Εἶναι γεγονὸς πὼς μεγαλώνουμε σὲ ἕναν κόσμο ὄχι καὶ τόσο …ἀγγελικὰ πλασμένο. Σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο ὁ δυνατὸς ἐξουθενώνει τὸν ἀδύνατο. Σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο λοιπὸν γιὰ νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε θύματα, ὀφείλουμε πρωτίστως νὰ παύσουμε νὰ εἴμαστε θῦτες.
Ἐὰν πραγματικὰ θέλουμε ἕναν κόσμο καλλίτερο, πρῶτα καὶ κύρια ἐλέγχουμε τὴν αὐτονόητό μας (κι ἔμφυτο ἐξ ἀνάγκης ἐπιβιώσεως, ἤ ἄλλως …ἐκ φύσεως) τάσιν μας γιὰ ἔλεγχο στοὺς γύρω μας. Ἐὰν παύσῃ αὐτή, τότε ναί, μποροῦν νὰ τεθοῦν οἱ βάσεις γιὰ νὰ ξυπνήσουμε περισσότερο Ἐλεύθεροι. Ἐὰν ὄχι, τότε θὰ διαιωνίζουμε γιὰ πολὺ ἀκόμη αὐτὴν τὴν σαπίλα πού, δυστυχῶς μας, διαπιστώνουμε ὁπουδήποτε.
Ἐὰν ἐξετάσουμε ἕνα πρὸς ἕνα ὅλα τὰ ζητήματα ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ὅλα πίσω τους κρύβουν ἕναν μεγάλο ἢ μικρὸ βαθμὸ ἐλέγχου, ὁ ὁποῖος ἀσκεῖται κατὰ περίπτωσιν ἀλλὰ καὶ ἐκ περιτροπῆς, ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὸ οἰκογενειακό μας περιβάλλον.
Οἱ σχέσεις μας μὲ τοὺς γύρω μας, φίλους καὶ συγγενεῖς, διέπονται ἀπὸ ἕναν σαφὴ κι ἐκ περιτροπῆς, βαθμὸ ἐλέγχου. Κατὰ περίπτωσιν μποροῦμε, ἢ δὲν μποροῦμε, νὰ ἐλέγχουμε τοὺς γύρω μας. Ὅταν τὸ ἐπιτυγχάνουμε, ἀπολαμβάνουμε τὴν νίκη μας. Ὅταν δὲν τὰ καταφέρνουμε, σκύβουμε τὸ κεφάλι. Εἴμαστε δυστυχεῖς καὶ ὑποταγμένοι ὅταν στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων ἐπιτρέπουμε στοὺς γύρω μας νὰ μᾶς ἐλέγχουν, ἐνᾦ εἴμαστε εὐτυχεῖς ὅταν στὴν πλειοψηφία τῶν περιπτώσεων ἐπιτυγχάνουμε τὸ νὰ ἐπιβληθοῦμε στοὺς ἄλλους.
Οἱ κυβερνῶντες, γιὰ παράδειγμα, ἔφθασαν στὰ κυβερνητικὰ ἕδρανα, διότι μποροῦσαν νὰ ἐλέγχουν τοὺς γύρω τους, σὲ καθαρὰ τοπικὸ ἐπίπεδον, ἀλλὰ ἐκ παραλλήλου, σὲ ὅλην τὴν διαδρομή τους κι ἐκ περιτροπῆς μποροῦσαν νὰ ἀσκήσουν ἢ νὰ μὴν ἀσκήσουν ἔλεγχο. Ὅταν «ἔβγαιναν ἐμπρός», ἐξετόπιζαν τοὺς ἄλλους, ἐπιβάλλοντάς τους τὶς δικές τους θέσεις, ἐνᾦ τὸ ἀντίθετον συνέβαινε ὅταν «ἔμεναν ἐκτός».
