Ἦταν βραδυασμὸς
κι ὁ πνιχμὸς τοῦ καιροῦ του·
τἄχας ἡμέρα ἦταν τοῦ φωτὸς
καὶ γύρω μου μονάχα σκότος
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Δεσποτάκης Δημήτρης
Χόρεψε Λύκε
Ἰδοῦ ἡ γῆς μ’ ἀσημένιο φωτί,
καὶ μύρια τῶν κόσμων ἀστέρια
ἡ μόνη φωνή.
Ἰδοῦ ὁ ἥλιος κι ἡ φωτιὰ σκοτεινή,
Τὸ ἰδεῖν τοῦ Ποιητοῦ
Ἀνεμώνη
Γλυκειὰ μου Ἀνεμώνα,σὲ νοσταλγῶ τόσο πολύ,
μοῦ λείπεις μέσα εἰς τὸν χειμώνα,
μὰ θαρρῶ θὰ ξαναλθῇς.
Καλὴ μου Ἀνεμώνη,
σοῦ γράφω πίσω ἀπὸ τὸ στοιχειωμένον μου παραθύρι,
Χαμένον ξόρκι ποιητὴ
Θέλεις νὰ γράψῃς,νὰ ζητήσῃς μὲ θέλω σεμνόν,
ἀπὸ τὴν Γλῶσσα της πρέπει·
νὰ πλανευτῇς εἰς τοῦ Αἰγαίου τὶς ἀκτές,
νὰ γευθῇς τὰ μπλὲ καὶ τὰ λευκά
καὶ τῶν γερασμένων ἀνύμφευτων φάρων,
τὴν ξασπρισμένην λιαστήν τους πέτρα.
νὰ γευθῇς τὰ μπλὲ καὶ τὰ λευκά
καὶ τῶν γερασμένων ἀνύμφευτων φάρων,
τὴν ξασπρισμένην λιαστήν τους πέτρα.
