Ὁ κόσμος μας, ὁ πραγματικός μας κόσμος, εἶναι αὐτὸς ποὺ μᾶς προσφέρεται ἁπλόχερα ἀπὸ τὴν Φύσι καὶ τὸν Σύμπαν. Τὰ πάντα, αὐτὰ ποὺ πράγματι χρειαζόμαστε, εἶναι ἐκεῖ ἔξω καὶ ἀναμένουν ἐμᾶς νὰ τὰ μυρίσουμε, νὰ τὰ γευθοῦμε, νὰ τὰ ἀκούσουμε, νὰ τὰ ἀπολαύσουμε.
Καθημερινοὶ ἀγῶνες χρειάζονται… Κάθε στιγμή… Δίχως φόβο, ἀμφιβολίες ἤ πισωγυρίσματα… Ὅταν ὁ σκοπὸς εἶναι μεγάλος, χρειάζεται μεγάλους ἀγῶνες. Ὅταν εἶναι μεγαλύτερος, ἀπαιτεῖ ὅλην τὴν ζωή μας… Κι ὅταν αὐτὸς εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ ἐμᾶς, ἀπαιτεῖ μόνον διαρκεῖς καὶ ἄνευ ὁρίων θυσίες… Μὰ τότε ὅλη ἡ Φύσις συμπράττει γιὰ τὴν πραγμάτωσίν του…
Γιὰ νὰ λειτουργήσῃ… Μικρό… Ἀστεῖο κάποιες φορές… Ἀσήμαντο κάποιες ἄλλες… Μὰ ἀρκετὸ γιὰ νὰ …ἀλλάξουν τὰ πάντα!!!
Εἶναι γεγονὸς πὼς στὴν πλειοψηφία της σήμερα ἡ ἀνθρωπότης ἀντιλαμβάνεται τὸ ἐρχομὸ κάποιου τέλους. Ἑνὸς τέλους ποὺ ὅσο πλησιάζει, τόσο δυναμώνει ἡ παραλογία καὶ τόσο περισσότερο γίνεται διακριτὴ καὶ συνειδητὴ ἡ βεβαιότης τοῦ ἀδιεξόδου. Ὅσο λοιπὸν τὰ ἀδιέξοδα αὐξάνονται, τόσο πιὸ ἔντονες εἶναι οἱ πιέσεις ποὺ δεχόμεθα καὶ τόσο πιὸ βαρὺ τὸ σκοτάδι ποὺ σκιάζει … Συνέχεια
Ποῦ θά πάω; Πῶς θά βρῶ τόν δρόμο μου; Πρός ποίαν κατεύθυνσιν θά πορευθῶ; Πράγματι… Ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ κάποιο φῶς, νὰ μὲ …ἕλξῃ, σὰν τὶς πυγολαμπίδες, εἶναι ἀδύνατον νὰ κινηθῶ. Θὰ παραμένω ἀδρανὴς ἀναμένοντας κάποιους ἄλλους, ἴσως, γιὰ νὰ μὲ παρασύρουν στὴν δική τους πορεία.
Ἤ θά ἀνασκουμπωνόμεθα ταχύτατα γιά νά ξεκινήσουμε νέους ἀγῶνες;