Οἱ καλὲς ἢ κακὲς ἐπαγγελματικές μας συνθῆκες ἐπίσης διέπονται ἀπὸ αὐτὸν τὸν κανόνα. Εἴμαστε ἢ δουλοπρεπεὶς ἢ ὄχι δουλοπρεπεῖς ἀπέναντι στοὺς ἐργοδότες μας. Εἴμαστε ἢ θύματα ἢ θῦτες (ναί!, ὑπάρχουν κι αὐτοί!) ἀπέναντί τους.
Εἴμαστε ἢ ὑποταγμένοι ἢ ὄχι, ἀπέναντι στοὺς συναδέλφους μας.
Ἀναλόγως τοῦ ἐὰν «νικήσαμε» σὲ κάποιες «μάχες», υἱοθετοῦμε καὶ τὴν ἀνάλογο συμπεριφορά, ποὺ μᾶς κάνει νὰ ἐμφανιζόμεθα ὡς «ἐπιτυχημένοι» ἢ «ἀποτυχημένοι», στὰ μάτια μας καὶ μόνον, ἐφ΄ ὅσον ἡ εἰκόνα ποὺ δίδουμε στοὺς γύρω μας ἐπίσης διέπεται ἀπὸ τὴν ἀνάγκη ἐλέγχου μας ἐπάνω τους.
Ἡ πρωτιά, σὰν σκοπὸς ζωῆς, εἶναι ἀναγκαία γιὰ νὰ μπορῇ ἡ Ἀνθρωπότης νὰ πορεύεται πρὸς τὸ καλλίτερον. Ἡ ἀνάγκη ὅμως τοῦ ἐλέγχου, ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται, ἐσφαλμένως, ὡς πρωτιά, δηλώνει βλάβη, ποὺ ὅταν ἐπεκτείνεται βλάπτῃ κάθε πυλῶνα τοῦ κόσμου μας.
Στὴν πραγματικότητα ὅλα αὐτὰ τὰ παιχνίδια ἐλέγχου ἀποδεικνύουν τὸ ἐὰν σεβόμεθα ἢ ὄχι τοὺς ἑαυτούς μας. Ὅσο περισσότερο σεβόμεθα τοὺς ἑαυτούς μας, σὲ τόσο λιγότερα παιχνίδια ἐλέγχου λαμβάνουμε μέρος. Ὅσο λιγότερα τὰ παιχνίδια ἐλέγχου, τόσο λιγότερες οἱ φυσικὲς ἄμυνες, τόσο πιὸ ἰσότιμες οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ τόσο, καταληκτικῶς, πιὸ ὑγιεῖς οἱ κοινωνίες μας. Ὅμως γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ ἐμεῖς πρῶτοι πρῶτοι ὀφείλουμε νὰ παύσουμε τὴν συμμετοχή μας σὲ αὐτά.
Σὲ ἕναν κόσμο ὄχι καὶ τόσο ἀγγελικὰ πλασμένο, ὅπου πρῶτον ῥόλο παίζει ἡ βία, εἶναι δύσκολο ἐμεῖς νὰ ξεφύγουμε αὐτοῦ τοῦ κύκλου αἵματος. Εἶναι ὅμως ἀναγκαῖον καὶ ὑποχρεωτικό.
Ναί, πράγματι… τὸ μεγάλο ψάρι τρώει τὸ μικρὸ καὶ τὸ μεγάλο ψάρι τρώγεται ἀπὸ τὸ μεγαλύτερον. Φυσικὴ ἐπιλογὴ καὶ βασικὸς κανὼν ἐπιβιώσεως στὸν πλανήτη τῆς βίας. Ὅμως ἡ διάκρισις τῆς ἐπιβιώσεως σὲ ἀναγκαία καὶ κατ’ ἐπίφασιν, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα κριτήρια ποὺ μποροῦν νὰ μετατρέψουν τὸν κόσμο μας ἀπὸ κολαστήριο σὲ παράδεισο.
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.