Ἐκεῖ ποὺ δὲν φθάνει τὸ βλέμμα.
Ἐκεῖ, πίσω ἀπὸ τὶς σκιὲς, ποὺ κρύβουν τὴν ἀλήθεια.
Ἐκεῖ ποὺ τὸ Φῶς τὰ κάνει ὅλα διάφανα…
…καὶ ἀνακάλυψε ἕνα δικό σου μονοπάτι γιὰ τὴν ἀλήθεια. Συνέχεια →

Ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν σκέπτεται, ὅ,τι σκέπτεται (σὲ ἀρκετὰ ἐκτεταμένον ἀκόμη ἐπίπεδον) θέτοντας τὶς ἀτομικές του προτεραιτότητες ἐπάνω ἀπὸ τὶς (ἐξ ἀνάγκης πλέον ἐπιβεβλημένες) προτεραιότητες τῆς ἐπιβιώσεως τοῦ συνόλου.
Αὐτὴ ἡ συμπεριφορά μας, αἰῶνες τώρα, σταδιακῶς μᾶς ἀπεμάκρυνε ἀπὸ τὴν οὐσία τῆς Πολιτείας, στὴν ὁποίαν ἅπαντες οἱ Πολῖτες ὀφείλουν νὰ ἔχουν (μὰ καὶ μὲ δική τους εὐθύνη νὰ συντηροῦν) ἔναν κοινό, καὶ ὠφέλιμο γιὰ ὅλους Σκοπό. Συνέχεια →

Κάθε μας στιγμή, ὅπου κι ἐὰν εἴμαστε, ὅσο καλὰ ἤ ἄσκημα αἰσθανόμεθα, κάτι ὀφείλουμε στὸν ἑαυτόν μας.
Κάτι μικρό, μὰ ταὐτόχρονα πολὺ …μεγάλο!
Κάτι ἀναγκαῖον, ποὺ σιγὰ σιγὰ πρέπει νὰ γίνετια αὐτοματοποιημένα.
Κάτι ποὺ ἐὰν δὲν τὸ ξέρουμε πρέπει νὰ τὸ μάθουμε καὶ νὰ τὸ διδάξουμε: τὶς ἐπανεκκινήσεις!!! Συνέχεια →

Ὁ ἄνθρωπος, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, μόνον ὅταν κατάφερνε νὰ τὰ πιάσῃ ὅλα, ξανὰ καὶ ξανά, ἀπὸ τὴν ἀρχή, μποροῦσε νὰ προχωρήσῃ παρακάτω.
Μποροῦσε νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὶς δυσκολίες, τὶς καταστροφές, τὶς ἰσοπεδώσεις…
Μποροῦσε νὰ ξανὰ κτίσῃ, ἀπὸ τὸ μηδέν, τὰ πάντα. Συνέχεια →

…καὶ  ἀνασυγκροτήσεως οἱ ὧρες ποὺ τώρα κυλοῦν.
Τὰ στενὰ περιθώρια, ποὺ προσπαθοῦν νὰ μᾶς ἐπιβάλουν, παραμένουν στάκτη στὰ μάτια μας, γιὰ νὰ μὴν τολμήσουμε νὰ δοῦμε πὼς ὁ κόσμος μας, ὅπως τὸν γνωρίζαμε τελείωσε. Κι ἐπεὶ δὴ στὸ Σῦμπαν δὲν ἀρέσουν τὰ κενά, ὅ,τι τώρα …ἀδειάζῃ, καλούμεθα συντόμως νὰ τὸ …γεμίσουμε. Ὅποιον χῶρο κατελάμβανε, ἐπισήμως, στὸν πλανήτη ὁ Ἕλλην, τώρα ποὺ ὅλα καταῤῤέουν, κάτι ἢ κάποιος θὰ κληθῇ νὰ τὸν ἀνά-καταλάβῃ, ἐφ΄ ὅσον δὲν γίνεται, βάσει Φυσικῶν Νόμων, νὰ μείνῃ κενός. Κι ἐδῶ ἀκριβῶς ξεκινᾶ ὁ δικός μας ῥόλος. Θά ἐπιτρέψουμε νά μᾶς ἐκτοπίσουν ἤ θά πολεμήσουμε γιά ὅ,τι ἱερότερον ἔχουμε στόν (πραγματικό) κόσμο μας; Συνέχεια →

Ἀρκετοὶ ἀπὸ ἐμᾶς, ἐπέλεξαν νὰ βλέπουν τὴν ζωή τους σὰν …ταξείδι γεύσεων, ἐμπειριῶν καὶ ἀπολαύσεων.
Ὅμως… Ὅταν, συχνὰ πυκνά, ἀσχολούμεθα μόνον μὲ τὸ νὰ κυττᾶμε τὸ πῶς θὰ κάνουμε ἀπολαυστικότερο τὸ…«ταξείδι τῆς ζωῆς» μας, ποὺ εἶναι μία περιπέτεια γιὰ τοὺς περισσοτέρους, καλὸ εἶναι νὰ …φιλτράρουμε πολλὲς ἀπὸ τὶς σκέψεις μας, τὶς ἀποφάσεις μας καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας. Ὄχι φυσικὰ διότι τὸ …ταξείδι τῆς ζωῆς δὲν πρέπει νὰ εἶναι ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ ἀπολαυστικό, ἀλλὰ διότι δὲν ἀξίζει τὸν κόπο νὰ εἶναι μόνον ἀπολαυστικό. Τὸ μυαλό, τὸ δικό μας μυαλό, δὲν τὸ κατέχουμε μόνον γιὰ νὰ ἐφευρίσκουμε ἰδέες, πρὸ κειμένου νὰ κάνουμε αὐτὸ τὰ …ταξείδι πιὸ ἀπολαυστικό, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ χρησιμοποιοῦμε (συχνὰ πυκνά), πρὸ κειμένου νὰ κάνουμε τὸ …ταξείδι πιὸ …ἐποικοδομητικό!!! Συνέχεια →