Γιὰ νὰ λειτουργήσῃ… Μικρό… Ἀστεῖο κάποιες φορές… Ἀσήμαντο κάποιες ἄλλες… Μὰ ἀρκετὸ γιὰ νὰ …ἀλλάξουν τὰ πάντα!!!
Ζωνταντεύοντας τὶς διαισθήσεις…
Εἶναι γεγονὸς πὼς στὴν πλειοψηφία της σήμερα ἡ ἀνθρωπότης ἀντιλαμβάνεται τὸ ἐρχομὸ κάποιου τέλους. Ἑνὸς τέλους ποὺ ὅσο πλησιάζει, τόσο δυναμώνει ἡ παραλογία καὶ τόσο περισσότερο γίνεται διακριτὴ καὶ συνειδητὴ ἡ βεβαιότης τοῦ ἀδιεξόδου. Ὅσο λοιπὸν τὰ ἀδιέξοδα αὐξάνονται, τόσο πιὸ ἔντονες εἶναι οἱ πιέσεις ποὺ δεχόμεθα καὶ τόσο πιὸ βαρὺ τὸ σκοτάδι ποὺ σκιάζει … Συνέχεια
Ἐάν δέν ὑπάρχῃ …φῶς στό πέρας τῆς διαδρομῆς;
Ποῦ θά πάω; Πῶς θά βρῶ τόν δρόμο μου; Πρός ποίαν κατεύθυνσιν θά πορευθῶ; Πράγματι… Ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ κάποιο φῶς, νὰ μὲ …ἕλξῃ, σὰν τὶς πυγολαμπίδες, εἶναι ἀδύνατον νὰ κινηθῶ. Θὰ παραμένω ἀδρανὴς ἀναμένοντας κάποιους ἄλλους, ἴσως, γιὰ νὰ μὲ παρασύρουν στὴν δική τους πορεία.
Θά κλαῖμε γιά πολύ καιρό τίς ἀπώλειες;
Ἤ θά ἀνασκουμπωνόμεθα ταχύτατα γιά νά ξεκινήσουμε νέους ἀγῶνες;
Βλέπουμε ἔως ἐκεῖ ποὺ …μποροῦμε!!!
Πόσο ὑπερβολικὸ ἀκούγεται κάτι τέτοιο… Μά, ὅμως, ὅσο κι ἐὰν μᾶς ξαφνιάζῃ, τελικῶς, εἶναι καὶ τὸ μόνον ἀληθές.
Ὑπάρχει κάτι γιά νά κάνουμε;
Ἤ ὄχι; Κι ἐάν ναί τί εἶναι αὐτό; Τὰ τελευταία μνημονιακὰ χρόνια ὅλοι μας αἰσθανόμεθα διαρκῶς πὼς πιεζόμεθα τόσο ὅσο νὰ …σκάσουμε. Καταφέρνουμε, κάποιες στιγμές, κατόπιν μεγάλων καὶ ἰδιαιτέρως ἐπιπόνων ἀγώνων, νὰ …ἀνασάνουμε κάπως, πάντα μὲ δυσκολία, μά, ἀπὸ τὴν ἐπομένη, πάλι τὰ ἴδια. Ἀνάσες ἀνακουφίσεως, στιγμιαίες ποὺ μᾶς ἀποδεικνύουν πὼς ἡ πίεσις ἐπάνω μας … Συνέχεια