ἀλλὰ καὶ ὡς «φίλτρο» ὅλων μας τῶν σχέσεων μὰ καὶ τῶν συμπεριφορῶν μας.
Ἐὰν ἐπιτύχουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν βαρύτητα αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, τότε τὰ ἐπόμενα βήματα εἶναι σαφῶς ἁπλούστερα, ἐφ΄ ὅσον παύουμε να θεωροῦμε τοὺς ἄλλους ὡς ὑπευθύνους τῶν δεινῶν μας καὶ ἀποφασίζουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε ὅλην αὐτὴν τὴν εὐθύνη σὲ ἐμᾶς. Ὅμως ἐπὶ πλέον ἐπιτυγχάνουμε νὰ ἀντιστρέψουμε πλήρως ὅλα ὅσα πιστεύαμε γιὰ ἐμᾶς, γιὰ τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους καὶ γιὰ τὸ ἐὰν αὐτοὶ δύνανται, πραγματικῶς, νὰ ἐπιδράσουν, ἢ ὄχι, στὶς ζωές μας. Οἱ ἄλλοι ἐπιδροῦν στὶς ζωές μας μόνον γιὰ ὅσον καιρὸ ἐμεῖς τοὺς ἐπιτρέπουμε νὰ ἐπιδροῦν. Ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον καὶ ὅταν αὐτὴ ἡ ἀλήθεια γίνῃ κτῆμα μας, τότε οἱ γύρω μας παύουν νὰ μᾶς γεννοῦν αἰσθήματα θετικὰ ἢ ἀρνητικά, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ἀντιλαμβανόμεθα πὼς κάθε δικό μας αἴσθημα εἶναι πηγὴ γνώσεως, σοφίας καὶ αὐτογνωσίας. Καὶ εἶναι τότε ἀκριβῶς ποὺ παύουμε νὰ τοὺς χρειαζόμεθα ὡς …«μπαστουνάκια» καὶ τοὺς ἀντικρύζουμε ὅπως ἀκριβῶς εἶναι: ὡς ἄλλες, ἀνεξάρτητες ὀντότητες, ποὺ ὑπάρχουν μόνον γιὰ τοὺς ἰδίους καὶ γιὰ οὐδὲ ἔναν ἄλλον.
Εἶναι γεγονὸς πὼς ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου στὸν πλανήτη εἶναι ἀπολύτως μοναχικὴ καὶ ἀπεκομμένη, ἀνεξαρτήτως τοῦ τί πιστεύεται. Καὶ εἶναι ἐπίσης γεγονὸς πὼς μόνον ἐὰν ὁ ἄνθρωπος αἰσθανθῆ αὐτόνομος, ἱκανὸς καὶ ἄξιος, θὰ μπορέση νὰ λειτουργήσῃ ἀπολύτως ὑποστηρικτικῶς ἀρχικῶς πρὸς τὸν ἑαυτόν του καί, ἐν συνεχείᾳ, πρὸς τὶς κοινωνίες. Κι ἐτοῦτο συμβαίνει, πολὺ ἁπλᾶ, διότι γιὰ ὅσο διάστημα αἰσθάνεται ἐξηρτημένος, τοῦ εἶναι ἀδύνατον νὰ δράσῃ ὡς κύτταρον καὶ δρᾶ ὡς …παράσιτον σὲ …ξενιστή. Ὅταν ὅμως αἰσθανθῇ …κύτταρος, τότε καὶ γνωρίζει καὶ πράττει τὰ ἀναγκαία γιὰ ὅλους.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.